Κύπρος: κουσούρια και ξένα λάβαρα

Του Σωτήρη Δημόπουλου
Ένα κλασικό επιχείρημα, όσων κατά καιρούς έχουν υποστηρίξει την αναγκαιότητα μιας υποχωρητικής τακτικής απέναντι στις ακόρεστες διεκδικήσεις της Τουρκίας, είναι ότι αυτό επιτάσσει ο πολιτικός ρεαλισμός. Ταυτοχρόνως, όμως, οι ίδιοι απορρίπτουν μετά βδελυγμίας ότι ο «ρεαλισμός» τους μας οδηγεί, εν τέλει, στην απώλεια εθνικής κυριαρχίας και της αλλοτρίωσής μας ως έθνους. Ενίοτε, όμως, οι λέξεις που επιλέγουν για να «ντύσουν» την επιχειρηματολογία τους αποκαλύπτουν τον πυρήνα της σκέψης τους.

Χαρακτηριστικό, και θλιβερό συνάμα, παράδειγμα, συνιστά το κείμενο της κας Κέζα στο ηλεκτρονικό ΒΗΜΑ (13.11) με τον, διαφωτιστικό για το περιεχόμενο του άρθρου, τίτλο «Κύπρος, μια άλλη χώρα».

Αφορμή, για το σχόλιο της αρθρογράφου, αποτέλεσε το αίτημα, του ευρωβουλευτή κ. Κουμουτσάκου, για παρέμβαση της Κομισιόν στις άθλιες και αχαρακτήριστες δηλώσεις τού, διολισθαίνοντος συνεχώς σε απροκάλυπτο εσωτερικό και εξωτερικό αυταρχισμό, Ερντογάν για την Κύπρο. Του ζητά, λοιπόν, να καθίσει στα αυγά του και να μην δημιουργεί ζητήματα με την γείτονα για μια «κακοδιατύπωση» (ο όρος και τα εισαγωγικά της συντάκτριας). Το ίδιο ζητά και από την κα Δούρου, του Σύριζα, η οποία, δυστυχώς, θύμωσε και αυτή με τον «σουλτάνο», και έτσι αναγκάζει τη δημοσιογράφο να μην δύναται να περιορίσει τις νουθεσίες της στους «δεξιούς» με τις πατριωτικές εμμονές…

Ποιοι είναι οι λόγοι, σύμφωνα με το σκεπτικό του άρθρου, που κάνουν τις συγκεκριμένες ελλαδικές αντιδράσεις υπερβολικές και ζημιογόνες;

Ο πρώτος είναι ότι, η Ελλάδα και η Κύπρος είναι διαφορετικά κράτη και «δεν συζητείται η προοπτική συνένωσης».

Ο δεύτερος ότι, η Ελλάδα δεν έχει τις δυνάμεις να προστατεύσει την Κύπρο.

Και ο τρίτος, κι ο «φαρμακερός», ότι, τέλος πάντων, «η ιδέα του έθνους είναι ρευστή»(!).

Να, λοιπόν, η ουσία, να ο πυρήνας του ιδεολογικού οικοδομήματος που γεννά διαρκώς ανάλογες αντιλήψεις, που φαντάζουν παράλογες. Δεν είναι οι Κύπριοι τμήμα του ελληνικού έθνους. Δεν υπάρχει πλέον το ελληνικό έθνος που πιστεύαμε ότι υπάρχει. Είναι κάτι άλλο, «ρευστό», και προφανώς εξαρτάται από το φαντασιακό «δοχείο» που δημιουργούν οι «ειδήμονες».

Οι προτροπές, λοιπόν, να μείνουμε μακριά από το Κυπριακό και τα απειλητικά μουγκρίσματα του Ερντογάν δεν προέρχονται από την επιθυμία για μια πιο συνετή -ας το δεχθούμε- διπλωματική τακτική. Ούτε σκοπεύουν σε μια πιο ευέλικτη, σύμφωνα με αυτή τη λογική, στρατηγική ώστε να αντιμετωπισθεί η απροκάλυπτη επιθετικότητα της Τουρκίας, η οποία οραματίζεται την ανασύσταση της οθωμανικής αυτοκρατορίας, με την Κύπρο και την Ελλάδα- βιλαέτια της. Άλλωστε το κυπριακό περιγράφεται στο κείμενο ως «κουσούρι»(!), ελάττωμα δηλαδή της ελληνικής διπλωματίας. Οπότε, αν αφαιρεθεί, προφανώς, η τελευταία θα γίνει και πιο εμφανίσιμη…

Η Κύπρος, σύμφωνα με την κα Κέζα, δεν είναι μόνον μια άλλη χώρα, και άρα δεν είναι ορθό να αναμειγνυόμαστε στα «διεθνή» της ζητήματα. Το σπουδαιότερο είναι ότι υποστηρίζει πως πρόκειται για τη χώρα ενός άλλου, από το ελληνικό, έθνους και έτσι τα λάβαρά του, δηλαδή τα λάβαρα του τρισχιλιετούς κυπριακού ελληνισμού, μάς είναι «ξένα» -ναι, αυτό γράφει… Αποδεικνύοντας ότι περισσότερο και από τις ιδέες, ακόμη πιο ρευστές και πιο γλοιώδεις μπορούν να καταντούν οι συνειδήσεις.