Ο άνθρωπος που θα γινόταν Βασιλιάς

του Διδύμιου

Πάντα με φόβιζαν τα τεράστια μυαλά. Τα τεράστια μεγέθη. Που είχαν και έχουν το Εγώ τους, μεγαλύτερο από το μπόι τους. Αυτά τα τεράστια μυαλά με το μεγάλο εκτόπισμα.

Τους φοβόμουν. Μου προκαλούσαν δέος, ποτέ μου δεν τους «πήγαινα». Τους θεωρώ πολύ θεωρητικούς, μου θυμίζουν ινστρούχτορες παλιών εποχών, αυταρχικούς, αντισυνεργάσιμους, ξερόλες, αλαζόνες στον υπερθετικό βαθμό. Είναι άτομα που δεν χωρούν πουθενά. Ούτε στο ίδιο τους το κουστούμι. Ένα τέτοιο ανάστημα, πρόσωπο των ημερών, ο τεράστιος Βενιζέλος.

Άτομο απίστευτου μεγέθους, με φαραωνική αυτοεκτίμηση, που διακατέχεται από τον απόλυτο «ξερολισμό», έναν πολιτικό μεγαλοϊδεατισμό, ένας Τιτανικός, ο Μέσι της πολιτικής.

Η πολιτική ήταν και είναι γι’ αυτόν εικόνα, επικοινωνία, ένα παιχνίδι εντυπώσεων, αλλά και παρασκηνίου.

Αυτοκαταστροφικός, με ανύπαρκτο υπουργικό έργο, όπως λένε, απ’ όπου κι αν πέρασε, κομματικά ανύπαρκτος, χωρίς ερείσματα, με ελάχιστους πολιτικούς φίλους και αναρίθμητους εχθρούς, οδήγησε και οδηγήθηκε σε στρατηγικά αδιέξοδα και συρρίκνωση το κόμμα του, ξένος στο ίδιο του το σπίτι.

Τα είδε όλα. Αντιπροεδρίες, ηγεσία και πολλά υπουργιλίκια.

Ποτέ αυτοκριτικός, γνήσιο τέκνο της Ανδρεϊκής εποχής, με ισχυρές διασυνδέσεις στα μίντια, γενναίος όμως σε κρίσιμες στιγμές, ένας διανοούμενος, μακράν ο πιο λαμπρός κοινοβουλευτικός.

Ο Βαγγέλης μάλλον είναι ένα τραγικό πρόσωπο. Δεν αγαπήθηκε ποτέ και σε καμία φάση από κανέναν. Είχε όμως πολλούς φαν σαν δεινός ρήτορας. Του αναγνώριζαν όμως όλοι την μόρφωσή του, την επιστημονική του επάρκεια, τον εξαίρετο κοινοβουλευτικό του λόγο, την ευφυΐα του.

Στο πρόσωπό του και το ύφος του, άπαντες διέγνωσαν μια στεγνή φιγούρα με τον απόλυτο κυνισμό, μια αλαζονεία, έναν ολοκληρωτισμό. Μια άλλη εκφορά του «δε δικαιούσθε…». Έτσι ο πιο χαρισματικός πολιτικός, ο απόλυτα φλεγματικός, έπεσε γρήγορα θύμα του ναρκισσισμού του.

Του καταμαρτυρούν πολλά, το νόμο περί ευθύνης υπουργών, τα ναυπηγεία, την Proton Bank, το τσαλάκωμα των ομολογιούχων, το φλασάκι.

Παρατηρώντας και λοιδορώντας τους πάντες, δεν αναγνώριζε ποτέ, τίποτα και σε κανέναν, λένε οι άσπονδοι φίλοι του και συνεργάτες.

Η πληθωρική του προσωπικότητα, ο χειμαρρώδης λόγος του, η περισσή του υπεροψία και αυτάρκεια τον έβλαψαν. Θιασώτης του όλα ή τίποτα, ενώ πίστευε ότι ήταν ικανός για πολλά και μεγάλα, τις πιο πολλές φορές βρέθηκε στην άλλη πλευρά (με τον Άκη), αν και όταν ο ίδιος τάχθηκε με τη σωστή πλευρά (;), κράταγε με στόμφο τα λάβαρα (μνημόνιο).

Έχανε γρήγορα το στόχο, τον τόνο, το δρόμο, τα θέματα ως πολυπράγμων. Και δυστυχώς ούτε τη χώρα έσωσε, ούτε το κόμμα του, και ήταν αυτός που τελευταίος έκλεισε την πόρτα.

Ιδιόρρυθμος αλλά καθόλου διορατικός, εκρηκτικός και εριστικός, αρνήθηκε υπουργεία, δεν είχε δίκτυα υποστήριξης, απρόβλεπτος, φιλόδοξος και βιαστικός (..ως αρχηγός της Δημοκρατικής Παράταξης), με εμπιστοσύνη μόνο στον εαυτό του (συνέδριο χωρίς κανέναν μαζί του), ανέχτηκε κληρονομιές, δαχτυλίδια και το έμπα έβγα του Γιώργου.

Χωρίς παραμικρή απήχηση στην κοινωνία – μόνο την αναγνώριση της ευφυΐας του- πάντα φαινόταν να ζητάει κάτι πιο μεγάλο, ένοιωθε άβολα (μόνιμα υπαρχηγός), κούραζε και κουραζόταν. Ο τέλειος «αυτοκρατορισμός» για τον τελευταίο πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ.

Βουλιμικός, βερμπαλιστής, αμφίθυμος και αναχωρητής, ο τέλειος αυτόχειρας. Καμιά επαφή με την πραγματικότητα –απόλυτα φυσιολογικό για ένα τέτοιο πνεύμα– ζούσε την απόλυτη μοναξιά παρέα με τον μύθο του.

Ποτέ του δεν κατάλαβε, ότι με βερμπαλισμούς και ρητορικές υπερβάσεις, ούτε αλλάζει κάτι (στη χώρα, στο να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ κ.ά.), ούτε μεγαλώνει κάτι που έχει προ πολλού πεθάνει (το κόμμα). Έτσι μοιραία νομίζοντας ότι όλα κινούνταν γύρω απ’ αυτόν, οι ανεκπλήρωτες φιλοδοξίες του, πάντα τον στοίχειωναν.

Δεν μπόρεσε να καταλάβει ποτέ ότι ήταν απίστευτα εύστροφος αλλά καθόλου έξυπνος, μια και οι δυο αυτοί όροι δεν ταυτίζονται.

Δεν είχε ποτέ στρατό, ούτε «βενιζελοφρουρούς», ήταν αχώνευτος, δεν τον ακολουθεί κανείς, προκαλεί δέος και τρόμο, δεν μπορούσε να εμπνεύσει, να φέρει κόσμο, ποτέ δεν θα είχε πετυχημένη πορεία στο λαό, δεν είχε τη στόφα ηγέτη, «μαδήθηκε» σ’ ένα δελτίο των οχτώ.

Ίσως ο Βαγγέλης να ήταν αυτό που είπε ο Ανδρέας. «Ο Βαγγέλης δεν έχει τη φιλοδοξία να γίνει πρόεδρος. Έχει την φιλοδοξία να γίνει αρχηγός οποιουδήποτε κόμματος…».

Είναι μπροστά από την εποχή του; Δεν πρέπει ένα τέτοιο μέγεθος ν’ ασχολείται με την πολιτική; Είναι ένας διανοούμενος-τεχνοκράτης; Κανείς δεν μπορεί ν’ απαντήσει.

Όλα αυτά, αλλά και τα προηγούμενα είναι πολύ υποκειμενικές αξιολογήσεις για ένα λαμπρό μυαλό. Και λέγονται από ζήλια και φθόνο.

Ας μην τα παραλέμε. Η παρουσία του στη Βουλή είναι η μόνη αντικειμενικά αληθινή εγγύηση για το αύριο, ανάμεσα στο ναι και το όχι μιας ουράς…

Κράτησε όρθια την Ελλάδα στο κρίσιμο ραντεβού με την ιστορία, μόνος του, χωρίς μικροπολιτικές επιδιώξεις, ανέλαβε ευθύνες μεγαλύτερες απ’ αυτές που του αναλογούσαν.

Ήξερε, αλλά και έμαθε ότι τίποτα από τα απλά και καθημερινά δεν ήταν το ζητούμενο, αλλά η χώρα η επιβίωσή της, γι’ αυτό η απεύθυνσή του και οι κραυγές αγωνίας του, ήταν πια σε ένα ευρύτερο ακροατήριο, κάνοντας σημαία το ότι η κανονικοποίηση της χώρας περνάει μέσα από μεταρρυθμίσεις και συναινέσεις.

Άλλαξαν τα γεγονότα σε πολλά τον Βαγγέλη. Κατάλαβε ότι η αποτυχημένη του απόπειρα για την κεντροαριστερά είναι πολύ πονεμένη ιστορία.

Και εύστοχα θεμελίωσε το πιστεύω του αποχωρώντας, λέγοντας «θα υπερασπιστώ δυναμικά τις θέσεις μου για το μέλλον της Ελλάδος…».

Αυτή η φωνή είναι σίγουρο ότι θα λείψει. Ίσως.

Το σίγουρο είναι ότι ένα πράγμα δεν κατάλαβε ποτέ ο Βαγγέλης. Ότι το κουστούμι δεν μπορεί να το ράβει ποτέ μόνος του Πάντα θα το ράβουν άλλοι.

Διδύμιος

5.6.19

ΠΗΓΗ: http://ardin-rixi.gr/archives/212487

Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com