Φλέρυ Νταντωνάκη

Φλέρυ Νταντωνάκη

Το εσωτερικό ταξίδι το ξεκινάς,

όταν σε βρίσκουν τα προβλήματα

και είσαι ήδη θεομόναχος.

Κι εγώ, πάντοτε ήμουν

μελαγχολική και μόνη.

Έτσι, με πήρε η κατηφόρα

της εσωτερικής τελειοποίησης

αλλά αγνοούσα τότε

ότι αργά ή γρήγορα θα οδηγηθώ

στο να τελειοποιούμαι 100 φορές

και 100 φορές να χάνομαι.

Είμαι μόνη

και απόλυτα εγκαταλειμμένη.

Δεν κάνω, βλέπεις,

σε όσους ζουν χαριτωμένα

και ψάχνουν πάνω μου

τα υλικά σημάδια της επιτυχίας

- λεφτά, οικογένεια, βεντετιλίκι.

Είμαι μια ψυχή που αμφιβάλλει,

κι αυτό μπορεί να συγκινεί,

αλλά βαραίνει κιόλας,

τους επιφανειακούς ανθρώπους.

Δεν πιστεύω στους μύθους.

Όταν φτιάχνεις ένα μύθο,

καταστρέφεις έναν άνθρωπο.

Ο καλλιτέχνης πρέπει

με το ένα πόδι να πατάει

στην καθημερινότητα, 

και με το άλλο

εκεί που οι άνθρωποι

ποτέ δεν συλλαμβάνουν.

Η τέχνη,

αν το καλοσκεφτείς,

είναι ένα άγχος.

Μια μαρτυρική αναζήτηση,

του πώς θα είσαι αληθινός,

χωρίς κανείς να σε ανταμείβει

με αληθινή ευτυχία.

Οι μεγάλοι καλλιτέχνες 

δαιμονίζονται 

να βρουν την αλήθεια

και μαρτυρούν γι' αυτό.

Προτιμώ 

να τους λέω αγγέλους,

γιατί βασανίζονται για κάτι καλό.

Δεν έγινα

μια μεγάλη επιτυχής ηθοποιός

και τραγουδίστρια.

Δεν έγινα επιτυχής 

ούτε καν ως γυναίκα.

Δεν έχω συναντήσει 

έναν άντρα 

που να με ερωτευτεί,

που να μ' αγαπήσει.

Δεν έχω ζυμωθεί σε κάποια σχέση,

αλλά ούτε και είδα

με την περιορισμένη μου ματιά,

ζευγάρια που να είναι αληθινά μαζί.

Υπάρχει καμιά φορά σεβασμός,

αλλά δεν βλέπω απόδοση. Ούτε ευτυχία.

Έψαχνα να βρω την ευτυχία.

Δεν υπάρχει ευτυχία όμως στον κόσμο.

Υπάρχει μονάχα μια ζωή

που πρέπει να τη ζήσεις θαρραλέα,

χωρίς δειλίες.

Οι άνθρωποι είναι πολύτιμοι

(το ανθρώπινο σώμα

και η ανθρώπινη ψυχή)

και δεν πρέπει 

να παίζουμε μαζί τους

αλλά να τους σεβόμαστε βαθιά.

Όταν βλέπω 

ψυχές που είναι χαμένες

- ανθρώπους που υποβιβάζουν,

ανθρώπους που φθονούν... -

τα χάνω και υποφέρω

που φέρονται

με τόση προχειρότητα

στον εαυτό τους.

Όταν βλέπω

ότι δεν μπορώ να σταματήσω

μια αδικία που γίνεται

μπροστά στα μάτια μου,

φτάνω στο σημείο 

να μη θέλω να είμαι ζωντανή.

Αναρωτιέμαι, 

αν χρειάζομαι πλέον στον πλανήτη.

Νιώθω εξαγνισμένη.

Φλέρυ Νταντωνάκη

Σαν σήμερα, 18.07 το 1998, έφυγε από τη ζωή.

Αποσπάσματα από το βιβλίο

του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου:

Αντίο Παλιέ Κόσμε

ΠΗΓΗ: Πρόσωπα

Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com