ΟΙ ''ΣΟΦΟΙ''

Του Παύλου Γ. Τουμανίδη*

''Το πτώμα να γίνει γεγονός Αναστάσιμο...''

Οι οργανικοί διανοούμενοι του καπιταλιστικού συστήματος ανέκαθεν προορίζονταν να περιφρουρούν την κερδοφορία του, εμφανίζοντας την ιδιοτέλεια της πλουτοκρατικής μειονότητας ως γενικό κοινωνικό συμφέρον. Σαν σχέδιο ενσωμάτωσης των δυνητικών αντιστάσεων, σαν μοντέλο εσωτερικευμένης καταστολής, κατά προτίμηση. Είτε με την ''τεχνοκρατική- ουδέτερη-αταξική'' έξωθεν μαρτυρία τους, είτε με την ανοικτή, εμμονικά ρατσιστική, ενάντια στις δυνάμεις της εργασίας, θέαση των πραγμάτων. Ιδιαίτερα αυτή η αντιδραστική εμπέδωση της θέσης τους γνώρισε δόξες κατά την ''εκσυγχρονιστική'' περίοδο. Με την επιμέλεια ξένων οίκων επιρροής , των ίδιων που χρηματοδοτούσαν την ''ελληνοτουρκική φιλία'' και συνέγραφαν τα μνημόνια, όπως και το σχέδιο Ανάν. Όταν δηλαδή έπρεπε να διευρυνθεί, στα πλαίσια του επιμερισμού των διεθνών δραστηριοτήτων του κεφαλαίου, ο ρόλος της χώρας μας ως γέφυρας ιμπεριαλιστικής ολοκλήρωσης του χώρου των Βαλκανίων και της Μέσης Ανατολής. Ως χώρου περάσματος φτηνού και ανέστιου εργατικού δυναμικού πολλαπλών εφεδρικών χρήσεων. Το στρώμα αυτό πληρώθηκε αδρά απ΄τα Ευρωενωσιακά προγράμματα, όχι για να συνεισφέρει σε μιαν, έστω σε καπιταλιστικές προδιαγραφές προσπάθεια αναδιαπραγμάτευσης για τη διεύρυνση του παραγωγικού ρόλου της εθνικής οικονομίας στο διεθνή καταμερισμό εργασίας, αλλά για να υπηρετήσει την προληπτική εκκαθάριση ''άχρηστων'' κεφαλαίων και ανθρώπων υπέρ των, πολυεθνικών μονοπωλίων.

Αποκόπηκε έτσι, άνετα και φυσιολογικά, το πλείστον των ''σοφών'' αυτών από τις, έστω και προσχηματικές, εθνικές αφετηρίες της νομιμοποίησης-αναπαραγωγής του συστήματος. Προσχηματικές μεν, άκρως ουσιώδεις δε, σε σχέση με την τυπική ακεραιότητα και ισχύ των κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων και γενικότερα των αστικών Συνταγματικών ελευθεριών. Ήτοι ζωτικών κι όχι δευτερευόντων ζητημάτων για την άμυνα, αλλά και τη θέση δράσης του λαϊκού κινήματος. Αναλυτικότερα, έχουν εύστοχα τοποθετηθεί σχετικά για το μοντέλο της ''Μεταδημοκρατίας'' ο Δημήτρης Μπελαντής και ο Φώτης Μαζαράκης. Προσδιορίστηκαν εξαρχής λοιπόν οι ''σοφοί'' σαν βιτρίνα της κοσμοπολίτικης-διεθνούς έκθεσης του βαθέος καθεστώτος. Της υπηρέτησης της ''ανάπτυξης της υπανάπτυξης'' και του μέτρου που της αναλογεί σαν σιδηρά επιβολή επί της πατρίδας μας. Κατά σμικρυμένη εικόνα και ομοίωση με την υπερκρατική θέσμιση των παγκοσμιοποιητικών θεσμών του ιμπεριαλισμού (ΕΕ,ΔΝΤ.ΝΑΤΟ) έχουν ριχθεί στο ... καθήκον της καθολικής προσαρμογής στις απαιτήσεις της εξάρτησης-υποτέλειας. Η θεωρία της ''ψωροκώσταινας'' ανακαινισμένη, πρέπει να ορίζει κατ΄αυτούς μόνιμο σημείο αναφοράς και μόνο ορίζοντα προσδοκιών: Μοιρολατρεία και μιζέρια,φοβία και ηττοπάθεια συνιστούν την ...σοφή αποστολή τους.

Φιλοδοξία των ''σοφών'' αποτελεί ο αβίαστος εσωτερικός ενστερνισμός της μνημονιακής τάξης. Όχι η μονοδιάστατη εξωτερική επιβολή της, αλλά η εσωτερική θεσμική, πολιτική και πολιτισμική οργάνωση του απροσπέλαστου της κρατικής λειτουργίας στα λαϊκά αιτήματα. Γι αυτό, σκόπιμα, στο σχετικό με το Ασφαλιστικό πόρισμά τους, σε πείσμα της ''επιστημοσύνης'' τους, αντιπαρήλθαν ελαφρά τη καρδία καίριους προσδιοριστικούς παράγοντες: Την ανεργία, την επισφαλή απασχόληση, την καταλήστευση των ταμείων, τη διαρκή ύφεση,τη δημογραφική επιδείνωση. Αποσιώπησαν την ανάγκη να εκπονηθεί η αντιστροφή τους. Η κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας και της προσβάσιμης σ΄αυτήν λαϊκής κυριαρχίας συνιστά για τους ''σοφούς'' μέτρο εθελόδουλης σύστασης και επιβεβαίωσης των ιδίων στα ξένα και ντόπια αφεντικά, αλλά και κριτήριο ευπείθιας και σωφροσύνης της πολιτικής τάξης προς τους ίδιους. Το... υπέρτατο αυτό κριτήριο ξεπερνά την όποια επιστημοσύνη: Από τους συμβούλους των υπουργών έχουμε πάει στους υπουργούς των συμβούλων είχε, εν ανυπόπτω χρόνω, επισημάνει ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης.

Στο τελευταίο βιβλίο του ο Γιώργος Καραμπελιάς τονίζει το πρωτοφανές, για τα δεδομένα της δύσης, της αυτοδύναμης ανάδειξης στην εξουσία των διανοούμενων μεσοστρωμάτων διαμέσου της εκλογής του ΣΥΡΙΖΑ. Δεδομένης της απίσχνασης του παραγωγικού ιστού, της βίαιης αποπολιτικοποίησης-με άμεσα ορατή την κρίση οργάνωσης και αυτοπεποίθησης του λαού- του δήθεν αναπότρεπτου δυτικού προσανατολισμού και της αλληλοσυμπληρούμενης όσμωσης του ατομικισμού και του εθνομηδενισμού, μπορούμε να μιλήσουμε για άμεση συνενοχή του μνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ στη συστηματική επαναφορά ενός ενεργού αντικομμουνισμού νέου τύπου. Μοχλός του είναι η νέα εξουσιαστική συμπύκνωση με τους ''σοφούς'' του ''ναι σε όλα'' σε ρόλο συνθετικού κρίκου του μαύρου νεοφιλελεύθερου μπλοκ. Αιχμή του είναι η αποδόμηση και των εναπομεινάντων συνεκτικών στοιχείων του έθνους-κράτους. Κύριος προσανατολισμός του, μέσω μιας λειτουργίας διαμεσολάβησης μεταξύ ξένης επικυριαρχίας και εσωτερικής τάξης, είναι να σκιαγραφείται, χωρίς ανάσα, η θατσερική διαχωριστική γραμμή μεταξύ ''αρίστων και ικανών'' και αναλωσίμων, στην καθημερινή εικόνα της αγωνίας της επιβίωσης: Η κυρίαρχη ιδεολογία εκφράζεται πλέον ως άμεση καταναγκαστική πράξη. Τι το καλύτερο για το οικονομικό και κοινωνικό κατεστημένο η αναδιάρθρωση αυτή των εξουσιαστικών μηχανισμών να ανατροφοδοτείται στο όνομα της ''αριστεράς''; Η ελεημοσύνη απρόσκοπτα θα υποκαταστήσει την πολιτική, χλευάζοντάς την. Η επαναστατική κρίση θα προληφθεί επί ποινή ανοικτής φασιστικοποίησης. Ο νέος ατομικισμός θα θεμελιωθεί στην κανιβαλική βάση ''ποιός θα τη γλιτώσει''. Ο νέος ραγιαδισμός θα εγκαθιδρυθεί με τη συγκατάβαση στην εκχώρηση εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, έναντι υποσχέσεων ''ελάφρυνσης'' των μνημονιακών όρων.

Μακρόχρονοι ταξικοί αγώνες απαιτούνται για την επαναθεμελίωση της χώρας. Η σωτηρία της απαιτεί πανεθνικό-παλλαϊκό μέτωπο. Η εθνική ανεξαρτησία πρωτίστως, ως γραμμή πάλης για την πολιτικοστρατιωτική και οικονομική αποδέσμευση απέναντι στην σάπια εθνοπροδοτική ιδιοτέλεια της ολιγαρχίας και των ''σοφών'' της, μπορεί και πρέπει να οριοθετήσει την νέα εθνική δημοκρατική νομιμότητα. Μια ανανεωμένη πατριωτική-προοδευτική συμπαράταξη, κοινωνική και πολιτική, μπορεί και πρέπει να φέρει στο επίκεντρο έναν αποκεντρωμένο δημοκρατικό παραγωγικό και κοινωνικό προγραμματισμό και τελικά την απόδοση της εξουσίας σ΄αυτούς που παράγουν τον πλούτο. Η ίδρυση και συντεταγμένη δράση της ΛΑΪΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ οφείλει να αναδειχθεί σε καταλυτικό ορόσημο για τη σοσιαλιστική προοπτική.

ΠΗΓΗ:http://blogvirona.blogspot.gr/