Ὁ θεὸς τῆς σφαγῆς

τοῦ ΚΩΣΤΑ ΚΟΥΤΣΟΥΡΕΛΗ

Ξαναδιαβάζοντας κάπου γιὰ τὶς δυσκολίες ποὺ ἀντιμετώπισαν οἱ ἀρχὲς τοῦ Ἰσραὴλ ἐπὶ κορωνοϊοῦ, ὅταν οἱ ζηλωτὲς Ἰουδαῖοι δὲν ἔλεγαν νὰ συμμορφωθοῦν πρὸς τὶς ἀπαγορεύσεις, ξαναγυρίζω στὴν παλιὰ σκέψη: στὴν ἀμιγῆ της μορφή, ἡ πίστη εἶναι ἀντικοινωνική.

Ὁ κομμισσάριος τοῦ Κόμματος ποὺ ἐγκαλεῖ ὡς προδότες ὅσους ζητοῦν νὰ ἐκκενωθεῖ τὸ Τσερνόμπιλ· ὁ δικαιωματολόγος ποὺ πιστεύει στὰ σοβαρά ὅτι οἱ ἀναξιοπαθεῖς καὶ οἱ μειονοτικοὶ ἔχουν πάντα δίκιο· ὁ θρησκευόμενος ποὺ τό ’δεσε κόμπο ὅτι τὸ κακὸ ἐκεῖνον δὲν τὸν ἀγγίζει ἐπειδὴ κατέχει τὴ μόνη καὶ ἀποκλειστικὴ ἀλήθεια – ὅλοι αὐτοὶ ἔχουν κοινὴ τὴν ἀφοσίωση σ’ ἕνα ἀπόμακρο ἰδεῶδες, σὲ ἕνα ὅραμα ποὺ δὲν εἶναι ἐκ τοῦ κόσμου τούτου. Ὁ ἄνθρωπος ὁ συγκεκριμένος, ὁ πραγματικὸς δὲν τοὺς ἐνδιαφέρει, εἶναι ἀναλώσιμος. Τὸ πέραν τοῦ ἀνθρώπου προσδοκοῦν, στὸ ὑπεράνθρωπο ἀποβλέπουν. Γι’ αὐτὸ καὶ τόσο συχνὰ καταλήγουν, ποῦ ἀλλοῦ, στὸ ἀπάνθρωπο.

Ὅσο πιὸ «καθαρὸ» καὶ ἀσυμβίβαστο εἶναι ἕνα πιστεύω θρησκευτικό, ἕνα πολιτικὸ ἰδανικό, ἕνα ὅραμα ἠθικό, ἕνα δόγμα αἰσθητικό, τόσο περισσότερο ὁδηγεῖ στὸν φανατισμό. Εἶναι ἡ λατρεία πρὸς τὸν ἕνα καὶ μόνο Θεό, οἱ παρακλητικὲς δεήσεις γιὰ τὸν ἕναν καὶ μόνο Κόσμο τὸν τέλειο καὶ ὁριστικό, ἡ προσκύνηση τῶν ἱερῶν καὶ ἀπαρασάλευτων Ἐλευθεριῶν ποὺ μᾶς κάνει μισαλλόδοξους. Ἐμπρὸς στὸν μεγαλειώδη Σκοπό, κάθε ἀμφισβητίας, κάθε ἄπιστος ἀναπόφευκτα γίνεται ἐχθρός, ἐμπόδιο ὀχληρὸ ποὺ πρέπει νὰ βγεῖ πάσῃ θυσίᾳ ἀπ’ τὴ μέση. Κι αὐτὸ ἤδη ἀπὸ τοὺς χρόνους τοῦ Ἀχαάβ.

«Καὶ εἶπεν Ἠλιοὺ πρὸς τὸν λαόν· συλλάβετε τοὺς προφήτας τοῦ Βάαλ, μηδεὶς σωθήτω ἐξ αὐτῶν· καὶ συνέλαβον αὐτούς, καὶ κατάγει αὐτοὺς ᾿Ηλιοὺ εἰς τὸν χειμάρρουν Κισσῶν καὶ ἔσφαξεν αὐτοὺς ἐκεῖ».

Οἱ θρησκευτικοὶ πόλεμοι εἶναι τόσο παλιοὶ ὅσο ἡ Ἐπανάσταση τοῦ Ἀκενατὸν καὶ ἡ σφαγὴ τοῦ Χρυσοῦ Μόσχου. Κατὰ καιροὺς θὰ λάβουν ποικίλα ὀνόματα: διωγμοὶ χριστιανῶν καὶ διωγμοὶ ἐθνικῶν, ἀγῶνας κατὰ τῶν αἱρέσεων, ἐκκαθάριση τῶν Καθαρῶν (Caedite eos! Novit enim Dominus qui sunt eius…), Ρεκονκίστα, Νύχτα τοῦ Ἁγίου Βαρθολομαίου καὶ Τριακονταετὴς Πόλεμος.

Τὸν 19ο καὶ τὸν 20ὸ αἰῶνα, οἱ ὁμολογίες ποὺ ἀλληλοσφάζονται ὀνομάζουν ἑαυτοὺς πολιτικὲς παρατάξεις: ἐθνικιστὲς καὶ διεθνιστές, κρατιστὲς καὶ ἀναρχικοί, δικτάτορες καὶ δημοκράτες, φιλελεύθεροι, κομμουνιστὲς καὶ φασίστες. Τὸν 21ο αἰῶνα, οἱ θρησκευτικοὶ πόλεμοι ξαναπαίρνουν τὸ πρέπον τους ὄνομα: τζιχάντ. Τὸ κλασσικό τους πρότυπο ὅμως παραμένει πάντα ἡ Πρώτη Διαθήκη:

«καὶ ἀπέκτειναν πᾶν ἐμπνέον ἐν αὐτῇ ἐν ξίφει καὶ ἐξωλόθρευσαν πάντας, καὶ οὐ κατελείφθη ἐν αὐτῇ ἐμπνέον… καὶ ἀνεῖλεν αὐτοὺς ἐν στόματι ξίφους, καὶ ἐξωλόθρευσαν αὐτούς, ὃν τρόπον συνέταξε Μωυσῆς ὁ παῖς Κυρίου.»

Ἐμπρὸς στὸν Θεὸ τῆς Σφαγῆς, αὐτὸς ποὺ ἀρνεῖται νὰ κλίνει τὸ γόνυ δὲν εἶναι ὁ πιστὸς ἑνὸς ἄλλου Θεοῦ. Διότι τὴν ἴδια σφαγὴ λατρεύει κι ἐκεῖνος, ὅλοι οἱ παῖδες Κυρίου τὰ ἴδια μέσα μετέρχονται. Γιὰ νά ’σαι ἀρνητὴς τῆς σφαγῆς, πρέπει νὰ μὴν ἔχεις δόγμα ἢ πιστεύω δικό σου. Θέλει νὰ ξέρεις νὰ καιροσκοπεῖς. Νὰ βλέπεις κάθε φορὰ ποιός σπρώχνει δυνατὰ πρὸς τὸν γκρεμό, κι ἐσὺ νὰ τοῦ πηγαίνεις κόντρα. Νὰ τραβᾶς τὸ σκοινὶ πρὸς ὄφελος τῆς πλευρᾶς ποὺ μειονεκτεῖ. Ν’ ἀλλάζεις στρατόπεδα διαρκῶς, ν’ ἀναστατώνεις τὶς στέρεες παρατάξεις. Νὰ συμμαχεῖς ὣς καὶ μ’ αὐτοὺς ποὺ ἀποστρέφεσαι ἐνάντια σ’ ἐκείνους ποὺ ἀγαπᾶς.

Ἡ ἀρετή σου νά ’ναι αὐτὸ τὸ «μέσον πρὸς ἡμᾶς» τοῦ Ἀριστοτέλη, ἡ ἰσαποχὴ ἀπὸ τ’ ἄκρα. Χωρὶς ὡστόσο νὰ πιστεύεις σὰν τὸν Σταγειρίτη ὅτι τὴ Μέση Ὁδὸ ἀρκεῖ ποτὲ ἡ λογικὴ νὰ σοῦ τὴ φανερώσει. Καὶ ξέροντας καλὰ ὅτι τελικά, κερδίσεις-χάσεις, θά ’χεις μείνει μόνος. Κανεὶς δὲν θὰ βρεθεῖ νὰ σοῦ πεῖ μπράβο ἂν βοήθησες κάπως νὰ ἀποτραπεῖ τὸ κακό. Κανεὶς δὲν θὰ σὲ συνδράμει νὰ τὸ ὑπομείνεις ἂν κι ἐφόσον καταστεῖ ἀναπότρεπτο. Πῶς τὸ λέει ἐκεῖνο τὸ ὡραῖο τραγούδι τοῦ Μιχάλη Γκανᾶ;

Ὁ μόνος μόνος περπατᾶ
καὶ μοναχὸς κοιμᾶται
γιὰ δυὸ πονάει κι ἀγαπᾶ
γιὰ τέσσερις θυμᾶται…

Ἡ πίστη εἶναι γιὰ τοὺς πολλούς. Ἑνώνει, ξεσηκώνει, παρακινεῖ. Ἡ ἀμφιβολία, ἀντίθετα, ἔχει τίμημα τὴ μοναξιὰ καὶ τὴν ἀνεστιότητα. Ἂν τὸ καλοσκεφτεῖς, εἶναι παράδοξο ποὺ ὑπάρχει.

ΠΗΓΗ:https://neoplanodion.gr/2025/06/20/o-theos-tes-sphages/
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com