Του Ανδρέα Ρέος
Θα σας πω τη θέση μου για την ''πρωτοβουλία των 91 προσωπικοτήτων''
Πριν αναφερθώ ειδικότερα στη συγκεκριμένη πολιτική κίνηση, θέλω στην αρχή να κάνω μια γενικότερη ιδεολογική αναφορά που αφορά στην προσωπική μου πολιτική ιδεολογία.
Ξέρετε, οι φίλοι, από πλειάδα αναρτήσεών μου, ότι ιδεολογικά ανήκω σε έναν χώρο που ονομάζεται ''πατριωτική αριστερά''. Το πρόταγμα αυτής της ιδεολογίας ονομάζεται ''δημοκρατικός πατριωτισμός''.
Για εμάς πατριωτισμός είναι η ''κοινωνική αναγέννηση του έθνους'', όπου ''έθνος'' είναι η συλλογική συνείδηση της κοινωνίας.
Και τί σημαίνει αυτό;
Σημαίνει ουσιαστικά πρόσταγμα Δημοκρατίας, ως έννοια, όχι μόνον μιας μορφής πολιτεύματος, αλλά ελευθερίας. Κι ενώ σήμερα η ατομική ελευθερία είναι πλήρως κατοχυρωμένη και μάλιστα σε έναν υπερπληθωρισμό δικαιωματισμών, όπου ο καθένας μπορεί να αυτοπροσδιορίζεται όπως θέλει, η πολιτική ελευθερία είναι μερικώς κατοχυρωμένη και ίσως μόνον τύποις δεδομένη, ουσιαστικά δηλαδή, η ισονομία και η ισοπολιτεία στην κοινωνία εφαρμόζονται εκ περιτροπής, ώστε το πολιτικό σύστημα να παράγει σχέσεις εξουσίας, υπάρχει ένα τεράστιο κενό, στη λεγόμενη κοινωνική ελευθερία, δηλαδή στην κοινωνική κινητηκότητα.
Η ελληνική κοινωνία - ας χρησιμοποιήσω έναν δικό μου νεολογισμό- έχει καστοποιηθεί. Το σύστημα των καστών είναι μορφή κοινωνικής οργάνωσης στην ινδουιστική Ινδία, όπου η κοινωνική ανέλιξη από τη μία κάστα στην άλλη είναι αδύνατη.
Δημοκρατία όμως, ως έννοια ελευθερίας, είναι η κατοχύρωση και εξασφάλιση όλων των παραπάνω μορφών ελευθερίας. Εφόσον όμως, μία βασική μορφή ελευθερίας δεν υφίσταται, δηλαδή η κοινωνική ελευθερία, τότε δεν εκπληρώνεται ο λόγος, για τον οποίο επιλέξαμε τη Δημοκρατία στη δική μας οργάνωση της κοινωνίας.
Έχουμε δηλαδή μία Δημοκρατία, η οποία δεν εξυπηρετεί τον σκοπό της, δηλαδή τον σκοπό της εξασφάλισης της ελευθερίας. Όμως η ποιότητα της Δημοκρατίας είναι η ποιότητα της ελευθερίας.
Πέρα όμως από τις παραπάνω τρεις μορφές ελευθερίας, υπάρχει και μία τέταρτη και υπέρτατη μορφή ελευθερίας, η εθνική ελευθερία. Και είναι υπέρτατη, διότι όταν αυτή δεν υπάρχει, τότε δε δύναται να υπάρξει και καμία άλλη μορφή ελευθερίας από τις παραπάνω. Σε ανελεύθερο υποταγμένο καθεστώς, δεν εξυπηρετείται ο σκοπός της Δημοκρατίας per definitionem.
Κι ενώ σήμερα έχουμε εθνική ελευθερία, υπό την έννοια βεβαίως, ότι η Πατρίδα μας δεν είναι πια υπόδουλη και σκλαβωμένη σε ξένο κατακτητή, αυτό που με οδύνη παρατηρούμε σήμερα, είναι, ότι ο σκοπός της Δημοκρατίας δεν εξυπηρετείται και πάλι. Δηλαδή, η κοινωνία προσιδιάζει με καθεστώς υποδούλωσης, κοινωνική απελευθέρωση σημαίνει ή ξενιτεμό ή συμβιβασμό και συνέργεια με το σύστημα διαφθοράς, το οποίο και συντηρεί το κενό ελευθερίας, δηλαδή αναπαράγει την κοινωνική ανελευθερία. ''Φύγε έξω να σωθείς ή φάε κι εσύ, αλλιώς είσαι κορόιδο''.
Συνεπώς, δε μπορούμε να δούμε τον πατριωτισμό πέρα από την κοινωνική απελευθέρωση και την κοινωνική δικαιοσύνη. Η εθνική ελευθερία είναι χαλκευμένη χωρίς κοινωνική ελευθερία, είναι σαν να μην υπάρχει.
Tο πλουσιότερο 1% των Ελλήνων κατείχε το 2000 το 54,1% του πλούτου, το 2007 το 48,6% και το 2014 το 56,1%. Δηλαδή το 99% των Ελλήνων μοιραζόμαστε απλά, το υπόλοιπο 43,9% του εθνικού πλούτου (ΑΕΠ). Σύμφωνα πάντα με την credit swiss τα σωτήρια μνημόνια αφαίρεσαν από την ελληνική μεσαία τάξη 587 δις (περιουσιακή αξία).
Η έκθεση του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ κατατάσσει την Ελλάδα στην τελευταία θέση ανάμεσα στις 30 ανεπτυγμένες οικονομίες, σε ό,τι αφορά την ισότητα στην εκπαίδευση, εξαιτίας της στενής σχέσης ανάμεσα στις επιδόσεις των μαθητών και το εισόδημα των γονιών τους.
Σε άλλη έκθεση (EU Social Justice Index 2017) το ίδρυμα Bertselsman κατατάσσει την Ελλάδα 28η (σε σύνολο 28 ευρωπαϊκών κρατών) στον τομέα της «κοινωνικής δικαιοσύνης» (social justice).
Μία δυστοπική πραγματικότητα «καστοποίησης» της ελληνικής κοινωνίας με εμφανή την γραμμική σχέση μεταξύ του διαγενεακού καταμερισμού του πλούτου. Παιδιά πλούσιων γονιών γίνονται πλούσια και παιδιά φτωχών γονιών παραμένουν φτωχά. Μηδενική κοινωνική κινητικότητα.
Ζούμε σε ένα περιβάλλον κοινωνικής ανελευθερίας, η μεσαία τάξη έχει συρρικνωθεί δραματικά, αν όχι εξαφανιστεί,
οι κοινωνικές ανισότητες,
η έλλειψη ευκαιριών,
η αναξιοκρατία, η κομματοκρατία, ο παλαιοκομματισμός, η παρεοκρατία, η γραφειοκρατία, η διαφθορά, η διαπλοκή, η α-λειτουργία της δικαιοσύνης,
έχουν καστοποιήσει την ελληνική κοινωνία, εφόσον έχουν
καρτελοποιήσει την ελληνική οικονομία,
την έχουν καταστήσει δουλοπαροικία χρέους, μία μαύρη τρύπα από την οποία ελπίζουμε να εξέλθουμε μετά από 89 χρόνια (τόσα έμειναν μετά την ''περήφανη διαπραγμάτευση'')
και ουσιαστικά την αντιλαμβάνονται ως τσιφλίκι ημετέρων. Πρόσβαση στα τραπεζικά δάνεια, στο ΕΣΠΑ, στο Ελλάδα 2.0, στα κοινοτικά πλαίσια στήριξης, στον λεγόμενο ''ενεργειακό εκσυγχρονισμό των ΑΠΕ'', έχουν μόνον ''αυτοί'', οι κατσαρίδες του συστήματος Μητσοτάκη.
Αυτό που παρατηρούμε σήμερα στην Ελλάδα είναι ότι οικονομικές δομές έχουν γίνει μονοπωλιακές. Κι αυτό, ενώ αυτοί που ανέβηκαν στην εξουσία ευαγγελίζονταν την ελεύθερη αγορά και τον ελεύθερο ανταγωνισμό. Όλες οι ιδιωτικοποιήσεις που έχουν γίνει, όλο το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας έγινε και γίνεται με μονοπωλιακούς όρους. Γι' αυτό και θα αποτύχουν οι ιδιωτικοποιήσεις στην Ελλάδα, ενώ σε άλλες χώρες πέτυχαν.
Συνεπώς,
ο σεβασμός σε αξίες όπως, οικογένεια, τα μνήματα των προγόνων μας, η αγάπη στην Πατρίδα, στη σημαία, η πίστη υπέρ βωμών και εστιών, η αυτοθυσία, η υπεράσπιση του εθνικού συμφέροντος, η εθνική άμυνα, οι κόκκινες και γαλάζιες γραμμές στην εξωτερική πολιτική και όλα τα λεγόμενα ''εθνικά θέματα'', είναι η μισή αλήθεια του πατριωτισμού και η μισή δουλειά.
Και είναι μισή δουλειά, διότι τότε, όλες αυτές οι έννοιες, δεν είναι έννοιες της συλλογικής κοινωνικής μας συνείδησης, δηλαδή δε συνιστούν κοινά σημεία αναφοράς όλων μας ανεξαιρέτως, αλλά είναι απλώς έννοιες μόνο μιας συγκεκριμένης πολιτικής συντεχνίας που βλέπει τις εθνικές αρχές μακριά από τις κοινωνικές ανάγκες.
Η εθνική υπόθεση πρέπει να εξυπηρετεί την κοινωνική υπόθεση, όπως ισχύει και το αντίστροφο. Ο Μίκης έλεγε, ότι, η εθνική υπόθεση που δεν εξυπηρετεί την κοινωνική υπόθεση είναι χαλκευμένη. Έλεγε ότι αν οι κοινωνικοί και ο εθνικοί αγώνας δεν αλληλοεξυπηρετούνται τότε είναι νοθευμένοι και ο λόγος είναι πάντα ο ξένος παράγοντας. Γι αυτό κατηγορούσε τον «πατριωτισμό» της δεξιάς ως κίβδηλο, διότι δεν έιχε κοινωνική αναφορά και υπόβαθρο, παρά μόνο εξυπηρετούσε μια πολιτική ελίτ, υποχείριο του ξένου παράγοντα. Αυτό το είδος πατριωτισμού είχε πάντα αναφορά στην επιχειρηματικότητα και πάντα των ολίγων, στην οικονομική ανάπτυξη χωρίς οικονομική ευημερία.
Η αναδιανομή του πλούτου ήταν ταμπού στον πατριωτισμό της συντηρητικής δεξιάς, όρος αντιτεχνοκρατικός, αντιορθολογικός, διότι συνιστούσε συστημικό κίνδυνο ανατροπής της σταθερότητας. Βαρύτητα διδόταν πάντα στην αποτελεσματικότητα του συστήματος με όρους οικονομίας, αλλά όχι στην ηθική του συστήματος με όρους δίκαιης κατανομής του πλούτου και ίσων ευκαιριών.
Δε μπορούμε να δούμε τον πατριωτισμό ξέχωρα από τη λαική πάλη και τους λαϊκούς αγώνες για κοινωνική απελευθέρωση, επιπλέον εξαιτίας του γεγονότος ότι ο ξένος παράγοντας ορίζει τις τύχες μας σε περιβάλλον δουλοπαροικίας χρέους.
Ο Π. Κονδύλης έλεγε, ''σήμερα δεν έχουμε μόνο πρόβλημα ως Λαός, αλλά και ως Έθνος''.
Όπως δεν υπάρχει ελευθερία σε περιβάλλον υποδούλωσης, έτσι και η κοινωνική ταξική συνείδηση δεν μπορεί να υπάρξει σε περιβάλλον ανελευθερίας. Αλλά αν στην κοινωνία δεν υπάρχει συλλογική συνείδηση, δηλαδή ένα ενιαίο και κοινό σημείο αναφοράς όλων ανεξαιρέτως, όπως το ''έθνος'', (έννοια η οποία αυθυπόστατα μας ενώνει είτε την αποδεχόμαστε ή τη συνειδητοποιούμε είτε όχι ), τότε δεν μπορεί να υπάρξει και κοινωνική συνοχή. Αυτή όμως με την σειρά της είναι προϋπόθεση της ταξικής πάλης ενάντια στην οικονομική και πολιτική ολιγαρχία. Χωρίς συλλογική κοινωνική συνείδηση δεν υπάρχει λαϊκή κυριαρχία, άρα Δημοκρατία και Έθνος που να εξυπηρετούν τον σκοπό τους, τον σκοπό δηλαδή της ευημερίας του Λαού.
Στην πατριωτική αριστερά λοιπόν, οι εθνικοί και κοινωνικοί αγώνες συνιστούν ταυτολογία. Είναι αδιαίρετοι και ομοούσιοι. Ταξικός αγώνας είναι ο εθνικός αγώνας και αντιστρόφως.
Άρα δε μπορώ να ταυτιστώ ούτε με τον Σαμαρά ούτε με τον Καραμανλή. Δε θέλω να κάνω μισές δουλειές και να πουλάω το στάρι ακριβά και το αλεύρι φθηνά, να υπερασπίζομαι δηλαδή, δήθεν εθνικά δίκαια από τη μια, αλλά να ψηφίζω ΝΑΙ σε δημοψηφίσματα, κατά το δικό τους πρόσταγμα, να συμβιβάζομαι δηλαδή με τον ταξικό εχθρό με όρους ''σταθερότητας''.
ΑΦΟΥ ΕΚΑΝΑ ΑΥΤΗ ΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΑΝΑΦΟΡΑ, ΕΡΧΟΜΑΙ ΤΩΡΑ ΣΤΟΥΣ 91.
Καλά κάνανε και πήραν την πρωτοβουλία. Καλά κάνει όμως κι ο κόσμος που είναι δύσπιστος, κανείς δεν έχει επιταγή εν λευκώ.
Δεν τη θεωρώ κακή κίνηση. Αντιθέτως, συγχαρητήρια για την πρωτοβουλία. Σίγουρα δεν είναι κασσελάκηδες και βαρουφάκηδες. Πρόκειται για εξαίρετες προσωπικότητες, από τις οποίες προσωπικά διδάχτηκα κιόλας.
Θα πετύχουν όμως , αν λειτουργήσουν ανεξάρτητα και πέρα από σκιώδεις “ηγετικές, πολιτικές προσωπικότητες, με κυβερνητική εμπειρία...''. Διότι αν αποδειχθεί τελικά, ότι παρέχουν σκιώδη στήριξη σε ήδη φθαρμένο και επί του πρακτέου αποτυχημένο, κομματικό ινστρίχτουρα και ο όποιος χρησιμοποιεί την κίνηση των 91 προς ίδιον πολιτικό όφελος, δηλαδή αποδειχθεί ότι του παρέχουν εκδούλευση, τότε θα σκορπίσουν ό,τι έχτισαν όλα αυτά τα χρόνια.
Θα πετύχουν επίσης, αν δεν καταντήσουν μονοθεματικό club εθνικών θέσεων, όπως τέτοια μονοθεματικά κόμματα έχουμε πολλά (βλ Κωνσταντοπούλου με Τέμπη ), διότι θα μιλούν για τη μισή δουλειά. Θα βλέπουν τον σκοπό ως μέσον και όχι το μέσον ως σκοπό.
Κυρίως όμως, θα πετύχουν αν καταλάβουν ότι Λαός και Έθνος είναι μεν έννοιες διακριτές, αλλά το ένα οφείλει πάντα να εξυπηρετεί το άλλο. Η σωτηρία του Έθνους είναι η σωτηρία του Λαού. Συνεπώς, καλά τα εθνικά θέματα, αλλά το δάχτυλο πρέπει να μπει και επί τον τύπον των ήλων για την απελευθέρωση από τη δουλοπαροικία χρέους, πράγμα που μπορεί να σημαίνει και ρήξη με το status quo, του οποίου της ''σταθερότητα'' δε θα έχουν πρόβλημα να ενοχλήσουν ως ''εκφραστές της λογικής''.
Θα μιλούν με τη Γερμανία μόνο για την Τουρκία; Για την αναθεώρηση των δανειακών συμβάσεων θα μιλήσουν μαζί της ή κάνει τζιζ; Εχει τακτοποιηθεί το ζήτημα κι αυτό είναι; Μην πάμε γυρεύοντας, ε;
Ας ρίξουν μια ματιά στο τοκοχρεολύσιο του ελληνικού χρέους και τις εκροές κεφαλαίων προς εξυπηρέτηση των δανειακών υποχρεώσεων κι ας μου πει κάποιος ''αν βγαίνει''. Η Ελλάδα εξαρτάται αποκλειστικά από τα κονδύλια της ΕΕ και μόνο, δε δύναται μόνη της εξ ιδίων κεφαλαίων να ασκήσει πολιτική δημοσίων επενδύσεων. Ό,τι περισσεύει, φεύγει και πάλι έξω. Δεν έχει νόημα αυτό το πράμα.
Είμαι σίγουρος, ότι αν μιλήσω για ταξική πάλη σε πολλούς από τους 91 θα πάθει το μυαλό τους error 404. ''Ταξική πάλη; Τί είμεθα, κομμουνισταί;''. Είναι σαν να μιλάω σε ''αριστερούς'' για εθνικό αγώνα. Error 404 κι εκεί.
Στα εθνικά θέματα θα συμφωνήσουμε. Στα άλλα δεν ξέρω. Εύχομαι η βροχή να μην αποδειχθεί χαλάζι.
Και πάλι καλή επιτυχία.
Εύχομαι να πετύχουν από καρδιάς.
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.