Νικόλας Σεβαστάκης
Την άνοιξη του 1999 έφυγα από την Αθήνα για τη Μυτιλήνη όπου άρχιζε ένας νέος κύκλος της ζωής μου (τα πανεπιστημιακά χρόνια). Η πρότερη ζωή είχε σχεδόν καθημερινές συναντήσεις και κουβέντες με πρόσωπα του αθηναϊκού βιβλιακού κέντρου: στη Σόλωνος και στα άλλα τοπόσημα της νεότητάς μας, Ασκληπιού, Θεμιστοκλέους, Μπενάκη.
Ο γενειοφόρος με το κάπως baba cool στιλ Γιώργος Τσάκαλος της ''Παρουσίας'' ήταν ένας από τους σταθμούς αυτού του περιπάτου. Στο βιβλιοπωλείο ''Παρουσία'' που συνδύαζε παράξενα περάσματα αναρχο-χριστιανικά, ανθρωπιστικά, την εστέτ ποιητική και την τρυφερή παρωδία των μικρόκοσμων της λογοτεχνίας.
Ο ''Ναυτίλος'' ήρθε μετά που έφυγα, δεν τον έζησα παρά σε πολύ αραιές επισκέψεις.
Ο Γιώργος Τσάκαλος λοιπόν. Γεννημένος το 1958, της προηγούμενης γενιάς από τη δική μου, ένας βιβλιοπώλης από αυτούς που γέννησε η μεταπολιτευτική κάψα για γράμματα- αυτό το αχαρτογράφητο ποτάμι νέων με ερωτήματα, με λόξες, με πρόωρη πνευματική ενηλικίωση και συχνα μια ακατάστρεπτη παιδικότητα γεμάτη συναισθηματικές ρωγμές.
Περνούσες από εκεί, τρύπωνες στον στενό χώρο και μάθαινες κάτι καινούριο και σημαντικό- δίχως αυτη η μάθηση να σε καταπιέζει και να σε καταπλακώνει.
Πεθανε τώρα ο Τσάκαλος και φέρνω στο νου τον Λάγιο της αψύκορης έμπνευσης, τον Βασίλη Χατζηιακώβου με τον νιου γουέιβ σερραϊκό του δανδισμό και τον Γιώργο όρθιο να ρυθμίζει τη ζωή μέσα στο βιβλιοπωλείο, άλλος ένας μάγος της φυλής των αφιερωμένων που, ένας-ένας, αποχωρούν από τη σκηνή.
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.