«ουκ ένι άρσεν και θήλυ·
πάντες γαρ υμείς εις έστε εν Χριστώ Ιησού».
της Σοφία Ντρέκου
Η μέρα της Γυναίκας δεν είναι μια απλή τιμής ένεκεν γιορτούλα ή κάποια παγκόσμια ημέρα απο κείνες που απορείς ποιοί και γιατί την καθιέρωσαν. Είναι μια ημέρα με πολιτικές και ταξικές αναφορές: Είναι η ημέρα των γυναικών εργατριών και διανοουμένων που αγωνίστηκαν για να σταματήσουν οι συνθήκες κόλασης γι αυτές στους εργασιακούς χώρους και αλλού. Είναι η μέρα της Κλάρα Ζέτκιν και της Ρόζας Λούξεμπουργκ. Είναι μια πρόσκληση σε όλες τις Γυναίκες να αγωνιστούν για μια δίκαιη ανθρώπινη κοινωνία.[1]
«Στην Ορθόδοξη θεολογία δεν έχουμε τον όρο ισότητα μεταξύ άνδρα και γυναίκας, παρά μόνο στο κοσμικό, κοινωνικό φρόνημα, τουτέστιν στο αστικό(συνταγματικό) δίκαιο και αλλού.
- Στην Εκκλησία, απέναντι Στον Χριστό ΟΛΟΙ είναι ΙΣΟΙ.
Μυσταγωγῶν σου Κύριε τοὺς Μαθητάς, ἐδίδασκες λέγων. Ὦ φίλοι, ὁρᾶτε, μηδεῖς ὑμᾶς χωρίσει μου φόβος· εἰ γὰρ πάσχω, ἀλλ' ὑπὲρ τοῦ Κόσμου· μὴ οὖν σκανδαλίζεσθε ἐν ἐμοί· οὐ γὰρ ἦλθον διακονηθῆναι, ἀλλὰ διακονῆσαι, καὶ δοῦναι τὴν ψυχήν μου, λύτρον ὑπὲρ τοῦ Κόσμου. Εἰ οὖν ὑμεῖς φίλοι μού ἐστε, ἐμὲ μιμεῖσθε· ὁ θέλων πρῶτος εἶναι, ἔστω ἔσχατος, ὁ δεσπότης, ὡς ὁ διάκονος· μείνατε ἐν ἐμοί, ἵνα βότρυν φέρητε· ἐγὼ γάρ εἰμι τῆς ζωῆς ἡ ἄμπελος.
Η ισότητα στον Χριστιανισμό διακηρύσσεται με τρόπο σαφή και στο δόγμα της ενανθρώπησης του Χριστού. Από την ώρα του Ευαγγελισμού άρχισε να προσλαμβάνεται από το Λόγο του Θεού, η ανθρώπινη φύση που είναι κοινή σε λευκούς και μαύρους, κίτρινους και ερυθρόδερμους, άντρες και γυναίκες. Έτσι οι άνθρωποι δεν έχουν μόνο κοινή καταγωγή από τον Αδάμ. Έχουν κοινή και τη σωτηρία από τον Χριστό.
Με βάση τη θέση αυτή ο Απ. Παύλος διακήρυξε: «Ουκ ένι άρσεν και θήλυ, δούλος ή ελεύθερος, Έλλην, βάρβαρος, Σκύθης… αλλά πάντες εις εστέ εν Χριστώ Ιησού». Δεν υπάρχει δηλ. καμιά διαφορά μεταξύ ανδρός και γυναικός, δούλου ή ελεύθερου, Έλληνα, Σκύθη ή άλλης καταγωγής ανθρώπου. Όλοι είστε ίσοι απέναντι στον Χριστό.
Ο εκ των κορυφαίων θεολόγων Παύλος Ευδοκίμωφ, αναφερόμενος στον άνδρα και τη γυναίκα, διατυπώνει την άποψη ότι «το θηλυκό και το ανδρικό στοιχείο είναι συμπληρωματικά στον άνθρωπο. Η Εύα είναι η σάρκα της σάρκας του Αδάμ. Μαζί συγκροτούν μία σάρκα διαμέσου της διαφοράς των προσώπων».
Οι αγώνες όμως των γυναικών στις άνισες κοινωνίες, έθνη και λαούς είναι τουλάχιστον πρέπον, να τιμώνται και να συνεχίζονται από τις επόμενες γενιές για καλύτερες, ανθρώπινες συνθήκες.»[2]
«Στην ορθόδοξη εκκλησία δεν υπάρχει η έννοια της Ισότητας. Μπορεί να εξασφαλίζεται η ισοτιμία των δύο φύλων, των λαών, των πολιτισμών και των φυλών μέσα στο μυστήριο της Εκκλησίας και την δυνατότητα της σωτηρίας, αλλά θέμα ισότητα δεν θίγεται.
Η ισότητα είναι πολιτικό και κοινωνικό αίτημα και μας προέκυψε στην ιστορία επειδή ακριβώς υπήρχε και υπάρχει ταξική και φυλετική ανισότητα. Στην Εκκλησία λοιπόν ο καθένας έχει αυτό πού λέμε μοναδικότητα και παίζει τον δικό του ρόλο. Αλλά κύρια ισότητα δεν νοείται ως αίτημα στην Εκκλησία, γιατί ο Χριστιανός έχει μια ας πούμε πυθαγόρεια αντίληψη του κόσμου. Θεωρεί τον εαυτό του ανάξιο να είναι ίσος με τον καθένα και απατηλό και αναξιοπρεπές να διεκδικεί τέτοια πράγματα.
Στην Εκκλησία βιώνουμε ένα από τους τελευταίους και θεμελιακούς για την πίστη λόγους του Χριστού: Ο θέλων πρώτος είναι, έστω πάντων έσχατος, ο δε δεσπότης ως ο διάκονος. Ας μην ανακατεύουμε λοιπόν θεωρίες με την πραγματικότητα της Εκκλησίας, γιατί έτσι προκύπτουν και θέματα και αμφισβητήσεις και ένας ψυχολογημένος κίβδηλος χριστιανισμός, πολύ προβληματικός και νόθος.
Στην Εκκλησία δεν υπάρχουν τέτοια αιτήματα. Είναι εξασφαλισμένη η ισοτιμία. Και η έννοια της ισότητας είναι κοσμικό αίτημα για κοσμικές άνισες κοινωνίες.[3]
«Ημέρα της Γυναίκας»: Δεν είναι γιορτή, είναι υπενθύμιση.
Η «Ημέρα της Γυναίκας» δε είναι απλά άλλη μια επετειακή ημέρα, που επιτάσσει μια προβλεπόμενη ευχή σε κάθε εκπρόσωπο του καλύτερου μισού του πληθυσμού του πλανήτη. Αν είστε άντρας, δεν είναι άλλη μια θεσμοθετημένη περίσταση να χαρίσετε μια αγκαλιά και ένα φιλί στην φίλη, στην αδερφή ή σε εκείνη την γυναίκα που είστε αρκετά τυχερός να στέκεστε δίπλα της και να έχει δεχτεί να μοιράζεστε τις ιστορίες των ημερών σας. Και, εν πάσει περιπτώσει, αυτό θα έπρεπε να το κάνετε κάθε μέρα, χωρίς να απαιτούνται τυπικές αφορμές ή η τυραννία μιας ημερολογιακής «γιορτής» – διαφορετικά, κάτι κάνετε λάθος!
Η 8η Μαρτίου δεν είναι γιορτή. Είναι καμπανάκι πως ο κόσμος παραμένει στρεβλός. Είναι υπενθύμιση. Υπάρχει για να θυμίζει τις αέναες μάχες ενός αγώνα που συνεχίζεται ακόμα αδιάκοπος σε όλη την υφήλιο, σε χώρους εργασίας και κοινοβούλια, σε ανήλιαγα υπόγεια και πίσω από τις κουρτίνες. Ενός αγώνα για το προφανές, για το αυτονόητο: πως δεν μπορεί να μιλάμε για ανθρωπότητα όταν το ένα μισό της δεν απολαμβάνει τον σεβασμό που του πρέπει,. Όταν, σιωπηλά και πίσω από προσχήματα στο όνομα του κοινωνικά «πρέποντος» ή τρανταχτά και υπό τον πλέον επίσημο μανδύα, εκείνον της εκάστοτε εξουσίας, κρατικής η θρησκευτικής, οι γυναίκες τοποθετούνται στην «θέση τους», η οποία καταφανώς βρίσκεται ένα σκαλί χαμηλότερα από εκείνη του έτερου μισού μιας κοινωνικής πραγματικότητας χτισμένης επί αιώνες από άντρες.
Η «Ημέρα της Γυναίκας» υπάρχει για να θυμίζει τις ράφτρες στις βιοτεχνίες κάτεργα της Νέας Υόρκης που το 1908 ύψωσαν την φωνή τους, για πρώτη φορά οργανωμένες σε μικρές κινητοποιήσεις, πρωτόλεια διεκδικώντας εργασιακά δικαιώματα και για τις εργαζόμενες γυναίκες. Εκείνα τα κορίτσια, 16 με 25 ετών, στην συντριπτική τους πλειοψηφία μετανάστριες, δουλεύοντας σε άθλιες συνθήκες και για ψίχουλα, αφιέρωναν την ζωή τους στον βωμό της μαζικής παραγωγής υποκαμίσων, για πρώτη φορά διαθεσίμων ως βιομηχανικών προϊόντων προς τέρψη των αντρών καταναλωτών. Μέχρι που λίγους μήνες αργότερα, οι αντοχές τους στα πρώτα άγρια δείγματα ενός νεότευκτού βιομηχανικού καπιταλισμού έσπασαν.
Το φθινόπωρο του 1909 οι εργαζόμενοι στην βιομηχανία ενδυμάτων της Νέας Υόρκης, βρίσκονταν σε αναβρασμό. Οι εργοδότες, μεθυσμένοι από τον πλούτο που τους είχε αποφέρει η ιδέα της μαζικής παραγωγής, συνέχιζαν να περικόπτουν τους ήδη πενιχρούς μισθούς, να επεκτείνουν τα ωράρια και να επιβάλλουν απάνθρωπες συνθήκες εργασίας, προκειμένου να διευρύνουν τα ήδη τεράστια περιθώρια κερδοφορίας τους. Δυο μήνες νωρίτερα, όταν οι εργάτριες της Triangle Shirtwaist είχαν επιχειρήσει να διαμαρτυρηθούν απεργώντας, η επιχείρηση είχε αντιδράσει προσλαμβάνοντας μπράβους και πόρνες για να επιτεθούν στους απεργούς, συνεπικουρούμενη από τις αστυνομικές δυνάμεις που συνδύασαν την βίαιη καταστολή με μαζικές συλλήψεις απεργών, συχνά χωρίς κανένα πρόσχημα.
Στην μαζική συνέλευση που διοργανώθηκε τον Νοέμβρη του 1909, κι όπου συνέρρευσαν εργάτες και εργάτριες από διάφορα εργοστάσια και βιοτεχνίες της πόλης, επικρατούσε τώρα μούδιασμα. Και ενώ οι άντρες, λιγοστοί μεν, αλλά ακόμα στα ηνία των σχετικών Σωματείων, συνιστούσαν από την έδρα του Προεδρείου ψυχραιμία ή καθυστερούσαν με ατέρμονες αντιπαραθέσεις, διστάζοντας να πάρουν μια σαφή απόφαση, μια 15χρονη Εβραία μετανάστρια από την Ουκρανία, η Κλάρα Λέμλιχ (Clara Lemlich) σηκώθηκε από το ακροατήριο και απαίτησε να πάρουν οι απλοί εργάτες την κατάσταση στα χέρια τους και να κατέβουν σε γενική απεργία. Η πρότασή της προκάλεσε ενθουσιασμό στις συναδέλφους της και παρέκαμψε εντελώς τους άντρες αρχισυνδικαλιστές και τον δισταγμό τους.
Ήταν η θρυαλλίδα της «Εξέγερσης των 20.000», της πρώτης μαζικής κλαδικής απεργίας που οργανώθηκε και πραγματοποιήθηκε από γυναίκες, στην μεγάλη τους πλειοψηφία. Μέσα σε δυο μέρες, ένα πλήθος γυναικών, που υπολογίζεται μεταξύ 20.000 και 30.000, πλημμύρισε τους δρόμους της Νέας Υόρκης. Μέσα στον μήνα ενώθηκαν μαζί τους οι εργάτριες της Φιλαδέλφειας, σε μια κινητοποίηση που διήρκησε συνολικά δεκατέσσερις εβδομάδες. Δεν επρόκειτο για μια «απεργία γυναικών» που απαιτούσε μόνο την αναγνώριση και σε αυτές των δικαιωμάτων που απολάμβαναν οι άντρες. Ήταν απλά μια μαζική απεργία, όπου τύχαινε την πρωτοκαθεδρία να έχουν γυναίκες, λόγω της σύνθεσης του εργατικού πληθυσμού στον σχετικό κλάδο, η οποία διεκδικούσε την ισότιμη βελτίωση των εργασιακών συνθηκών για όλους, ανεξαρτήτως του φύλου τους. Επιπλέον δε, ήταν η πρώτη ενέργεια που οδήγησε όχι μόνο στην είσοδο των γυναικών στο εργατικό κίνημα, αλλά στην πολιτικοποίηση και ριζοσπαστικοποίηση τους, και συνδέθηκε με τον ευρύτερο αγώνα τους για ισότητα, ουσιαστική και τυπική, έναντι των ανδρών.
Η «Ημέρα της Γυναίκας» ορίστηκε αρχικά από το Αμερικανικό Σοσιαλιστικό Κόμμα ως ημέρα τιμής και μνήμης για εκείνες τις γυναίκες που ξεσηκώθηκαν για να διεκδικήσουν δίκαιες απολαβές και ανθρώπινες συνθήκες εργασίας. Τις ακολούθησαν οι 123 συνάδελφοί τους που, μαζί με 23 άντρες, το 1911 θα καίγονταν ζωντανές στην μεγάλη φωτιά του εργοστασίου της Triangle Shirtwaist, του ίδιου εργοστασίου από όπου είχε ξεκινήσει πριν δυο χρόνια το κίνημα που τώρα στέριωναν σαν γεφύρι οι νεκρές μάρτυρες. Η Δεύτερη Σοσιαλιστική Διεθνής είχε στο μεταξύ υιοθετήσει τον εορτασμό, προς τιμήν εκείνων και όλων όσων ακολούθησαν και ακολουθούν και θα ακολουθήσουν.
Ώσπου να γίνει πραγματικότητα το ελάχιστο, η αρχή της «ίσης αμοιβής για ίσης αξίας εργασία», και η ανισότητα στις απολαβές να πάψει να είναι ίδιον της υποτιθέμενα αξιοκρατικής, αλλά βαθιά υποκριτικής, ελεύθερης, δήθεν, καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς. Ώσπου να μην νοείται πια εργοδότης που θα επιτάσσει η εργαζόμενή του να δείξει λίγο σάρκα ακόμα για να βοηθήσει στις πωλήσεις ή που – αντίστροφα – θα της επιβάλλει με βίαιο πουριτανισμό να «μην προκαλεί» φορώντας φούστα πάνω από τον αστράγαλο. Ώσπου η πολιτεία θα έχει φροντίσει να αναγνωρίσει την προσφορά στα οικογενειακά βάρη ως εργασία άξια θεσμοθετημένης προστασίας, και θα διατηρεί ακμαίες τις αναγκαίες κοινωνικές δομές, στηρίζοντας τις μονογονεϊκές οικογένειες και αμβλύνοντας τα βάρη που αιώνες κοινωνικού αυτοματισμού έχουν ρίξει στους ώμους των γυναικών. Ώσπου αυτά ακριβώς τα αγκυλωμένα κοινωνικά μοντέλα θα καταρρεύσουν και τα «βάρη» θα είναι συνευθύνη και προσφορά μοιρασμένη ισότιμα, δίκαια και ελεύθερα «από εκείνον που μπορεί, σε εκείνον που το χρειάζεται».
Ώσπου να είναι αδιανόητο και σαν ιδέα ακόμα να εξακολουθεί να υπάρχει κάποιος φασίστας, όπως ο Πολωνός Ευρωβουλευτής Γιάνους Κόρβιν-Μίκκε, που θα πει με στεντόρεια σοβαρότητα αυτό που τόσοι άνδρες σκέφτονται: πως «φυσικά οι γυναίκες πρέπει να κερδίζουν λιγότερα σε σχέση με τους άντρες, γιατί είναι πιο αδύναμες, είναι μικρότερες, είναι λιγότερο έξυπνες και πρέπει να κερδίζουν λιγότερα – αυτό είναι όλο».
«Αυτό είναι όλο». «Αυτό» είναι η πηγή που γεννά τέρατα. Είναι η λογική που θέλει την γυναίκα αντικείμενο, για το κρεβάτι «του» ή για την κουζίνα «της», υπάκουη πουτάνα και θεοσεβούμενη μάνα πατριωτών μαζί. Που θέλει το «όχι» να σημαίνει «ναι» κατά το δοκούν. Που θέλει την σεξουαλική παρενόχληση και το διεστραμμένο παιχνίδι ισχύος που ενέχει να είναι ανδροπρεπής μαγκιά.
«Αυτό» είναι ο τρόπος σκέψης που υποθάλπει και εκλογικεύει την καταπίεση, την σωματική και ψυχολογική κακοποίηση, και την θρησκευτική και σεξουαλική βία που εξαπολύονται εις βάρος γυναικών σε ολόκληρο τον κόσμο κάθε ημέρα, κάθε στιγμή σε κάποια γωνιά του. Και ακόμα, είναι η λογική αυτή που βρίσκεται στην καρδιά της θλιβερής αλήθειας πως η δουλεία είναι ακόμα ζωντανή, καθώς η σύγχρονη βιομηχανία σάρκας παραμένει μια από τις πιο επικερδείς επιχειρήσεις στον πλανήτη, χάρη στην ζήτηση που δημιουργούν οι ορέξεις των ανδρών «καταναλωτών» της.
Και αυτά είναι επίσης που έρχεται να μας υπενθυμίσει η 8η Μαρτίου.
Και μαζί με αυτά, στα πιο καθημερινά μας, πως ο σεξισμός είναι ακόμα απτή πραγματικότητα. Και πιότερο ακόμα, πως πίσω από κλειστές πόρτες, ψεύτικα χαμόγελα και εικόνες ευτυχίας κάποιοι άντρες δίπλα μας, ίσως κάποιοι από εκείνους τους φαινομενικά ήσυχους νοικοκυραίους γείτονες, εξακολουθούν στρεβλά να εκλαμβάνουν την αγάπη, την υπομονή και την αφοσίωση ως ελευθέρας που οδηγεί στο σκοτάδι της οικιακής και ενδοοικογενειακής βίας.
Η 8 του Μάρτη, όμως, δεν είναι μια ημέρα για να θυμίζει μόνο δεινά και μάρτυρες, και το σκοτάδι απ’ όπου προσπαθούμε να βγούμε ακόμα. Υπάρχει και για να αφήνει να φανούν χαραμάδες φωτός, σιωπηλές ηρωίδες του παρόντος.
Όπως εκείνες τις γυναίκες που κουβαλώντας σε μπόγους τα μωρά τους διασχίζουν ποτάμια και πελάγη, σύνορα χαρακιές στο σώμα του πλανήτη, πολεμώντας ως την τελευταία τους ανάσα να τα κρατήσουν στεγνά, ζεστά και ασφαλή. Που τα αγκαλιάζουν στοργικά όπως στέκονται στωικές για ώρες, σε μια ουρά ατελειώτη, για ένα μήλο και ένα πλαστικό κουπάκι φασόλια. Η δική τους μερίδα είναι των παιδιών τους. Και το μήλο ίσως το κάνουν για λίγο παιχνίδι, μήπως σχηματιστεί ξανά ένα χαμόγελο σε κάποιο μικρό πρόσωπο.
Και όπως εκείνες, οι άλλες, γερόντισσες σε νησιά και χωριουδάκια ξεχασμένα, που αυτά τα ίδια τα παιδιά θα τα φροντίσουν σαν να ήταν δικά τους παιδιά, δικά τους εγγόνια. Παιδιά δικά τους. Δικά μας. Του κόσμου.
Τελικά, την «Ημέρα της Γυναίκας» οι γυναίκες δεν θέλουν λουλούδια, δωράκια και αγκαλιές.
Δεν ψάχνουν προστασία ούτε ζητιανεύουν την παρέμβαση κάποιου θεσμικού πατερούλη.
Δεν ζητούν ευγενικά να τους αποδώσουν οι άρχοντες νέα δικαιώματα.
Απαιτούν.
Απαιτούν να τους αναγνωριστούν τα δικαιώματα που αυτονόητα ήδη θα έπρεπε να απολαμβάνουν. Απαιτούν τυπική ισονομία και ουσιαστική ισότητα.
Απαιτούν το προφανές. Μάχονται για έναν κόσμο όπου για τα προφανή και τα αυτονόητα δεν θα απαιτούνται κείμενα και λόγοι, επετειακές ημέρες, αγώνες.
Βλέπεις, σε αυτό το ανάποδο σύμπαν που έχουμε χτίσει, τα απλά, αυτονόητα και προφανή είναι που είναι δύσκολα και προϋποθέτουν να παλέψεις για να τα κατακτήσεις. Ώσπου μια μέρα, να μην χρειάζονται επετειακές ημέρες για να μας τα θυμίζουν. Ώσπου μια μέρα να έχει γίνει τουλάχιστον η πιο αυτονόητη αρχή από όλες.
Αν λοιπόν θελήσετε σήμερα, χάριν της «επετείου», να κάνετε μια αγκαλιά σε εκείνες με τις οποίες μοιράζεστε τον πλανήτη, εντάξει, κάντε το.
Μετά όμως πάρτε το χέρι τους και χωθείτε μαζί ξανά στην μάχη. Για τα αυτονόητα.[4]
ΝΑ ΜΕ ΠΡΟΣΠΕΡΝΑΣ!
«Η κόρη μου δεν γεννήθηκε ποτέ. Αναπληρώθηκε στα πρόσωπα άλλων γυναικών που διάλεξα να προβάλλω πάνω τους το φιλμάκι της ζωής της ή της μάνας μου ή της δικής μου. Ποιος ξέρει! Κάπως έτσι δεν γίνεται; Αναζητούμε διακαώς ένα γυναικείο πρόσωπο για να προβάλλουμε στην οθόνη του μια σύγχρονη version της μητέρας μας ή το εντελώς αντίθετο της.
Σπουδαίο φιλμ, θα μου πεις. Όλοι, θεατές, πρωταγωνιστές και πρωταγωνίστριες, φεύγουν, συνήθως, στη μέση. Κι’ αν μείνουν κάποιοι, τους παίρνει ο ύπνος του νοικοκυριού τους. Και μονάχα κάποιο κορίτσι, τριγυρίζει ανήσυχο ανάμεσα στα καθίσματα του κινηματογράφου, επαναλαμβάνοντας διαρκώς τα ίδια αυτοκαταστροφικά σενάρια που το πλήγωναν απ’ όταν ήταν ακόμη πιτσιρίκι. Είναι από τα παράδοξα των γυναικών σινεφίλ αυτό. Να ανακυκλώνουν μονότροπα τη συναισθηματική στέρηση που τους άφησε κουσούρι εκείνη η γαμημένη παιδική σειρά που δεν έκατσαν να δουν μαζί με τον πατέρα τους. Γιατί εκείνος είχε κάποια δουλειά.
Γι’ αυτό είναι ανάγκη να σου μιλήσω τώρα. Έστω τώρα. Να προσπερνάς,λοιπόν, ρε συ! Δίχως φλας, δίχως προειδοποίηση καμιά. Να προσπερνάς!
Να προσπερνάς εκείνους τους άντρες που σου δημιουργούν ένα ανάμεικτο συναίσθημα ελπίδας και αμφιβολίας, που σε ελκύουν επειδή φαίνονται επικίνδυνοι να σ’ εγκαταλείψουν και που ξέρουν πως να σε κάνουν να νιώθεις ότι ίσως υπάρχει μια κάποια πιθανότητα να τους κερδίσεις μόνιμα. Εκείνους, που σε γοητεύουν επειδή εκφράζουν έναν κάποιο βαθμό αφοσίωσης και συμπαράστασης.Ένα ποσοστό να είναι «εκεί».
Να προσπερνάς τους άντρες που σε ελκύουν, ακριβώς επειδή σε κακομεταχειρίζονται, σε χρησιμοποιούν, σε ταπεινώνουν και εσύ το ξέρεις πως δεν αξίζουν την εμπιστοσύνη σου. Να προσπερνάς εκείνους τους άντρες, που προστατεύουν τον εαυτό τους από τη στενή επαφή και σε «μαγνητίζουν» επειδή είναι ψυχροί και μη δοτικοί. Που δεν σ’ ακούνε, που θέλουν να μιλούν μόνο αυτοί, που αισθάνονται αμήχανα όταν σε αγγίζουν, που όσο λιγότερο σου δίνονται, τόσο εσύ παθιάζεσαι.
Να προσπερνάς, εκείνους τους άντρες που νιώθεις πως είναι το ακριβώς αντίθετο από σένα και που σου φαίνεται πως διαθέτουν την καταξίωση που εσύ δεν έχεις.
Να προσπερνάς τους άντρες, που επειδή νιώθουν δήθεν διαφορετικοί, σε «συσπειρώνουν» σε ομάδες, σε κλείνουν σε συλλογικά «μαντριά» κάθε είδους, καθησυχάζοντας τη διαφορετικότητα σου, κατευνάζοντας και ελέγχοντας το μοναδικό πρόσωπο σου.
Να προσπερνάς, εκείνους τους άντρες που μοιάζουν σαν μια πατρική φιγούρα και σου φαίνονται δυνατοί και προστατευτικοί. Εκείνους, που φαίνεται πως τους αρέσει να σε φροντίζουν και να σου φέρονται σαν παιδί. Εκείνους, που φαντάζεσαι πως η ζωή σου σταματά όταν δεν είσαι μαζί τους. Εκείνους, που καταδικάζουν τη γνώμη, το γούστο και τις ικανότητες σου. Εκείνους, που κάνουν σχεδόν τα πάντα για σένα κι εσύ δεν αναλαμβάνεις καμία ευθύνη. Εκείνους, που δεν φαίνονται ποτέ τρομοκρατημένοι, ανασφαλείς ή ευάλωτοι με τον εαυτό τους.
Να προσπερνάς τους άντρες που σε ελκύουν επειδή σε καθηλώνουν για πάντα στο ρόλο ενός μικρού εξαρτημένου κοριτσιού. Εκείνους, που σε βάζουν να θυσιάζεις τον εαυτό σου για κάτι τόσο λίγο και βολικό.
Να προσπερνάς εκείνους τους άντρες που σε ελκύουν, κυρίως γιατί μπορεί να σε φροντίσουν και να σε προστατεύσουν. Εκείνους, που φαίνονται ισχυροί κι εσύ αδύναμη και αβοήθητη. Εκείνους, που φαίνονται τολμηροί, δυνατοί, πετυχημένοι κι εσύ απροστάτευτη και φοβισμένη. Εκείνους, που είναι πάντα πρόθυμοι να ακούσουν τους φόβους σου και να σε καθησυχάσουν. Εκείνους, που σε προσελκύουν επειδή είναι πρόθυμοι να σε υπερπροστατεύσουν και να σε κάνουν να νιώσεις ασφαλής.
Να προσπερνάς τους άντρες που αποφεύγουν τις μακροχρόνιες σχέσεις, επειδή μόνον έτσι βεβαιώνονται πως καμιά γυναίκα δεν πρόκειται να τους πλησιάσει τόσο, ώστε να διακρίνει τα ελαττώματα τους. Εκείνους τους άντρες που σε ελκύουν επειδή αντέχουν να έχουν μια σχέση μαζί σου μονάχα τα Σαββατοκύριακα, που ζουν μακριά ή που ταξιδεύουν διαρκώς κι έτσι αποφεύγουν τη στενή επαφή που τόσο φοβούνται.
Να προσπερνάς εκείνους τους άντρες που είναι μαζί σου μόνο και μόνο επειδή ξέρουν καλά πως δεν θα σε αγαπήσουν ποτέ.
Να προσπερνάς τους άντρες που σε κάνουν να νιώθεις πως μόνο αυτού του είδους οι ηλίθιες σχέσεις σου αξίζουν.
Να προσπερνάς εκείνους τους άντρες που γίνονται επικριτικοί απέναντι σου, που σε υποτιμούν, μόλις νιώσουν πως σε κατέκτησαν και πως τους έχεις αποδεχτεί.
Να προσπερνάς τους άντρες που σε κάνουν να κρύβεις τον πραγματικό σου εαυτό κι εσύ καταλαβαίνεις καλά πως ούτε καν δεν «πήραν χαμπάρι».
Να προσπερνάς εκείνους τους άντρες που σε ελκύουν επειδή είναι οι πιο γοητευτικοί και επιθυμητοί άντρες, ακόμη κι όταν ξέρεις καλά πως δεν θα τους κατακτήσεις ποτέ.
Να προσπερνάς τους άντρες που σε ελκύουν επειδή σου επιτρέπουν να τους υποτιμάς, να τους επικρίνεις και να τους υποβιβάζεις.
Να προσπερνάς εκείνους τους άντρες που πληγώνονται εύκολα, αναστατώνονται και κατσουφιάζουν όταν εσύ συμπεριφέρεσαι κατά πως θέλεις κι ύστερα αναγκάζεσαι να τους φροντίζεις, σαν να ήσουν η μητέρα τους.
Να προσπερνάς τους άντρες που πρέπει διαρκώς να έχεις το νου σου, να προσέχεις τι λες, τι κάνεις, γιατί… εκνευρίζονται εύκολα.
Να προσπερνάς, εκείνους τους άντρες που σε κάνουν να γίνεσαι υπερβολικά υπεύθυνη, επειδή αυτοί δεν είναι. Να τους ρωτάς στα ίσα: πες μου ρε συ, ποιος θα κάνει τον άντρα σ’ αυτή τη σχέση;
Να προσπερνάς, τους άντρες που σε κάνουν να νιώθεις ενοχές για τα μικρά σου «θέλω».
Να προσπερνάς, εκείνους τους άντρες που μονάχα λυπούνται, ανησυχούν και καταθλίβονται, ενώ ο δικός σου ρόλος περιορίζεται απλά στο να ακούς τα προβλήματα τους.
Να προσπερνάς, τους άντρες που νιώθουν αβοήθητοι και εξαρτώνται από σένα.
Να προσπερνάς, εκείνους τους άντρες που απαιτούν να φανείς αντάξια των προσδοκιών τους και σε περιφρονούν όταν δεν ανταποκρίνεσαι στα «υψηλά κριτήρια» τους.
Να προσπερνάς, τους άντρες που ξοδεύουν ένα μεγάλο μέρος της ενεργητικότητας τους για να διατηρούν τη ζωή τους σε τάξη, οργανώνοντας, προγραμματίζοντας, «καθαρίζοντας», διορθώνοντας, αλλά ποτέ δημιουργώντας.
Να προσπερνάς,εκείνους τους άντρες που νιώθουν εκνευρισμό και απογοήτευση, επειδή τα πράγματα και οι άνθρωποι τριγύρω τους δεν ανταποκρίνονται στα υψηλά τους στάνταρ.
Να προσπερνάς,τους άντρες που σε ελκύουν επειδή θυσιάζουν τις ανάγκες τους για χάρη των δικών σου, που σου επιτρέπουν να τους ελέγχεις, που φοβούνται να εκφράσουν τις ανάγκες και τα συναισθήματα τους, που σε αφήνουν να τους εκμεταλλεύεσαι, που συμβιβάζονται με το να ζουν μέσα από σένα, που εξαρτώνται από σένα και θα δέχονταν την όποια καταπίεσή σου σαν το εύλογο τίμημα της εξάρτησης τους.
Να προσπερνάς, εκείνους τους άντρες που δεν νοιάζονται για τις ανάγκες των ανθρώπων γύρω τους. Που δυσκολεύονται να συμπάσχουν με τους Άλλους. Που δεν ένιωσαν ποτέ τη χαρά να προσφέρουν ανιδιοτελώς στους άλλους για το «έτσι».
Να προσπερνάς, κυρίως, εμένα. Να με παρατάς «στεγνά» στην πρώτη στροφή, αν τύχει -που θα τύχει- να ενταχθώ κι εγώ σε μια από τις κατηγορίες αυτές των πεπερασμένων ανδρών.
Και τέλος, αν τύχει και δεν προσπερνάς, να μιλάς. Να μιλάς, να συμβουλεύεις και να συνιστάς, σε όλους τους άντρες: Να μην προσπερνούν ποτέ μια γυναίκα δίχως να ‘χουν το νου τους στα μικρά εκκλησάκια που αφιέρωσαν στους δρόμους του κορμιού της άλλοι «οδηγοί». Εκείνοι, στάθηκαν τυχεροί, να τους λες, μπήκαν στις στροφές μου με χίλια και σώθηκαν. Γι’ αυτό, να τους προτρέπεις να σταματούν συχνά-πυκνά, να ρίχνουν λίγο απ’ το δάκρυ τους στο καντήλι των ματιών σου και να προσκυνούν τα άγια εικονίσματα των χειλιών σου. Κι ύστερα, να κάνουν το σταυρό τους, και με τα δυο τους χέρια, που αξιώθηκαν και σε συνάντησαν, Γυναίκα.[5]
Παραπομπές:
2. Σοφία Ντρέκου για την αέναη επΑνάσταση | www.sophia-ntrekou.gr
3. του π. Παντ. Κρούσκος, θεολόγος, Εφημέριος Ι. Μητρ. Ναού Σωτήρος Χριστού Καλύμνου
4. Φώτης Βέργης, για το Νόστιμον ήμαρ. www.nostimonimar.gr
5. ΝΑ ΜΕ ΠΡΟΣΠΕΡΝΑΣ ! ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΔΡΟΥΛΙΔΑΚΗΣ ΤΡΙΤΗ, 7 ΜΑΡΤΙΟΥ 2017
ΠΗΓΗ: http://www.sophia-ntrekou.gr/2017/03/oyk.gar.arsenk.thily.html
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.