Η Ελληνίδα Σκλάβα
![Η Ελληνίδα Σκλάβα. Αντίγραφο στο Yale University Art Gallery [1]](https://commons.wikimedia.org/wiki/File:The_Greek_Slave.jpg)
Η Ελληνίδα Σκλάβα είναι ένα γλυπτό του Αμερικανού γλύπτη Hiram Powers, και ένα από τα πιο γνωστά και καταξιωμένα έργα του 19ου αιώνα.[2] Ο Powers κατασκεύασε το πρωτότυπο από πηλό στην Φλωρεντία, το 1843. Ήταν το πρώτο αμερικανικό γλυπτό που απεικονίζει μια πλήρως γυμνή γυναικεία φιγούρα.[3] Η πρώτη παραλλαγή από μάρμαρο ολοκληρώθηκε από τον Powers το 1844 και βρίσκεται τώρα στο κάστρο Raby, στην Αγγλία.[4]
Έξι πλήρους μεγέθους μαρμάρινες εκδόσεις του αγάλματος αναπαρήχθησαν μηχανικά για ιδιώτες πελάτες, με βάση το πρωτότυπο μοντέλο του Powers, μαζί με πολλές μικρότερης κλίμακας εκδόσεις. Αντίγραφα του αγάλματος εκτέθηκαν σε μια σειρά εκδηλώσεων στη Μεγάλη Βρετανία και τις Ηνωμένες Πολιτείες, και γρήγορα έγινε ένα από τα πιο γνωστά και δημοφιλή έργα του Powers. Απέκτησε μια συμβολική σημασία για μερικούς Αμερικανούς υπέρμαχους της κατάργησης της δουλείας και ενέπνευσε μεγάλο αριθμό λογοτεχνικών έργων.[1] Λέγεται ότι η στάση του αγάλματος είχε ως πρότυπο την Αφροδίτη των Μεδίκων της Πινακοθήκης Ουφίτσι στη Φλωρεντία.[5]
Σύμφωνα με τον Ελληνο-Αμερικανό συγγραφέα Emmanuel (Manny) Paraschos, στην έμπνευση του θέματος έπαιξε ρόλο μια Ελληνίδα η οποία ήταν σκλάβα των Τούρκων και στη συνέχεια έφτασε ως απελεύθερη στις ΗΠΑ. Στη λίστα επιβατών του πλοίου που τη μετέφερε αναγράφεται ως Garafilia Mohalby (ίσως Γαριφαλιά Μιχάλβεη) από τα Ψαρά. Οι γονείς της είχαν σφαγεί στην καταστροφή των Ψαρών το 1824 και εκείνη συνελήφθη αιχμάλωτη από τους Τούρκους. Την εξαγόρασε ο Αμερικανός πρόξενος Joseph Langston στη Σμύρνη και την έφερε στη Βοστώνη το 1827. Η ίδια ενέπνευσε και την Αμερικανίδα ζωγράφο Anne Hall να ζωγραφίσει το σκίτσο «Κορίτσι της Ελλάδας» (“The Greek Girl”).[6]
Όταν το άγαλμα μεταφέρθηκε σε περιοδεία το 1848, ο Miner Kellogg, φίλος του καλλιτέχνη και διευθυντής της περιοδείας, συνέταξε ένα φυλλάδιο για να το μοιράσει στους επισκέπτες της έκθεσης. Έδωσε τη δική του περιγραφή του έργου:
Η αντίδραση του κοινού
Η αντίδραση του κοινού για το άγαλμα ήταν ανάμεικτη. Όταν το έργο εκτέθηκε για πρώτη φορά, πολλοί άνθρωποι σκανδαλίστηκα από το γυμνό. Ο Powers αντιμετώπισε αρκετή από αυτή την κριτική με τον υπαινιγμό ότι η νεαρή γυναίκα ήταν ένα τέλειο παράδειγμα της χριστιανικής καθαρότητας και αγνότητας, επειδή ακόμα και στην κατάσταση της γυμνότητας προσπαθεί να καλύψει τον εαυτό της από το βλέμμα των θεατών. Επιπλέον, είπε, το γυμνό δεν είναι λάθος δικό της, αλλά προκλήθηκε από τους Τούρκους απαγωγείς της, οι οποίοι την εκθέτουν γυμνή για πώληση. Αυτή η εξήγηση λειτούργησε τόσο καλά που πολλοί χριστιανοί πάστορες παρακίνησαν τους πιστούς να πάνε και να δουν το άγαλμα.
Κάποιοι θεατές παραλλήλισαν την Ελληνίδα Σκλάβα με τους σκλάβους που εργάζονταν στις φυτείες του Αμερικανικού Νότου. Καθώς ο Αμερικανικός Εμφύλιος Πόλεμος πλησίαζε, οι υποστηρικτές της απελευθέρωσης των δούλων άρχισαν να χρησιμοποιούν το έργο ως σύμβολο, και να το συγκρίνουν με τον "Σκλάβο της Βιρτζίνια".[8] Η σύγκριση ήταν το θέμα ενός ποιήματος του John Greenleaf Whittier. Επίσης ενέπνευσε ένα σονέτο της Ελίζαμπεθ Μπάρετ Μπράουνινγκ. Η υπέρμαχος της κατάργησης της δουλείας Maria White Lowell έγραψε ότι "Η Ελληνίδα Σκλάβα ήταν ένα όραμα ομορφιάς, και πρέπει να θεωρείται σαν ορόσημο η πρώτη φορά που το είδαμε".[9] Το 1848, όταν η φεμινίστρια Lucy Stone αντίκρυσε το άγαλμα στη Βοστώνη, ξέσπασε σε δάκρυα, βλέποντας στις αλυσίδες το σύμβολο της καταπίεσης του γυναικείου φύλου. Από εκείνη την ημέρα, η Stone περιέλαβε τα δικαιώματα των γυναικών στις ομιλίες της.[10]
Το Αμερικανικό Μουσείο Τέχνης Smithsonian κατέχει το πρωτότυπο γύψινο πρόπλασμα του 1843 που χρησίμευσε ως πρότυπο για τις μαρμάρινες εκδόσεις του αγάλματος μαζί με πολλά άλλα μικρότερα εκμαγεία από το στούντιο του Powers.[11]
Εκδόσεις του έργου[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
To στούντιο του Powers παρήγαγε έξι πλήρους μεγέθους μαρμάρινα αντίγραφα της Ελληνίδας Σκλάβας τα οποία είναι σχεδόν ίδια. Αυτά πουλήθηκαν σε διάφορους ιδιώτες συλλέκτες. Ένα από αυτά υπάρχει σήμερα στο Κάστρο Raby της Βρετανίας.[12] Ένα άλλο εκτίθεται στην Εθνική Πινακοθήκη στην Ουάσιγκτον.
Άλλα αντίγραφα βρίσκονται στο Newark Museum, Newark, στη New Jersey Yale University Art Gallery, Κονέκτικατ στο μουσείο του Μπρούκλιν, Νέα Υόρκη.. Πολλά μικρότερα μαρμάρινα αντίγραφα εκτίθενται στο Smithsonian American Art Museum,[13] , στο Vermont State House, στο Berkshire Museum του Pittsfield, Μασαχουσέτη, και στο Westervelt Warner Museum of American Art στην Tuscaloosa, Αλαμπάμα.[14] Μικρότερης κλίμακας αντίγραφα υπάρχουν στο Μουσείο Καλών Τεχνών του Σαν Φρανσίσκο, στο Smithsonian American Art Museum, Washington, d. c.[15] και στο Μουσείο Βικτωρίας και Αλβέρτου, στο Λονδίνο.
Έρευνα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το 2015, το Πρόγραμμα Ψηφιοποίησης του Smithsonian έκανε μια τρισδιάστατη σάρωση του γύψινου πρωτοτύπου. Αυτή η σάρωση είναι τώρα διαθέσιμη στην ιστοσελίδα τους με ένα διαδραστικό τμήμα, καθώς και έκδοση για λήψη στον υπολογιστή (download). Με αυτό, όποιος έχει 3D εκτυπωτή μπορεί να δημιουργήσεi το δικό τoυ αντίγραφο. [16]
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Lessing, Lauren (Spring 2010). «Ties that Bind: Hiram Powers’ Greek Slave and Nineteenth-century Marriage». American Art 24: 41–65. doi:. Ανακτήθηκε στις 31 March 2013.
ΠΗΓΗ:Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.