Και εγώ, πάντως, θα βγω

8 Νοε, Εγραψε:Pitsirikos

Πιτσιρίκο, γεια σου και πάλι. Είμαι ο Μήτσος που δεν ελπίζει και δεν βολεύεται. Σου είχα γράψει όταν κλείσανε την ΕΡΤ περί αλληλεγγύης και τελευταία ήθελα να σου ξαναγράψω, ιδιαίτερα από τη στιγμή που άρχισε στο blog η συζήτηση περί απεργιών. Από χθες που μπήκανε τα ΜΑΤ στην ΕΡΤ, ήταν ιδανική ευκαιρία.

Καταρχήν τα ΜΑΤ δεν μπήκανε στην ΕΡΤ στις 7 Νοεμβρίου. Τα ΜΑΤ μπήκανε στην ΕΡΤ την ημέρα που οι περισσότεροι υπάλληλοί της πήρανε μέρος στο διαγωνισμό για την ΔΤ. Αυτοί ανοίξανε το δρόμο στα ΜΑΤ. Το πότε πραγματικά θα μπαίνανε στο κτίριο ήταν απλά θέμα κατάλληλης χρονικής στιγμής. Οι υπάλληλοι της ΔΤ καλέσανε τα ΜΑΤ, και τα ΜΑΤ, ανταποδίδοντας τη χάρη, θα τους καλωσορίσουν στο Ραδιομέγαρο.

Όσον αφορά το θέμα της απεργίας, πολλά πράγματα έχουν γραφτεί και θα γραφτούν. Εγώ αυτό που ξέρω είναι ότι πολλοί νιώθουμε, με όλα αυτά που ακούμε και βιώνουμε, έναν κόμπο στο λαιμό, κάτι να μας πνίγει. Οι πιο ταλαντούχοι αυτό το συναίσθημα το εκτονώνουν σε ένα κείμενο, ένα στίχο, μια μελωδία και παίρνουν μια ανάσα. Όλοι οι υπόλοιποι όμως μπορούμε να το κάνουμε σύνθημα και κραυγή.

Να συναντηθούμε στο δρόμο, να φωνάξουμε, να χαμογελάσουμε να φύγει ο κόμπος από τον λαιμό, να αναπνεύσουμε και εμείς. Τόσο απλά. Τόσο φυσικά. ‘Όπως όταν βλέπεις μια πηγή στο βουνό, σταματάς και πίνεις δροσερό νερό και ξεδιψάς. Και συνεχίζεις.

Κάποτε ρώτησες του αναγνώστες σου, αν πρέπει να δουλέψεις. Η δικιά μου απάντηση είναι ΝΑΙ, πρέπει να δουλέψεις και ακριβώς για τον λόγο που προανέφερα. Ο Μπρεχτ έχει γράψει:

«Εκεί όπου η βρωμιά είναι πιο μεγάλη,

εκεί ακούς τα πιο μεγάλα λόγια.

Μ’ αν πρέπει τη μύτη σου να φράξεις,

πώς θα φράξεις την ίδιαν ώρα και τ’ αυτιά σου;»

Στο βούρκο που ζούμε θέλουμε να σε ακούμε λοιπόν. Γιατί, για λίγο, θα μπορούμε να ανοίξουμε τα αυτιά μας και να κλείσουμε τη μύτη μας. Και αυτό είναι πολύ σημαντικό.

Και για έναν ακόμη λόγο θα ήθελα να δουλέψεις …για να μπορείς να απεργείς.

Μήτσος

ΥΓ. Έχω κρατήσει ένα παλιό ημερολόγιο στήριξης στην Ιντιφάντα, που στο εξώφυλλο γράφει:

«Οι φίλοι μας ή θα έρθουν γρήγορα ή όταν έρθουν δεν θα μας βρουν…».

Όποτε φλερτάρω με τον καναπέ, το ξαναδιαβάζω, ανοίγω την πόρτα του σπιτιού και πάω να συναντήσω τους φίλους μου.

Θα βγω και εγώ λοιπόν…

(Αγαπητέ Μήτσο, θέλω να δω πόσοι θα βγούμε. Αυτό μόνο. Τα λέμε στον δρόμο. Να είσαι καλά.)