Χατζηζιδάκις: "Ένας νέος που δεν μετέχει στα κοινά είναι ανάξιος να λέγεται νέος." ο ίδιος, ως νέος, οργανώνεται στην ΕΠΟΝ και γράφει την "εργατική cantata". Με αφορμή τη σημέρινη επέτειο από τη γέννησή του.

Μ. Χα

αναδημοσίευση από eaak-mousiko.blogspot.gr 

Τους νέους μας πώς τους βλέπετε; Μετά την μεταπολίτευση είχατε πολεμήσει τη στυγνή κομματικοποίηση των νέων. Τώρα, ποια είναι η κατάσταση; Τι έχει αλλάξει, πώς τους κρίνετε;

Τώρα βλέπεις μιαν άλλη, εξίσου άσχημη κατάσταση: η… μη πολιτικοποίηση. Αδιαφορία. Κι αυτό δε μ’ αρέσει επίσης καθόλου. Είναι άθλιο. Ένας νέος  που δεν μετέχει στα κοινά είναι ανάξιος να λέγεται νέος. Δεν μπορεί ένας νέος να εξαντλείται στα ερωτικά του ενδιαφέροντα, στα χορευτικά και στην… ιδεολογία του Ολυμπιακού! Η νεολαία σήμερα απέχει από τα κοινά κι αυτό θα δημιουργήσει πολίτες αδιάφορους. Και πολίτες αδιάφοροι ανοίγουν τις πόρτες σε δεινά. Πιστεύω  πως μια κυβέρνηση που θα προκύψει μελλοντικά, πρέπει να φροντίσει ώστε να τοποθετήσει ανάμεσα στους νέους τις έννοιες της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας. Ώστε όλα τα σκοταδιστικά στοιχεία, οποθενδήποτε προερχόμενα, να αντιμετωπίζουν την αντίδραση της υγιούς νεολαίας. Μόνο έτσι θα είμαστε ήσυχοι ότι ο τόπος θα προχωρήσει σωστά. Φτιάξε ελεύθερους ανθρώπους για να έχεις ελεύθερο χώρο.

ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ

από συνέντευξή του στον Βασίλη Αγγελικόπουλο

εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ, 23/7/1989

από το βιβλίο του Β. Αγγελικόπουλου “ΦΑΡΟΣ ΣΤΗ ΣΙΩΠΗ”

Εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ

Τα χρόνια της νεότητας του Μάνου Χατζιδάκη συνέπεσαν με τα πέτρινα χρόνια του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου. Ο ίδιος, ενταγμένος στην ΕΠΟΝ (το νεολαϊστικο τμήμα του ΕΑΜ) πάλεψε για να λευθερωθεί ο λαός. Ο μόλις 20χρονος Μάνος χαιρέτιζε με ρομαντισμό το 1946 τη νέα ελπίδα στην «Εργατική cantata» του, που είχε χαρίσει στον Μανώλη Αναγνωστάκη:

 ...Του αντρειωμένου το σπαθί

 Φόβος δε το κατέχει
Έχει δρεπάνι για κραυγή κι ένα Σφυρί για τάμα (...)
Η γης τραγούδι αρχίνησεν και δε Το σταματάει
Κι ο Μάης στήνει το χορό, κάτου Με τους εργάτες
Κι ας πέφτουν νιοι λεβεντονιοί Στον πονεμένο κάμπο
Καθώς αγριοπερίστερα, με τη Γητειά στο στόμα
Το αίμα τους είν' γαρούφαλλο,  Είν' η κραυγή τους κρίνος...