Δύο εικόνες και ένα απόσπασμα από θεατρική παράσταση... / Του Γιώργου Γκόντζου

Δύο εικόνες και ένα απόσπασμα από θεατρική παράσταση...  

Τώρα που στην επέτειο των 44 χρόνων από την Τουρκικό Αττίλα, και ενώ στην Κύπρο, επιβάλλονται από τον Οργανισμό για την Ασφάλεια και την Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ) με "υπερήφανο χορηγό", εκτός των άλλων και την Γερμανική Πρεσβεία, οι "κατάλληλες λέξεις", σε ένα "Γλωσσάρι" στο οποίο προτείνονται "πολιτικά ορθές " γραφές, για παράδειγμα, αντί για "Κατεχόμενες περιοχές-Κατεχόμενα", να γράφεται "Βόρειο μέρος της Κύπρου",  αντί "Τούρκος εισβολέας" να υπογραμμίζεται το "Τουρκικός στρατός", αντί " κλεμμένες περιουσίες" να σημειώνεται "ελληνοκυπριακές περιουσίες στον βορρά" ή "επηρεαζόμενες περιουσίες" κ.λ.π. 

Ας θυμηθούμε, αφού ακόμη επίσημα στην χώρα μας δεν έχουμε εφαρμογή, για τα εθνικά θέματα, ανάλογου "Γλωσσαρίου" (Φυσικά ο νέος "μακαρθισμός" είναι σε πλήρη, διατεταγμένη, υπηρεσία) 

α) το προσφυγόσημο ή το προσφυγικό γραμματόσημο του χαράκτη Τάσσου Αλεβίζου, 

β) την ζωγραφική σε πέτρα του Γιάννη Ρίτσου που κοσμεί το εξώφυλλο του δίσκου "Ύμνος και θρήνος για την Κύπρο" 

και γ) το ακόλουθο συγκλονιστικό απόσπασμα από την παράσταση που ανέβασε πριν τέσσερα χρόνια το καλλιτεχνικό σωματείο ''ΕΞΑΥΔΑ'' ,στα Γιάννινα, ''Μια ενδιαφέρουσα ζωή'', βασισμένη στο έργο του Βασίλη Κατσικονούρη ''ΟΙ ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΟΙ''

ΔΕΣΠΟΙΝΑ...Κι έφτασα... Έμεινα εκεί απέξω, στην απέναντι μεριά του δρόμου, να κοιτάζω.  Ώρες πολλές, μέχρι που πήρε και βασίλευε. Βλέπω τότε κι ανοίγει η πόρτα. Βγήκε από μέσα ένας άνδρας κι ήρθε προς εμένα. Με ρώταγε κάτι στα τούρκικα.  Δεν ήταν Τουρκοκύπριος. Έποικος, φερμένος ποιος ξέρει από που. Δεν καταλάβαινα εγώ να του απαντήσω.Κι όσο δεν του μιλούσα εγώ,αυτός άρχιζε να θυμώνει. Μου μίλαγε έντονα, μπορεί στο τέλος και να μ' έβριζε.  Μιλιά εγώ, μονάχα τον κοιτούσα.  Και κάποια στιγμή, θα κουράστηκε μάλλον, απόμεινε να με κοιτάει κι αυτός.  Και φαίνεται πως είδε όλες τις σφαίρες που είχαν μαζευτεί στα μάτια μου, απ' το δρόμο όπως ερχόμουνα.  Δε μίλησε άλλο.  Έβγαλε μόνο ένα κλειδί απ' την τσέπη του, τ' ακούμπησε εκεί μπροστά στα πόδια μου, γύρισε κι έφυγε....  Και δεν μπήκε πίσω στο σπίτι...........

ΔΕΣΠΟΙΝΑ.....

Και το πήρα, Ισμήνη.  Το κλειδί του σπιτιού μας.  Και το έφερα.  Να, εδώ πάνω στο μαντήλι σ' το ακουμπάω να το έχεις και αυτό εσύ.  Εγώ δεν το έβαλα στην κλειδαριά, δεν μπήκα μέσα εκεί.  Δεν ήθελα να μπω σαν κλέφτης ή σαν μουσαφίρης.  (Παύση)  

Θα περάσουν τα χρόνια όμως Ισμήνη, και θ' αλλάξουν πολλά.  Ναι, το πιστεύω αυτό κι ας με ειρωνεύεται ο άντρας σου, Ισμήνη, κι ας κουραστήκανε πια όλοι.  Κι εσύ θα ξαναγυρίσεις κάποτε, εγώ μπορεί να μην είμαι άλλο εκεί, είμαι αρκετά πιο μεγάλη, βλέπεις, μα εσύ, που είσαι η πιο μικρή μας αδερφή,μπορεί και να την προφτάσεις εκείνη τη μέρα, εσύ σαν ιδιοκτήτρια να μπεις, σα νοικοκύρης του σπιτιού.  Κι ακόμα κι αν τριγύρω οι τοίχοι έχουν πέσει, Ισμήνη, και η σκεπή έχει γκρεμιστεί, η πόρτα εκεί θα είναι, είναι γερή η πόρτα μας, βαστάει ακόμα, την είδα εγώ τότε που πήγα.  Να βάλεις το κλειδί, ν' ανοίξεις και να μπεις κι ας μην υπάρχει τίποτα γύρω, κι ας μην είναι κάτι μέσα....{..} 

(Υγ: Η ανάρτηση δεν "αφορά" ΑΝΑΝιστές όλου του κομματικού φάσματος, ενταγμενους σε διάφορα αριστερά εξωκοινοβουλευτικά μέτωπα που ανησυχούν για την "περιθωριοποίηση της Τουρκίας", νοσταλγούς, πατριδοκάπηλους, της "χούντας των συνταγματαρχών", αλά καρτ ευαίσθητους όσον αφορά την κατοχή ανεξάρτητων κρατών, τρόφιμους ΜΚΟ που υλοποιούν πολιτικές και στόχους ιμπεριαλιστών και της ΕΕ κ.λ.π.)

ΠΗΓΗ: Γιώργος Γκόντζος

Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com