Ναρκοθετώντας την Πολιτική Συνείδηση των Ελλήνων.
Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη
Υπάρχει μια Ελλάδα που πεινά. Και υπάρχει μια Ελλάδα που καταναλώνει.
Η πρώτη είναι η Ελλάδα του χώματος. Αγρότες, κτηνοτρόφοι, εργάτες, άνθρωποι που παράγουν. Η δεύτερη είναι η Ελλάδα των επιδοτούμενων πολιτιστικών ιδρυμάτων, των χορηγιών, των ευρωπαϊκών προγραμμάτων, των curated events, των think tanks και των PR αφηγήσεων.
Και μεταξύ τους υπάρχει ένα χάσμα που δεν γεφυρώνεται με installations, podcasts ή ινστα story.
Γιατί το πρόβλημα δεν είναι αισθητικό. Είναι πολιτικό
και μάλιστα συστημικό.
Το πραγματικό εμπόρευμα που παράγουν οι ελίτ δεν είναι πολιτισμός. Είναι υ π ν ω τ ι σ μ ό ς.
Η Στέγη Ωνάση, το ΚΠΙΣΝ, η Lifo, οι δεκάδες άλλοι “εκσυγχρονισμένοι” γραφιάδες του κέντρου, χρόνια τώρα, παίζουν έναν ρόλο.
Παράγουν το αφήγημα της “προόδου”, ενώ η χώρα διαλύεται στα θεμέλιά της.
Παρουσιάζουν την Ελλάδα ως ευρωπαϊκό success story την ώρα που η διατροφική μας αυτάρκεια σβήνει και η εξάρτηση από ξένα κέντρα βαθαίνει.
Καλλιεργούν ένα lifestyle “εκλεπτυσμένης ανησυχίας” που δεν θίγει ποτέ την εξουσία, ούτε ελληνική ούτε ευρωπαϊκή, και αφήνουν πάντα στην απέξω τις ελίτ που διαγουμίζουν το μεδούλι του τόπου.
Ντύνουν την πολιτική με αισθητική για να φαίνεται λιγότερο σάπια.
Και το κοινό της πόλης καταπίνει τον σανό, γιατί είναι πασπαλισμένος με τέχνη και αγγλικά.
Την ώρα που σου μιλάνε για “έξυπνες πόλεις”, η ελληνική ύπαιθρος πεθαίνει. Η ίδια η Ελλάδα πεθαίνει.
Να η πραγματικότητα.
Ένας κτηνοτρόφος βλέπει 450 πρόβατα να εκτελούνται.
Μια ολόκληρη ράτσα εξαφανίζεται.
Ο άνθρωπος ουρλιάζει σαν αρχαίος τραγικός ήρωας:
«Μου σκοτώνετε τα παιδιά μου!»
Και στην Αθήνα τελετές βιβλίων με face-contol, συζητήσεις για το “μέλλον της Ευρώπης”, άρθρα για την “κουλτούρα του brunch”, event “πράσινης ανάπτυξης” με χορηγούς τις ίδιες εταιρείες που ρημάζουν το περιβάλλον.
Είναι σχεδόν πορνογραφική η απόσταση ανάμεσα στα δύο.
Η ελληνική γη σπαράζει.
Η ελληνική πόλη ποζάρει.
Όσο η πόλη τρέφεται με πολιτιστικό σανό, η δημοκρατία χειραγωγείται.
Αυτός είναι ο πυρήνας του ζητήματος:
Η αγροτιά εξεγείρεται για επιβίωση.
Η πόλη αποχαυνώνεται από το θεαματικό αφήγημα του συστήματος.
Όταν η πολιτιστική παραγωγή ελέγχεται από ιδρύματα πλούτου,
χορηγούς τραπεζών και funds, media, think tanks που απενοχοποιούν το πολιτικό σύστημα, τότε αυτός ο πολιτισμός δεν είναι ουδέτερος.
Είναι μηχανισμός αποπολιτικοποίησης, είναι εργαλείο κατευνασμού και κατασκευής συναίνεσης.
Μια soft εκδοχή της ίδιας εξουσίας που σκότωσε τα παιδιά στα Τέμπη.
Η Ελλάδα γίνεται μια χώρα που θα έχει πολιτισμό για τους τουρίστες, αλλά όχι ψωμί για τους πολίτες.
Αυτό είναι το σχέδιο, μια χώρα που δεν παράγει τίποτα δικό της,
ούτε προϊόν ούτε νόημα.
Μια χώρα που εισάγει γάλα, φρούτα, φθηνή εργασία και παράγει ακριβές πολιτιστικές βιτρίνες.
Μια χώρα που έχει Στέγη Ωνάση αλλά όχι στέγη για τους νέους,
έχει ΚΠΙΣΝ αλλά όχι παιδεία, έχει Lifo αλλά όχι δημοσιογραφία,
έχει events για “δικαιώματα” αλλά σιωπή για την εθνική υποτέλεια, έχει “τέχνη”, αλλά όχι νόημα.
Μια χ ώ ρ α - σ κ η ν ι κ ό.
Το Κίνημα των Τεμπών εδώ βρίσκει τον φυσικό του ρόλο. Να ξυπνήσει τους ναρκωμένους της πόλης.
Η πόλη θα σωθεί μόνο αν ακούσει ξανά τη φωνή της γης.
Η δημοκρατία θα αναστηθεί μόνο αν δει ξανά την αγροτιά ως πυλώνα, όχι ως περιφέρεια.
Η πολιτική θα ξαναγεννηθεί μόνο όταν το χώμα μπει στο κέντρο της σκηνής.
Γιατί χωρίς χώμα, δεν υπάρχει ζωή.
Δεν υπάρχει πατρίδα. Δεν υπάρχει πολιτισμός.
Δεν υπάρχει μέλλον.
Και κυρίως δεν υπάρχει Ελευθερία.
Μια χώρα μπορεί να ζήσει χωρίς τη Στέγη.
Χωρίς το Νιάρχος.
Χωρίς τη Lifo.
Αλλά δεν μπορεί να ζήσει ούτε μία μέρα χωρίς τους ανθρώπους που της δίνουν να φάει.
Όποιος δεν το βλέπει αυτό, δεν είναι προοδευτικός, είναι απλώς υπνωτισμένος.
Καιρός να ξυπνήσουμε.
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.