Εθνικός Εξευτελισμός

Βασίλης Βιλιάρδος

Συνεχίζονται «ξέφρενες» οι αρνητικές ειδήσεις για τη χώρα μας, οι οποίες μας απομακρύνουν όλο και περισσότερο από τις αγορές – με αποτέλεσμα να διαιωνίζεται η παραμονή μας στον ορό της Τρόικας, να καταρρέουν οι αξίες όλων των περιουσιακών μας στοιχείων, καθώς επίσης να γίνεται αδύνατη η απελευθέρωση μας. 

«Ο B. Brecht είχε πει κάποτε πως, όταν το Άδικο κυριαρχήσει επί του Δικαίου, τότε η αντίσταση γίνεται καθήκον. Επομένως, ο απλός Έλληνας Πολίτης έχει καθήκον να αντισταθεί, όταν εκβιάζεται σε τέτοιο βαθμό – πολύ περισσότερο όταν η Δημοκρατία στη χώρα του (ότι έχει απομείνει από αυτήν, για να είμαστε ειλικρινείς) κινδυνεύει να καταλυθεί, από τις συγχρονισμένες ενέργειες του ΔΝΤ και της Γερμανίας. 

Προσωπικά βλέπω μία μόνο λύση για την Ελλάδα, στην οποία επιχειρείται μία απίστευτη «οικονομική γενοκτονία»: την εξέγερση, με στόχο τη σύλληψη και την καταδίκη της συμμορίας εκείνων των διεφθαρμένων πολιτικών, οι οποίοι οδήγησαν ή/και οδηγούν τη χώρα τους στην καταστροφή. Στα πλαίσια αυτά, όποιος από τους γραφειοκράτες της ΕΕ και του ΔΝΤ δεν εξαφανιστεί, μέχρι να μετρήσει κανείς έως το τρία, θα πρέπει να έχει την ίδια ακριβώς μοίρα – τη σύλληψη του από τους Πολίτες και την καταδίκη του από την Ελληνική Δικαιοσύνη” (T.Mehner).-

Άποψη

Δεν έχουμε καμία αμφιβολία σχετικά με το ότι η ελληνική κυβέρνηση, εάν συνεχίσει την ίδια πολιτική των υποκλίσεων και της υποτέλειας, θα αποτελέσει σύντομα έναν από τους πολλούς εφιάλτες του παρελθόντος - ιδίως επειδή αδυνατεί να υιοθετήσει μία αξιοπρεπή εθνική στάση, ενώ επικεντρώνεται στο δημόσιο χρέος, όταν το πρόβλημα είναι η ύφεση και η ανεργία.

Περαιτέρω, εύλογα αναρωτιούνται πολλοί, σε σχέση με την Ελλάδα, για το ποιός θα μπορούσε να είναι ο διάδοχος στην εξουσία – απορρίπτοντας αρκετοί «συλλήβδην» την αντιπολίτευση, παρά το ότι πολλά από τα κόμματα που την αποτελούν δεν τοποθετήθηκαν υπέρ του διεθνούς εξευτελισμού, της λεηλασίας και της άλωσης της Ελλάδας (όπως τα συγκυβερνώντα).

Η αιτία δεν είναι τόσο οι πολιτικές διαφορές, οι οποίες υπό τις σημερινές συνθήκες μάλλον δεν αποτελούν προτεραιότητα, όσο κυρίως η έλλειψη κυβερνητικής εμπειρίας που χαρακτηρίζει όλα αυτά τα κόμματα - κάτι που είναι προφανώς εντός των πλαισίων της λογικ

Εν τούτοις, είναι πολύ δύσκολο να θεωρηθεί λογική εκείνη η επιλογή, με βάση την οποία προτιμάται ένας έμπειρος μεν, αλλά υποταγμένος στους κυρίαρχους του παιχνιδιού και ως εκ τούτου επικίνδυνος για το συλλογικό συμφέρον καπετάνιος - ο οποίος επί πλέον δεν κρατάει το λόγο του (προεκλογικές δεσμεύσεις) και οδηγεί συνεχώς το δύστυχο καράβι στις ξέρες (νέα υφεσιακά μέτρα), επιτρέποντας παράλληλα τη λεηλασία του (αποκρατικοποιήσεις κοινωφελών και κερδοφόρων επιχειρήσεων του δημοσίου κα.) από τους πειρατές, είτε από φόβο, είτε σκόπιμα, είτε από ανεπάρκεια ή/και ανικανότητα.

Εκτός αυτού, ένας άπειρος καπετάνιος είναι συνήθως πολύ πιο προσεκτικός, τουλάχιστον κατά τα πρώτα βήματα του - κάτι που, σε κάποιο βαθμό, αποτελεί «αντίβαρο» στην απειρία του.

Από την άλλη πλευρά όμως, είναι μάλλον απίθανο να επιτραπεί η ανάληψη της εξουσίας από «μη συμβεβλημένα με την Τρόικα» πολιτικά κόμματα - ενώ η άμεση καταδίκη της χώρας που τυχόν το τολμήσει στη θανατική ποινή (απομόνωση της από τις αγορές κλπ.), εκ μέρους των διεθνών τοκογλύφων και της λέσχης του διαβόλου, είναι κάτι παραπάνω από δεδομένη.

Τι πρέπει να αποφασίσει λοιπόν ένας υπερήφανος λαός, ο οποίος έκανε δυστυχώς κρίσιμα και πολλά λάθη στο παρελθόν, όταν έρχεται αντιμέτωπος με τέτοια «εκρηκτικά» διλήμματα;

(α) Να συμπεριφερθεί «συνετά», να σκύψει δουλικά το κεφάλι, να δείξει ανοχή και να υποταχθεί στην άδικη μοίρα του, επιτρέποντας με βαριά καρδιά τη λεηλασία της πατρίδας του και αδιαφορώντας «καταναγκαστικά» για το μέλλον των παιδιών του;

(β) Να επιλέξει ένα κόμμα της σημερινής αντιπολίτευσης, όσο άπειρο ή μη συμβατό με την πολιτική του ιδεολογία και αν είναι, παίρνοντας παράλληλα το ρίσκο της καταδίκης της χώρας του στον Καιάδα, από τους οικονομικούς δολοφόνους;

(γ) Να επαναστατήσει, ειρηνικά φυσικά («πολιτική ανυπακοή»), σταματώντας να πληρώνει λογαριασμούς, φόρους και χαράτσια, αρνούμενος συνειδητά να καταναλώσει και να εργασθεί, καθώς επίσης αποσύροντας όλες τις τραπεζικές του καταθέσεις - οδηγώντας το «δυτικό σύστημα» στην κατάρρευση, εάν βέβαια αυτό επιμείνει στην υποδούλωση της πλειοψηφίας και στο δίκαιο του ισχυροτέρου;

(δ) ‘Η μήπως να επιλέξει τη δεύτερη λύση (ένα κόμμα δηλαδή που δεν έχει κυβερνήσει μέχρι σήμερα και που σέβεται τη συλλογική απόφαση μη υποταγής στους διεθνείς τοκογλύφους), έχοντας ως προαποφασισμένη «ρεζέρβα», σαν όπλο και οχυρό καλύτερα απέναντι στις προβλεπόμενες επιθέσεις των οικονομικών δολοφόνων, την τρίτη λύση της «πολιτικής ανυπακοής»;

Απλούστερα, εάν δεν υποστηριχθεί ενεργά από τους Πολίτες ένας «μη συμβατικός» ηγέτης, ο οποίος θα τολμήσει τη ρήξη με τους εισβολείς, είναι δυνατόν να υπάρξει αλλαγή;

Αίτημα στην ενδεχόμενη περίπτωση της πολιτικής ανυπακοής δεν θα ήταν η εξασφάλιση της βιωσιμότητας της Ελλάδας (χαμηλό επιτόκιο, μακροπρόθεσμες δόσεις αποπληρωμής με περίοδο χάριτος, εξόφληση των γερμανικών αποζημιώσεων για την παροχή ρευστότητας στην οικονομία, με στόχο την ανάπτυξη κλπ.), η εκδίωξη του ΔΝΤ, το σταμάτημα της λεηλασίας της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας, καθώς επίσης η εγκατάσταση της άμεσης δημοκρατίας (συμμετοχή των πολιτών στην ψήφιση των βασικών νόμων και στη διαχείριση των κοινών), ως όπλο απέναντι στην πολιτική ανεπάρκεια και διαφθορά;

Δύσκολο να απαντηθούν υπεύθυνα τόσο επώδυνα και πολύπλοκα ερωτήματα - εκτός εάν οι πολίτες της χώρας επιλέξουν την εθνική ανεξαρτησία και την ελευθερία τους πάση θυσία, όπως οι πρόγονοι τους άπειρες φορές στο παρελθόν. Άλλωστε είναι σε όλους γνωστό το ότι, θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ

Αυτό που φαίνεται πως απαιτείται σήμερα είναι ένα κίνημα ανιδιοτελών Ελλήνων, το οποίο δεν θα έχει στόχο την εκλογή του – δεν θα είναι ένα κόμμα δηλαδή, όπως όλα αυτά που γνωρίζουμε. Σκοπός του κινήματος αυτού οφείλει να είναι ο έλεγχος των εκάστοτε κυβερνώντων, καθώς επίσης η άσκηση πολιτικών πιέσεων - με στόχο την παραδειγματική τιμωρία όλων εκείνων των πολιτικών που αδιαφορούν για τις προεκλογικές τους δεσμεύσεις, αυτών που τυχόν υπεξαιρούν δημόσια περιουσία, διαφθείρονται κοκ.

Παράλληλα, το κίνημα αυτό θα πρέπει να φροντίζει για τη σωστή ενημέρωση των πολιτών της πατρίδας μας - την οποία δυστυχώς δεν παρέχουν ούτε τα κόμματα, ούτε τα ΜΜΕ. Επίσης, να εκπροσωπεί όλους αυτούς, οι οποίοι σιχαίνονται στην κυριολεξία να ψηφίσουν – επιλέγοντας είτε τα λευκά ψηφοδέλτια, είτε την αποχή.

Ολοκληρώνοντας, εάν δεν ενδιαφερθούμε εμείς οι ίδιοι, συλλογικά και από κοινού για την πατρίδα μας, δεν πρόκειται να υπάρξει λύση - ενώ πιθανότατα θα οδηγηθούμε, λεηλατημένοι και εξαθλιωμένοι, στην ανεξέλεγκτη χρεοκοπία και στην μακρόχρονη σκλαβιά.

Όταν δε συμβεί κάτι τέτοιο (όχι εάν, αλλά όταν), τότε θα είναι δυστυχώς «πολύ αργά για δάκρυα» ή για τις συνήθεις, ανόητες «αυτοκατηγορίες» μας - οι οποίες δεν έχουν καμία σχέση με την υγιή αυτοκριτική και δεν οδηγούν πουθενά.

Ο κ. Βασίλης Βιλιάρδος είναι ένας σύγχρονος οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου – όπου και δραστηριοποιήθηκε επαγγελματικά για αρκετά χρόνια, με ιδιόκτητες επιχειρήσεις.

Έχει γράψει το βιβλίο “Υπέρβαση Εξουσίας”, το οποίο αναφέρεται στο φορολογικό μηχανισμό της Γερμανίας, ενώ έχει εκδώσει τρία βιβλία αναφορικά με την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, με τον τίτλο “Η κρίση των κρίσεων”.

Έχει ασχοληθεί με σημαντικές έρευνες και αναλύσεις επί του αντικειμένου του (μακροοικονομία), επί διεθνούς επιπέδου, οι οποίες φιλοξενούνται τακτικά σε ημερήσιες εφημερίδες, περιοδικά και ηλεκτρονικές ιστοσελίδες.