Η ταξική αγωνία της μεσαίας τάξης

.

Της Σερένας Νομικού

Η μεσαία τάξη παραπονιέται, αντιλαμβανόμενη επιτέλους ότι η Ελλάδα θα χωριστεί σε δύο μόνο τάξεις, όπως στο παρελθόν η Αργεντινή, η Βραζιλία κοκ. μετά την εισβολή του ΔΝΤ: στην κατώτατη που θα προσπαθεί να επιβιώσει χωρίς να τα καταφέρνει πάντοτε και στην ανώτατη που θα ζει μεν πλουσιοπάροχα, αλλά που θα φοβάται ληστείες, απαγωγές, επιθέσεις ή άλλου είδους εγκληματικές ενέργειες. Υπενθυμίζω εδώ τα εξής από το δράμα της Βραζιλίας (άρθρο BB από το 2010).

«Το 2001, λιγότερο από τρία χρόνια μετά την παροχή του δανείου εκ μέρους του ΔΝΤ, στις μεγαλουπόλεις της νοτιοανατολικής πλευράς και του κέντρου της Βραζιλίας, είχε ξεσπάσει ένας απίστευτος «ταξικός» πόλεμος, ένας εμφύλιος πόλεμος δηλαδή τεραστίων διαστάσεων – με 40.000 θύματα συμπλοκών και πολυάριθμους βίαιους θανάτους. Το 90% της βίας, η οποία είχε καταλάβει τη χώρα, ήταν το αποτέλεσμα της εξτρεμιστικής φτώχειας, στην οποία είχε «υποχρεωθεί» ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού – μόλις το 10% καταλογιζόταν στο οργανωμένο, διεθνές έγκλημα.

Στο Sao Paulo, οι πάμπλουτοι επιχειρηματίες μετακινιόντουσαν μόνο με ελικόπτερα, ενώ οι απλά ευκατάστατοι πολίτες, με αλεξίσφαιρες λιμουζίνες. Ιδιωτικοί αστυνομικοί, με στρατιωτική εκπαίδευση και οπλισμό, καθώς επίσης τείχη ύψους τουλάχιστον τεσσάρων μέτρων, προστάτευαν τις πολυτελείς κατοικίες, ενώ ακόμη και η πρόσκληση επίσκεψης ενός φίλου της ανώτερης εισοδηματικής τάξης της χώρας, ισοδυναμούσε με πολεμική εκστρατεία.

Για να φτάσει δηλαδή κανείς στο σπίτι κάποιου φίλου του, για να χρησιμοποιήσει τον ανελκυστήρα ή για να εισέλθει σε κάποιον όροφο, ήταν απαραίτητη η γνώση και η χρήση μίας σειράς μυστικών κωδικών, μέσω των οποίων προστατευόταν οι χώροι διαμονής των ευκατάστατων πολιτών. Όλες οι πόρτες των σπιτιών ήταν ειδικά ασφαλισμένες, καλυμμένες με ανθεκτικά μέταλλα και πολλαπλές κλειδαριές, ενώ ακόμη και η μεσαία εισοδηματική τάξη ζούσε σε διαμερίσματα που θύμιζαν χρηματοκιβώτια.

Το 2002, έτος χρεοκοπίας της Αργεντινής, σύμφωνα με τις επίσημες ανακοινώσεις της κυβέρνησης, από τα 173 εκ. των Βραζιλιάνων, τα 22 εκ. ζούσαν σε συνθήκες πλήρους εξαθλίωσης (με βάση την αντιπολίτευση 45 εκ., ενώ κατά την εκκλησία 55 εκ. πολίτες –πάνω από το 30% του πληθυσμού!). Εξαθλίωση σήμαινε χρόνιο, «βαρύ» υποσιτισμό, ο οποίος οδηγούσε στην ανικανότητα, στην πλήρη αναπηρία και στο θάνατο. Στη Βραζιλία ίσχυε τότε η παροιμία: «Η πείνα κυριαρχεί στα Βόρεια της χώρας – όχι στο Νότο, επειδή εκεί βρίσκονται τα σκουπίδια των πλουσίων».

Στο κέντρο του Sao Paulo, στα σκαλοπάτια του καθεδρικού ναού, συναντούσε κανείς εκατοντάδες φτωχούς και πεινασμένους οι οποίοι, με το άδειο βλέμμα του χρόνια άνεργου, έψαχναν απεγνωσμένα στα σκουπίδια, βυθίζοντας το κεφάλι και τα χέρια τους στις βρώμικες πλαστικές σακούλες, για να βρουν ένα κομμάτι ξερό ψωμί, σαπισμένα λαχανικά, κόκαλα ή άλλα υπολείμματα τροφών. Η ανώτερη «τάξη» της μεγαλύτερης πόλης της Βραζιλίας έγινε ακόμη πιο πλούσια, με αποτέλεσμα οι τενεκέδες των σκουπιδιών της να είναι γεμάτοι – επιτρέποντας στην πληθώρα των φτωχών να αναζητούν εκεί έναν τρόπο παραμονής τους στη ζωή».

Συνεχίζοντας, έχει δίκιο που αγωνιά και παραπονιέται η μεσαία τάξη, διαπιστώνοντας πως η κυβέρνηση διπλασίασε τη φορολογία; Ασφαλώς! Εγώ ως επιχειρηματίας το γνωρίζω καλύτερα από τον καθένα.

Είναι απόλυτα σωστό πως αυτός που κέρδιζε πάνω από 60.000 € το 2015 πλήρωσε το 2016 φόρους εισοδήματος, ασφαλιστικές εισφορές, εισφορά αλληλεγγύης και τέλος επιτηδεύματος σχεδόν 44% των κερδών του (26.400 €) και του έμεναν περί τα 33.600 € για να ζήσει (2.800 το μήνα). Το 2017 πληρώνει σχεδόν το 78% για τα εισοδήματα του 2016 (46.800) και του μένουν μόλις 13.200 για να ζήσει (1.100 το μήνα). Μπορεί να τα καταφέρει; Φυσικά όχι. Είναι εγκληματικό και θα οδηγήσει στην μαζική μετανάστευση; Απόλυτα σωστό!

Η αιτία όμως, για την οποία θεωρεί η νεοφιλελεύθερη μεσαία τάξη ότι συνέβη αυτό, το ότι δηλαδή η σημερινή κυβέρνηση αρνείται να προβεί σε μεταρρυθμίσεις και δεν διευκολύνει τις επενδύσεις ή τις ιδιωτικοποιήσεις, δεν στέκει καθόλου. Επενδύσεις σε χρεοκοπημένες χώρες δεν γίνονται παρά μόνο όταν ληστευτούν. Όσο για τις ιδιωτικοποιήσεις που δεν είναι νέες επενδύσεις, διενεργούνται σε τόσο εξευτελιστικές τιμές που το δημόσιο μάλλον πληρώνει παρά πληρώνεται, όπως έγινε με τα αεροδρόμια (άρθρο).

Από την άλλη πλευρά, η μεσαία και η ανώτερη τάξη κυρίως δεν ήταν αυτές που τάχθηκαν από την αρχή υπέρ του ΔΝΤ και των μνημονίων; Γιατί δεν παραπονιόταν όταν έβλεπαν να ληστεύεται η κατώτερη, μαζί με το κοινωνικό κράτος που το χρειάζεται περισσότερο από τις άλλες; Γιατί μιλάει για ταξικό μίσος τώρα που αφορά την ίδια, ενώ δεν το έκανε στο παρελθόν που αφορούσε τη φτωχότερη τάξη;

Περίμενε δηλαδή πως η Τρόικα που τόσο θερμά υποστηρίζει όλα αυτά τα χρόνια θα την άφηνε έξω από το παιχνίδι; Δεν γνώριζε τι είχε συμβεί σε άλλες χώρες; Ή μήπως θέλει να μας πείσει ότι η εκάστοτε κυβέρνηση αποφασίζει οπότε, όταν με το καλό έλθει η νεοφιλελεύθερη επόμενη, θα την προστατεύσει; Ακόμη και αν ήταν έτσι (που δεν είναι), δεν θα ήταν ταξική εκ μέρους της αυτή η αντιμετώπιση; Το δικό της ταξικό μίσος έχει άλλη ονομασία; Δεν είναι το ίδιο τοξικό;

Δεν θέλω βέβαια να επιτεθώ σε καμία τάξη, αφού για μένα όλοι οι Έλληνες και οι Ελληνίδες είναι ίδιοι και ίδιες. Ούτε χαίρομαι φυσικά με το αναμφισβήτητο έγκλημα που διενεργείται εναντίον της μεσαίας και ανώτερης τάξης, όπως στο παρελθόν συνέβη με την κατώτερη.

Η λύση όμως δεν είναι ο εμφύλιος πόλεμος των τάξεων, όπως στη Βραζιλία και αλλού, αλλά η ανάκτηση της εθνικής μας ανεξαρτησίας που προϋποθέτει τη συνεργασία όλων των τάξεων και την κοινωνική συνοχή. Διαφορετικά η ιστορία άλλων κρατών προδιαγράφει με σαφήνεια το μέλλον μας (άρθρο).

ΠΗΓΗ: http://www.analyst.gr
 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com