Του Ιωάννη Σ. Λάμπρου
Αντιδράσεις έχει προκαλέσει ο Αναπληρωτής υπουργός αρμόδιος για θέματα Μεταναστευτικής Πολιτικής κ. Μουζάλας, ο οποίος σε συνέντευξη στον κ. Τσίμα αναφερόμενος στο κράτος των Σκοπίων χρησιμοποίησε τη λέξη Μακεδονία.[1]
Το αν το συγκεκριμένο περιστατικό αποτελεί προπομπό σε εξελίξεις στο ζήτημα των Σκοπίων άγνωστο. Το πιο πιθανό είναι να αποτελεί γνώρισμα της προβληματικής σχέσης που έχει η εγχώρια μαρξιστική σκέψη με την έννοια της ελληνικής εθνικής ταυτότητας. Δεν αποκλείεται, φυσικά, να αποτελεί και ένα παράδειγμα (ηθελημένης) αδιαφορίας, χαρακτηριστικό γνώρισμα της προχειρότητας με την οποία η σημερινή κυβέρνηση έχει προσεγγίσει σωρεία το προσφυγικό ζήτημα. Συνέχεια έδωσε ο βουλευτής Ηλείας του ΣΥΡΙΖΑ Γεράσιμος Μπαλαούρας, ο οποίος, σε ραδιοφωνική συνέντευξη δήλωσε πως δεν θα απέρριπτε σκέτο το όνομα Μακεδονία με παράλληλη επίλυση ορισμένων άλλων θεμάτων όπως η επιμονή των Σκοπιανών περί αρχαίας καταγωγής.[2]
Ανάλογα περιστατικά, μεταξύ άλλων, αποτέλεσαν παλιότερα οι δηλώσεις του στελέχους του κυβερνητικού κόμματος Νάσου Θεοδωρίδη αλλά και της πρώην βουλευτού Ιωάννας Γαϊτάνη.[3]
Δυστυχώς, υπάρχει ένα ιστορικό ανάλογων δηλώσεων και δράσεων.[4] Ίσως, ορισμένα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ μπερδεύουν την τριπλή αποδοκιμασία της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, μέσα στο 2015, με την αποδοχή από τους συμπατριώτες μας των μειοψηφικών και ανιστόρητων απόψεων τους.
Στις αναφορές των κ.κ. Μουζάλα – Μπαλαούρα αντέδρασε η Νέα Δημοκρατία το ιστορικό της οποίας είναι λίαν αμφίσημο αναφορικά με το σκοπιανό. Ο πατέρας του νυν αρχηγού της ΝΔ και διατελέσας πρωθυπουργός την κρίσιμη, για το Σκοπιανό ζήτημα, περίοδο 1990-1993 δεν είχε δηλώσει, στις 13 Φεβρουαρίου 1993, ότι δεν έχει σημασία το όνομα που θα λάβουν τα Σκόπια γιατί σε δέκα χρόνια οι Έλληνες θα το έχουν ξεχάσει; Ο κυνισμός του πατέρα Μητσοτάκη συνιστά απείρως μεγαλύτερο κίνδυνο από τις διεθνιστικές ιδεοληψίες στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ… Το ίδιο δε πρόσωπο θεωρεί ως χαμένη ευκαιρία το Πακέτο Πινέιρο, το οποίο προνοούσε το όνομα Νέα Μακεδονία.
Ποια η πολιτική της ΝΔ στο σκοπιανό; Από την αποδοχή των Σκοπίων, σε κανονισμό του Συμβουλίου, στις 2 Δεκεμβρίου 1991, με το όνομα Δημοκρατία της Μακεδονίας, στην απόφαση των πολιτικών αρχηγών ( στις 18 Φεβρουαρίου και 13 Απριλίου 1992) ότι η Ελλάς δεν θα δεχθεί τη λέξη «Μακεδονία» ή παράγωγά της και ύστερα στην αποδοχή της Ενδιάμεσης Συμφωνίας, η οποία, σαφώς, περιέχει τη λέξη Μακεδονία.[5]
Παράλληλα, ο μόλις πριν από λίγο καιρό συνεργάτης του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη και Γραμματέας Πολιτικού Σχεδιασμού, πρώην βουλευτής Κέρκυρας κ. Γεωργιάδης, δεν είχε δηλώσει ότι το θέμα του ονόματος των Σκοπίων είναι μια μπούρδα; Πιο συγκεκριμένα, ο κ. Γεωργιάδης, είχε δηλώσει στον ραδιοφωνικό σταθμό Alpha 98,9 το 2005 ότι:
«Δεν μπορούμε να αποφασίσουμε εμείς πώς θα λέγεται η διπλανή χώρα όσο και αν δε μας αρέσει και εμένα με ενοχλεί κατάφορα να λέγεται Μακεδονία, αλλά δεν είναι δυνατόν να έχω την απαίτηση να αποφασίζω εγώ πώς θα λέγεται μια διπλανή χώρα. Αντίθετα, χάνουμε τεράστιες δυνατότητες διπλωματικής παρέμβασης και επιρροής λόγω του ότι εμμένουμε σε αυτή, την κατά την άποψή μου, μπούρδα ».Και ναι μεν είναι αλήθεια ότι η Αθήνα δεν μπορεί να επιβάλει στους Σλάβους κατοίκους των Σκοπίων ποια λέξη θα χρησιμοποιούν μέσα στα σπίτια τους – αν και η εμμονή τους περί οικειοποίησης του ονόματος της Μακεδονίας με τα συνακόλουθα (μακεδονικό έθνος, μακεδονική γλώσσα, μακεδονικός πολιτισμός) αποτελεί τον πυρήνα του προβλήματος – εντούτοις η διεθνής διάσταση του ζητήματος σχετίζεται με το όνομα που αυτή η χώρα χρησιμοποιεί στις διεθνείς της σχέσεις και αυτό δεν συνιστά … μπούρδα.
Ουδείς αναμάρτητος
Ορισμένοι συμπατριώτες μας δεξιών πολιτικών πεποιθήσεων, εκμεταλλευόμενοι το γεγονός των άσχημων χειρισμών της κυβέρνησης του κ. Τσίπρα στο προσφυγικό αλλά και της παρατεταμένης οικονομικής κρίσης που εισέρχεται πλέον στον έβδομο χρόνο, αποφάσισαν να ξεκαθαρίσουν παλιούς λογαριασμούς με την Αριστερά κατηγορώντας την συλλήβδην για προδοτική στάση. Επικίνδυνα μονοπάτια σε μια ούτως ή άλλως διχασμένη κοινωνία.
Η αλήθεια, φυσικά, είναι λιγότερη ευθύγραμμη από το δίπολο Καλή Δεξιά – Κακή Αριστερά. Αριστερά και Δεξιά – λαμβάνοντας υπ’ όψιν την κυρίαρχη επιρροή προσώπων, τον μεταπρατικό χαρακτήρα και τον προβληματικό βαθμό ιδεολογικής συγκρότησης αμφότερων των παρατάξεων – και οι όποιοι κομματικοί σχηματισμοί τους που δημιουργήθηκαν μετά το τέλος του Β’ΠΠ, απέτυχαν να εκφράσουν τα εθνικά συμφέροντα στην ολότητα τους. Από τη μια πλευρά η Δεξιά επέδειξε, θεωρητικά, μεγαλύτερη ευαισθησία στο ζήτημα του ονόματος της Μακεδονίας και το βορειοηπειρωτικό βοηθούντος και του γεγονότος ότι η αντίπαλη πλευρά σε αυτές τις δύο περιπτώσεις ήταν χώρες με διαφορετικό ιδεολογικό προσανατολισμό και άρα δεν κλονιζόταν η αταλάντευτη συμμαχική νομιμοφροσύνη στον δυτικό παράγοντα που επέδειξε διαχρονικά. Αυτό το ενδιαφέρον, όμως, όλων των μεταπολεμικών δεξιών πολιτικών σχηματισμών για τη Βόρειο Ήπειρο και του ονόματος της Μακεδονίας τι όφελος προσκόμισε πρακτικά; Τι πολιτικές εφαρμόστηκαν, την κρίσιμη τριετία 1990-1993, για την παραμονή των Βορειοηπειρωτών στις πατρογονικές εστίες και την παρεμπόδιση της έλευσης των Αλβανών λαθρομεταναστών στην Ελλάδα; Η αποψίλωση της Βορείου Ηπείρου από τους γηγενείς Έλληνες κατοίκους της και η αποτυχία να πειστεί η διεθνής κοινή γνώμη για τις ανιστόρητες αξιώσεις των Σκοπιανών αποτελούν μάρτυρες της αποτυχίας στα δύο αυτά μέτωπα.
Απεναντίας, για ζητήματα στα οποία σύμμαχοι υπήρξαν αντίδικοι, όπως το ζήτημα των γερμανικών αποζημιώσεων (Γερμανία) ή το Κυπριακό (Τουρκία) η συμμαχική νομιμοφροσύνη, για τη Δεξιά, βάρυνε περισσότερο. Οι φόνοι διαδηλωτών υπέρ της Ένωσης, στην Αθήνα, τον Μάιο του 1956, οι συμφωνίες Ζυρίχης –Λονδίνου, η μη αντίδραση στον Αττίλα 2 και η συμπόρευση της ΝΔ με τη λύση της διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας συνιστούν προβληματικό ιστορικό για τη λεγόμενη Εθνική Παράταξη. Το ζήτημα δε των γερμανικών αποζημιώσεων και του κατοχικού δανείου επισκιάστηκαν από ευρύτερους συμμαχικούς σχεδιασμούς και την επίδειξη… συμμαχικής αλληλεγγύης εκ μέρους των Αθηνών. Η Συμφωνία για τα Εξωτερικά Χρέη της Γερμανίας (Agreement on German External Debts) του 1953 καθώς και οι Συμφωνίες των Παρισίων του 1954 οι οποίες ενέτασσαν τη Δυτική Γερμανία στους ατλαντικούς αμυντικούς θεσμούς μορφοποιούσαν ένα ενιαίο μέτωπο απέναντι στην Σοβιετική Ένωση και το Σύμφωνο της Βαρσοβίας, μέτωπο απέναντι στο οποίο οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις πειθάρχησαν πλήρως.
Οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις αποδέχθηκαν την οπτική των Συμμάχων ως προς την ιεράρχηση προτεραιοτήτων. Ως απόλυτος εχθρός λογιζόταν ο Ανατολικός Συνασπισμός ενώ η Τουρκία ως πολύτιμος σύμμαχος στον αγώνα κατά του κομμουνισμού. Η χώρα απώλεσε το αποκλειστικό προνόμιο, μόνη αυτή, να ορίζει ποιος είναι ο εχθρός της και επέτρεψε αυτό να ορίζεται από τρίτους. Η αδυναμία προσδιορισμού εχθρού και φίλου, από μια πολιτική οντότητα, συνεπάγεται την κατάργηση της ανεξαρτησίας της (Καρλ Σμιτ). Οι ελλαδικές ηγεσίες ανέμεναν επίθεση από το Βορρά και όχι από τη σύμμαχο Τουρκία…
Παράλληλα, η σταδιακή εμφάνιση στο προσκήνιο, μετά την Μεταπολίτευση, του ζητήματος των δεινών του Ελληνισμού της Καθ’ Ημάς Ανατολής δεν απασχόλησε καθόλου τη ΝΔ ( κόμμα το οποίο θεωρητικά επιδεικνύει ευαισθησία σε ζητήματα ιστορικής μνήμης και εθνικής ταυτότητας) φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να απαγορευθεί, προς διατήρηση των καλών συμμαχικών σχέσεων με την Άγκυρα, τέσσερα μόλις χρόνια μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, το 1978, η ταινία του Νίκου Κούνδουρου 1922 και να προβληθεί μετά την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Παράλληλα, η πρωτοβουλία για αναγνώριση, έστω και κατά τμήματα, της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Καθ’ Ημάς Ανατολής, πρώτα των Ελλήνων του Πόντου το 1994 και αργότερα των Ελλήνων της Μικράς Ασίας το 1998 υπήρξε πρωτοβουλία στελεχών, όπως ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης, και βουλευτών του ΠΑΣΟΚ.
Από την πλευρά της η Αριστερά και οι πολιτικοί σχηματισμοί που δημιουργήθηκαν μετά τον Β΄ ΠΠ μαζί με το ΚΚΕ που προϋπήρχε αγνόησαν το βορειοηπειρωτικό, υμνώντας κατά καιρούς το καθεστώς του Ενβέρ Χότζα(!), ενώ η στάση τους στο ζήτημα του ονόματος της Μακεδονίας είχε συμβιβαστεί εν πολλοίς από τα γεγονότα του Εμφυλίου και την διαχρονική προβληματική στάση της εσωτερικής μαρξιστικής διανόησης σχετικά με ζητήματα εθνικής ταυτότητας. Η συμμαχική νομιμοφροσύνη της Δεξιάς απέναντι στο ΝΑΤΟ βρήκε το αντίστοιχο της στην αλληλεγγύη και συμπόρευση με Αλβανούς, Γιουγκοσλάβους και Βούλγαρους συντρόφους, συμπόρευση η οποία ως τμήμα της μάχης απέναντι στο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα έλαβε προτεραιότητα έναντι των εθνικών συμφερόντων…
Αποτελεί ερωτηματικό αν η αξιοθαύμαστη υποστήριξη της ΕΔΑ στον κυπριακό ενωτικό αγώνα παρέμενε τέτοια αν στη θέση του Ηνωμένου Βασιλείου, μέλος του ΝΑΤΟ, βρισκόταν χώρα του Συμφώνου της Βαρσοβίας… Κατά τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης δε, γίναμε μάρτυρες συνεχών επιθέσεων σημαντικού τμήματος της Αριστεράς στον αγώνα της ΕΟΚΑ, της άρνησης της εθνικής υπόστασης των Ελλήνων της Κύπρου αλλά και υποστήριξης κάθε πρότασης και σχεδίου του διεθνούς παράγοντα που νομιμοποιούσε την τουρκική εισβολή και κατοχή. Και όλα αυτά στο όνομα του αγώνα κατά του εθνικισμού που εκφυλιζόταν σε αποδοχή διαχρονικών στρατηγικών συμφερόντων της Άγκυρας και του Λονδίνου… Παρομοίως, ποια θα ήταν η στάση της Αριστεράς αν δεν ήταν η Δυτική Γερμανία, μέλος του ΝΑΤΟ και της ΕΟΚ, η χώρα που επέβαλε στην Αθήνα το κατοχικό δάνειο αλλά η ΕΣΣΔ ή μια άλλη χώρα του Ανατολικού Συνασπισμού;
Καμία παράταξη, κανένα κόμμα δεν στάθηκε, διαχρονικά και με συνέπεια, στο ύψος των περιστάσεων. Καμιά παράταξη δεν αγκάλιασε το σύνολο των εθνικών διεκδικήσεων. Συμμαχικές δεσμεύσεις και ιδεολογική νομιμοφροσύνη σε διεθνικά ιδεολογήματα αποδείχθηκαν υπέρτερης σημασίας από το εθνικό συμφέρον. Προσωπικές φιλοδοξίες, δουλικές ηγεσίες, εξαρτημένη χώρα… Κανένας εκπρόσωπος καμίας παράταξης δεν μπορεί να κουνά το δάκτυλο στους πολιτικούς του αντιπάλους. Απέτυχαν όλοι.
Αφελείς ισχυρισμοί περί συναδέλφωσης των λαών και παγκόσμιου αφοπλισμού, αβάσιμες ελπίδες σε συμμαχικές υποσχέσεις, όνειρα περί ευρωπαϊκού ομοσπονδιακού κράτους και, τις τελευταίες δύο δεκαετίες, το αναπότρεπτο τέλος της ιστορίας και της απορρόφησης των εθνών-κρατών από μια παγκόσμια φιλελεύθερη τάξη πραγμάτων όπου η έννοια του εθνικού συμφέροντος θα αντικατασταθεί από το γενικό, οικουμενικό συμφέρον. Θεωρήσεις διαστρεβλωτικές της πραγματικότητας που γεννούν εξαρτήσεις από εξωτερικά κέντρα αποφάσεων. Θεωρήσεις, οι οποίες, δυστυχώς, αναπαράγονται μέσα στα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα διαιωνίζοντας εξαρτήσεις και δουλικές νοοτροπίες. Διαφωτιστικό και διαχρονικής αξίας το έργο του καθηγητή Παναγιώτη Ήφαιστου, Η εξωελληνική νοοτροπία και τα αίτια της(εκδόσεις Ποιότητα, 1997) για την ανάγκη σωστής ανάγνωσης της πραγματικότητας, απαλλαγμένης από θεωρητικά δεσμά, τα οποία υπονομεύουν την εθνική ανεξαρτησία.
Επείγει, όσο ποτέ άλλοτε ηγεσία απαλλαγμένη από δουλείες, εξαρτήσεις και αλλότρια μεταπρατικά ιδεολογήματα που δεν έχουν σχέση με τα βιώματα του ελληνικού λαού και της ανάγκες της πατρίδα μας. Ηγεσία να αντλεί δύναμη από την ελληνική σκέψη και τους αγώνες των προγόνων μας.
Πολιτικός Επιστήμων
Πηγή MIgnatiou
Αναφορές
[2] http://www.parapolitika.gr/article/352622/mpalaoyras-prosopika-den-eho-antirrisi-na-legontai-ta-skopia-makedonia
[3] Συνέντευξη Ν. Θεοδωρίδη σε σκοπιανό τηλεοπτικό κανάλι,https://www.youtube.com/watch?v=JMb7jjplGVg. Δηλώσεις Ι. Γαϊτάνη,http://www.iefimerida.gr/news/82202/%CE%B7-%CE%B2%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%AE%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%83%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%B6%CE%B1-%CE%B9%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B1-%CE%B3%CE%B1%CF%8A%CF%84%CE%AC%CE%BD%CE%B7-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CE%B9-%CE%BD%CE%B1-%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%B1-%CF%83%CE%BA%CF%8C%CF%80%CE%B9%CE%B1-%CE%BC%CE%B1%CE%BA%CE%B5%CE%B4%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B1
[5] Κανονισμός Συμβουλίου 3567/91, http://eur-lex.europa.eu/legal-content/EN/TXT/PDF/?uri=CELEX:31991R3567&rid=2
Ανάρτηση από: geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.