.
Είναι προτιμότερο να πάψει κανείς να ασχολείται μονότονα με τα μνημόνια, με τις αξιολογήσεις και γενικότερα με την Ελλάδα – λύσεις άλλωστε δεν υπάρχουν χωρίς ανθρώπους που να πιστεύουν στην ελευθερία, στην εθνική κυριαρχία, καθώς επίσης στο ότι τίποτα δεν χαρίζεται, αλλά κερδίζεται με κόπους και με θυσίες.
.
Άρθρο
Συνολικά 19 ευρωπαϊκά κράτη έχουν εγκλειστεί στη φυλακή του ευρώ, όλα με τη θέληση τους, με εξαίρεση τη Γερμανία που ουσιαστικά υποχρεώθηκε – παίρνοντας όμως από την αρχή τα μέτρα της, με αποτέλεσμα να εξελιχθεί στο δεσμοφύλακα της Ευρωζώνης. Σε μία χώρα δηλαδή που θα μπορούσε καλύτερα από όλες τις άλλες να εγκαταλείψει τη νομισματική ένωση, αλλά δεν το κάνει – επειδή σκοπεύει μέσω του ευρώ να δημιουργήσει ξανά μία γερμανική αυτοκρατορία, αυτή τη φορά με οικονομικά όπλα διείσδυσης και κατοχής.
Η Ευρωζώνη τώρα, η οποία αποτελούσε μία πολύ θετική εξέλιξη (όπως επίσης η ΕΕ) προτού γίνει γερμανική, έχει ορισμένους βασικούς κανόνες που οφείλουν να τηρούν τα μέλη της, χωρίς μεγάλες παρεκκλίσεις – όπως το ύψος των ελλειμμάτων του κρατικού προϋπολογισμού, καθώς επίσης του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών. Εν προκειμένω, τυχόν μεγάλη παρέκκλιση από το πρώτο αυξάνει τα δημόσια χρέη – ενώ από το δεύτερο τα ιδιωτικά χρέη, τεκμηριώνοντας επί πλέον τη μειωμένη ανταγωνιστικότητα της οικονομίας.
Τέτοιου είδους σοβαρές παρεκκλίσεις οδηγούν τις χώρες-μέλη σε αδιέξοδα και τελικά στη χρεοκοπία τους, εάν τα δημόσια ή/και ιδιωτικά χρέη ήταν ήδη πολύ υψηλά – αφού η νομισματική ζώνη δεν διαθέτει κανένα μηχανισμό αντιμετώπισης κρίσεων ή/και εξισορρόπησης των ανταγωνιστικών ελλειμμάτων μέσω των συναλλαγματικών ισοτιμιών.
Χώρες όπως η Ιρλανδία, η Ισπανία, η Πορτογαλία και η Κύπρος δεν χρεοκόπησαν, επειδή τα δημόσια χρέη τους ήταν πολύ χαμηλά, συγκριτικά με την Ελλάδα – ξεφεύγοντας μέχρι σήμερα για τον ίδιο λόγο από την κρίση, με τη βοήθεια της πολιτικής που εγκαινίασε η ΕΚΤ το 2012.
Αντίθετα η Ιταλία είχε μεν υψηλά δημόσια χρέη, αλλά περιορισμένα ελλείμματα, ενώ τα χρέη της χρηματοδοτούνταν εσωτερικά κατά 50%, όταν ο εγχώριος δανεισμός της Ελλάδας ήταν της τάξης του 10% – βοηθούμενη (η Ιταλία) στη συνέχεια επίσης από την ΕΚΤ, ειδικά όσον αφορά το υπερχρεωμένο χρηματοπιστωτικό της σύστημα. Όσο για την Ιρλανδία εκβιάσθηκε μεν από την ΕΚΤ να αναλάβει τα χρέη των ιδιωτικών τραπεζών της, αλλά της επιτράπηκαν στη συνέχεια τα στατιστικά τεχνάσματα – τα οποία αποκαλύφθηκαν πρόσφατα, αλλά είχε πλέον ξεφύγει από την κρίση (ανάλυση).
Η Ελλάδα
Περαιτέρω, η Ελλάδα δεν σεβάσθηκε κανέναν από τους δύο βασικούς κανόνες, όπως φάνηκε όταν ξέσπασε η χρηματοπιστωτική κρίση – όπου τότε η κυβέρνηση της, αντί να προσπαθήσει να κρατηθεί στην αφάνεια και να διορθώσει σιωπηλά τα λάθη της έκανε το αντίθετο, προσπαθώντας επί πλέον να εκβιάσει το δεσμοφύλακα της Ευρωζώνης. Ακόμη χειρότερα όταν απέτυχε ο εκβιασμός, αποφάσισε να διασωθεί με τη βοήθεια του δεσμοφύλακα (!) αντί να πληρώσει το λογαριασμό, χρεοκοπώντας εις βάρος των γερμανικών και γαλλικών τραπεζών – οπότε από τη φυλακή του ευρώ οδηγήθηκε στο θάλαμο απομόνωσης, ο οποίος έκλεισε ερμητικά με την υπογραφή του PSI.
Έκτοτε άλλαξαν μερικοί «θαλαμοφύλακες», κυβερνήσεις δηλαδή, χωρίς να τιμωρηθεί κανένας από τους ενόχους του μεγάλου εγκλήματος – αφού οι Έλληνες παραδόξως δεν το απαίτησαν ούτε το απαιτούν ακόμη! Η μοναδική συλλογική διαμαρτυρία δε κατέληξε στη «δολοφονία» τριών ανθρώπων το 2010, η οποία φυσικά δεν εξιχνιάστηκε ποτέ – ενώ ακολούθησαν μικρότερες στις πλατείες, από τις οποίες τελικά αναδείχθηκε η σημερινή κυβέρνηση, με την εντολή να προβεί σε μετωπική ρήξη με το δεσμοφύλακα.
Έτσι ξεκίνησαν το 2015 οι αέναες διαπραγματεύσεις της νέας κυβέρνησης της Ελλάδας με το δεσμοφύλακα της Ευρωζώνης, με στόχο την έξοδο της από το θάλαμο απομόνωσης – όταν ακόμη και ένας ανόητος γνωρίζει ότι, ο μοναδικός δρόμος ήταν η ξαφνική απόδραση τόσο από το θάλαμο, όσο και εν ανάγκη από τη φυλακή, για την οποία έχει κανείς μία και μοναδική ευκαιρία. Ήταν επομένως εύλογη η παταγώδης αποτυχία, η οποία τελικά επισφράγισε την παραμονή της χώρας στο θάλαμο απομόνωσης, με πολύ πιο αυστηρές συνθήκες – ενώ το αποδέχθηκαν όλα σχεδόν τα πολιτικά κόμματα, υπογράφοντας την καταδίκη της χώρας, με την ελπίδα να βγει κάποια στιγμή από το θάλαμο απομόνωσης, παραμένοντας όμως δεμένη χειροπόδαρα στη φυλακή.
Συνεχίζοντας, με τη βοήθεια της Ελλάδας η φυλακή έγινε περισσότερο ασφαλής, ενώ ο δεσμοφύλακας εξελίχθηκε στον απόλυτο κυρίαρχο της – με αποτέλεσμα να θεωρείται πια η οποιαδήποτε απόπειρα απόδρασης συνώνυμη με την αυτοκτονία. Ειδικά όσον αφορά την Ελλάδα, τη μοναδική χώρα που είναι ερμητικά κλεισμένη στην απομόνωση, δρομολογείται η ολοκληρωτική «αποψίλωση» της (=υφαρπαγή του δημοσίου και ιδιωτικού πλούτου της) – έτσι ώστε να μην είναι σε θέση ποτέ να αντισταθεί, πόσο μάλλον να δοκιμάσει να αποδράσει.
Στα πλαίσια αυτά, το μόνο που απομένει στο σημερινό θαλαμοφύλακα ή στους μελλοντικούς διαδόχους του που υπήρξαν ήδη θαλαμοφύλακες στο παρελθόν, άμεσα ή έμμεσα, είναι η καλή διαγωγή – έτσι ώστε αφενός μεν να μη χάσει (χάσουν) τα προνόμια της θέσης του, αφετέρου να λυπηθεί ο δεσμοφύλακας τη χώρα του, επιτρέποντας της να βγει από την απομόνωση στη φυλακή, έστω με πολύ αυστηρότερες συνθήκες παραμονής, από αυτές που έχουν επιβληθεί σε όλα τα άλλα κράτη.
Βέβαια, ο δεσμοφύλακας είναι εκ των πραγμάτων πολύ πιο αυστηρός με τον ανόητο που προσπάθησε να αποδράσει χωρίς καμία προετοιμασία, έχοντας τελικά σκύψει δουλικά το κεφάλι – παρά το ότι θυσίασε ανελέητα τον βασικό υποκινητή της απόδρασης, χωρίς τον παραμικρό οίκτο ή ντροπή. Με δεδομένο δε το ότι, οι Έλληνες έχουν φοβηθεί από την ανεπιτυχή προσπάθεια απόδρασης, αποδεχόμενοι πια χωρίς καμία απολύτως διαμαρτυρία την οδυνηρή τους μοίρα, η καλύτερη δυνατή λύση φαίνεται να είναι ένας καινούριος θαλαμοφύλακας – ο οποίος υποστήριζε ανέκαθεν τόσο τη φυλακή, όσο και το δεσμοφύλακα, οπότε έχει καλύτερες προϋποθέσεις να οδηγήσει τη χώρα στην έξοδο από το θάλαμο απομόνωσης, έστω με αντάλλαγμα την «απογύμνωση» της.
Σε κάθε περίπτωση, οι Έλληνες δεν εμπιστεύονται πλέον κανέναν από αυτούς που επιμένουν ότι, πρέπει να αποδράσουν από τη γερμανική φυλακή – πως με έναν τέτοιο αιμοχαρή δεσμοφύλακα δεν πρόκειται ποτέ να ζήσουν ελεύθεροι, αλλά θα παραμείνουν εξαθλιωμένοι σκλάβοι χρέους στο διηνεκές. Ας μην ξεχνάμε εδώ ότι, στις δυτικές χώρες και όχι μόνο στην Ελλάδα, κανείς ή σχεδόν κανείς δεν είναι διατεθειμένος πια να θυσιαστεί για τη Δικαιοσύνη, για την Πατρίδα ή για την Επανάσταση με την ευρεία έννοια της λέξης – ενώ ελάχιστοι προσπαθούν να αφήσουν καλύτερες συνθήκες διαβίωσης στα παιδιά τους, από αυτές που βρήκαν οι ίδιοι από τους προγόνους τους, πρακτικά αδιαφορώντας.
Όσον αφορά δε το φόβο, ο οποίος έχει πλημμυρίσει τις καρδιές των Ελλήνων μετά τη δολοφονία της τελευταίας τους ελπίδας από την κυβέρνηση, είναι ο χειρότερος δυνατός σύμβουλος – ενώ καθιστά τους ανθρώπους νοσηρά εγωκεντρικούς και κλειστούς έναντι των άλλων. Εκτός αυτού, υπό την κυριαρχία του φόβου δεν σκέφτεται κανείς παρά μόνο τον εαυτό του – ενώ είναι έτοιμος να κάνει οτιδήποτε για να προστατευθεί από την απειλή που ο ίδιος υποθέτει, σε σημείο που να εγκαταλείπει όλους τους άλλους ή ακόμη και να τους θυσιάζει. Ο φόβος του πρωθυπουργού άλλωστε τον οδήγησε στη θυσία του υπουργού οικονομικών του, της αριστερής πτέρυγας του κόμματος του, της ιδεολογίας και της πατρίδας του – χωρίς φυσικά να τον δικαιολογεί κανείς ή να λυπάται για τις Ερινύες που κάποια στιγμή θα τον επισκεφθούν.
Επίλογος
Ολοκληρώνοντας, κάτω από τις σημερινές συνθήκες και με αυτούς τους Πολίτες, ο κ. Μητσοτάκης θα είναι ένας πολύ καλύτερος θαλαμοφύλακας, ενώ υπάρχει κάποια πιθανότητα να βγάλει την Ελλάδα από την απομόνωση – εάν σκύψει όσο πιο χαμηλά γίνεται το κεφάλι, όπως πιστεύουμε ότι θα κάνει. Δεν πρόκειται άλλωστε να αντιμετωπίσει ιδιαίτερες δυσκολίες, όσον αφορά τυχόν κοινωνικές αναταραχές και αντιδράσεις, αφού ο πρωθυπουργός έχει φροντίσει να περάσει όλα τα μέτρα – κυρίως δε να εμφυσήσει την ηττοπάθεια και την υποταγή στους Έλληνες.
Η αιτία, λόγω της οποίας ο κ. Μητσοτάκης θεωρείται καλύτερος είναι το ότι, όχι μόνο δεν προσπάθησε ποτέ να αποδράσει, αλλά εγκρίνει με την ψυχή του τόσο τη φυλακή, όσο και το δεσμοφύλακα – καθώς επίσης την «απογύμνωση» της πατρίδας του, επειδή αυτή είναι η ιδεολογία του. Πόσο μάλλον όταν οι Έλληνες έχουν καταληφθεί πια από έναν ανείπωτο φόβο – ενώ δεν ακούν κανέναν από αυτούς που αναφέρονται σε μία νέα σύγκρουση, έχοντας συλλογικά συμβιβαστεί με τη μοίρα τους. Εν προκειμένω ο πρωθυπουργός προσέφερε ανεκτίμητες υπηρεσίες στην καγκελάριο και στον υπουργό οικονομικών της – τις οποίες θα πληρώσουν πανάκριβα οι Πολίτες με τους φόρους, με τις δημεύσεις, με την εξαθλίωση, με την πλήρη απώλεια της εθνικής/ατομικής τους αξιοπρέπειας και με τον εξευτελισμό τους.
Στα πλαίσια αυτά είναι προτιμότερο να πάψει κανείς να ασχολείται με τα μνημόνια, με τις αξιολογήσεις, με τα κόμματα του δήθεν δημοκρατικού τόξου, με τις κατασχέσεις, με τους πλειστηριασμούς, με τις σκανδαλώδεις ιδιωτικοποιήσεις, με την αλλαγή της ιδιοκτησίας της χώρας κοκ. – γενικότερα με την Ελλάδα, αφού ουσιαστικά επαναλαμβάνεται και θεωρητικολογεί. Λύσεις άλλωστε πράγματι δεν υπάρχουν, εάν δεν στηρίζονται από ανθρώπους που πιστεύουν στην ελευθερία και στην εθνική κυριαρχία – κυρίως όμως στο ότι τίποτα δεν χαρίζεται, αλλά κερδίζεται με κόπους και με θυσίες.
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.