Η ΚΥΠΡΟΣ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΣΤΟ ΕΠΙΚΕΝΤΡΟ [ μέρος πρώτο]

του Λευτέρη Ριζά 

      

       ΠΡΟΟΙΜΙΟ

Ξαφνικά η Κύπρος βρέθηκε στο κέντρο του ενδιαφέροντος μας και  των εξελίξεων. Ή μάλλον των προσδοκιών και φόβων μας για τις εξελίξεις. Μέχρι προχτές ελάχιστοι ασχολούνταν και ενδιαφέρονταν για το Κυπριακό. Οι πιο πολλοί – ιδιαίτερα οι «προοδευτικοί», αριστεροί διεθνιστές και πιστοί της «ταξικής πάλης» - τους θεωρούσαν περίπου γραφικούς κι’ εύκολα τους κατέταξαν  στους «ελληναράδες» ή «εθνικιστές». Για το «Κυπριακό ζήτημα» δύσκολα εύρισκες άρθρα στα έντυπα τους ή στις ιστοσελίδες τους. Ήταν ένα ζήτημα που δεν τους ενδιέφερε και νόμιζαν – όπως συμβαίνει γενικά  και σε πλατειά στρώματα του λαού – ότι δεν τους αφορά.  

       Ό,τι δεν μας ενδιαφέρει δεν σημαίνει και ότι δεν μας αφορά. Απλούστατα δεν έχουμε μάθει να μας ενδιαφέρουν τα πάντα και με προσοχή να εξετάζουμε αν μας αφορούν και γιατί ναι ή όχι. Σήμερα πάρα πολλοί καταφέρονται κατά του Γιώργου Παπανδρέου – και του ΠΑΣΟΚ γενικότερα – γιατί «μας πούλησε», γιατί μας οδήγησε στην καταστροφή, το ΔΝΤ, το Μνημόνιο κλπ. Όμως ο Γ. Παπανδρέου μας είχε προειδοποιήσει για το τι θα πράξει όταν αναλάβει τη διακυβέρνηση του τόπου, από το 2004: Τάχθηκε ανοιχτά υπέρ του Σχεδίου Ανάν. Που ουσιαστικά «πούλαγε» την Κύπρο. Και οι Αναστασιάδης και Χριστόφιας στην Κύπρο, το ίδιο από τότε μας είχαν προειδοποιήσει. Ο πρώτος είχε ταχθεί ανοιχτά υπέρ του ίδιου σχεδίου. Ο δεύτερος ταλαντεύτηκε και κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή τάχθηκε ενάντια, αφού είχε διαπιστώσει ότι η βάση του ΑΚΕΛ ήταν ενάντια. «Ψηφίζουμε Όχι για να τσιμεντώσουμε το Ναι» ήταν το απόφθεγμα του. 

       Στην Ελλάδα, τότε, υπέρ είχε ταχθεί και ο ΣΥΝ, με δήλωση του προέδρου του Ν. Κωνσταντόπουλου [όσοι διαφώνησαν τότε δεν τόλμησαν να έρθουν σε ανοικτή ρήξη μαζί του ή με το κόμμα τους, παρόλο ότι επρόκειτο για κομβικής σημασίας ζήτημα και διαφωνίας]. Η ΑΚΟΑ δεν κατάφερε να αποφασίσει – υπήρξε διάσταση πάνω στο ζήτημα αυτό – και κρύφτηκε πίσω από την ουδετερότητα και το σεβασμό των διαφορετικών  απόψεων. Οι γνωστοί «αριστεριστές», πεπεισμένοι «αντι-εθνικιστές» - το Κυπριακό φάνταζε και τους φαντάζει εθνικιστικό παραλήρημα – δεν κατάφεραν κι αυτοί να ομονοήσουν. Μόνο το ΚΚΕ στάθηκε σταθερά κατά του Σχεδίου Ανάν, που το θεώρησε σχέδιο ιμπεριαλιστικό. Και είχε δίκιο. Κι η στάση του έπαιξε θετικό ρόλο για την έκβαση του δημοψηφίσματος στην Κύπρο. Επηρέασε όχι μόνο τους οπαδούς του ΑΚΕΛ, αλλά ακόμα και τους συντηρητικούς.(1)  

Ο Κ. Καραμανλής απέφυγε να πάρει καθαρή θέση, άφησε όμως να δημιουργηθεί η εντύπωση ότι ήταν ενάντια στο σχέδιο Ανάν. Η στάση του αυτή έπαιξε μεγάλο ρόλο στη διαμόρφωση του τελικού 76% κατά του σχεδίου. Η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού ήτανε κι αυτή ενάντια στο σχέδιο Ανάν – όπως έδειξαν οι σχετικές έρευνες. Αντίθετα με το λαό, μια μεγάλη μερίδα της διανόησης  - τρανταχτά ονόματα της αριστεράς και του «εκσυγχρονισμού» - τάχθηκαν ανοικτά με το Σχέδιο Ανάν, μια και ήτανε «Σχέδιο Ευρωπαϊκό», κι αυτοί δηλωμένοι «ευρωπαϊστές», αντι-εθνικιστές, πολυπολιτισμικοί και δειλά υπέρ της «παγκοσμιοποίησης» κλπ. Πολλοί από αυτούς σήμερα βρίσκονται στους κόλπους του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ και μάλιστα σε υψηλά πόστα.  

       Να, λοιπόν, που σήμερα όλοι αυτοί ενδιαφέρονται για την τύχη της Κύπρου, αγωνιούν για τις δύσκολες στιγμές που περνάει και προτείνουν σχέδια επί σχεδίων για το πώς θα βγει η Κύπρος – ο λαός της – από το αδιέξοδο που την οδήγησε η γνωστή  απόφαση των ευρωπαίων ηγετών – υπό την γερμανική καθοδήγηση.

       Μου έκανε μεγάλη εντύπωση ότι  στη συνέντευξη τύπου του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ (21/3) κ. Αλέξη Τσίπρα για τις εξελίξεις στην Κύπρο φάνηκε ότι  δεν ήτανε προετοιμασμένος να αντιμετωπίσει μια τέτοια εξέλιξη. Άλλωστε τον «σύνολο» ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ  δεν τον είχε απασχολήσει στο παρελθόν σοβαρά το Κυπριακό. Στο πρόγραμμα του περιορίστηκε φραστικά να επαναλάβει το τετριμμένο «Στην κορυφή των προτεραιοτήτων μας στην εξωτερική πολιτική είναι η επίλυση του Κυπριακού με βάση τις αποφάσεις του ΟΗΕ. Για τον τερματισμό της κατοχής και την επανένωση του νησιού στο πλαίσιο μιας δικοινοτικής - διζωνικής ομοσπονδίας με μία ιθαγένεια, μία κυριαρχία, μία διεθνή προσωπικότητα. Για μια Κύπρο χωρίς ξένους στρατούς και ξένες βάσεις», αγνοώντας φυσικά – και βέβαια σε αυτό δεν ευθύνεται αποκλειστικά ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, αφού όλα τα κόμματα σε Κύπρο κι Ελλάδα το ίδιο επαναλαμβάνουν – ότι «διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία» σημαίνει ουσιαστικά αποδοχή των τετελεσμένων της εισβολής-κατοχής. Τι κι αν μια τέτοια συμφωνία υπέγραψε ο Μακάριος με τον Ντενκτάς. Στη βάση, στα θεμέλια του σχεδίου Ανάν, αυτή τη συμφωνία βρίσκουμε. Δεν θα σχολιάσω δε το περί ξένων στρατών, όπου εδώ συμπεριλαμβάνεται η ΕΛΔΥΚ. Αλλά γι αυτά θα ασχοληθούμε, άλλοτε, ιδιαίτερα.

       Ούτε στην εναρκτήρια ομιλία του στην Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ ο πρόεδρος του θυμήθηκε τους μεγάλους αγώνες της δεκαετίας του 1950 και 1960 για την Κύπρο, ως ρίζες του. Το ΕΑΜ, η ΕΔΑ, το 114, το 15%, η Γένοβα υπήρχανε, αλλά οι αγώνες και τα συλλαλητήρια – με νεκρούς μάλιστα – για την Κύπρο δεν αναφέρθηκαν. Ούτε βέβαια στο κλείσιμο του διορθώθηκε η κατάσταση. Στη «Διακήρυξη» της Συνδιάσκεψης υπάρχει μια απλή αναφορά στους «αγώνες υπέρ της αυτοδιάθεσης της Κύπρου»

       Αλλά δεν θα σταθούμε άλλο στον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ. Για το τι πιστεύει και προτείνει η Αριστερά – σε Ελλάδα και Κύπρο – για το «κυπριακό πρόβλημα» θα ασχοληθούμε σε άλλο άρθρο. Γενικότερα θα μας απασχολήσουν μια σειρά παλιά και νέα προβλήματα και ιδέες που ήρθαν στην επιφάνεια με αφορμή την σημερινή κρίση στην Κύπρο. Γι αυτό θα ακολουθήσει μια σειρά άρθρων μας, ώστε να εκθέσουμε όσο μπορούμε πιο σφαιρικά την άποψη, τις ιδέες, για το μέγιστο αυτό εθνικό μας θέμα, αυτών  που χρόνια τώρα αγωνίστηκαν για αυτό  από τη σκοπιά της αριστεράς.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

ΑΠΟ ΤΗΝ 1^η ΤΟΥ ΑΠΡΙΛΗ ΤΟ 1955 ΣΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΚΡΙΣΗ..

       Σαν χθες – 1^η Απρίλη 1955 – ξεκίνησε ο ηρωικός, εθνικοαπελευθερωτικός  αγώνας της ΕΟΚΑ, για την Αυτοδιάθεση-Ένωση της Κύπρου με την μητέρα πατρίδα, την Ελλάδα.  Πρωί-πρωί αντήχησαν οι πρώτες βόμβες  - «τρακατρούκες» τις χαρακτήρισε τότε το ΑΚΕΛ (2) - , σήμαντρα του αγώνα για τη Λευτεριά του λαού της Κύπρου από την αγγλική σκλαβιά. Ένας αγώνας που εκτυλίχθηκε στις πόλεις και τα βουνά της Κύπρου και που δεν κατόρθωσαν να τον νικήσουν στρατιωτικά οι Άγγλοι αποικιοκράτες. Είναι από τις ελάχιστες περιπτώσεις που τους συνέβηκε αυτό. Οι νέοι και οι νέες της Κύπρου έθεσαν την πολύτιμη ζωή τους στην υπηρεσία του αγώνα για εθνική Αυτοδιάθεση κι Ένωση τους με την Ελλάδα, θυσιάστηκαν γι αυτό τον σκοπό. Όπως, στο παρελθόν, ο συνεργάτης του Ρήγα Βελεστινλή  Ι. Καρατζάς που συνελήφθη  μαζί με άλλους το Δεκέμβρη του 1797 (3).

       Είναι γνωστό πώς οι Τούρκοι κυρίαρχοι της Κύπρου, υποπτευόμενοι ότι οι Έλληνες θα ξεσηκωθούν όπως και στην υπόλοιπη Ελλάδα το 1821, φρόντισαν να εξοντώσουν την  πιθανή ηγεσία τους. Τον αρχιεπίσκοπο Κυπριανό και αρχιδιάκονο Μελέτιον τους απαγχόνισαν, όπως και τον λόγιο ηγούμενο της Μονής Κύκκου Ιωσήφ, ενώ τους άλλους αρχιερείς και προκρίτους, άνω των τετρακοσίων τους εκαρατόμησαν. Μετά τη σφαγή της Λευκωσίας διεσπάρησαν στο νησί Γενίτσαροι που έσφαζαν και αιχμαλώτιζαν επί τριάντα ημέρες. Μετά τη ναυμαχία του Ναυαρίνου έγινε και δεύτερη μικρότερη σφαγή στην Κύπρο.(4). «Πολλοί Κύπριοι έφυγαν τότε από την Κύπρον, έλαβαν μέρος εις τον αγώνα για την ελευθερία. Περί τους 130 δε εφονεύθησαν κατά την μάχη των Αθηνών του 1827. Πολλοί απετέλεσαν ιδιαίτερη φάλαγγα Κυπρίων υπό τον  στρατηγό Χατζηπέτρον. Άλλοι  πάλι πήγαν στην Ρώμη και εργάστηκαν για την απελευθέρωση  του Νησιού και την Ένωση μετά των λοιπών Ελλήνων. Όρισαν μάλιστα για τούτο επίτροπο της Κύπρου τον Νικόλαο Θησέα για να οργανώσει την διαφώτιση και τις αναγκαίες ενέργειες (5) Οι μαρτυρίες λένε πώς κύπριοι αγωνιστές ήταν πλάϊ στον Γ. Καραϊσκακη, στην μάχη του Φαλήρου, που του στοίχισε και τη ζωή.

       Με αυτόν, τον γνωστό τους τρόπο, οι τούρκοι πρόλαβαν τον ξεσηκωμό των Κυπρίων για την απελευθέρωση τους από την τουρκική σκλαβιά: να πάρουν μέρος δηλαδή στο γενικό ξεσηκωμό του γένους των Ελλήνων το 1821.

Οι Κύπριοι, όμως, δεν σταμάτησαν ποτέ να διεκδικούν με όποιο τρόπο μπορούσαν – διαβήματα, συλλαλητήρια, παραστάσεις, διαφώτιση της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης ακόμα και με τη συμμετοχή τους στους αγώνες των αδελφών τους στην Ελλάδα – και τη δική τους απελευθέρωση και Ένωση με τα υπόλοιπα αδέλφια τους. Κύπριοι συμμετείχαν ακόμα και στον Μακεδονικό αγώνα, όπως πήραν μέρος και στον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 (6) .

       

1931 ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΜΕ ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΣΥΝΘΗΜΑ
ΤΗΝ ΕΝΩΣΗ ΕΛΛΑΔΑΣ - ΚΥΠΡΟΥ

Κορυφαία στιγμή αυτού του αγώνα τους – προπολεμικά – αποτελούν τα «Οκτωβριανά». Με αφορμή και αιτία την επιβολή ενός πρόσθετου φόρου το 1931, υπήρξε μια αυθόρμητη λαϊκή εξέγερση. Οι εξεγερμένες  λαϊκές μάζες κατέλαβαν και έκαψαν το Κυβερνείο και ανακήρυξαν την Ένωση με την Ελλάδα. Οι μικροαστοί ηγέτες τους έφυγαν από τη στιγμή που οι μάζες προχώρησαν πέρα από τα σχέδια τους και τα έβαλαν με τους αποικιοκράτες. Η καταστολή ήρθε άμεση και βίαιη. Έτσι όπως την ξέρει η αποικιοκρατία: με σκοτωμούς, βασανισμούς, φυλακίσεις και εξορίες. Και με πρόστιμο ώστε να αποκατασταθούν οι ζημιές.

       Το Κομμουνιστικό Κόμμα  της Κύπρου απουσίασε από την εξέγερση. Την καταδίκασε. Για τη στάση του αυτή ο Μπέλα Κούν [ στο όνομα της Τρίτης Διεθνούς] είπε:

«Ήταν η εξέγερση του 1931 ένα γνήσιο εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα, όπου είχαν αντιπαραταχθεί δύο στρατόπεδα. Από τη μια το στρατόπεδο του λαού (κυρίως των πόλεων) με τους απλούς κομμουνιστές κάτω από την  ηγεσία των εθνικιστών και της Εκκλησίας. Και από την άλλη, το στρατόπεδο των ιμπεριαλιστών με σύμμαχο την ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος» (7)

         Η εξέγερση εξαπλώθηκε σε πολλές πόλεις [Λάρνακα, Κερύνεια, Πάφο, Λεμεσό] και ύπαιθρο της Κύπρου, όπου ο λαός ανέμενε ένα τέτοιο ξεσηκωμό από τις πόλεις. Κεντρικά συνθήματα αντι-αποικιακά και υπέρ της Ένωσης με την Ελλάδα. Αλλά ακόμα συνεπήρε και τις Κυπριακές παροικίες του εξωτερικού [Αίγυπτο, Λίβανο, Σουδάν, Συρία και Παλαιστίνη, Αβησσυνία]. Υπήρξε, βέβαια, αντίδραση από την πλευρά της τουρκοκυπριακής ηγεσίας. Την ίδια στάση κράτησαν οι μικρές κοινότητες των Μαρωνιτών και Αρμένιων.(8)  Στην Αθήνα ο πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος καταδίκασε κι αυτός την εξέγερση και την κήρυξη της Ένωσης με την Ελλάδα. Δήλωσε μάλιστα πώς «ζήτημα κυπριακόν δεν υφίσταται μεταξύ της ελληνικής κυβερνήσεως και της αγγλικής. Υφίσταται μεταξύ της τελευταίας ταύτης και των Κυπρίων». Και για να μη νομίσει κάποιος καλοπροαίρετος ότι αυτό αποτελούσε μια σώφρονα τακτική, να προσθέσουμε ότι η συνέχεια της δήλωσης του είναι εξόχως αποκαλυπτική: «Και μέχρι τούδε μεν ο αγών αυτός διεξήγετο εκ μέρους των τελευταίων δι’ υπομνημάτων, ψηφισμάτων, συλλαλητηρίων, δια μέσων δηλαδή, τα οποία ο φιλελεύθερος αγγλικός χαρακτήρ θεωρεί απολύτως θεμιτά. Αλλά δυστυχώς σήμερον εσημειώθησαν, κατά τας ειδήσεις των εφημερίδων, και εγκληματικαί παρεκτροπαί, όπως επιθέσεις κατά του στρατού και της αστυνομίας και εμπρησμός του Διοικητηρίου της Λευκωσίας. Ενώπιον δε τοιούτων παρεκτροπών είναι γνωστόν ότι η φιλοσοφική ανοχή των Άγγλων σταματά και αρχίζει η αυστηρά πλέον εφαρμογή των νόμων» (9) . Ο άνθρωπος που είχε τεθεί επικεφαλής παρόμοιων «παρεκτροπών» κατά την επανάσταση του Θερίσου, λίγα χρόνια νωρίτερα για την απελευθέρωση της Κρήτης και την Ένωση της με την Ελλάδα – ενάντια μάλιστα στην επίσημη πολιτική των ανακτόρων -  τώρα κάλυπτε με ρατσιστικά επιχειρήματα – «αγγλικός χαρακτήρ», «φιλοσοφική ανοχή» - την βάρβαρη αποικιοκρατική / ιμπεριαλιστική αντίδραση του αγγλικού αποικιοκρατικού ιμπεριαλισμού. Η «μητέρα πατρίδα» - στενός συνεργάτης και υποτελής του κυρίαρχου ιμπεριαλιστή αποικιοκράτη – στρεφότανε ενάντια στο «παιδί» της που με τον αγώνα του αμφισβητούσε τον κοινό για τους Έλληνες εχθρό, καταπιεστή, κυρίαρχο. Αυτό θα επαναληφθεί πολλές φορές.

Και θα γίνει αιτία πολιτικών κρίσεων στην «μητέρα» Ελλάδα: π.χ. Ιουλιανά, με κορύφωση και κατάληξη τους, την επιβολή της Χούντας στις 21 Απρίλη του 1967. Η κατάρρευση της τον Ιούλη του 1974 είναι πολύ πιο ευδιάκριτη. Οφείλεται στο κατά Μακαρίου πραξικόπημα της και την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο, που οδήγησε στα πρόθυρα ενός ελληνοτουρκικού πολέμου και τη μεγαλύτερη, μετά το 1922, εθνική καταστροφή: κατάληψη του 38% της Κύπρου από την Τουρκία – δηλαδή επάνοδο των νέο-οθωμανών για πρώτη φορά σε εδάφη από όπου είχαν εκδιωχθεί και παραιτηθεί [βλ. Συνθήκη Λωζάννης]. 

Αυτή η αλήθεια μόνιμα παραγνωρίζεται και από την πλευρά της ελληνικής αριστεράς που επιμένει να συνδέει την πτώση της Χούντας με τον αγώνα των φοιτητών στο Πολυτεχνείο. Όπως πάει ίσως σε λίγα χρόνια η κυρίαρχη μεταμοντέρνα λογική της μπορεί να αποδώσει όλα αυτά στο κίνημα για τη νομιμοποίηση του γάμου των ομοφυλόφιλων.    

         Σκοπός μας εδώ δεν είναι να αναφερθούμε στην ιστορία του Κυπριακού –  αυτό όποτε χρειαστεί θα το κάνουμε στη συνέχεια – αλλά α) να δείξουμε έστω και απελπιστικά συνοπτικά ότι οι αγώνες των Ελλήνων της Κύπρου βάδισαν πάντοτε παράλληλα με αυτούς του υπόλοιπου ελληνισμού για την απελευθέρωση τους από τα δεσμά της σκλαβιάς και κατάκτησης της Ελευθερίας του, και β) να εξηγήσουμε τι είναι αυτό το περιβόητο «Κυπριακό πρόβλημα». 

Όπως έγραφε σε σχετική προκήρυξη της η «Ομάδα διαφώτισης για την Κύπρο» την 1 Μάρτη 1977 (10) :

 «Το Κυπριακό πρόβλημα δεν είναι δημιούργημα του ΝΑΤΟ, αφού έχει ζωή ήδη από το μεσοπόλεμο, πριν δηλαδή υπάρξει ο στρατιωτικός αυτός συνασπισμός. Ούτε είναι πρόβλημα συμβίωσης δύο κοινοτήτων, απλώς και μόνο, αφού η όξυνση των σχέσεων μεθοδεύτηκε το ’55-΄59 από τον εγγλέζικο ιμπεριαλισμό για να αδυνατίσει την αντιαποικιακή πάλη του κυπριακού λαού που είχε αρχίσει το ‘ 31.

Η προσπάθεια να φανεί το πρόβλημα σα διακοινοτική διαφορά δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να παραχαράσσει το πρόβλημα, προβάλλοντας μια δευτερεύουσα αντίθεση σαν κύρια. α) Το πρόβλημα είναι δημιούργημα του ίδιου του Κυπριακού λαού που αγωνίζεται ν’ αποχτήσει την Αυτοδιάθεση του και την εθνική του ολοκλήρωση. Δηλαδή είναι εθνικό πρόβλημα του συνόλου του ελληνικού λαού, αφού στην συντριπτική τους πλειοψηφία οι κάτοικοι του νησιού είναι Έλληνες. Όμως η εθνικοαπελευθερωτική πάλη στην εποχή μας είναι ταυτόχρονα πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό, πράγμα που προσδιορίζει και τις κοινωνικές δυνάμεις που μπορούν να στηρίξουν αυτό τον αγώνα και να τον φέρουν σε πέρας. Γίνεται έτσι το αίτημα των Κυπρίων για Αυτοδιάθεση η πυκνή έκφραση της εξάρτησης της υπόλοιπης Ελλάδας από τον Ιμπεριαλισμό……

Οι αστικές κυβερνήσεις της Ελλάδας κράτησαν πάντα με συνέπεια τη στάση αυτή [σ.σ. που ξεκίνησε με τον Βενιζέλο το ΄31] για τον απλούστατο λόγο ότι το κίνημα για την αυτοδιάθεση της Κύπρου ξεσκεπάζει το αληθινό πρόσωπο της υποτέλειας τους, και κινητοποιεί τις μάζες στην υπόλοιπη Ελλάδα. Από την άλλη μεριά η ηγεσία του λαϊκού κινήματος στην Ελλάδα και την Κύπρο δεν κατάφερε να δει σωστά την ενότητα του αγώνα και από τις δύο μεριές του ελληνικού χώρου.» (11)   

Αμέσως προβάλλει η βαθύτερη αιτία του «κυπριακού προβλήματος». Η ελληνικότητα του Νησιού. Δεν υπάρχει σήμερα σοβαρός ιστορικός που να μην αναγνωρίζει ότι η ελληνικότητα της Κύπρου χάνεται στα βάθη χιλιετηρίδων(12) . Η ελληνικότητα αυτή άντεξε κατά την περίοδο της Φραγκοκρατίας, της Τουρκοκρατίας και της Αγγλοκρατίας. Είχε σφυρηλατηθεί μια τέτοια εθνική συνείδηση – δύσκολα ερμηνεύσιμη από έναν χυδαίο, οικονομίστικο μαρξισμό – που δεν κατόρθωσαν να σπάσουν ούτε οι Τούρκοι με τις διώξεις, τους βανδαλισμούς και τους βίαιους εξισλαμισμούς – ιδιαίτερα μετά τις σφαγές του 1821. Άλλωστε πολλοί από αυτούς που αλλαξοπίστησαν προκειμένου να γλυτώσουν τη ζωή τη δική τους και της οικογένειας τους, παρέμειναν «κρυφά» ορθόδοξοι χριστιανοί. Οι γνωστοί «λινομπάμπακοι». Διατήρησαν εικονοστάσια και άλλα χριστιανικά σύμβολα που  ζήτησαν να τους ακολουθήσων ακόμα και στον τάφο τους. Έχουν βρεθεί σταυροί και εικόνες σε τάφους εξισλαμισθέντων / «τουρκοκύπριων», χριστιανών.

 Όταν οι Άγγλοι αγόρασαν την Κύπρο από την Πύλη και περισσότερο όταν την ανακήρυξαν κτήση τους, πολλοί από τους εξισλαμισθέντες - κρυπτοχριστιανούς, αποβάλλοντας πια το φόβο του τούρκου δυνάστη. ζήτησαν να επιστρέψουν στο ορθόδοξο θρήσκευμα τους. Η στενόμυαλη ηγεσία της κυπριακής εκκλησίας  αρνήθηκε να δεχτεί στους κόλπους της τα «απολωλότα» πρόβατα. Μια κίνηση που εκμεταλλεύτηκαν οι πανέξυπνοι άγγλοι αποικιοκράτες, γιατί έτσι τους δόθηκε η ευκαιρία να διατηρήσουν, με βάση τη θρησκεία, την «τουρκική μειονότητα», μεγαλύτερη από αυτή που στην πραγματικότητα ήτανε. Στο πως το εκμεταλλεύτηκαν αυτοί και η Τουρκία είναι μάλλον γνωστά.(13)  . 
Δημιούργησαν ή μάλλον με την ευγενή προσφορά της κυπριακής εκκλησίας κατασκεύασαν μια «τουρκική μειονότητα»

και μέσω αυτής έβαλαν πάλι στην Τουρκία στο «παιγνίδι».   

Στο επόμενο θα ασχοληθούμε ακριβώς με τη σχέση πλειονότητας-μειονότητας και πλειοψηφίας-μειοψηφίας, ώστε να προχωρήσουμε πια στην εξέταση του πώς φτάσαμε από την
1^η Απριλίου του 1955 στη σημερινή τραγική κατάσταση της Κύπρου και της Ελλάδας.

Σημειώσεις- παραπομπές  

1- Βέβαια και το ΚΚΕ – όπως και όλα τα κόμματα σε Ελλάδα-Κύπρο συμφωνούν με τη συμφωνία που υπέγραψαν οι Μακάριος και Ντενκτάς για «Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία», που σημαίνει ουσιαστικά αναγνώριση των τετελεσμένων. Πάνω στη βάση αυτή στηρίχτηκε το σχέδιο Ανάν και θα στηριχτεί και όποιο άλλο παρόμοιο σχέδιο θα προταθεί. Αλλά για τη συμφωνία αυτή και το τι σημαίνει θα ασχοληθούμε σε κάποιο από τα επόμενα άρθρα μας για το Κυπριακό.

2 – Είναι χαρακτηριστικό και ταυτόχρονα αποκαλυπτικό ότι «Η ΧΑΡΑΥΓΗ» - δημοσιογραφικό όργανο του ΑΚΕΛ – «ξέχασε» την επέτειο της έναρξης του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα στο φύλλο της 1 Απριλίου 2013. Απλά στην στήλη «Σαν Σήμερα» μετά την «Oλλανδή Ετα Παλμ, μία από τις πρώτες φεμινίστριες, απαιτεί το δικαίωμα της γυναίκας στο διαζύγιο» τη γέννηση του Μπίσμαρκ, της Πολυδούρη, τον Χίτλερ, τη γέννηση του Κούντερα κλπ αναφέρει «1955: Η ΕΟΚΑ ξεκινάει ένοπλο αγώνα», για να συνεχίσει με «1957: Πρωταπριλιάτικη φάρσα στην Αγγλία που άφησε εποχή» !!!. Τίποτα άλλο που να αφορά τον αγώνα. Και να σκεφτεί κανείς ότι γι αυτή την επέτειο μίλησε ο Ν. Αναστασιάδης, οι εφημερίδες, κλπ. στην Κύπρο. Αλλά πώς να «θυμηθεί» και να τιμήσει έναν αγώνα στον οποίο δεν συμμετείχε.

Πρέπει, όμως, να υπογραμμίσουμε πώς στην επέτειο της έναρξης του Εθνικο-απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ  γινότανε πάντοτε μεγάλη συγκέντρωση σε στάδια της Κύπρου. Τα τελευταία χρόνια στο «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ-ΤΑΣΣΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ». Ακόμα και επί κυβερνήσεως Χριστόφια-ΑΚΕΛ. Τώρα επί προεδρίας του «Εθνικόφρονα» Ν. Αναστασιάδη και της κυβέρνησης του ο εορτασμός δεν έγινε. Φοβήθηκαν μια λαϊκή συγκέντρωση στο στάδιο, όπου ο πρόεδρος και συνεργάτες του θα έπρεπε να υποστούν το γιουχάϊσμα του κόσμου. Αιτία οι τελευταίες εξελίξεις. Αλλά και κανένα άλλο κόμμα δεν τόλμησε να οργανώσει μαζική εκδήλωση/ διαδήλωση προκειμένου να τιμήσει την επέτειο και να την συνδέσει με τη σημερινή κρίση – «τραγωδία» - της Κύπρου και του λαού της.

3- βλ. σχετικά Λουκάς Αξελός «Ρήγας Βελεστινλής» εκδ. ΣΤΟΧΑΣΤΗΣ, ΑΘΗΝΑ, 2007, σελ. 555

4 – Βλ. Κων. Άμαντου «Σύντομος Ιστορία της Κύπρου», εκδ. Συλλόγου προς διάδοσιν ωφέλιμων βιβλίων, ΑΘΗΝΑ 1956. Για να τιμηθούν τα θύματα της σφαγής του Ιουλίου 1821, έγινε Μαυσωλείον και εγράφη και το εξής επίγραμμα «ποιηθέν υπό του Σ. Μενάρδου»[έλληνας επίτροπος]: ώ θύται αινά τυθέντες ιδ’ άλλοι μάρτυρες ίροί, / ουρανόθεν Κύπρω νύν δότ΄ελευθερίην» [στο πρωτότυπο υπάρχουν «πνεύματα» περισπωμένες και υπογεγραμμένες]. Βέβαια υπήρξε αναπλήρωση του αρχιεπισκόπου Κύπρου από τον Ιωακείμ, μητροπολίτης Πάφου χειροτονήθηκε ο Πανάρετος, Κιτίου ο Λεόντιος και Κυρηνείας ο Δαμασκηνός. Με υπόδειξη του Πατριαρχείου Αντιοχείας και φυσικά την τελική έγκριση του «σφαγέα» Κουτσούκ-Μεχμέτ.

5- Βλ. Άμαντου …και για τον Νικολάου Θησέα Α. Παπακωνσταντίνου, Νέα Εστία, τ. 58, σελ. 1172.

6 – Βλ. Πέτρος Παπαπολυβίου: «Φαεινόν Σημείον Ατυχούς Πολέμου: Η συμμετοχή της Κύπρου στον Ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897», Λευκωσία 2001- Κέντρο Επιστημονικών Ερευνών – Πηγές και μελέτες της Κυπριακής Ιστορίας XL”

7- Για «Τα Οκτωβριανά» βλ. Γιάννης Πικρός «Ο Βενιζέλος και το Κυπριακό», εκδ. Φιλιππότη, ΑΘΗΝΑ 1980, Πέτρου Στυλιανού «Τα Οκτωβριανά- Η εξέγερση του 1931 στην Κύπρο» εκδ. Κ. ΕΠΙΦΑΝΙΟΥ 2001, Γρηγορίου Δαφνή «Η Ελλάς μεταξύ δύο πολέμων» εκδ.ΚΑΚΤΟΣ 1997, τόμος 2^ος,  σελ 77-84,   Πλουτή Σέρβα «Ευθύνες» εκδ. Γραμμή, Αθήνα 1980 [ιδιαίτερα σελ. 78 όπου το απόσπασμα του Μπέλα Κούν]. Ο συγγραφέας υπήρξε γραμματέας του Κ.Κ.Κύπρου. Και Λευτέρη Ριζά «Κυπριακή τραγωδία: η διάσταση ανάμεσα στον κοινωνικό αγώνα και τον εθνικό αγώνα», ΜΗΝΙΑΙΑ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ (MONTHLY  REVIEW) τχ. 47 Ιούνιος 1985.

8 – Βλ. ιδιαίτερα Π. Στυλιανού «Τα Οκτωβριανά..», οπ.αν.

9 – Γρ. Δαφνής «Η Ελλάς…», τ. 2^ος σελ. 80-81

10 – Υπάρχει δημοσιευμένη στο περιοδικό «ΜΗΝΙΑΙΑ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ» (MONTHLY REVIEW) τχ. 41 Δεκέμβρης 1983.

11- Για τη διάσπαση αυτή, την διάσταση του εθνικού και κοινωνικού αγώνα στην Κύπρο και τις ευθύνες της αριστεράς στην Ελλάδα, τεράστια υπήρξε η συμβολή του ιστορικού Νίκου Ψυρούκη. Για το ίδιο ζήτημα βλ. Λευτέρης Ριζάς «Κυπριακή τραγωδία: Η διάσταση …», όπ. αν.

12 – Ενδεικτικά και μόνο αναφέρω: Κ. Άμαντου «Σύντομος Ιστορία της Κύπρου», όπ. αν. – «Κύπρος νυν και αεί» εκδ. Ομοσπονδίας  Κυπριακών Οργανώσεων Ελλάδος,  Λευκωσία 1990 – Φρίξου Βραχνά «Ελληνιστική Κύπρος», εκδ. ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ, ΑΘΗΝΑ 1984 – Κ. ΣΠΥΡΙΔΑΚΙ «Σύντομος Ιστορία της Κύπρου», Λευκωσία 1984. 

13 – βλ. Παρασκευά Μ. Σαμαρά «Η ελληνική καταγωγή των τουρκοκυπρίων – Εξισλαμισμοί – Τουρκικός επεκτατισμός», ΑΘΗΝΑ 1987. Σε ομιλία του για το ίδιο θέμα στην Αθήνα, αίθουσα Παρνασσός, ο εξαίρετος ιστορικός μας Κώστας Κύρρης, έχοντας μελετήσει αρχεία επί αρχείων τόσο τουρκικά όσο και Αγγλικά, είχε καταλήξει ότι πραγματικά τούρκοι ήσαν το 3% των τουρκοκυπρίων. Απόγονοι του στρατού των κατακτητών. Απ’ ό,τι φάνηκε οι τούρκοι που μετέφεραν στην Κύπρο για να την κατοικήσουν οι συντριπτική τους πλειοψηφία επέστρεψε μετά από σύντομη παραμονή στην Τουρκία. Δυστυχώς έχασα την έρευνα και ακόμα δεν την έχω βρεί. Επιμένω σε αυτό το ζήτημα, της καταγωγής των τουρκοκυπρίων, διότι η γνωστή παρέα των αναθεωρητών και εθνομηδενιστών που βρίσκεται στους κόλπους του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, αμφισβητεί τους εξισλαμισμούς και έχει το απίστευτο θράσος να μιλάει και βίαιους εξελληνισμούς των Οθωμανών !!! Φαίνεται ότι οι Οθωμανοί – Σελτζούκοι έφθασαν στην Μικρά Ασία πριν από τους Έλληνες – τότε γιατί μας αποκαλούν Γιουνάν (ίωνες) – και εξελληνίσθηκαν βίαια από τους υποτελείς τους Έλληνες. Για να μη νομισθεί ότι αυτά τα βγάζω από το κεφάλι μου, αναγκάζομαι να παραθέσω σχετικό ηλεκτρονικό μήνυμα που έστειλε στα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ Κουκακίου-Πλάκας, ένα νέο «αστέρι» του χώρου – γράφει συχνά πυκνά και στην ΑΥΓΗ και σε εκδόσεις του Ινστιτούτου Ν. Πουλαντζάς – ο Δημοσθένης Παπαδάτος (Αναγνωστόπουλος), αποκαλώντας μάλιστα «ρατσιστή» μέλος της οργάνωσης που υποστήριξε τους εξισλαμισμούς των ελληνοκυπρίων – λες και τέτοιοι δεν έγιναν στη διάρκεια των 400 χρόνων της δουλείας μας στους Τούρκους.