Σκέφτομαι πολλές φορές ότι υπάρχουν κάποιοι που προβλέπουν το μέλλον.
Π.χ. Οργουελ, Χάξλεϋ, Χαντικτον κλπ.
Για τον πρώτο και το έργο του (1984) ξέρω ότι πήρε ανάθεση προκειμένου να δυσφημίσει την τότε Σ.Ε.
Για τον τρίτο, υποστηρίζω, ότι έγραψε ένα σενάριο που οι ΗΠΑ και οπαδοί της παγκοσμιοποίησης επιδιώκουν να πραγματοποιήσουν και το ανακοινώνουν μέσω του βιβλίου του «η σύγκρουση των πολιτισμών, έκδοση 1997»
Στο βιβλίο του, ο Χάντικτον βλέπει την Ελλάδα εκτός προγράμματος. Ενώ βλέπει την Ρωσία ως μια ορθόδοξη πραγματικότητα, εμείς είμαστε μια ανωμαλία, ένα αγκάθι. Ένα συνονθύλευμα που δεν ταιριάζει στο υπόλοιπο σενάριο του μέλλοντός του.
Επομένως, αυτό το αγκάθι θα πρέπει – κατά τους εμπνευστές του καινούργιου κόσμου - να φύγει και ένα από τα συστατικά του είναι η θρησκεία του, κυρίως επειδή μέσω αυτής πλησιάζει τον Μεγάλο αντίπαλο, που ήταν και παραμένει η Ρωσία.
Με άλλα λόγια, ο Χάντικτον δεν ήταν οραματιστής, αλλά προφήτης κατά παραγγελία.
Αν τελικά θα αναδυθεί όντως ένας κόσμος που θα είναι και ο πανηδονικός «θαυμαστός καινούργιος κόσμος» ταυτόχρονα όμως και ο κόσμος του πανχαφιεδισμού, του «1984» ή ένας κόσμος έρημος και καμένος είναι ένα ερώτημα, που φοβάμαι ακόμα και να σκεφτώ.
Προς το παρόν το σχέδιο του Χάντικτον προχωράει καλά!
Η διάσπαση του Ορθόδοξου τόξου, προοδεύει.
Έχει μάλιστα και πάααααααρα πολλούς οπαδούς, που νομίζουν ότι είναι φωτισμένοι.
Αγγέλα Ταβιανάτου
Angela Tavianatou
Στο πνεύμα αυτής της ανάρτησης ο Leonidas C. Aposkitis κάνει μια πολύ καλή ανάλυση.
Διαβάστε την και ας είναι μακροσκελής:
ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ, ΕΘΝΟΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΙΑ
του Λεωνίδα Αποσκίτη
Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν πολλοί που δεν καταλαβαίνουν ότι πίσω από την Συμφωνία για την ρύθμιση των σχέσεων Εκκλησίας και Πολιτείας κρύβονται πολύ σοβαρότερες εξελίξεις από το ζήτημα των 10.000 θέσεων δημοσίων υπαλλήλων ή της εκκλησιαστικής περιουσίας. Εξελίξεις που σχετίζονται με το μέλλον αυτής της χώρας, τον πολιτισμό και την πνευματική της παράδοση.
Από την δεκαετία του ’90, όταν ο Σάμιουελ Χάντινγκτον, στην στρατηγική του μελέτη «Η Σύγκρουση των Πολιτισμών», περιέγραφε την Ελλάδα ως μια «ανωμαλία» στον δυτικό πολιτισμό αποκαλώντας την «ο Ορθόδοξος παρείσακτος», διαγραφόταν ο βρόχος που μας έστηναν προκειμένου να «προσαρμοστούμε» στα «ήθη» της δυτικής κλεπτοκρατίας και τις επιταγές της νέας παγκόσμιας τάξης.
Ο Κάρολος Μαρξ, μιλώντας για την θρησκεία χωρίς καμμιά απαξιωτική πρόθεση, σε αντίθεση με τους περισσότερους «μαρξιστές» στη συνέχεια, έλεγε τα παρακάτω: «Η θρησκευτική καχεξία είναι, κατά ένα μέρος, η έκφραση της πραγματικής καχεξίας και, κατά ένα άλλο, η διαμαρτυρία ενάντια στην πραγματική καχεξία. Η θρησκεία είναι ο στεναγμός του καταπιεζόμενου πλάσματος, η θαλπωρή ενός άκαρδου κόσμου, είναι το πνεύμα ενός κόσμου απ’ όπου το πνεύμα έχει λείψει. Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού». (Κριτική της Εγελιανής Φιλοσοφίας του Κράτους και του Δικαίου, εκδ. Παπαζήση, 1978).
Ο εμπνευστής του κομμουνισμού θεωρούσε πρέπον ότι αυτή η «απατηλή ευτυχία» πρέπει να αντικατασταθεί από μια ορθολογικά δομημένη ρεαλιστική ευτυχία, εκφράζοντας έτσι το πνεύμα του διαφωτισμού της εποχής του. Κι όμως, διαψεύσθηκε με την επανεμφάνιση της θρησκείας στην καρδιά της κοινωνικής και πολιτικής σφαίρας.
Μετά την Γαλλική Επανάσταση, οι νεωτερικοί άνθρωποι πίστεψαν ότι μπορεί να εκδιώξουν την θρησκεία από την δημόσια σφαίρα, αλλά τελικά αυτή είχε την τελευταία λέξη. Οι Ροβεσπιέροι και οι Κομισσάριοι που την προόριζαν για το μουσείο της ιστορίας εκτίθενται σήμερα οι ίδιοι ως κέρινα ομοιώματα στις αίθουσές του.
Η Γαλλία δεν έπαψε ποτέ να παραμένει πολιτισμικά καθολική, όπως η Ρωσσία του Λένιν έμεινε ορθόδοξη και η Τουρκία του Ατατούρκ επιστρέφει ραγδαία στην μουσουλμανική της ταυτότητα.
Ο Στάλιν το κατάλαβε καλά αυτό τον 20ο αιώνα, όταν, μετά την αρχική υποχώρηση των σοβιετικών στο ανατολικό μέτωπο, απευθύνθηκε στο ορθόδοξο αίσθημα των Ρώσσων για να ανεβάσει το φρόνημα των μαχητών και του λαού, ως άλλος Ιβάν ο Τρομερός.
Στις αρχές του 21ου αιώνα, ήταν ο Ούγκο Τσάβες που σφράγισε την ολοκλήρωση ενός ασταθούς κύκλου επαναστατικών κινημάτων στην ήπειρό του. Γνήσιο τέκνο της «Θεολογίας της Απελευθέρωσης» και των διδαχών του Καμίλιο Τόρες, ο Τσάβεζ αναβάθμισε την μπολιβαριανή παράδοση και την εθνοδημοκρατική εικόνα της Λατινικής Αμερικής διεθνώς. Δίπλα του στάθηκαν και πολέμησαν πολύ πιο αποτελεσματικά τον «αμερικανικό ιμπεριαλισμό» χθεσινοί μαοϊκοί, λενινιστές και οπαδοί του Τσε Γκεβάρα, κάνοντας πράξη αυτό που έλεγε ο Μάο, ότι ο επαναστάτης μέσα στον λαό του πρέπει να κινείται «σαν το ψάρι στο νερό».
Ιδιαίτερα στον ισλαμικό κόσμο, από τις τελευταίες δεκαετίες του 20ου αιώνα, το πολιτικό Ισλάμ εκτόπισε τα κοσμικά εθνικοαπελευθερωτικά και μπααθικά κινήματα, καθώς και την μαρξιστική ιδεολογία, από τους κόλπους των αραβικών και μουσουλμανικών κοινωνιών.
Πουθενά στον μουσουλμανικό κόσμο ο εθνικισμός δεν κατάφερε να αφομοιώσει την θρησκεία με τον τρόπο που τελικά το Ισλάμ αφομοίωσε τον εθνικισμό. Για όλα αυτά, και την μεγάλη περιπέτεια του αραβικού κόσμου τον 20ο αιώνα, διαπραγματεύεται με γλαφυρό τρόπο το βιβλίο του Λιβανέζου συγγραφέα Αμίν Μααλούφ, «Η Απορρύθμιση του Κόσμου» (Εκδ. Ωκεανίδα, 2010).
Για χρόνια πιστεύαμε ότι ο υπαρκτός σοσιαλισμός έχει καθιερωθεί στην Ρωσσία σε βάρος της ορθόδοξης πίστης, κι όμως, προτού συμπληρωθούν καλά-καλά 70 χρόνια, η κρατική ιδεολογία «είχε ήδη αποβληθεί σαν μόσχευμα που ξεράθηκε» (Μααλούφ) και η ορθόδοξη πίστη ξανάνθισε.
Η ειρωνεία είναι ότι το "ξήλωμα" του ανατολικού μπλοκ ξεκίνησε από την καθολική Πολωνία, που υπάκουσε στα κελεύσματα του προκαθήμενου του Βατικανού.
Μιλάγαμε, πριν την δεκαετία του ’90, με φίλους από ανατολικές χώρες για τις θρησκευτικές παραδόσεις και αντιμετωπίζαμε μια αλαζονική απαξίωση του στυλ «αυτά έχουν ξεπεραστεί»… Κι όμως, οι ίδιοι που πίστευαν ότι αντιπροσώπευαν τον «νέο άνθρωπο» του σοσιαλισμού, σφάζονταν μετά από λίγο μεταξύ τους για θρησκευτικούς λόγους.
Το γεγονός αυτό, είτε μας αρέσει είτε όχι, ερμηνεύεται από το ότι οι θρησκευτικές καταβολές είναι πιο ανθεκτικές από τις επίκτητες ιδεολογικές πεποιθήσεις γιατί προσφέρουν στους ανθρώπους μια σταθερή και μόνιμη συνέχεια με το παρελθόν τους και την ταυτότητά τους.
Τον 2014, στην Μόσχα, γιορτάσθηκε πανηγυρικά η 1025η επέτειος του εκχριστιανισμού των Ρώσσων. Ο Ρώσσος πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν, απευθυνόμενος στον ανώτερο ορθόδοξο κλήρο από ολόκληρο τον κόσμο, εκθείασε τους στενούς δεσμούς μεταξύ του Κρεμλίνου και της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Ο Πούτιν είναι ο πρώτος Ρώσσος ηγέτης που υποδέχτηκε τόσες πολλές κεφαλές των Ορθόδοξων Εκκλησιών, οι οποίοι εκπροσωπούν πάνω από 227 εκατομμύρια πιστούς, σε μια καθαρά πολιτική κίνηση.
Ο ίδιος είχε διακηρύξει νωρίτερα ότι οι δύο πόλοι που στηρίζεται η δύναμη και η εθνική κυριαρχία της Ρωσσίας είναι οι πυρηνικές της κεφαλές και η ορθόδοξή της παράδοση.
Σε ένα ανάλογο κρεσέντο, ο Ερντογάν είχε πει πριν από χρόνια ότι οι λόγχες της σημερινής Τουρκίας είναι οι χιλιάδες μιναρέδες των τζαμιών της.
Πιάνοντας τον σφυγμό της εποχής, ο νέος Πάπας Φραγκίσκος «αφόρισε» το τοκογλυφικό οικονομικό σύστημα, λέγοντας: «Οι άνδρες και οι γυναίκες πρέπει να είναι στο κέντρο του οικονομικού συστήματος, όπως το θέλει ο Θεός, και όχι το χρήμα», και πρόσθεσε, «Ο κόσμος έχει γίνει ειδωλολάτρης και ο θεός του αποκαλείται χρήμα».
Προφανώς, το Βατικανό έχει καλύτερα αντανακλαστικά από την νατοϊκή ευρωαριστερά, που υπηρετεί την παγκοσμιοποίηση, γι’ αυτό ο Πάπας επευφημήθηκε έντονα όταν αναφέρθηκε στα δικαιώματα των εργατών και στον προσωπικό όλεθρο που φέρνει η ανεργία.
Δεν ξέρω ποιο θα είναι το μονοπάτι που θα ακολουθήσει η ιστορία, τι θυσίες θα χρειαστούν, το χρονοδιάγραμμα των εξελίξεων... ξέρω, όμως, ότι ένα μεγάλο δίδαγμα του 20ου αιώνα είναι πως τα ιδεολογικά μορφώματα έρχονται και παρέρχονται, αλλά οι θρησκείες παραμένουν ακλόνητες.
ΠΗΓΗ:
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.