Ο αγώνας του λαϊκού κλήρου, στις γραμμές του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ.

Άγαλμα του ΕΑΜίτη Μητροπολίτη Ιωακείμ, στην κεντρική πλατεία της Κοζάνης.

Αναρτήθηκε από τον/την Yperboles

Ο συνδυασμός της χριστιανικής πίστης με τον αγώνα για την λευτεριά και την κοινωνική δικαιοσύνη, είναι βαθιά ριζωμένος στην ιστορία αυτού του τόπου.

Σύμφωνα με τον πρώτο τόμο του Δοκιμίου Ιστορίας του ΚΚΕ (1918-1949): “στις γραμμές του ΕΑΜ συγκεντρώθηκαν η εργατική τάξη, η αγροτιά, η διανόηση, οι επαγγελματίες και οι βιοτέχνες, η μικρή και σ’ ένα βαθμό η μεσαία αστική τάξη, ένα σημαντικό μέρος του κλήρου, κυρίως η πλειοψηφία του λαϊκού κλήρου.“ (σελ. 391). Ενώ συμπληρώνει: “Στον εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα συμμετείχε και αγωνίστηκε και ο ελληνικός ορθόδοξος κλήρος. Ιδιαίτερα η συμμετοχή του κατώτερου κλήρου υπήρξε σχεδόν καθολική, σε αντίθεση προς το μεγαλύτερο μέρος του ανώτερου κλήρου, που έμεινε ασυγκίνητο από το δράμα του λαού, και έσπερνε το διχασμό και ένα μέρος βοηθούσε τον εχθρό. Από τους ανώτερους κληρικούς ξεχωρίζουν, για τις υπηρεσίες που έχουν προσφέρει στον αγώνα, ο μητροπολίτης Ιωακείμ Κοζάνης και ο μητροπολίτης Ηλείας Αντώνιος.“ (σελ. 433).

Στην απόφαση της δεύτερης ολομέλειας της Παγκληρικής Ένωσης Ελλάδας (η οποία υπήρξε το ανώτερο καθοδηγητικό όργανο των συλλόγων κληρικών της Ορθόδοξης εκκλησίας), τονίζεται: “Ο κλήρος θεωρεί τον εθνικό αγώνα του Λαού σαν δικό του αγώνα, γιατί γίνεται ενάντια στον αντίχριστο φασισμό. Για την καλύτερη συμβολή του κλήρου στον αγώνα επιβάλλεται η σύντομη και σφιχτή οργάνωση του κλήρου της Ελλάδος στους συλλόγους κληρικών και στην Παγκληρική. Επιβάλλεται μορφωμένοι ιδία κληρικοί να πλαισιώσουν τον Λαϊκό Στρατό του ΕΛΑΣ, για να καθαγιάσουν και δώσουν τον πνευματικό μαχητικό χαρακτήρα στον αντιφασιστικό αγώνα του Λαού. Η συνεργασία του οργανωμένου κλήρου με όλες τις αδελφές απελευθερωτικές οργανώσεις πρέπει να είναι στενή και αποδοτική για τον αγώνα… “

Σύμφωνα με δημοσίευμα του Ριζοσπάστη (26.04.1998):

“Πρώτοι βγήκαν στον αγώνα κληρικοί της Ρούμελης, ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα του Αρη Βελουχιώτη, ο οποίος, εκτός των άλλων πολλών ικανοτήτων, είχε και το χάρισμα να επικοινωνεί και να πείθει τους ιερωμένους για το δίκιο του αγώνα. Ανάμεσα σ’ αυτούς τους πρώτους, οι παπάδες Κώστας Τζεβελέκης (Παπακουμπούρας) από την Κολοκυθιά, Νίκος Αυγερόπουλος από την Ανατολή, Λάιος Δροσογιάννης από τη Δάφνη, Παπαριστείδης από τη Στρώμη, Δημήτρης Χολέβας (Παπαφλέσσας) από την Τσιούκα, ο αρχιμανδρίτης Γερμανός Δημάκης (Ανυπόμονος). Κι ύστερα πολλές εκατοντάδες άλλοι κληρικοί στη Θεσσαλία, στη Μακεδονία, στην Ηπειρο, στην Πελοπόννησο, στην Κρήτη, σ’ όλη την κατεχόμενη Ελλάδα, γυρίζουν πόλεις και χωριά εμψυχώνοντας το λαό, πολεμώντας στα βουνά.

Και πάρα πολλοί δίνουν και τη ζωή τους. Σε σχέση με το συνολικό αριθμό των κληρικών ο φόρος αίματος είναι υπερβολικός. Πάνω από 140 αρχιμανδρίτες, παπάδες, διάκονοι, ηγούμενοι, καλόγεροι, καλόγριες, σκοτώθηκαν από τους κατακτητές. Το πρώτο θύμα, ήδη από τις 4 Ιούνη 1941, ο αρχιμανδρίτης Φώτιος Θεοδοσάκης από το Σκαλάνι Ηρακλείου Κρήτης. Ηρωικός ο θάνατος του αρχιμανδρίτη Κοζάνης Ιωακείμ Λιούλια, που βασανίστηκε άγρια πριν εκτελεστεί στις 6 Ιούνη 1943. Ηρωικός και περήφανος ο θάνατος και του παπά Δημήτρη Κουτσούμπα, ΕΑΜίτη και καθοδηγητή της οργάνωσης “Εθνική Αλληλεγγύη” στο Δομοκό, που συνελήφθη μετά από προδοσία την ώρα της λειτουργίας μαζί με το γιο του Κώστα, φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν και εκτελέστηκαν, τον Απρίλη του 1944 στο Χρισσό της Αμφισσας. Οι εκτελέσεις συνεχίστηκαν μέχρι λίγο πριν την απελευθέρωση και τα τελευταία θύματα ήσαν οι παπάδες Δημήτριος Τομαράς από τον Χορτιάτη, Χρήστος Παπαδόπουλος από την Καβάλα και Χρήστος Σιάνος από τη Φλώρινα. Αλλά και μετά την απελευθέρωση, στη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου πολλοί κληρικοί δολοφονήθηκαν και εκτελέστηκαν από τους συμμορίτες – ταγματασφαλίτες και το μετεμφυλιακό τρομοκρατικό κράτος.“

Αυτά λοιπόν, ας τα θυμούνται κάποιοι σημερινοί υπερεπαναστάτες που σπεύδουν να ειρωνευτούν, την πίστη των χριστιανών κομμουνιστών.