«είμαι πατριώτης αναρχικός και νιώθω μόνος…» του Nesapouliata

«Στις 18 Δεκεμβρίου, ο φίλος  Nesapouliata έγραψε ένα σχόλιο σε μία ανάρτηση μας, που τέλειωνε

έτσι:

 Nesapouliata

Δεκεμβρίου 18, 2011

«είμαι πατριώτης αναρχικός και νιώθω μόνος…»

 Αμέσως από κάτω η φίλη κ.κ. απάντησε:

κ.κ. 
Δεκεμβρίου 18, 2011 στις 11:12 ΠΜ

«Δεν είσαι μόνος, μην ανησυχείς.

Είναι σαν αυτό το ανέκδοτο που λέει : πού πάμε 10.000 στρατιώτες ολομόναχοι μέσα στο δάσος;»

 Εμείς, λοιπόν, που μας αρέσουν τα διαφορετικά, ζητήσαμε από τον Nesapouliata να μας εξηγήσει το  «πατριώτης αναρχικός» και τη μοναξιά του. Ο φίλος μας λοιπόν, με εξαιρετικό κέφι, έγραψε το παρακάτω κείμενο:

 Ο φίλος μας λοιπόν, με εξαιρετικό κέφι, έγραψε το παρακάτω κείμενο:

 Ας γράψω , λοιπόν…

Και από πού να ξεκινήσω. Θα πέσουν από παντού να με φάνε. Φοβάμαι!

Θα ξεκινήσω απ’ τον φόβο μου. Και θα του πάω κόντρα! Θα πάω κόντρα και στα δεξιά και στα αριστερά. Όχι στους ανθρώπους ! Όχι!

Στις ιδέες θα αντιταχθώ. Σ’αυτές που έχουν επιβληθεί στους ανθρώπους! Σ’αυτές θα ξεσπαθώσω και θα φωνάξω φονικά: ΑΕΡΑΑΑΑ με μια μαυροκόκκινη στα χέρια! Να ξεσκίσω τα άμφια και τα ψευτοκοστούμια των και να σπάσω συμμαχικά με τον Δεκέμβρη του 08 ΌΛΑ τα στεγανά, ΌΛΕΣ τις ιδέες του περασμένου αιώνα! Θα εκτελέσω -λέμε- όσο μπορώ και Μαρξ, και Φρόιντ!

Γεννήθηκα! Και έτσι έγινε η αρχή που με έφερε σ’αυτό το πληκτρολόγιο να γράφω. Δε γεννήθηκα όπου νάναι. Δε γεννήθηκα όποτε νάναι. Γεννήθηκα το 1981 (δυτική χρονολόγηση “μετά Χριστό”) στην Αθήνα. Γονείς μου ΔΕΝ ήταν όποιος να’ναι. Ήταν η Μαρία και ο Σπύρος. Και οι δυο κρατάν από νησιά. Όχι μακρινά μεταξύ τους, και τα δυο κολυμπάν από πάντα στη θάλασσα που τήνε λεν πέλαγος του Αιγέα(πρόσωπο του παρελθόντος που λεν πως έζησε στην Αθήνα).

 Και ο Αιγέας, και ο Χριστός δεν ξέρω αν υπήρξανε στα αλήθεια. Ξέρω όμως πως και οι δυό τους ξαφνικά υπάρχουνε κάθε φορά που γράφω είτε τη χρονολογία, είτε που μιλώ για την καταγωγή μου. Υπάρχουνε μέσα από αυτές τις δυο ιστορικές συνέχειες που τα έφεραν έτσι ώστε να με φτύσει η συμπαντική συγκυρία σ’αυτές τις “τυχαίες” συνθήκες, σ’αυτές τις “τυχαίες” καταστάσεις.

Εδώ, τριγύρω στο Αιγαίο.

Είναι λοιπόν πρόσωπα οικεία και οι δυο τους(Χριστός-Αιγέας) με έναν τρόπο όμοιο όπως και η οικειότητα στις φάτσες των γονιών μου. Και με την ίδια ευκολία που έχω να τους επευφημώ ,έχω και να τους κατακεραυνώνω. Γιατί είναι κομμάτι μου. Είναι μέρος του κώδικα που έχω μέσα μου για να ορίζω το θαύμα της ΖΩΗΣ.

 Δεν το διάλεξα. Δεν τους διάλεξα. Μου επιβλήθηκαν από τον συμπαντικό τυχαίο ΝΟΥ. Και οι γονείς μου , όπως και οι Χριστός – Αιγέας.

Στην μια περίπτωση ο “τυχαίος συμπαντικός νους” πήρε τη γήινη δυναμική του “έρωτα”, της “συνουσίας” και στην άλλη περίπτωση πήρε τη δυναμική της γεωγραφικο-περιβαλλοντικο-πολιτικο-οικονομικο-κοινωνικο-ιστορικής παρακαταθήκης που φέρει η κοινωνία στην οποία έμαθα να αντιλαμβάνομαι και να ορίζω τον κόσμο(= την “πραγματικότητα”).

Όσο λοιπόν η “συμπαντική τυχαιότητα“, που με έφερε να γεννηθώ και να ενσαρκώνω μια ιστορική παρακαταθήκη, διοικεί το ΟΤΙ συμβαίνει στο βασίλειο της ΥΠΑΡΞΗΣ, τόσο κιεγω θα της είμαι υποτελής. Διότι, όσο και να θέλω να πετάξω, να αποδεσμευθώ από τα όρια της βαρύτητας, το γηινό μου σαρκίο θα πράττει αλλιώς. Όσο και να θέλω να δω την πραγματικότητα με άλλα μάτια και να την ορίσω αλλιώς, ακόμα και αυτό το “αλλιώς” θα είναι πάντα καθορισμένο από τον τρόπο που την πρωτοόρισα…

 Αυτό το περιεχόμενο στη λέξη “πρωτοόρισα” είναι η πατρίδα μου.

Άσχετα από το αν την αγαπώ ή τη μισώ στο “τώρα“. Είτε το αποδέχομαι είτε όχι, αυτή είναι ο κάναβος, ο κώδικας, ο μπούσουλας, η πυξίδα που έχω για να ορίζω τον κόσμο.

Ο Λόγος, οι λέξεις, η γλώσσα, εμπεριέχουν μέσα τους μια μουσική, μια δυναμική, μια αρμονία. Φέρουν κωδικοποιημένα στοιχεία της ιστορικής συνέχειας που κουβαλώ. ΕΓΩ ο -πότε ανθρωπάκος* , πότε υπεράνθρωπος* και πάντοτε- άνθρωπος.

Το σύνολο αυτών που με καθ-όρισαν στο μεγάλωμα και με καθ-ορίζουν όσο ζω είναι πατρίδα.

Δεν τη φοβάμαι. Την αγαπώ! Γι’αυτό και μπορώ να τη βρίζω και να την επευφημώ. Να την οργώνω, να την ποτίζω, να τη δουλεύω! Μέσα της να ερωτεύομαι, να γεννάω, να πεθαίνω.

Η πατρίδα είναι ένας συναισθηματισμός συνυφασμένος με την ίδια μου την ταυτότητα που κανείς δε μπορεί να μου αφαιρέσει ακόμα και να το θέλω. Όπως κανείς δε μπορεί να μου αφαιρέσει από εμένα, τον ίδιο μου τον ψυχισμό μου.

Μπορεί να μου τον στραμπουλίξει. Ναι! Μπορεί να τον χρησιμοποιήσει για να ωφεληθεί. Ναι! Μπορεί να τον δηλητηριάσει με Ιδέες “Μεγάλες” και μικρές. Να με κάνει να ντρέπομαι γι’αυτόν, ή να με κάνει να υπερηφανεύομαι με έπαρση για αυτόν. Ναι! Όλα αυτά μπορεί να τα κάνει κάποιος, δυστυχώς! Δε θέλω όμως. Θέλω ο συναισθηματισμός μου να μείνει ζωντανός και αγνός. Θέλω μόνο εγώ να ορίζω τί είναι η πατρίδα μου. Και πόσο την συμπονώ ή απονώ. Δε θέλω να παρασύρομαι συναισθηματικά από κανέναν. Διότι , τέλος θα βρεθώ να διασύρομαι σε τόπους και ιδέες ξένες. Θέλω να είμαι κύριος του εαυτού μου.

 Έχω συμπατριώτες; Φυσικά. Δε μπορούν όμως όλοι να μπουν στον ίδιο τορβά. Δε νιώθω το ίδιο “συμπατριώτης” με όλους τους ελλαδίτες. Δε νιώθω το ίδιο “συμπατριώτης” μ’ όλους τους ελληνόφωνους, με όλους τους χριστιανούς, νησιώτες, αθηναίους. Όλοι τους συμπατριώτες. Ναι! Αλλά , όχι πάντα το ίδιο ζεστά και κοντά. Όλοι αυτοί κομμάτι της πατρίδας μου και εγώ της δικιάς τους.

Όταν θα νιώσω απειλή, χτυπάει μέσα μου συναγερμός αυτοσυντήρησης. Τρέχω και ανασυντάσσομαι να απομακρύνω τον κίνδυνο, να αμυνθώ να περισώσω εμένα, το ποιος είμαι Εγώ , την ταυτότητά μου. Και μαγνητικά έλκομαι κοντά σ’αυτούς που μαζί βαλλόμαστε. Και συσπειρωνόμαστε για να αμυνθούμε όλοι μαζί, να αποκρούσουμε τον κίνδυνο και να σώσουμε αυτά που είναι κομμάτι μας. Αυτά που έχουμε οικεία και κοινά.

Για κάποια απ’αυτά τα κοινά και οικεία ντρέπομαι , για κάποια χαίρομαι και είμαι υπερήφανος. Για όλα όμως έχω υποχρέωση απέναντι στον εαυτό μου να πάρω θέση και να υπεραμυνθώ της ιστορικής συνέχειας η οποία με συνδέει μαζί τους. Όχι επειδή “αν δεν τιμήσεις το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει”, αλλά γιατί όλη  ολόκληρη η ιστορική παρακαταθήκη που φέρω εμπεριέχει δυναμικά τις λύσεις για τα τωρινά μου αδιέξοδα… αρκεί να τη μελετήσω διεξοδικά και σε βάθος. Να αναλύσω τα στραβά και τα ίσια. Να τα κοιτάξω με ρηξικέλευθη κριτική ματιά. Και -επιτέλους (!)- να μάθω από αυτά.

 Η εθνική ταυτότητα είναι (πλέον) κομμάτι της πατρίδας ( ποτέ δεν ήταν το αντίθετο, δηλαδή η πατρίδα κομμάτι της εθνικής ταυτότητας). Και αυτό πολύ απλά γιατί “έθνος” είναι μια έννοια ιδεατή. Γιατί “έθνος” είναι μια έννοια φτιαχτή σε βάση σαθρή. Είναι μια έννοια απόλυτη που χωρίζει τους λαούς σε σύνορα. Είναι μια έννοια που αντιτίθεται στην πρακτική ιστορική συνέχεια των τόπων και των λαών αυτού του πλανήτη. (μετακινήσεις πληθυσμών, πολιτισμικές οσμώσεις, κοινωνικές ζυμώσεις)

Πατρίδα μου δεν είναι απλά η εθνική ταυτότητα, η οποία στο διάβα του τελευταίου αιώνα έγινε και αυτή κομμάτι πατρίδας (με τον ίδιο τρόπο που έγινε και ο χριστιανισμός μεταξύ 3ου και 10ου αιώνα, δηλαδή μαζικές δολοφονίες και κατατρεγμούς).

Με τον ίδιο τρόπο που αναγνωρίζω δηλαδή, τον χριστιανισμό ως κομμάτι της πατρίδας μου, αναγνωρίζω και την έννοια του έθνους. Και θέλω χριστιανισμό και έθνος εκεί κομμάτι της πατρίδας μου (έστω στα σκοτεινά σημεία της ταυτότητάς μου) μέχρι να καταλάβω τον τρόπο που επίδρασαν στις δομές άσκησης εξουσιών στην κοινωνία της οποίας είμαι κομμάτι. Κι ας με κάνουν συνέχεια να βγάζω τον “ανθρωπάκο” από μέσα μου, παρότι πάντα αποζητώ να είμαι ο “υπεράνθρωπος”.

-εν κατακλείδι- και αντί περαιτέρω πλατιάσματος…

Δε γουστάρω να χαρίζω την πατρίδα μου στους εθνικιστές, εθνικόφρονες, εθνοσωτήρες, χριστιανοφασίστες!

Δε γουστάρω να ντρέπομαι για το ότι αποδέχομαι την ταυτότητα που φέρω (πλέον ΚΑΙ εθνική).

Έχω κοινή πατρίδα με πολλούς (κοινής γλώσσας, κοινής κοσμοθεωρίας, κοινών εθίμων, κοινού γεωγραφικού τόπου, κοινών αφηγήσεων, κοινών αναφορών, και τόσων άλλων κοινών…) κάποια από αυτά τα κοινά έχουν μεγαλύτερη βαρύτητα και κάποια μικρότερη.

 Ο ΜΟΝΟΣ που μπορεί -και υποχρεούται- να ορίσει το ειδικό βάρος αυτών των κοινών στοιχείων που του συντάσσουν και καθορίζουν το “πατρίδα” του, είναι το ά τ ο μ ο και όχι κάποια ιδεολογία ή πολιτικός φορέας. Ούτε από τα “δεξιά” ούτε από τα “αριστερά”. Η πατρίδα είναι ζήτημα εκτός πολιτικού φάσματος. Και όποιος το χρησιμοποιεί και το εντάσσει στα πολιτικά, το κάνει μόνο για να χειραγωγήσει τον συναισθηματισμό που ενυπάρχει, και να τον χρησιμοποιήσει καθοδηγητικά προς όφελος του.(είτε το όφελος είναι να μη νιώθει μοναξιά, είτε το όφελος είναι να ανελιχθεί στην εξουσία)

Οπότε θερμή παράκληση προς ΟΛΟΥΣ τους πολιτικά συσχετισμένους:

Μην στέλνετε τους συμπατριώτες μου στο σφαγείο του εθνικισμού.

Και , που’σαι πατρίδα…;

Ο εθνικισμός είναι η παραμύθα του καπιταλισμού, ντε! Μην ξεπέφτεις!! Τόσα στραπάτσα των ελληνόφωνων λαών (μικρασιατική καταστροφή, διωγμοί από Κων/πολη, κατεχόμενη Κύπρος, εμφύλιος…) ακόμα να μάθεις;

Άλλο Πατρίδα και Άλλο Έθνος

(για την πατρίδα, κάτω το έθνος!) 

 *ανθρωπάκος: βλ Reich

*υπεράνθρωπος: βλ Nitze

“…Η πατρίδα, η εθνικότητα, όπως και η ατομικότητα, είναι ένα γεγονός φυσικό και κοινωνικό, ψυχολογικό και ιστορικό ταυτόχρονα. Δεν είναι μια θεωρητική αρχή. Δεν μπορούμε να ονομάσουμε ανθρώπινη αρχή, παρά μόνο ότι είναι καθολικό, κοινό σ’ όλους τους ανθρώπους. Η εθνικότητα τους χωρίζει. Δεν είναι λοιπόν αρχή. Αλλά αυτό που είναι η αρχή, είναι ο σεβασμός που ο καθένας πρέπει να έχει για τα φυσικά, πραγματικά ή κοινωνικά γεγονότα. Η εθνικότητα, όπως και η ατομικότητα, είναι ένα από τα γεγονότα αυτά. Οφείλουμε λοιπόν να τη σεβόμαστε. Η καταπίεση της είναι έγκλημα, γίνεται ιερή αρχή κάθε φορά που απειλείται ή καταπιέζεται. Γι’ αυτό λοιπόν αισθάνομαι ειλικρινά και πάντα τον πατριώτη κάθε καταπιεσμένης πατρίδας…”

“…Η πατρίδα αντιπροσωπεύει το αδιαφιλονίκητο και ιερό δικαίωμα κάθε ανθρώπου, ομάδας ανθρώπων, ενώσεων, κοινοτήτων, περιοχών, να ζουν, να σκέφτονται, να θέλουν και να δρουν κατά τον τρόπο τους, που γεννήθηκε ως αποτέλεσμα της μακρόχρονης ιστορικής εξέλιξης.Υποκλίνομαι λοιπόν μπρος στην παράδοση και την ιστορία των λαών, γιατί είναι το αίμα και η σάρκα, η σκέψη και η θέληση κάθε λαού. Γι αυτό, ειλικρινά, είμαι ο πατριώτης όλων των καταπιεσμένων πατρίδων. Είμαι πατριώτης και διεθνιστής ταυτόχρονα…”

(Γαλλική έκδοση των απάντων Μ. Μπακούνιν, τόμος I, σελ. 225 -227, μετ. Πόλυ Γκέκα, εκδ. Πλέθρον) και (Μιχαήλ Μπακούνιν, Γράμματα για τον Πατριωτισμό,1869)

Αναδημοσίευση από: http://sxoliastesxwrissynora.wordpress.com/2011/12/27/%CE%B5%CE%AF%CE%BC%CE%B1%CE%B9-%CF%80%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%B9%CF%8E%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BD%CE%BF%CE%B9%CF%8E%CE%B8%CF%89/

ΠΗΓΗ: https://tokoinonikoodofragma.wordpress.com/2014/07/
 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com