Ο Χριστός του Κάρλος Φουέντες

«Η εκκλησία είναι άδεια, η λειτουργία έχει τελειώσει. Τα λουλούδια γυαλίζουν λιγότερο από το Ιερό. Σε μια μεριά του κεντρικού κλίτους υψώνεται γεμάτος ρόζους ο σταυρός όπου κρέμεται ο θυσιασμένος Χριστός, ταλαιπωρημένος και μαυρισμένος από τις τόσες λιτανείες.

 Κοντοστέκεται μια στιγμή πριν να εισδύσει σ’ αυτή την κιβωτό, ερμητικά κλειστή στον κόσμο. Απέναντι στη μορφή από γυαλιστερή λάκα δεν τον συγκρατεί ο φόβος μα μία ανεξήγητη αγάπη, η ίδια που τον κάνει να τρέμει στην ανάμνηση του ζωντανού κόσμου το ίδιο εκείνο πρωί ή το σωσμένο κερί του Μ. Σαββάτου. Το βρωμισμένο πρόσωπο του μαυρισμένου Χριστού, ρυτιδωμένο από αιμάτινα ρυάκια, βρίσκεται εκεί. Τα μάτια λάμπουν κάτω από τα φρύδια, σχεδιασμένα στο σχήμα του πόνου. Το άκαμπτο σώμα δεν κινείται, αν και τα μπράτσα είναι πάντα ζωντανά, σμίγοντας το μαρτύριο με την προσδοκία. Το κόκκινο ύφασμα, στολισμένο με πολύτιμους λίθους, πέφτει ίσιο ανάμεσα στην κοιλιά και τις λαγόνες, κι από εκεί κατεβάινουν σαν ποταμοί οι βασανισμένοι μηροί, καταλήγοντας στο μοναδικό καρφί, μπηγμένο στα πόδια. Είναι βέβαιος ότι το σώμα του Σωτήρα δεν θα κινηθεί, δε θα γλιστρήσει απ’ τα χέρια του καθώς τα αντικείμενα του κόσμου. Ο Χάιμε γονατίζει και δεν ξέρει τι να κάμει.

Η σιωπή του ναού καλύπτει το θόρυβο απ’ το τσιτσίρισμα των κεριών, καθώς λιώνουν σε κέρινα δάκρυα, δεξιά και αριστερά του Χριστού. Κάτι καυτό, που δεν είχε ξανανιώσει ως τώρα, του ανεβαίνει από το πιο ζεστό μέρος των βουβώνων και του κατεβαίνει από το ηλιακό πλέγμα. Αγκαλιάζει τα σταυρωμένα πόδια. Θα’ λεγε ότι η σιωπή επιβλήθηκε στη σιωπή. Ξανά η μόνιμη πένθιμη ατμόσφαιρα της εκκλησίας. Η ίδια ησυχία ακούγεται. Οι παπάδες θα’ πρεπε να γευματίζουν τώρα. Η πόλη θα’ πεφτε για τον μεσημεριανό ύπνο.

 Κάτι- ο θόρυβος απ’ τ’ αναμμένα κεριά- σημαδεύει το πέρασμα των λεπτών. Όταν η νέα και πρώτη χαρά περνάει, ο Χάιμε υψώνει τα μάτια του προς τη μορφή και δεν ξέρει πλέον αν το σώμα του Χριστού είναι το δικό του ή αν το σώμα του Χάιμε Σεμπάγιος κρέμεται στον Σταυρό. Το παιδί γυρίζει το κεφάλι και σιγουρεύεται για την ύπαρξη της σιωπής και του Ιερού στο βάθος. Ξαναπλησιάζει τότε τα πόδια της εικόνας κι ανασηκώνει το ύφασμα. Η φυσική αναπαράσταση σταματάει στα καλυμμένα γόνατα. Το υπόλοιπο είναι ένα κομμάτι απλού ξύλινου σταυρού που συγκρατεί τον πληγωμένο κορμό και τ’ ανοιχτά μπράτσα»

Κάρλος Φουέντες, Η ήσυχη συνείδηση, μετ. Αμ. Ρουβάλη, εκδ. Τυπωθήτω, 2011. σσ. 90-91.

ΠΗΓΗ: https://manolisgvardis.wordpress.com/
 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com