Άννα Στάικου: «Μην πατάς την αψιθιά μου, ρε»

Της Άννα Στάικου

Πρώτη δημοσίευση https://ipolizei.gr

Περιήγηση στα θαύματα της διάσημης Αψιθιάς ή Αρτεμησίας.
Άλλα παρατσούκλια του άψινθου, είναι, απιστιά, πέλινο και αβροβότανο.

Το πέλινο μάλλον προέρχεται από το αρχαίο -πέλλα- που σημαίνει λίθος (η πόλη Πελλάνα της Σπάρτης καθώς και η Πέλλα στην Μακεδονία έχουν ριζωμένο μέσα τους επομένως, τον λίθο.

Η ονομασία Αρτεμησία, προέρχεται από την θεά Άρτεμη, την λυγερόκορμη και την αλαφροπάτητη ως ελάφι ή τρυφερό ζαρκάδι. Η αψιθιά διακατέχεται από αβρότητα λόγω της θεάς.

Δεν πρέπει να την πατάς, γιατί τότε την σκοτώνεις.

Θα αναφερθώ σήμερα σε μια νέα με όνομα Πουλχερία. Νεαρή γυναίκα, γεμάτη περίτεχνα tattoo, γκρεμισμένη εγκαίρως από τα ασφαλή επίγεια

Κι ένα μικρό παιδάκι -αγοράκι -περίπου 5 χρονών, κρεμασμένο στο δεξί της καρπό. Συνέχεια της παλάμης της, ως ανιχνευτής στα κατάβαθα της γης, σπανίων μετάλλων και χρυσού.

Στην ερώτηση «και πώς τα βγάζεις πέρα ως άνεργη νεαρή μητέρα» η Πουλχερία έλαμψε, γιατί θα μπορούσε να αναπτύξει -σε κάποιον τρίτο- το στρατήγημα που είχε επινοήσει.

«Αψιθιά» απάντησε.

Ακούστε την.

«Όταν βρέθηκα ασκεπής και έρμη, βυζαίνοντας ένα μωρό παιδί, μόλις έτρεξε το πρώτο διάστημα του χρόνου, πνιγμένη σε ποταμούς δακρύων, αμέσως μετά ήθελα να ξεπνιγώ. Ήθελα να πατήσω από τα μαύρα πελάγη του χαμού στην στεριά. Να φτιάξω πράγματα από την αρχή. Εγώ στρατηγός και ο μικρός μαστοράκος-στρατιώτης. Έτσι μας φανταζόμουν, από την πρώτη στιγμή

Το μοντέλο σκέψης όμως μου έλειπε. Το γύρω μου ήταν χανζαπλάστ ή βαθύτερο τραύμα στο πολυτραυματισμένο μου προσωπικό τοπίο.

Το μοντέλο ζωής από την αρχή, ξάφνιαζε και ήταν άγνωστο στους πολλούς.

Διάβαζα και δικτυώθηκα ταχύτατα στον προσφερόμενο τεχνολογικό ιστό.

Αλλά, ο ιστός, …ιστός είναι και παγίδα.

Δεν μου αρέσουν οι μύγες. Σκαρφάλωσα λοιπόν στις παρυφές του ιστού με κλίμακα δανεική από τους κλασικούς, και παρατηρούσα τα περάσματα.

Έβλεπα με πάθος ό,τι ο ιστός δεν θα μπορούσε να δει»

Η Πουλχερία αποφάσισε κρατώντας το όνομά της το περίεργο, να επιστρέψει στην πατρική άγονη γη, εγκαταλειμμένη προ πολλού, να τακτοποιήσει τις τριγύρω πέτρες και να συντηρήσει τις αυτοφυείς αψιθιές.

Θα καλλιεργούσε αρτεμησίες αντλώντας από τα λεπτά της άνθη όλα τα πολυποίκιλα οφέλη και προϊόντα.

Ένιωσε -όπως είπε- μια αβάσταχτη τρυφερότητα με τον ντόπιο σε αφθονία θάμνο…!

Μια βλάστηση χιλιάδων χρόνων, έχοντας στα σπλάχνα της δύο μηχανισμούς ευεργετικούς: Την ίαση και την «ευγενή» εξόντωση του επίδοξου εχθρού.

Βότανο γνωστό από τον Ιπποκράτη, όνομα μιάς νέας θεάς της Αρτέμιδας -παιδί του Ήλιου «πότνια θηρών» την αποκαλούσε ο Όμηρος, ανεμογαμική, με επικονίαση μέσω του ανέμου, βελούδινη, στην αγκαλιά του και απαλή στα δώρα της.

Αψιθιά, διάσημη ακόμη και στους Βόρειους ακατέργαστους, και ξένους στην λιτή πολυπλοκότητα της πελαγίσιας αστραφτερής πέτρας.

Το μάτι μου τότε έπεσε πάνω στο tattoo στο δεξί μπράτσο της Πουλχερίας

«Η νοσοκόμα απογαλάκτισε την τρίχρονη Ιουλιέτα, με την χρήση της πικρής γεύσης του αψινθίου, επάνω στην θηλή της» -Ουίλιαμ Σαίξπηρ-.

Η Πουλχερία συμπλήρωσε «Το χάραξα για να θυμάμαι ότι η πικράδα οδηγεί στην χαρά του γλυκού»!

Περικυκλωμένες στις αψιθιές σε υψόμετρο αρκετά μεγάλο, με τον άνεμο να μπερδεύει και να ανακατώνει το τοπίο, τόσο που έμοιαζε με κορνίζα ανάποδα βαλμένη, θυμηθήκαμε την θυίνη. Το ισχυρό όπλο της αψιθιάς μας της καλής.

Κάτι σαν το δηλητηριασμένο κεντρί της μέλισσας. Λίγο παραπάνω και πεθαίνεις.

Στα σωστά της διατηρείς την μνήμη, στιλβώνεις την σκέψη, στα περίσσια

Πεθαίνεις

Να τη η μνήμη δηλαδή ο χρόνος.

Ο Διοσκουρίδης βοτανολόγος διάσημος, γεννημένος το 10 μΧ, αγωνιώντας για την μνήμη και την γνώση, επισκέφτηκε όπως η Πουλχερία το αυτοφυές αριστούργημα και απεφάνθη ότι «θα πρέπει να ανακατεύουμε μελάνι με έγχυμα αψίνθου και αυτομάτως τα ποντίκια δεν αγγίζουν τους παπύρους»!

Για φαντάσου, αναλογιστήκαμε γελώντας με την Πουλχερία

«ακόμη και οι ποντικοί είναι πιο προσεκτικοί …»

Οι σημερινοί πάπυροι μάλλον κατοικοεδρεύουν στην σκέψη, στην λέξη, στ’ όνειρο. Αψιθιά η καρδιά. Ποντικός ο δόλιος εχθρός.

Πήρε σούρουπο.

Αποχαιρέτησα τους δυό τους. Ο μικρός έφτιαχνε ξύλινα μικρά σπιτάκια για τα χελιδονάκια που σε λίγο καιρό θα αγκυροβολούσαν.

Η Πουλχερία απέπνεε νιότη. Ακολουθούσε τα γνωστά της σκέψης αγήματα και ως μικρός σκαπανέας, βελτίωνε τα απαραίτητα της εποχής της συνδεσμολογικά

Είχε καταφέρει, να συνδέσει σε μια στιγμή δική της προσωπική την ύπαρξή της με τον ατελεύτητο χρόνο. Σπουδαίο κατόρθωμα. Θαρρώ ότι δεν μπορώ να σας το αναμεταδώσω. Είναι βίωμα και θάρρος ενός σκαπανέα που διάλεξε την συμπόρευση με τα αυτονόητα της ύπαρξης. Η Πουλχερία εκ τύχης, κατάλαβε ότι οι ράγες είναι τα πάγια τρία αυτονόητα. Ο μόχθος, ο θάνατος, και ο θεός. Όλα τ’ άλλα τα δημιουργείς με βήματα ποικίλα αλλά πατημένα πάνω στις ράγες

Χαιρετώντας της, την ρώτησα με ποιο τρόπο θα ορίσει τα όρια της και τα σύνορά της;;

Θα πώ, δίχως κόμπιασμα

«Μη πατάς την αψιθιά μου, ρε»

Το κόλπο είναι, να το εννοείς μου είπε γελώντας.

Με πήρε η κατηφόρα στον κάμπο λίγο περισσότερο του κανονικού.

Τι στο καλό, ο αέρας ήταν άλλος;;;

Άννα Στάικου

Άσκησε την δικηγορική αλλά την εγκατέλειψε γράφοντας κινηματογραφικά σενάρια, κείμενα σε πολλά έντυπα πολιτιστικού και λαογραφικού χαρακτήρα, συνεργάτης του κέντρου Ελληνικής Παράδοσης. Πάθος για τον τόπο και την ανθρώπινη διάσταση

ΠΗΓΗ: https://ipolizei.gr

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com