Αφύπνιση και ανάχωμα

Σεπτεμβρίου 12, 2013 από seisaxthiablog

Δημήτρης Μηλάκας

Είναι δεδοµένη η αδυναμία των ανθρώπων να διακρίνουν μακριά από τον περιορισμένο βιολογικό τους κύκλο. Αυτή η αδυναμία, σε συνδυασμό με την ψευδαίσθη­ση της ευημερίας των τελευταίων ετών, οδήγησε στις απατηλές ονειρώξεις μιας «ισχυρής Ελλάδας», η οποία αποτέλεσε το φαντασιακό υπόβαθρο μιας κοινωνίας της οποίας η φιλοσοφία συνοψίστηκε – όλα αυτά τα χρόνια – στο «εις οιωνός άριστος, αμύνεσθαι περί… πάρτης».

Το δραµατικό σοκ που συνεπάγεται η βίαιη αφύπνιση δεν επιτρέπει ακόμη στη μισοκοιμισμένη και ζαλισμέ­νη ελληνική κοινωνία να συνδεθεί με τον ιστορικό χρό­νο, να συνειδητοποιήσει δηλαδή από πού έρχεται, τι είναι και πού πάει. Έτσι, χωρίς γνώση και δικό της σχέ­διο, οδηγείται από τους ξένους και εγχώριους «ποιμέ­νες» της σαν πειθήνιο κοπάδι, παρ’ ότι ο δρόμος φαί­νεται ήδη ξεκάθαρα πως οδηγεί στον Καιάδα.

Πρώτον, με βάση τα δημογραφικά στοιχεία, ο ελληνικός πληθυσμός περί το 2100 υπολογίζεται γύρω στα 2,5 εκατομμύρια ανθρώπους! Τα 90 χρόνια που μεσολα­βούν μέχρι την εκπλήρωση της πιο πάνω επιστημονι­κής πρόβλεψης είναι ομολογουμένως πάρα πολλά για να προσελκύσουν την προσοχή μιας πρώην ευημερού­σας κοινωνίας, η οποία, αποθεώνοντας τον ατομισμό, αδυνατεί να δει το παραμικρό (και τις συνέπειές του) πέρα από τον βιολογικό της ορίζοντα.

Δεύτερον, αυτό που αδιαφορεί ή δεν θέλει να δει ο ζαλι­σμένος από το σοκ Νεοέλληνας διαμορφώνεται ερή­μην του και εξαιτίας ακριβώς της απαθούς συμπεριφο­ράς του. Το «Ποντίκι» σήμερα παρουσιάζει την εφιαλτική προοπτική του ασφαλιστι­κού προβλήματος της γερασμένης, κατεστραμμένης οικονομικά και εξαρθρωμένης ελληνικής κοινωνίας.

Τρίτον, η τρέχουσα πολιτική αποτύπωση (στη δημοσκόπηση που δημοσιεύει το «Π») της ναζιστικής επιρροής και η δυναμική που αναπτύσσει στο πλέον δυναμικό τμή­μα της ελληνικής κοινωνίας φωτίζει την τρομακτική αδυναμία αντιμετώπισης όχι μόνο του ζοφερού μέλλο­ντος, αλλά και του οδυνηρού παρόντος.

Είναι προφανές ότι η επικέντρωση της προσοχής στην οικονομική παράμετρο του προβλήματος υποτιμά το μέγεθος και το βάθος της κρίσης και πάνω απ’ όλα υπονομεύει τη δυνατότητα αναζήτησης μιας διεξόδου η οποία απαιτεί την αφύπνιση και την επικράτηση των προοδευτικών δυνάμεων του τόπου. Ιδιαίτερα αυτών που μπορούν να αποτελέσουν ανάχωμα στη ναζιστική απειλή.