«Πρέπει να μιμηθούμε πατριώτες όπως ο φλογερός παπα-Ανυπόμονος»

Του Δημήτρη Σωτηρόπουλου* - από την Ορθόδοξη Αλήθεια που κυκλοφορεί στα περίπτερα

---

Δευτέρα του Πάσχα, με τον καιρό να μη θυμίζει Μάιο αλλά χειμώνα, ανέβηκα στην πανέμορφη Οίτη -δίπλα στη Λαμία-, στην Ιερά Μονή Αγάθωνος.

Εκεί με περίμενε ο γέροντας Δαμασκηνός Ζαχαράκης, Καθηγούμενος του ιστορικού μοναστηριού, στο οποίο συρρέουν πλήθη προσκυνητών από ολόκληρη την Ελλάδα και όχι μόνο.

Δεν ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα τον γέροντα. Τον είχα συναντήσει ξανά εδώ, πριν από περίπου δύο χρόνια, όταν ετοίμαζα το βιβλίο μου «Μοναστήρια της Στερεάς Ελλάδας». Εξαρχής μου είχαν κάνει μεγάλη εντύπωση η αμεσότητα, η απλότητα και η διάκριση του γέροντα, που σήμερα είναι Ηγούμενος σε ένα μοναστήρι το οποίο «έβγαλε» πνευματικά αναστήματα, όπως ο Ηγούμενος Γερμανός Δημάκος και ο γέροντας Βησσαρίων.

Απλός, φιλόξενος και ευθύς, «λεβεντοκαλόγερος», ο παπα-Δαμασκηνός μεταδίδει σε όλους μας ζεστασιά και οικειότητα. Πραγματικά, ένας δικός μας άνθρωπος.

Μια τέτοια βροχερή ημέρα ο γέροντας Δαμασκηνός μάς μίλησε για πολλά κι ενδιαφέροντα θέματα. Πρώτα απ' όλα, για το ότι εκείνος γράφει ποιήματα!

Πόσο εύκολο είναι να συναντήσει κανείς ιερωμένο ποιητή; Ε, λοιπόν, ο γέροντας ασχολείται με την ποίηση από τότε που ήταν μικρός.

«Εγραφα από παλιά, στο σχολείο, στον Στρατό, συνεχώς. Με αυτό τον τρόπο εκφράζομαι. Δεν είναι σπουδαία από καλλιτεχνικής άποψης τα ποιήματα, αλλά ίσως ακουμπούν στις καρδιές των ανθρώπων» μου λέει. Ηδη έχουν εκδοθεί δύο βιβλία με τα ποιήματά του κι ετοιμάζονται άλλα τρία.

Μιλάμε για το μοναστήρι -το οποίο ίδρυσε ο Οσιος Αγάθων μεταξύ 14ου και 15ου αιώνα- και την τεράστια κοινωνική προσφορά του.

«Από την εποχή του γέροντα Γερμανού η μονή διέθεσε ολόκληρα δάση στο υπουργείο Γεωργίας. Επίσης, ο προσκυνητής της μονής έχει τη δυνατότητα να θαυμάσει τον μοναδικό βιότοπο με τα παγόνια, τους φασιανούς, τα ελάφια, τις πέρδικες, τις πάπιες και διάφορα άλλα είδη πτηνών σε έναν ειδικό χώρο περίπου 1.200 στρεμμάτων.

Εχουμε και το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας, στις αίθουσες του οποίου εκτίθενται τα κυριότερα είδη της πανίδας και της χλωρίδας του Εθνικού Δρυμού της Οίτης» αναφέρει.

ΤΟ ΙΔΡΥΜΑ

Αναμφίβολα, η συζήτηση οδηγείται στον γέροντα Βησσαρίωνα, η εύρεση του ιερού σκηνώματος του οποίου προκάλεσε θαυμασμό σε ολόκληρη τη χώρα πριν από περίπου 10 χρόνια.

«Ο γέροντας ήταν ένας άγιος άνθρωπος» λέει ο π. Δαμασκηνός. «Γυρνούσε παντού και βοηθούσε τους φτωχούς και ανήμπορους. Η κοινωνική δράση και η προσφορά του ήταν παροιμιώδεις. Μέχρι και παιδιά έσωσε από εκτέλεση στα “μαύρα” χρόνια της Κατοχής. Αποτέλεσμα, οι Γερμανοί να τον πυροβολήσουν και από τότε να έχει πρόβλημα στην ομιλία του».

Ακούστηκαν πολλά για το άφθαρτο λείψανο του γέροντα Βησσαρίωνα. Προκλήθηκε σάλος, γράφτηκαν πολλά, αρκετά ανίερα και χωρίς σεβασμό.

Ο γέροντας Δαμασκηνός είναι ξεκάθαρος: «Από την πρώτη στιγμή που βρέθηκε άφθαρτο το σκήνωμα δήλωσα πως η ιερά μονή δεν δέχεται απολύτως τίποτα ως προσφορά από πιστούς. Κι αυτό γιατί είπαν διάφοροι πως θέλαμε να κερδίσουμε χρήματα από την υπόθεση. Σήμερα έχουμε φτιάξει το Ιδρυμα “Γέρων Βησσαρίων” και συνεχίζουμε το τεράστιο φιλανθρωπικό έργο του, προσπαθώντας να τον μιμηθούμε».

Πρόκειται για ένα από τα σπουδαιότερα πρόσωπα της Εθνικής Αντίστασης, γεγονός το οποίο παραδέχονται όλοι, ανεξαρτήτως ιδεολογικών τοποθετήσεων.

Ο μακαριστός γέροντας της Ιεράς Μονής Αγάθωνος, ο γέροντας Γερμανός Δημάκος, που πολέμησε δίπλα στον Αρη Βελουχιώτη κι έμεινε στην Ιστορία ως «παπα-Ανυπόμονος».

Για τον γέροντα Δαμασκηνό οι μνήμες του ακόμα είναι νωπές. «Τι να πρωτοπεί και να θαυμάσει κανείς για τον γέροντά μου! Ηταν φλογερός πατριώτης, άξιος μοναχός».

Και πώς βγήκε, γέροντα, στο βουνό να πολεμήσει; «Στην Κατοχή ήταν Ηγούμενος στην Ιερά Μονή Δαδιάς (Φθιώτιδα). Εκεί, παρότι του είχαν αναθέσει οι κατακτητές σημαντικό ρόλο στη διοίκηση της περιοχής, ο “παπα-Ανυπόμονος” τον χρησιμοποίησε για να εκδίδει προκηρύξεις και να ξεσηκώνει τους σκλαβωμένους Ελληνες εναντίον Ιταλών και Γερμανών! Οταν εκείνοι αντιλήφθηκαν τη δράση του και μετά τον εορτασμό της 25ης Μαρτίου, που ο γέροντας ύψωσε την ελληνική σημαία, τον καταδίωξαν. Τότε η ένοπλη αντίσταση στο βουνό ήταν το επόμενο βήμα του: βρήκε τον Βελουχιώτη και άλλους αγωνιστές, που αμέσως τον εκτίμησαν και τον ενέταξαν στο ιππικό σώμα των ανταρτών».

Υπάρχει όμως μια μικρή ένσταση και τη θέτουμε στον γέροντα: πώς ο π. Γερμανός, όντας ιερομόναχος, δέχθηκε να πολεμήσει στο πλευρό κάποιων που στην πλειονότητά τους πίστευαν στον κομμουνισμό και όχι στον Θεό; Για τον γέροντα Δαμασκηνό δεν υπάρχει κανένα δίλημμα. «Ο γέροντας πήγε να πολεμήσει μόνο για την πατρίδα! Δεν ενδιαφέρθηκε για ιδεολογίες, και μάλιστα αρνήθηκε πρόταση του Αρη να γραφτεί στο κόμμα, δηλώνοντας: “Εγώ ήρθα για την πατρίδα, όχι για τα κόμματα”. Αυτή ήταν η στάση του γέροντά μας και ειδικά στη σύγχρονη εποχή πρέπει να τη μιμηθούμε. Να καταλάβουμε όλοι πως πάνω από πολιτικούς υπάρχει ο Χριστός, υπάρχει η Ελλάδα».

«Αυτοί που εκτοξεύουν βέλη αθεΐας και

χλευάζουν την Ορθοδοξία να πάνε σε 

εκκλησίες, να 'ρθουν εδώ και να δούνε!»

«Με ρωτάς για τη σημερινή κρίση και τι να κάνουμε. Δεν θα σου πω πολλά, δύο πράγματα μόνο: μετάνοια και πίστη. Να μετανιώσουμε και να συνειδητοποιήσουμε τα σφάλματά μας. Να τα διορθώσουμε. Κι αυτό μόνο μέσα στην Εκκλησία μας μπορεί να γίνει».

Και η πίστη, γέροντα; Τι να πούμε σε όσους εκτοξεύουν βέλη αθεΐας και χλευασμού της Ορθοδοξίας; «Να πάνε σε μοναστήρια, εκκλησίες. Να έρθουν εδώ και να δουν. Λένε: “Πού είναι ο Θεός; Γιατί δεν τον βλέπω;” Κι όμως, Εκείνος βρίσκεται συνεχώς κοντά μας. Να, θα σου πω ένα απλό παράδειγμα. Ας δούμε ένα μικρό δημιούργημα του Πλάστη των Πάντων, τον ήλιο. Τον βλέπεις τώρα, έχει ανέβει εκεί ψηλά. Μας φωτίζει, μας ζεσταίνει. Τον καταλαβαίνουμε. Γιατί όμως;»

Μα επειδή τον αισθανόμαστε, απαντώ. «Καταλαβαίνουμε ότι είναι ο ήλιος επειδή βγαίνουμε έξω και μας “χτυπά” με τις ακτίνες του. Διαφορετικά, αν καθόμαστε κάπου κλεισμένοι όλη μας τη ζωή, για παράδειγμα σε ένα σκοτεινό μέρος, πώς θα τον δούμε; Θέλω να πω ότι ο ήλιος κάνει τη δουλειά που του ανέθεσε ο Δημιουργός του: ανατέλλει, φωτίζει, ζεσταίνει και δύει. Την επόμενη ημέρα ξανά τα ίδια. Και σε ρωτάω, λοιπόν: αν εμείς δεν θέλουμε να βγούμε έξω να τον δούμε και να τον νιώσουμε, φταίει εκείνος; Αφού αυτός βρίσκεται πάντα εκεί ψηλά! Ετσι είναι και ο Χριστός. Βρίσκεται πάντα δίπλα μας, κοντά μας, αλλά εμείς προτιμούμε να είμαστε στο σκοτάδι. Δεν θέλουμε να βλέπουμε τον “ήλιο” και έπειτα παραπονιόμαστε κιόλας πως δεν... υπάρχει! Κατάλαβες το μέγεθος της απιστίας μας και την αντίστοιχη παρουσία του Θεού στη ζωή μας;»

Η ώρα περνάει χωρίς να το καταλάβω. Η συζήτηση με τον γέροντα Δαμασκηνό δεν είναι από αυτές που καταγράφονται για τη... λογοτεχνική αρτιότητά τους. Είναι όμως ένα βίωμα, μια κατάθεση ορθόδοξης φωνής, από αυτήν που τόσο έχει ανάγκη η σημερινή εποχή.

Αποχαιρετώ τον γέροντα. Φεύγοντας, εκείνος μου λέει: «Να θυμάσαι: η πόρτα του μοναστηριού είναι πάντα ανοιχτή για όλους!»

Πράγματι. Ενώ έφευγα, πλήθος προσκυνητών έκανε την εμφάνισή του. Κόσμος ερχόταν συνεχώς, για να προσκυνήσει στην ιερά μονή όπου διακόνησαν γέροντες όπως ο π. Γερμανός, ο π. Βησσαρίων και ο άξιος συνεχιστής τους, ο π. Δαμασκηνός.

*Φωτογράφος και εκδότης. Η φωτογραφία του άρθρου προέρχεται από το βιβλίο του «Μοναστήρια της Στερεάς Ελλάδας»

Ανάρτηση από: geromorias.blogspot.com