Η ΚΥΠΡΟΣ ΚΕΙΤΑΙ ΜΑΚΡΑΝ

Σχόλιο του Γιώργου Τασιόπουλου σε δυο κείμενα. 

Αν "άρχοντές" μας, σήμερα προσπαθείτε να μας πείσετε για την αδυναμία σας να υπερασπιστείτε την Κύπρο και το Καστελόριζο, αύριο το ίδιο θα κάνετε για τη Λέσβο και τη Θράκη. Και όταν αδιάφοροι για τους Ακρίτες τους θησαυρούς σας θα συγκεντρώσετε στο Κολωνάκι, την Πολιτεία και την Μύκονο, σύντομα σαν άλλοτε θα αναφωνήσετε, "Η ΠΟΛΙΣ ΕΑΛΩ"!

Τα χαράματα της Παρασκευής, 21 Σεπτεμβρίου 1956, οδηγήθηκε στην αγχόνη από το βρετανικό αποικιακό καθεστώς ο 22χρονος αγωνιστής της ΕΟΚΑ, Ανδρέας Παναγίδης υπερασπιζόμενος την ελληνική σημαία. 

Την ίδια ημέρα στις 21.09.20 η ελληνική κυβέρνηση επανέλαβε ανερυθρίστα τη φράση "η Κύπρος κείται μακράν"!

Ο συναγωνιστής, Κύπριος Έλληνας Τάσος Χατζηαναστασίου, με πικρία γράφει:

Όταν στις 20 Ιουλίου 1974 το πρωί με ευθύνη και της ελληνικής χούντας, οι Τούρκοι πραγματοποιούσαν την απόβασή τους στις ακτές της Κύπρου βομβαρδίζοντας και το στρατόπεδο της Ελληνικής Δύναμης Κύπρου (ΕΛΔΥΚ) στο νησί, ο Αρχηγός ΓΕΕΘΑ στην Αθήνα, Μπονάνος, απαντούσε στις εκκλήσεις για εφαρμογή των σχεδίων άμυνας της Κύπρου, ανερυθρίαστα και αντεθνικά: "αυτή τη στιγμή η Τουρκία προσβάλλει την Κύπρο και εμείς είμαστε Ελλάς". 

Θα στεναχωρήσω πολλούς φίλους που αρνούνται να δουν πως η Τουρκία απειλεί εξίσου Ελλάδα και Κύπρο και πως χωρίς την Κύπρο η Ελλάδα είναι ακρωτηριασμένη, λέγοντάς τους πως κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και σήμερα: 

ενώ η Τουρκία εξακολουθεί να παραβιάζει την κυπριακή υφαλοκρηπίδα, η Ελλάδα θεωρεί επαρκή κίνηση την απόσυρση του Ορούτς Ρέις από την ελληνική υφαλοκρηπίδα προκειμένου να ξαναρχίσουν οι διερευνητικές επαφές ενώ οι κυρώσεις σε βάρος της Τουρκίας μάλλον παραπέμπονται στις ελληνικές καλένδες. Δεν είναι απλώς πως η Κύπρος "κείται μακράν" είναι πως η κυρίαρχη τάση εδώ στην Ελλάδα, δεν τη θεωρεί κομμάτι του ελληνισμού. Κι αυτό πονάει ιδιαίτερα σήμερα, 21 Σεπτεμβρίου, που τιμάμε τη μνήμη ακόμη τριών παλικαριών της ΕΟΚΑ που ανέβηκαν στην αγχόνη της Αγγλοκρατίας με τον ελληνικό εθνικό ύμνο στα χείλη περήφανοι που πέθαιναν για την Ένωση. 

Υπενθυμίζω στους αγαπητούς φίλους πως ειδικά στο ζήτημα της Κύπρου για το οποίο έχω ιδιαίτερη ευαισθησία έχω μικρή έως ελάχιστη ανοχή σε ανιστόρητες εξυπνάδες κι ακόμη λιγότερα στα προσφιλή σε ορισμένους κύκλους κακεντρεχή σχόλια για τους "Κυπρίους που δε θέλουν την Ελλάδα" προκειμένου να δικαιολογήσουν την άρνησή τους να αντιληφθούν και να υπερασπιστούν την ευρυχωρία του ελληνισμού. Το ξέρω πως το "άδειο μας πρόσωπο η Κύπρος το πληρώνει", αρκετά, όμως, μας πικραίνει η πολιτική μας ηγεσία, κρατήστε τες, όσοι έχετε τέτοιες απόψεις, για τον δικό σας τοίχο.

Το μαρτύριο του εθνομάρτυρα Ανδρέα Παναγίδη 

(από ανάρτηση του Κύπριου Χρήστου Ιακώβου).

Τα χαράματα της Παρασκευής, 21 Σεπτεμβρίου 1956, οδηγήθηκε στην αγχόνη από το βρετανικό αποικιακό καθεστώς ο 22χρονος αγωνιστής της ΕΟΚΑ, Ανδρέας Παναγίδης, μαζί με τους Μιχαήλ Κουτσόφτα και Στέλιο Μαυρομμάτη. Ο Παναγίδης καταγόταν από το Παλιομέτοχο και καταδικάσθηκε για την εκτέλεση του Βρετανού σμηναγού Πάτρικ Χέιλ.

Είχε προηγηθεί ένα περιστατικό κατά το οποίο Βρετανός στρατιώτης σε έλεγχο στο χώρο εργασίας του Παναγίδη, στο αεροδρόμιο Λευκωσίας, λίγο μετά τον απαγχονισμό των Καραολή και Δημητρίου, βρήκε στη τσάντα του την ελληνική σημαία και ζήτησε από τον Παναγίδη να του σκουπίσει τα παπούτσια.

Η ελληνική σημαία αποτελούσε το σύμβολο εθνικής αξιοπρέπειας και αγώνα για τον Παναγίδη και η προσβολή της είχε ως αποτέλεσμα να αντιδράσει και να κτυπήσει άγρια τον Βρετανό. 

Ήταν ο μοναδικός από τους απαγχονισθέντες ο οποίος ήταν παντρεμένος και άφηνε πίσω του τρία παιδιά και μία σύζυγο. Συγκλονιστικός ήταν ο τρόπος με τον οποίο αντιμετώπισε το θάνατο και αποτυπώνεται στο γράμμα το οποίο έγραψε αμέσως μετά την ειδοποίηση για την εκτέλεση της θανατικής ποινής.

Το γράμμα είναι το ακόλουθο:

«Aξιολάτρευτά μου παιδιά, πολυαγαπημένη μου γυναίκα, χαίρετε. Αυτήν την στιγμήν που σας γράφω είναι Τρίτη, 10 η ώρα βράδυ. Ακριβώς πριν τρία λεπτά μας ειδοποίησαν ότι χαράματα της Παρασκευής 21.9.1956, θα εκτελεσθούμε. Ίσως, όταν διαβάζετε αυτό το γράμμα, εγώ να μην υπάρχω αναμεταξύ στους ζωντανούς. Λατρευτά μου παιδιά, σας αφήνω για πάντα, στην τόσο νεαρή μου ηλικία. Στα 22 μου χρόνια πεθαίνω για χάρη μιας μεγάλης ιδέας. Σας εύχομαι, αγαπημένα μου παιδιά, να γινήτε καλοί Χριστιανοί και καλοί Έλληνες Κύπριοι. Ακολουθήστε πάντα τον δρόμο της αρετής. Να είσθε πάντα βέβαιοι ότι σας αγάπησα τόσο θερμά και με μια απέραντη πατρική αγάπη. Αλλά δυστυχώς σας αφήνω, χωρίς να σας δω να μεγαλώνετε, όπως το ονειρευόμουν… …Κι εσύ, πολυαγαπημένη μου Γιαννούλα, σου ζητώ για τελευταία χάρη να περνάς καλά με τα παιδιά μας. Αγάπα τα θερμά, τόσο πολύ, και για μένα. Και εγώ από ψηλά θα σας στέλλω τις πιο θερμές μου ευχές. Και να σεβαστής και το δικό μου όνομα. Βλέπεις ότι η μοίρα θέλησε να μας πικράνει στα πρώτα χρόνια του γάμου μας. Αυτή τη στιγμή που σου γράφω, ένα χαμόγελο γλυκύ στολίζει τα χείλη μου, γιατί είμαι ευτυχισμένος που αφήνω τα παιδιά μου σε μια καλή μητέρα. Η ψυχή μου είναι γεμάτη μια αληθινή χαρά, γιατί είμαι υπερήφανος για σένα. Μη δώσεις καμιά ματιά στο παρελθόν, αλλά κοίταζε το παρόν. Σου ζητώ συγγνώμη και συγχώρεση για ό, τι σου έφταιξα Γιαννούλα. …’Έχετε γεια, μια και για πάντα, αγαπημένες μου υπάρξεις. Με φιλιά και αγάπη, ο σύζυγος σου και ο αγαπητός σας πατέρα Ανδρέας Παναγίδης».

Το γράμμα του μελλοθανάτου Ανδρέα Παναγίδη δεν αποτελεί πλέον μία ατομική επαφή του ήρωα με την οικογένειά του, αλλά μέρος της εθνικής κληρονομιάς που άφησε διηνεκώς ο εθνικοαπελευρωτικός αγώνας της ΕΟΚΑ στις μεταγενέστερες γενεές. Αυτό είναι το αθέατο μεγαλείο των ηρώων του αγώνα για την Ένωση με την Ελλάδα. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι οι ήρωες, αλλά και η πλειοψηφία των όσων στελέχωσαν την ΕΟΚΑ, προήλθαν από τις παραδοσιακές αγροτικές ελληνικές κοινότητες της Κύπρου και κατ’ επέκταση εξέφρασαν εκείνη την εθελούσια ηθική αυτοθυσίας εν ονόματι των αρχών μέσα στις οποίες κοινωνικοποιήθηκαν.

ΠΗΓΗ-Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com