Πιτσιρίκο, έχω πάει σε πολλές απεργίες, διαδηλώσεις κτλ. Έχω φάει τα κυνηγητά μου, τα χημικά μου και όσα άλλα ευχάριστα μπορεί κανείς να ζήσει σε μια πορεία. Πήγα σε πορείες με πολύ κόσμο, με λίγο κόσμο και με καθόλου κόσμο.
Ήμουν στο Σύνταγμα όπου σχεδόν κανένας κλάδος δεν στήριξε την προσπάθεια, παρά μόνο κάποια κόμματα της αριστεράς που είδαν φως και μπήκαν (ως συνήθως).
Είδα τον γιατρό που μου ζήτησε φακελάκι να διαδηλώνει για ένα καλύτερο σύστημα υγείας (προφανώς, τόσα χρόνια ήταν ικανοποιημένος).
Βρέθηκα ανάμεσα σε κλάδους που όταν το πρόβλημα έφτασε στην πόρτα τους ζητούσαν παλλαϊκό ξεσηκωμό και συσπείρωση όλων γύρω τους, αλλά σύντομα αυτοί οι ίδιοι πουλούσαν τον “αγώνα” τους (αχ αυτή η λέξη “αγώνας”, πιο βιασμένη λέξη δεν υπάρχει). Φυσικά, όταν άλλοι κλάδοι πλήττονταν αυτοί έπιναν τον εσπρέσο τους.
Είδα πολιτικά κόμματα να μεταλλάσσονται. Από αριστερά να γίνονται κεντρώα, από δεξιά αριστερά και το ανάποδο.
Διαδηλωτές που κατηγορούσαν άλλους διαδηλωτές ως “περιπατητές” να έχουν γίνει χειρότεροι και από τον Ιωάννη τον Περιπατητή.
Είδα εργαζόμενους να κατεβαίνουν στον δρόμο με τον φραπέ και το γυαλάκι, λες και πήγαιναν εκδρομή. Άνθρωποι που έλεγαν πώς τους ισοπεδώνει η κυβέρνηση αλλά δεν είχαν καμία όρεξη να ξεσηκωθούν απλά έκαναν την απεργιακή τους περατζάδα.
Είδα συνδικάτα και φορείς να τρώγονται στο δρόμο , ποιος θα μπει στην “κεφαλή”, ποιανού πανό θα είναι πρώτο κτλ.
Πολλή πίκρα. Να βλέπεις ανθρώπους που δέχονται έξυπνες βόμβες να αντιδρούν με σφεντόνες όπως είχαν μάθει από παιδιά.
Εννοώ πώς πλέον οι πορείες και οι απεργίες είναι μια αντίδραση τόσο παρωχημένη πού το μόνο που καταφέρνει είναι να κρατάει σε φόρμα τα ΜΑΤ (σπανίως πλέον) ,να γεμίζει τα γύρω μεζεδοπωλεία και να δίνει πάτημα σε μια χουντο-κυβέρνηση να λέει πως ο κόσμος συμφωνεί με αυτή και για αυτό δεν κατεβαίνει. Λες και αν κατέβει, θα αλλάξει κάτι.
Πάνε οι καιροί που οι απεργίες άλλαζαν κάτι. Βλέπετε κάποτε υπήρχαν και μπρατσωμένοι απεργοί, οικοδόμοι, εργάτες κτλ. Αν αποκτήσουμε πάλι τέτοιους, να το συζητήσω.
«Μα», θα πει κάποιος «και πώς θα αντιδράσουμε;». Όχι με περατζάδες πάντως. Αυτές σε φτάνουν μέχρι εκεί που πρέπει να σε φτάσουν και που θέλουν κάποιοι να σε φτάσουν.
Αν θες να πας παραπέρα, υπάρχουν άλλοι τρόποι, πιο απλοί.
Όπως αντί να κηρύξουν απεργία για αύριο τα συνδικάτα , να ορίσουν την αυριανή μέρα ως μέρα ανάληψης όλων των χρημάτων μας από τις τράπεζες. Πολλά μπορείς να σκεφτείς, αλλά όχι και να ρίξουμε την κυβέρνηση.. ας μείνουμε στις πορείες-περπατούρες.
Γιατί αν πέσει η κυβέρνηση, ποιος θα μας κυβερνάει; Εμείς; Δεν θέλω τέτοια, για μαλακίες ήμαστε τώρα; Τόσα χρόνια καλά την βγάζαμε… όχι να παίρνουμε εμείς τις αποφάσεις για την ζωή μας. Άσε που τότε ενάντια σε ποιόν θα απεργούμε ; Στους εαυτούς μας; Υπάρχει το παράδοξο… λες και το να σε κυβερνάει άλλος είναι το λογικό.
Προσωπικά, δεν θα δουλέψω αύριο, είμαι άνεργος έτσι κι αλλιώς. Αυτή την φορά όμως δεν θα κατέβω στην πορεία, λέω να πάω απευθείας για καφέ. Όταν θα νιώσω έναν λαό αποφασισμένο, τότε θα είμαι εκεί, και αυτό είναι δέσμευση.
Μέχρι τότε, καλά ψώνια και καλή δουλειά τις Κυριακές, ελληνάκο. Να σου ζήσει το wifi.
Β.Α.
(Αγαπητέ φίλε, συμφωνώ. Το έχω γράψει πολλές φορές κι εγώ -και πολλοί άλλοι καλύτεροι από εμένα- πως η μόνη ειλικρινής επιλογή για απεργία είναι η γενική απεργία διαρκείας. Όλα τα άλλα είναι υποκρισία. Δεν πρόκειται να πάω στην αυριανή διαδήλωση. Τέλος αυτά για μένα. Το χρέος μου απέναντι στην ελληνική κοινωνία το έκανα. Τρία χρόνια ήμουν εκεί. Δεν θα διαλύσω εγώ την υγεία μου, για να γίνουν μάγκες και να κονομάνε οι εργατοπατέρες και οι τσατσόπουλοι. Να πάνε να γαμηθούνε. Μεταξύ τους. Όταν οι Έλληνες -ανεξαρτήτως πολιτικού χώρου- αποφασίσουν πως δεν θέλουν πια να είναι σκλάβοι, θα είμαι εκεί. Αύριο θα πάω βόλτα με μια φίλη μου. Θέλω να την θηλάσω δημόσια. Να είστε καλά.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.