ΆΤΑΦΟΙ ΝΕΚΡΟΙ

Μια αληθινή ιστορία

Στη δεκαετία του 1970, δεν θυμάμαι αν ήμουν μαθητής Γυμνασίου ή φοιτητής, παρουσιάστηκε στο χωριό μας, το Ντένισκο, ένας άντρας 40 περίπου ετών από την Κέρκυρα, αναζητώντας τα οστά του αδερφού του ( αλλάδερφου), ο οποίος είχε σκοτωθεί στον Εμφύλιο. 

Είχε την πληροφορία από συμπολεμιστή του ότι ήταν θαμμένος στην αυλή της κεντρικής εκκλησίας του χωριού (Κοιμήσεως της Θεοτόκου), που ήταν σε ερειπιώδη κατάσταση. Τον θυμάμαι να λέει ότι είναι σίγουρος και ότι μπορεί να τον αναγνωρίσει από φυλαχτό που φορούσε ( ή ένα δαχτυλίδι, δεν θυμάμαι ακριβώς).

        Μας υπέδειξε το σημείο και σκάψαμε αρκετοί χωριανοί μαζί.

Πράγματι,  πέσαμε πάνω σε σκελετό ανθρώπου με το σημάδι, από το οποίο ο αδερφός του τον αναγνώρισε. Τον θυμάμαι σαν τώρα να ξεσπάει σε λυγμούς και να φιλά τα οστά . " Αδερφούλη μου, που δεν σε γνώρισα!!!

       Ένα συγκλονιστικό σκηνικό που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Έπλυνε τα οστά, τα έβαλε σε μια πάνινη σακούλα και έφυγε να τα βάλει στο κοιμητήριο του χωριού του. Εκεί όπου ανήκαν...

         Ήρθε στο νου μου αυτό το γεγονός ακούγοντας τους συγγενείς των χαμένων στα Τέμπη παιδιών.

         Δεν υπάρχει σε όλους τους πολιτισμούς μεγαλύτερη ύβρις,  χειρότερο αμάρτημα  από το να αφεθεί άταφος ένας νεκρός.... 

Η φωτογραφία ακριβώς στη θέση που βρέθηκε ο σκελετός του νεκρού αδερφού. 1947, το αρχηγείο των ανταρτών ( μάλλον σχολή αξιωματικών) από αρχείο του ΑΣΚΙ.

 Ως γνωστόν στο Ντένισκο στο σπίτι του Καρανίκα είχε το αρχηγείο ο Βαφειάδης, ο οποίος είναι στο κέντρο της φωτογραφίας.

Ευχαριστώ τον Θοδωρή Μπουγάτσα για τη διόρθωση.

_______________

Ένα 10χρονο αγόρι κουβάλα στην πλάτη του τον νεκρό αδελφό του, που πέθανε από έκρηξη ατομικής βόμβας

Ένα απόγευμα, παρατήρησε ένα μικρό αγόρι να περπατά προς τον χώρο της καύσης των νεκρών.

«Ήταν περίπου 10 χρονών. Κουβαλούσε ένα μωρό στην πλάτη του. Εκείνη την εποχή στην Ιαπωνία βλέπαμε πολύ συχνά παιδιά να παίζουν, ενώ είχαν δεμένα τα μικρότερα αδέλφια τους στην πλάτη. Αλλά αυτό το αγόρι ήταν διαφορετικό», περιέγραψε ο φωτογράφος.

Ο μικρός δεν φορούσε παπούτσια, αδιαφορούσε για το κρύο και στη στάση του σώματός του διαγραφόταν στρατιωτική πειθαρχία.

Στάθηκε όρθιος μπροστά στην είσοδο του χώρου καύσης, χωρίς να μιλά.

Το μωρό που είχε δέσει στην πλάτη του ήταν ασάλευτο, σαν να κοιμόταν βαριά.

Περίμενε πέντε με δέκα λεπτά, μέχρι που τον είδαν οι εργαζόμενοι.

Τον πλησίασαν και με αργές κινήσεις έλυσαν το σχοινί που έδενε το μωρό.


Τότε ο Ο’Ντόνελ αντιλήφθηκε ότι ήταν νεκρό.

Οι άντρες το τοποθέτησαν πάνω σε μία πυρά και ο αδελφός του στάθηκε ακίνητος, με τα μάτια καρφωμένα πάνω του.

Δάγκωνε τα χείλη του τόσο δυνατά, που μάτωσαν.

Μετά από ώρα, αφού η φωτιά είχε αρχίσει να σβήνει, το αγόρι γύρισε την πλάτη και έφυγε ήσυχα.
ΠΗΓΗ:https://www.facebook.com/share/p/194Km8ecjL/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com