Από:Γιώργος Γκόντζος(ggontzos@yahoo.gr)–Γιατην ταινία του «Το Τελευταίο Σημείωμα» μίλησε ο σκηνοθέτης Παντελής Βούλγαρης ,στην εκπομπή «ό,τι πεις εσύ» (Γιώργος Γκόντζος) στο δημοτικό ραδιόφωνο Ιωαννίνων.
Η συνέντευξη είναι η ακόλουθη(Μετά το κείμενο το ηχητικό):
-Ποιο ήταν το ερέθισμα για το « Το Τελευταίο Σημείωμα»;
Π.Βούλγαρης: Το ερέθισμα είναι μια ανάγκη δικιά μου να ψάχνω αυτά τα χρόνια, αυτά τα χρόνια που γεννήθηκα ,που μεγάλωσα ,που δεν υπήρχα πριν, για να καταλάβω τι είναι ο τόπος,τι είναι οι άνθρωποι.Αυτά τα γεγονότα δεν συνέβησαν και ξεπεράστηκαν,σημαδεύουν τους ανθρώπους , τους ακολουθούν..Και επειδή διαπίστωσα μια έλλειψη ενδιαφέροντος και πληροφόρησης από τα νέα παιδιά,πάντα σκέφτομαι στο πίσω μέρος του μυαλού μου όταν καταλήγω βέβαια μετά από την έρευνα να κάνω κάτι σχετικό ,να επικοινωνήσω ,γιατί οι ταινίες δεν είναι τίποτα άλλο παρά επικοινωνία με τον κόσμο»
-Ασχοληθήκατε ,ας το πω έτσι ,με δύσκολα θέματα με την έννοια ότι σημάδεψαν την ιστορία αυτής της χώρας..Το διακινδυνεύσατε..
Π.Βούλγαρης:Ναι το ξέρω..Είχα ξεκινήσει με τον Ελευθέριο Βενιζέλο,που ήταν η δεύτερη ταινία μου, μετά ήταν το “Happy day” για την Μακρόνησο, μετά τα «Πέτρινα Χρόνια», η «Ψυχή Βαθιά» για τον εμφύλιο και τώρα για την Κατοχή..
-Τι αναδεικνύεται και τι θέλετε εσείς να αναδείξετε μέσα από την ταινία για τον Ναπολέοντα Σουκατζίδη;
Π.Βούλγαρης:Το κουράγιο των ανθρώπων,η πίστη τους σ΄αυτό που πιστεύουν, η αγάπη τους για την πατρίδα και τελικά η αξιοπρέπεια του καθενός..Δηλαδή όλα αυτά μαζί , όπως τα μελετούσα , γιατί τον Ναπολέοντα Σουκατζίδη τον έχω βρει πολύ νωρίς σε μια ανθολογία Κρητικών Μαντινάδων που είχε εκδώσει το 1933 η αδελφή της Χαράς Λιουδάκη που ήταν η αρραβωνιστικιά του Ναπολέοντα ,και εκεί στο εισαγωγικό της κείμενο για τις Κρητικές Μαντινάδες ευχαριστούσε ένα 16χρονο αγοράκι ,τον Ναπολέοντα Σουκατζίδη που της είχε βρει τις καλύτερες μαντινάδες.Και από τότε χωρίς να ξέρω μετά τι ήταν ο Σουκατζίδης μου είχε μείνει στο μυαλό,και μαθαίνω , δεν ήταν και Κρητικός ήταν από την Μικρά Ασία,εννέα χρονών είχε πάει στο Αρκαλοχώρι Ηρακλείου, το μεράκι του, ένα παιδάκι να ψάχνει να βρει μαντινάδες.Μετά καθώς το ενδιαφέρον ήταν για εκείνα τα χρόνια ,κατοχή ,Εμφύλιος κ.λ.π. τον συνάντησα στην δραματική ιστορία του Χαϊδαρίου το 1944.
-Έγινε μια συζήτηση, ανοίγω μια παρένθεση,στο διαδίκτυο, στις εφημερίδες για το αν στην ταινία φαίνεται ,να το πω επιγραμματικά και απλουστευτικά ,ότι οι «200» είχαν μια συγκεκριμένη ιδεολογία ,ήταν κομμουνιστές..Το αποκρύψατε;
Π.Βούλγαρης:Μα και να ήθελα θα μπορούσα να το αποφύγω;Βεβαίως αναφέρεται, βεβαίως κουβεντιάζονται.Απλώς τι είχε συμβεί…Η ανακοίνωση που υπήρχε στο tizen της ταινίας είναι αυτό που ανακοίνωσε ο στρατιωτικός διοικητής το πρωινό πριν μπούνε στα καμιόνια οι κρατούμενοι…Ήξερα για την ανακοίνωση αλλά αυτή η ανακοίνωση είχε έρθει νωρίτερα στη φυλακή και εμμέσως αναφέρεται εκεί ο διοικητής της φυλακής.Αλλά προς θεού όταν θα δει ο θεατής την ταινία καταλαβαίνει πολύ καλά που ανήκουνε οι διακόσιοι.
-Μια κινηματογραφική ταινία ,ένα έργο τέχνης πώς πρέπει να αποτυπώνει κατά την γνώμη σας τα ιστορικά γεγονότα και μάλιστα τα δύσκολα ιστορικά γεγονότα;
Π.Βούλγαρης:Κατ’ αρχήν με ακρίβεια.Η κατάληξη σ’ αυτή την ταινία ήταν μια μακροχρόνια διαδικασία.Πριν την «Μικρά Αγγλία» ήδη είχα αντιμετωπίσει την κατοχή, φυσικά την ήξερα πριν κάνω την «Ψυχή βαθιά»,αλλά τον Ναπολέοντα και την ιστορία των «200» την είχα ξεχωρίσει ως μια επιθυμία μου.Γιατί ξέρετε στο μυαλό του σκηνοθέτη υπάρχουν διάφορες ιδέες για ταινίες αλλά από όλες αυτές αξιοποιείται τελικά κάτι που τελικά βρίσκει την δυνατότητα να το κάνει.Γιατί μιλάμε για την πιο ακριβή τέχνη που υπάρχει.Κατ’ αρχήν έρευνα πολύ σοβαρή στην παραμικρή λεπτομέρεια …Το πιο συναρπαστικό βιβλίο για την εποχή αυτή ήταν του Ανδρέα Φλούντζη ,που ήταν γιατρός,κομμουνιστής από το 1936 στις φυλακές Ακροναυπλίας ,που είναι ένα εμπεριστατωμένο βιβλίο για να ψάξει κάποιος και βεβαίως ακολουθούν και άλλα.Το κλειδί για να καταλάβει κάποιος ,για να δεθεί, να συνδεθεί με αυτούς τους ανθρώπους,και μετά από πολλή έρευνα που είχα κάνει,είναι ότι όλοι αυτοί είναι άνθρωποι,άνθρωποι με συναισθήματα, με αγάπη, με διαφορές μεταξύ τους ,βεβαίως ελπίζουν να βγουν από την φυλακή ,αγαπάνε τη ζωή ,αγαπάνε ένα δεσμό, δεν είναι ξύλινα σύμβολα, δεν έχω κάνει ποτέ μια τέτοια ταινία.Και ο Ναπολέων και οι «200» είναι άνθρωποι όπως είμαστε και εμείς.
-Προς επίρρωση να θυμίσω ένα απόσπασμα από το βιβλίο «Ματωμένα Χρόνια» του Σωτήρη Πατατζή όπου στο κεφάλαιο «Η μονομαχία», ο συγγραφέας παραθέτει το ακόλουθο απόσπασμα που αναφέρεται στο σημείωμα προς την αρραβωνιαστικιά : {..}Η τελευταία μου σκέψη μαζί σου,της γράφει στο στερνό του γράμμα ,λίγο πριν ανέβη στο καμιόνι που θα τον πήγαινε στο θάνατο.Ήθελα να σε κάνω ευτυχισμένη..Ν’ αγαπάς το μπαμπά και την αδελφούλα μας.Να βρής σύντροφο της ζωής σου άξιό σου και άξιό μου.Ναπολέων{..]…..Υπάρχει ο μύθος στην ταινία, υπάρχει ο μύθος που διαπλέκεται με το πραγματικό γεγονός;
Π.Βούλγαρης: Φυσικά ,γιατί η ταινία δεν είναι ντοκιμαντέρ,είναι μυθοπλασία, δηλαδή πάνω στα ιστορικά γεγονότα ο σκηνοθέτης και ο σεναριογράφος πλέκουν την ιστορία την συνδέουν με κορυφώσεις.Ας πούμε ότι το συναρπαστικό γεγονός ,που είναι εξακριβωμένο, είναι ότι την παραμονή το βράδυ πριν κατεβούν όλοι και συγκεντρωθούν στην αυλή για να οδηγηθούν στην Καισαριανή, οι διακόσιοι γλεντήσανε ..Γλεντήσανε με Ποντιακά τραγούδια με Κρητικά τραγούδια με Ρουμελιώτικα,και είναι αυτή η σκηνή ,έτσι τουλάχιστον όπως την είδε ο κόσμος και την ξεχώρισαν οι κριτικοί ,είναι συναρπαστική..Βεβαίως υπάρχει μυθοπλασία…
-Γίνεται το εξής ,άλλοτε απλουστευτικά ,άλλοτε πιο περίπλοκα, μετά από μια τέτοια ταινία υπάρχει μια τάση να προσπαθούν διάφορες πλευρές να διαπιστώσουν ποιά μηνύματα από αυτή την ταινία ή εν πάση περιπτώσει ποιά ιστορικά γεγονότα από την ταινία μπορούν να ταιριάξουν με σημερινά γεγονότα ιστορικά, ιδεολογικά.Το αντιμετωπίσατε νομίζω..
Π.Βούλγαρης: Το έχω υπ’ όψιν μου. Η τέχνη είναι μια χειρονομία για διάλογο.Ούτε μπορώ να απαγορεύσω ,ούτε να συγχαρώ, ούτε να συμφωνήσω με τον θεατή, τον κριτικό, τον αυστηρό ή όχι,που θα δει την ταινία.Το χρέος όλων εμάς που κάναμε την ταινία είναι να την προσφέρουμε στον κόσμο .Και τελικά μέσα στις δύο ώρες ,μέσα στην σκοτεινή αίθουσα ο θεατής συμφωνεί ,έχει τις αντιρρήσεις του, μαγεύεται ,συγκινείται.Αυτό που έχω ,αυτή την βδομάδα που παίζεται η ταινία ,σαν εμπειρία και μπορώ να σας την μεταφέρω είναι ότι ,ξεκινώντας από την Θεσσαλονίκη όπου παίχτηκε για πρώτη φορά η ταινία, μετά στην Αθήνα ,και στα Χανιά, και τώρα στους κινηματογράφους ,προχτές μάλιστα πήγα σ΄ένα κινηματογράφο στην γειτονιά μου ,η συγκίνησή μου ήταν τεράστια.Γιατί έβλεπα τον κόσμο να έρχεται γρήγορα, βιαστικά , να πάρει το εισιτήριο ,να ακούει ότι είναι γεμάτος ο κινηματογράφος ,ότι υπάρχουν θέσεις μόνο στην πρώτη σειρά και στην πρώτη σειρά είναι αδύνατον να απολαύσει την ταινία,και από τις προβολές στις οποίες ήμουν και ο ίδιος ,η απόλυτη σιωπή.Και αυτό το λέω όχι για να ενισχύσω την ταινία,σας το λέω σαν εμπειρία.Το καταπληκτικό είναι ότι οι θεατές παραμένουν στην αίθουσα μέχρι να τελειώσουν και οι τίτλοι τέλους που συνήθως διαρκούν τρία ή τέσσερα λεπτά.
Ακούστε την συνέντευξη
ΠΗΓΗ: http://www.dimotikoradiofono.gr/
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.