«Πριν φύγομε στρώσαμε ένα μεγάλο τραπέζι το πρωί, για να φάμε όλοι μαζί οι συγγενικές οικογένειες που απομείναμε. Οι χανούμισσες μας χαιρετούσαν κλαίγοντας. Μετά πήγα με τον αδερφό μου στο αμπέλι μου κι ήπιαμε για τελευταία φορά νερό. Εγώ έκλαιγα και ο αδερφός μου μού είπε να μην στεναχωριέμαι γιατί κι εκεί που θα πάμε κάτι θα βρούμε. Ακόμη θυμάμαι το αμπέλι μου, δίπλα στα χωράφια μου και τον κήπο. Ήταν τόσο καθαρά! Σαν σκουπισμένα. Όποιος περνούσε απ’ το δρόμο στεκόταν και το καμάρωνε.
Αφήσαμε το τραπέζι μας όπως ήταν μετά το φαγητό για να φύγουμε. Τι να κάνομε; Να τα παίρναμε μαζί μας; Είχαμε ένα άλογο κι ένα σκυλάκι – Καρσί Καγιά το λέγαμε. Ο αδερφός μου σκέφτηκε να τα δώσει σε έναν Τούρκο. Τι να κάνομε; Να τα πουλούσαμε; Ποιος να τ’ αγοράσει; Έτσι, όταν ήρθε η ώρα να φύγομε, δίνει τα ζώα στον Τούρκο και ξεκινάμε. Πιστεύεις, παιδί μου, πως τα μάτια του αλόγου έτρεχαν; Σαν άνθρωπος έκανε, έτρεχε πίσω από τον αδερφό μου, και το σκυλί μας. Τρεις άντρες συγκράτησαν το ζώο να μη μας ακολουθήσει».
[Μαρτυρία Δέσποινα Τσαλίκογλου, από Σκοπή.]
________________________
[Η κληρονομιά μας…: https://www.youtube.com/watch?v=JfA0_2w2WqI]
100 χρόνια από την Γενοκτονία (https://ellinoistorin.gr/?p=3587) και τον Ξεριζωμό.
Ένα έγκλημα το οποίο σχεδόν κανένα «πολιτισμένο» κράτος δεν αναγνώρισε και κανένας «πολιτισμένος» λαός δεν μιλά. Όσο θα υπάρχουν αυτοί οι αρνητές γενοκτονιών και φιλοκεμαλικοί στην εξουσία, χρέος του απλού Έλληνα πολίτη είναι να αναδεικνύει την ιστορία και τον πολιτισμό των Αλύτρωτων Πατρίδων μας.
~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~
[Ἑλληνικό Ἡμερολόγιο (http://ellinoistorin.gr/)]
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.