Post2Post
Η αυτοκαταστροφική έως τώρα πολιτική του “ιερατείου” της ΕΕ υπό την Γερμανία, έχει οδηγήσει ήδη την Ευρώπη σε συνθήκες διάλυσης λόγω των γεωπολιτικών εξελίξεων που συντελούνται από το 21 και μετά.
Φάνηκε αυτό ξεκάθαρα από την ενεργειακή κρίση, το κόστος που θα κληθεί να πληρώσει ως βαστάζος των ΗΠΑ μετά την ήττα τους στην Ουκρανία αλλά και από την άνοδο της φιλο-Τραμπικης φιλο-Πουτινικης της ακροδεξιάς σχεδόν σε όλες τις χώρες κράτη-μέλη.
✔️Το μείζον ζητούμενο αποτελεί η ενεργοποίηση των ευρωπαϊκών προοδευτικών δυνάμεων, έτσι ώστε να προκύψει κάποτε ένα ισχυρό ευρωπαϊκό προοδευτικό κίνημα, το οποίο θα μπορούσε να πιέσει για την εφαρμογή της μοναδικής πολιτικής που μπορεί να σώσει την Ευρώπη:
🔸Αφενός η κοινωνική, οικονομική και πολιτική ενοποίηση, μέσω της αλλαγή του τρόπου που θα παράγει το χρήμα. Βάζοντας τέλος στο "κόλπο Νιξον" του 72 με το χρημα-αερα από δάνεια, και με, τη χορήγηση επιπλέον αντίστοιχων ποσών για στοχευμένες αναπτυξιακές δράσεις στα κράτη-μέλη, με βάση τα συγκριτικά τους παραγωγικά πλεονεκτήματα. Και με τη δημιουργία ενός ευρωπαϊκού θεσμού πλήρους διαφάνειας ως προς τη χορήγηση αναπτυξιακών πόρων σε κάθε κράτος-μέλος και την επιβολή αυστηρών, εξοντωτικών κυρώσεων, στους υπεύθυνους για την εκτέλεση των προγραμματισμένων αναπτυξιακών δομών, σε περίπτωση διασπάθισης (όπως και εδω από την Μητσοτάκης ΑΕ).
Έτσι μόνο έχουν, κατά την γνώμη μου, νόημα οι προτάσεις της ομάδας Σπινέλι του Ευρωκοινοβούλιου για αντικατάσταση της αποτυχημένης συνθήκης της Λισαβόνας με ένα άλλο ευρωπαϊκό σύμφωνο στην βάση των κοινωνικών συγκλισεων.
🔸Κατά δεύτερον, η Ευρώπη πρέπει επί τέλους να απαλλαγεί από την ενεργειακή της εξάρτηση από τις παλιές Μεγάλες δυνάμεις του Ψυχρού Πολέμου.
Γι αυτό, και με δεδομένη την ένδεια της και σε στρατηγικά μέταλλα, (που ούτως ή άλλως δεν επαρκούν για το "όλα από ΑΠΕ)", θα πρέπει να αναθεωρήσει τα ουτοπικά της σχέδια. Και να κερδίσει χρόνο με την αξιοποίηση των μοναδικών αξιόλογων κοιτασμάτων φυσικού αερίου που εναπομένουν σε κράτη μέλη της, αυτά της Κύπρου και της Ελλάδας Και με πρόσβαση τους, μέσα του δίκτυου αγωγών πρόσβασης της και στα ακόμα σημαντικά κοιτάσματα φυσικού αερίου (και προσεχώς μπλε υδρογόνου) της Αραβικής χερσονήσου.
Άρα, σε αυτό το διάστημα, η ΕΕ χρειάζεται την συμμαχία της με τις ΗΠΑ, στον βαθμό που αυτή θα συνεχίζει να επηρεάζει τις ενεργειακές πολιτικές των απολυταρχικών καθεστώτος των πετρελαιοπαραγωγών χωρών του Νότου. Αν αποτύχει ο Τραμπ κάνοντας τις ίδιες πολιτικές αχταρμά business plans όπως στην πρώτη τετραετία του, όπως και διαφενεται ως το πιθανότερο, τότε δεν έχει απολύτως κανένα λόγο να ακολουθήσει τις ΗΠΑ στην δική τους αυτοδιαλυση.
🔸Και τρίτον, αφού ολοκληρωθεί αυτή η πολιτική κοινωνικής και οικονομικής ενοποίησης, τότε και μόνο τότε θα μπορεί να συγκρότησει κοινή εξωτερική και αμυντική πολιτική για την μετατροπή της ως ισχυρού γεωπολιτικού παγκόσμιου πόλου εξισορρόπησης του διπόλου αντιπαράθεσης ΗΠΑ-Κινας. Σε συνεργασία ίσως με την Λατινική Αμερική , που συνεχιζει, υπό τον Λούλα και την Αφρική, (και ισως και την Ινδία) να προσπαθούν να ενοποιηθούν και χειραφετηθούν οικονομικά και από τις ΗΠΑ, στην πορεία τους προς ένα νεοφιλελευθερισμό ver2.0, αλλά και από το εγκεφαλικό κατασκεύασμα της Goldman Sachs, τους BRICS υπό την Κίνα, που συνεχίζουν την εφαρμογή της προηγούμενης έκδοσης του ως οι καλύτεροι μαθητές του νεοφιλελευθερισμού.
Εκτιμώ ότι μόνο μέσα από μια τέτοια πρωτοπόρα, οραματική και ριζοσπαστική πολιτική με σαφές κοινωνικό πρόσημο, θα μπορούσε να ανατραπεί η σημερινή προδιαγεγραμμένη διαλυτική πορεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ο γεωπολιτικός “νανισμός” της. Αυτός που την οδηγεί πάλι και στην πολιτική ανάσταση των βρυκολάκων του φασισμού και σε εσωτερικές αντιπαραθέσεις σε νέα χαρακώματα, όπως αυτά του 1ου Εμφυλίου Ευρωπαϊκού Πολέμου. Μόνο που τώρα αυτά θα ειναι και ψηφιακά.
Εντός αυτής της νέας πραγματικότητας, η Ευρωπαϊκή "Νεα" ή "Ριζοσπαστική" ή "Πέστε-την-οπως-θέλετε" Αριστερά, μαλλον θα πρέπει να ξανα-ορίσει τους λόγους που αναπτύχθηκε ιστορικά μετά το 2000:
🔹τοτε ως κινηματική δύναμη κατά της νεοφιλελέ παγκοσμιοποίησης, αυτής που μόλις τελείωσε και επί της ριζικά διαφορετικής μετα-παγκοσμιοποίησης, με ακόμη ανοιχτό το ιστορικό παράθυρο των ευκαιριών να μην ολοκληρωθεί αυτή ως Νεοφιλελευθερισμός 2.0,
🔹ως έκφρασης των κοινωνικών αντιδράσεων μετά την τραπεζική κρίση του 08. Τωρα με πολιτικές που θα αποτρέπουν ριζοσπαστικά νέες αντίστοιχες τραπεζικές καταρρεύσεις μέσω την κατάργησης του μονοπωλίου έκδοσης νέου χρήματος μέσω του τραπεζικού δανεισμού αλλά και με διακοπή της διόγκωσης του σκιώδους παρατραπεζικού συστήματος των funds,
🔹ως ουσιαστικά οικολογική δύναμη που δεν θα αλλοιθωρίζει μόνο στον περιορισμό του διοξειδίου του άνθρακα (που μπορεί να επιτευχθεί φθηνά με σοβαρή πολιτική αναδασωσεων...) αλλά όλων των πόρων που απαιτεί ο τεχνολογικός μας πολιτισμός με ισόρροπο τρόπο και σύνεση,
🔹ως δύναμη υπεράσπισης των συμφερόντων της εργασίας, όπως αυτή μεταλλάσσεται στο νέο ψηφιακό περιβάλλον και ως φορέας διάδοσης της γνώσης χωρίς περιορισμούς και κλειστές πατέντες,
🔹ως Ευρωπαϊκή οραματική δύναμη που όλα τα πιο πάνω θα μπορεί να τα επιβάλλει πολιτικά, εμβαθύνοντας την λειτουργία της Δημοκρατίας και μέσω και της δικής της αντίστοιχης αναδιοργάνωσης παρασύροντας, όσο μπορεί, και τους συμμάχους της στην ίδια κατεύθυνση. Τους συμμαχους της χωρίς αποκλεισμούς και χωρίς καμία εξαρτηση από τα κάθε λογής κατεστημένα συμφέροντα. Eιδικα για εμάς, και μέσω της χάραξης καποιας εθνικής πολυδιάστατης εξωτερικής και ενεργειακής πολιτικής εντός του πιο πάνω πολύπλοκου περιβάλλοντος.
🔹εγκαταλείποντας, επι τέλους, το γερασμένο και αναποτελεσματικό σήμερα μοντέλο του "κόμματος νέου τύπου" του 20ου αιώνα. Αυτό που σήμερα παράγει μόνο άχρηστες επετηρίδες μετριων έως ανίκανων ψηφιακά αναλφάβητων διαμεσολαβητών και ανούσιες φράξιες , χωρίς δυνατότητα σύνθεσης πολιτικών πάνω σε καμία νέα ριζοσπαστική ιδέα.
Διαφορετικά, αν επιμείνει μόνο στο σημερινό μίζερο οργανωτικό της μοντέλο χωρίς καμία ρήξη με όσα αγνοεί μέχρι σήμερα ή μόνο με τον δικαιωματισμό, τον τρίτο λόγο που γεννησε αυτή την Αριστερά το 2000 και χωρίς όλα τα πιο πάνω 🔹, φοβάμαι ότι θα περιθωριοποιηθεί ακόμα περισσότερο και πολύ γρήγορα για να κάνει παρέα στα μουσειακά εκθέματα τύπου ΚΚΕ ή το ετοιμο να ξανασυνεργαστει με την ΝΔ ΠΑΣΟΚ και κάποια θραυσματα του ΣΥΡΙΖΑ, στο μουσείο της ιστορίας. Και αυτή η προοπτική, όπως έδειξε και το πρόσφατο παράδειγμα της Χιλής, οδηγεί πάντα στην ενίσχυση της φασιστικής νεοφιλελέ ακροδεξιάς, πιστούς υπηρέτη των αντίστοιχων πολιτικών του Τραμπ ή του Πουτιν.
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.