Ρωμανός vs Νταβούτογλου: σημειώσατε 1

του Λευτέρη Ριζά

Τις τελευταίες ημέρες στον ηλεκτρονικό και γραπτό τύπο, στα μέσα «κοινωνικής δικτύωσης», στις δηλώσεις και ανακοινώσεις των κομμάτων – ιδιαίτερα του ΣΥΡΙΖΑ – , στα «κινήματα», κυριάρχησε το θέμα του Ν. Ρωμανού. Αντίθετα η εδώ παρουσία του πρωθυπουργού της «φίλης» Τουρκίας, Αχμέτ Νταβούτογλου τα απασχόλησε πολύ λιγότερο.

Το «καυτό» τριήμερο – επίσκεψη Νταβούτογλου και επέτειος δολοφονίας Γρηγορόπουλου σε συνδυασμό με εκδηλώσεις συμπαράστασης στο Ν. Ρωμανό – η Αθήνα μετατράπηκε σε πραγματικό «φρούριο». Απαγόρευση συγκεντρώσεων, κλείσιμο σταθμών του μετρό, αστυνομοκρατία.

Στη Βουλή ο Π. Λαφαζάνης (5-12-14) είπε πολύ σωστά:

«επιτρέψτε μου όμως, κύριε Πρόεδρε, να κάνω μία παρέμβαση γι’ αυτά τα αίσχη, τους αυταρχισμούς και τις αθρόες προσαγωγές που γίνονται στο κέντρο της Αθήνας με εντολή της Κυβέρνησης από την Αστυνομία. Βεβαίως, έρχεται ο κ. Νταβούτογλου στην Αθήνα, αλλά δεν είναι δυνατόν να μετατραπεί η Ελληνική Δημοκρατία σε Τουρκική Δημοκρατία, προκειμένου, υποτίθεται, να μην ενοχλήσετε την επίσκεψη και να βρίσκετε άλλοθι την επίσκεψη για να κάνετε αθρόο αυταρχισμό.

Αυτήν την ώρα πληροφορούμαστε ότι εκατό και πλέον νεαροί έχουν προσαχθεί στην Ασφάλεια, χωρίς να έχουν κάνει απολύτως τίποτα. Παρακαλούμε, κύριε Πρόεδρε, και φέρνουμε και την Κυβέρνηση ενώπιον των ευθυνών της, να δώσει αμέσως εντολή να αφεθούν ελεύθεροι οι προσαχθέντες, οι οποίοι δεν έχουν κάνει απολύτως τίποτε και να σταματήσει αυτός ο αποκλεισμός του κέντρου, όπου απαγορεύονται και συναθροίσεις και συγκεντρώσεις. Αυτά τα μέτρα θυμίζουν άλλες σκοτεινές εποχές, σκοτεινότατες εποχές, για να μην χρησιμοποιήσω βαρύτερη έκφραση.»

Αλλά ούτε ο ίδιος – ούτε βέβαια και ο ΣΥΡΙΖΑ – συνειδητοποίησε ακριβώς τι έλεγε. Όταν μέσα στη Βουλή λες πώς «δεν είναι δυνατόν να μετατραπεί η Ελληνική Δημοκρατία σε Τουρκική Δημοκρατία,» για χάρη του επισκέπτη Αχμέτ Νταβούτογλου και συνδέεις με αυτό την αστυνομοκρατία και τον αυταρχισμό, πρέπει να διερωτηθείς ποια ήταν η αντίδραση του κόμματος σου – και γενικότερα της αριστεράς – σε αυτή την επίσκεψη.

Μπορεί κάποιος καλοπροαίρετος ή και κακοπροαίρετος, αριστερός ή κεντροαριστερός – ο δεξιός θα είναι πλήρως κατανοητός, να αντιτείνει: Τι έπρεπε να κάνουμε, να διώξουμε τον Αχμέτ από την Ελλάδα; Επισκέπτης ήτανε. Ακριβέστερα ήρθε να πάρει μέρος στο 3ο Ανώτατο Συμβούλιο Συνεργασίας Ελλάδας – Τουρκίας. Τι θα έπρεπε να κάνουμε; Τι μπορούσαμε;

Στις χώρες που επισκέπτονταν π.χ. οι πρόεδροι των ΗΠΑ, επίσημα προσκεκλημένοι από τις κυβερνήσεις τους, πάντοτε υπήρχαν έντονες αντιδράσεις, διαδηλώσεις και συγκρούσεις με την αστυνομία. Με αυτές εκφράζανε τόσο την αντίθεση τους στην πολιτική που ακολουθούσε ο επισκέπτης τους όσο και με την δική τους κυβέρνηση για την συνεργασία μαζί του. Σε μια τέτοια περίπτωση, όταν επισκέφθηκε το Βερολίνο ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ρόναλντ Ρήγκαν ανάμεσα στους χιλιάδες διαδηλωτές που τον αποδοκίμασαν και σε αυτούς που συνελήφθησαν, δικάστηκαν και καταδικάστηκαν σε φυλάκιση ήταν κι ένας Έλληνας φοιτητής στο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου: ο Μηνάς Κοντός [1].

Στην χώρα μας υποδεχτήκαμε με διαδηλώσεις τόσο τους προέδρους των ΗΠΑ Τζώρτζ Μπους (πατέρα), τον Μπίλυ Κλίντον, όσο και τον Τουργκούτ Οζάλ και την Άγγελα Μέρκελ. Γιατί διαφωνούσαμε με τις πολιτικές τους και με τη στάση των δικών μας κυβερνήσεων απέναντι στις πολιτικές αυτές. Τώρα δεν βρήκαμε λέξη να πούμε όταν μάλιστα πρόκειται για τον πρωθυπουργό της Τουρκίας που μας απειλεί με casus belli στην περίπτωση που εφαρμόσουμε το νέο διεθνές δίκαιο για τη θάλασσα, που έχει εισβάλλει και καταλάβει εντελώς παράνομα και παρά τις Συμφωνίες Ζυρίχης – Λονδίνου το Βόρειο τμήμα της Κύπρου, που παρά τα ψηφίσματα του ΟΗΕ για να αποσύρει τα στρατεύματα κατοχής αυτά βρίσκονται στρογγυλοκαθισμένα εκεί. Που έχει μάλιστα ανακηρύξει – με τις ευλογίες της μάλιστα – το τουρκοκυπριακό ψευδοκράτος στα κατεχόμενα. Που με το έτσι θέλω παραβιάζει τα χωρικά ύδατα και την ΑΟΖ της Κύπρου που ανήκουν στην κυβέρνηση της – η μόνη διεθνώς αναγνωρισμένη είναι αυτή της Λευκωσίας. Που δεν την αναγνωρίζει η Τουρκική κυβέρνηση και έχει φτάσει στο σημείο – αυτή, υποψήφια για ένταξη στην ΕΕ – να μην δέχεται την Κύπρο, επίσημο μέλος της, σε επίσημες συναντήσεις της ΕΕ.

Ο πρωθυπουργός του «Σουλτάνου» Ερντογάν, ένας από τους θεωρητικούς θεμελιωτές του νέο-οθωμανισμού, ο υψηλός μας επισκέπτης Αχμέτ Νταβούτογλου φρόντισε να μας υπενθυμίσει με συνεντεύξεις του σε ελληνικές εφημερίδες ότι «Η Τουρκία δε θα δεχθεί συμφωνία Ελλάδας-Αιγύπτου για ΑΟΖ», ξεκαθαρίζοντας μάλιστα ότι «η άποψη της Άγκυρας είναι ότι χωρίς αυτήν δεν μπορεί να γίνει καμία οριοθέτηση στην Ανατολική Μεσόγειο. Και παράλληλα, χαρακτήρισε ως «οπορτουνισμό» που μάλιστα ήρθε σε «κακή χρονική στιγμή» την απόφαση για τριμερή συνεργασία Ελλάδος – Κύπρου – Καϊρου και Ελλάδος – Κύπρου – Ισραήλ.[ΒΗΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 7/12/14]. Δηλαδή, χωρίς περιστροφές και με «σουλτανικό» ύφος μας είπε ότι χωρίς την άδεια της Τουρκίας η Ελλάδα δεν μπορεί να ασκεί εξωτερική πολιτική, να συνάπτει συμμαχίες και συμφωνίες. Και τέλος μας διαμήνυσε πώς αν δεν λυθεί το Κυπριακό όπως η Τουρκία προστάζει, αν δεν συμφωνήσουμε σε συνεκμετάλλευση της ΑΟΖ στην Κύπρο [και φυσικά αύριο στο Αιγαίο] οι τουρκοκύπριοι «θα έχουν λόγο σε όλες τις πτυχές των ερευνών και θα συναποφασίζουν ή αλλιώς η Λευκωσία θα πρέπει να συνηθίσει στην παρουσία του «Μπαρμπαρός» στην κυπριακή ΑΟΖ».

Ο ίδιος στις κοινές δηλώσεις με τον ημέτερο πρωθυπουργό (6 Δεκεμβρίου 2014) φρόντισε να μας κάνει στα πεταχτά κι ένα μάθημα γεωπολιτικής και γεωοικονομίας [μόνο ευτυχώς ιστορίας δεν μας έκανε ακόμα, όπως ο πρόεδρος του]: «Πραγματικά, θα πρέπει πια να βλέπουμε τις δύο χώρες, σαν δύο μέρη μίας ενιαίας γεωγραφίας. Εμείς είμαστε η πύλη της εισόδου για την Ασία, όσον αφορά την Ελλάδα, ενώ η Ελλάδα για εμάς είναι η πύλη προς την Ευρώπη. Και νομίζω ότι ένα ενεργειακό δίκτυο που θα διέρχεται από την Τουρκία και την Ελλάδα, είναι, επίσης, σημαντικότατο. Έχουμε ενώσει όλο το δίκτυο της μεταφοράς ενέργειας. Βεβαίως, ελπίζουμε ότι θα επιλυθεί το Κυπριακό, ούτως ώστε να αυξηθεί και η συνεργασία στον τομέα της Ενέργειας». Και γι αυτό στο «θέμα του Κυπριακού. Πιστεύουμε ότι η προσέγγιση των δύο πλευρών, θα συμβάλλει στην ανάπτυξη όλης της περιοχής και της περιοχής της Ανατολικής Μεσογείου».

Στην συνέντευξη του που παραχώρησε στον Αθ. Έλλις [Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 7-12-2014] και σε σχετική ερώτηση για τη λύση του Κυπριακού, της ΑΟΖ και της παρουσίας του «Μπαρμπαρός» είπε :

«Η μια επιλογή είναι να ολοκληρώσουμε ταχύτατα τις διαπραγματεύσεις και το νέο κράτος να αξιοποιήσει το αέριο για όλους τους Κύπριους. Η δεύτερη είναι η δημιουργία μιας κοινής επιτροπής ή τουλάχιστον να συμφωνηθεί ένα πλαίσιο και μετά να προχωρήσουμε σε έρευνες με βάση αυτό το πλαίσιο. Το χειρότερο πράγμα σε μια τέτοια κατάσταση είναι οι μονομερείς κινήσεις. Αλλά, δυστυχώς, παρά τις προειδοποιήσεις μας και τις προτάσεις μας, η ελληνοκυπριακή πλευρά αποφάσισε να συνεχίσει να κινείται μονομερώς χωρίς να λαμβάνει υπόψη τις προτάσεις μας σαν αυτές οι πηγές ενέργειας να ανήκουν μόνο στους Ελληνοκύπριους. Έλεγαν ότι ανήκουν και στις δυο κοινότητες. Το σωστό είναι και οι δυο κοινότητες να είναι μέρος της διαδικασίας. Προειδοποιήσαμε και όλες τις εταιρείες που κάνουν έρευνες. Το συζητήσαμε και με τον αντιπρόεδρο Μπάιντεν. Όταν δεν εισακούσθηκαν όλες οι εισηγήσεις μας, τότε για να διασφαλίσουμε τα δικαιώματα των Τουρκοκυπρίων και με βάση την αρχή ότι οι πηγές αυτές ανήκουν και στις δυο κοινότητες, αποφασίσαμε να κάνουμε τις σεισμογραφικές έρευνες». 

Ο «αφέντης» Νταβούτογλου δεν τα λέει αυτά πρώτη φορά. Ήδη μετά από ειδική συνάντηση του Ατλαντικού Συμβουλίου όπου μίλησε μαζί με τον αντιπρόεδρο των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν είχε δηλώσει ότι «Θα θέσω στον Σαμαρά θέμα συνεκμετάλλευσης του αερίου» [ΤΟ ΒΗΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗ : 23/11/2014 ].

Οι προθέσεις του δηλαδή ήταν γνωστές σε όλους, πολύ προτού πατήσει το πόδι του στην χώρα μας, που η νέο-οθωμανική φαντασίωση την θέλει τμήμα της τουρκικής «Δημοκρατίας». «Την αναβίωση των οθωμανικών Βαλκανίων οραματίζεται ο Τούρκος ΥΠΕΞ» μας προειδοποιούσε «ΤΟ ΒΗΜΑ – on line – Δευτέρα 26 Οκτωβρίου 2009». «Εξωτερική πολιτική με στόχο να γίνει περιφερειακή… υπερδύναμη», διαβάζαμε σε άρθρο του Νίκου Μελέτη [«ΤΟ ΕΘΝΟΣ» (8/2/2009)].

Ο λαός έχει κάθε δικαίωμα να γνωρίζει τις κινήσεις της κυβέρνησης του και των άλλων χωρών – φίλων και εχθρών – τις σχετικές με τα εθνικά θέματα, όπως και αυτά της εξωτερικής πολιτικής. Να μαθαίνει τα «μυστικά» τους. Η εξωτερική πολιτική άλλωστε έχει σχέση – είναι συνέχεια – της εσωτερικής πολιτικής[2].

Η ελληνική αριστερά – όλο το φάσμα της – έχει γι αυτό υποχρέωση να ασχολείται με αυτά τα θέματα με μεγάλη προσοχή και φροντίδα. Γιατί αφορούν όλο το λαό, όλο το έθνος. Αφορούν την ζωή και το μέλλον του. Πολύ περισσότερο βέβαια από μια σειρά άλλων ζητημάτων ήσσονος σημασίας για αυτή τη ζωή και το μέλλον. Όπου, όμως, δίνει ένα τμήμα της αριστεράς και του λαϊκού και νεανικού κινήματος μεγαλύτερη σημασία είτε από άγνοια είτε υπό την κυριαρχία της μεταμοντέρνας ιδεολογίας και των προταγμάτων της. Έτσι την ίδια στιγμή που ο εκπρόσωπος του νέο-οθωμανισμού βρισκότανε στη χώρα μας και έλεγε / απαιτούσε αυτά που προαναφέραμε, αυτό το τμήμα του κινήματος έδινε τον υπέρ πάντων αγώνα για τον Νίκο Ρωμανό[3].

Ούτε τα μεγάλα κόμματα της αριστεράς, ούτε μεγάλες κοινωνικές και συνδικαλιστικές οργανώσεις ούτε καν αυτές των ελληνοκυπρίων που ζούνε, εργάζονται και σπουδάζουν στην μητέρα πατρίδα κάλεσαν το λαό – τις εργαζόμενες μάζες, τους φοιτητές κλπ – σε εκδηλώσεις διαμαρτυρίας. Εκτός βέβαια από τον κύκλο υποστηρικτών του περιοδικού ΑΡΔΗΝ, το ΔΗΚΚΙ και τη Χριστιανική Δημοκρατία. ΣΥΡΙΖΑ [που έτσι κι αλλιώς είχε ταχθεί με το σχέδιο ΑΝΑΝ] και ΚΚΕ [που γενικά δεν συμφωνεί με αυτά που γίνονται γύρω από κυπριακό, ΑΟΖ κλπ] σίγησαν σιγήν μεγάλη. Στην πράξη αυτό σημαίνει ότι η υπόθεση Ρωμανού υπήρξε πιο δημοφιλής από την επίσκεψη του Αχμέτ Νταβούτογλου. Ο απλός λαός δεν ενδιαφέρθηκε τόσο πολύ για τον Ρωμανό. Εδώ υπήρξανε διαφορετικές προσεγγίσεις και αντιδράσεις. Θα τόλμαγα να πω «ταξικές». Αλλά από παντού βομβαρδίστηκαν με αυτό το ζήτημα πνίγοντας έτσι το μεγάλο θέμα, αυτό των απαιτήσεων του Αχμέτ Νταβούτογλου σε βάρος της Ελλάδας – και του λαού της – για λογαριασμό της γείτονος,«φίλης και συμμάχου» Τουρκικής Δημοκρατίας.

Όμως η εδώ παρουσία του Αχμέτ έδωσε άλλη μια ευκαιρία να φανεί το πραγματικό πρόσωπο κομμάτων, οργανώσεων και του ίδιου του λαού. Γι αυτό θα επανέλθουμε εξετάζοντας πιο συγκεκριμένα το τι είπαν και έκαναν έκαστος αυτών, για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, το Κυπριακό και την εξωτερική μας πολιτική.

[1] Ο Μηνάς Κοντός κλείστηκε σε φυλακές υψηλής ασφάλειας και σε κελί ατομικό. Μέσα στις φυλακές τελείωσε τις σπουδές του και το διδακτορικό του. Δεν έκανε βεβαίως ποτέ του απεργία πείνας για να τύχει σχετικών με τις σπουδές του διευκολύνσεων. Στην Ελλάδα οι μόνοι που ενεργοποιήθηκαν ήταν φίλοι και γνωστοί, βασικά φοιτητές και εργάτες στη Γερμανία την εποχή της Χούντας, Στο πλαίσιο των κινητοποιήσεων τους επισκέφθηκαν και την υπουργό Πολιτισμού αείμνηστη Μελίνα Μερκούρη. Η οποία επ΄ ευκαιρία επίσκεψης στο Βερολίνο τον επισκέφθηκε στο κελί του και φρόντισε να απελευθερωθεί με παρέμβαση της τότε κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ .

[2] «….δίδαξαν στην εργατική τάξη το καθήκον να διεισδύει στα μυστικά της διεθνούς πολιτικής, να επιτηρεί τις διπλωματικές πράξεις των αντίστοιχων κυβερνήσεων της, αν παρουσιαστεί ανάγκη να αντιδρά σ’ αυτές, με κάθε δυνατό μέσο και όταν είναι ανίκανη να τις αποτρέπει, να ενώνεται για ταυτόχρονες καταγγελίες και για να επιβάλλει τους απλούς νόμους της ηθικής και της δικαιοσύνης, που θα έπρεπε να διέπουν τις αμοιβαίες σχέσεις των χωριστών ατόμων, σαν υπέρτατους νόμους των σχέσεων ανάμεσα στα έθνη.

Ο αγώνας για μια τέτοια εξωτερική πολιτική αποτελεί ένα μέρος του γενικού αγώνα για την χειραφέτηση της εργατικής τάξης». [«Ιδρυτική διακήρυξη της Διεθνούς Ένωσης των Εργατών» – Διαλεκτά Έργα ΜΑΡΞ-ΕΝΓΚΕΛΣ τ1ος μ. 1ο , σ.451]

[3] Εκτός από την κατάληψη του κτηρίου της ΓΣΕΕ ή τη συγκέντρωση έξω από το Νοσοκομείο «Γεώργιος Γεννηματάς» υποστηρικτών του, ένας 55χρονος άνδρας, ως ένδειξη συμπαράστασης -όπως είπε- στον απεργό πείνας Νίκο Ρωμανό – πήδηξε από τον 2ο όροφο πολυκατοικίας που βρίσκεται των οδών Βαλτετσίου και Ζωοδόχου Πηγής!!!