Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη
Το κρίσιμο ερώτημα δεν είναι αν η Μαρία Καρυστιανού σκέφτηκε ποτέ να πολιτευθεί, αλλά αν κάποιοι σκέφτηκαν να την κομματικοποιήσουν "χωρίς εκείνη".
Αν, δηλαδή, ο Νίκος Καραχάλιος λειτούργησε -συνειδητά ή ανεπίγνωστα- ως "δούρειος ίππος" του σαμαρικού/καραμανλικού στρατοπέδου, αναλαμβάνοντας να "ρυμουλκήσει" μια εξαιρετικά ισχυρή φωνή ηθικής και πένθους σε μια προϋπάρχουσα δεξιά στρατηγική.
Μέσα από την ασάφεια των δηλώσεων και των ρόλων-
άλλοτε παρουσιάζοντας την Καρυστιανού ως «σύμβολο δικαιοσύνης» κι άλλοτε ως «εν δυνάμει πολιτικό πρόσωπο», άλλοτε ως "Κύμα" και άλλοτε παρουσιάζοντας τον εαυτό του ως προνομιακό συνομιλητή της και πολιτικό της σύμβουλο, ενεργοποιείται μια κλασική πολιτική τεχνική:
η αποδυνάμωση μέσω ενσωμάτωσης.
Γιατί, όταν η αγνή φωνή του Τραύματος μπει στο γρανάζι της στρατηγικής, παύει να απειλεί το σύστημα και αρχίζει να το υπηρετεί.
Το ερώτημα, λοιπόν, δεν είναι “ποιος στηρίζει ποιον”,
αλλά "ποιος χρησιμοποιεί ποιον"; Και ποιο τίμημα πληρώνει η αλήθεια, όταν γίνεται εργαλείο στα χέρια της εξουσίας;
📌Το στρατηγικό υπόβαθρο στο μεταμητσοτακικό τοπίο.
Η Δεξιά σήμερα βρίσκεται σ’ ένα μεταβατικό σημείο:
ο Μητσοτάκης είχε επιβάλει ένα τεχνοκρατικό, “ευρωπαϊκό” προφίλ εξουσίας, το οποίο καταρρέει αργά και σταθερά-αποσυντίθεται αλλά και έχει αποξενωθεί από το λαϊκό σώμα της ΝΔ (το “σώμα των Καραμανλικών και Σαμαρικών”) που αισθάνεται προδομένο ηθικά (γάμος ομόφυλων ζευγαριών, διαφθορά, Τέμπη, υποκλοπές, ΟΠΕΚΕΠΕ κλπ), αλλά και αόρατο συναισθηματικά (εξαιτίας του ψυχρού εκσυγχρονιστικού ύφους).
Η ανάγκη για μια νέα “λαϊκή δεξιά” αφήγηση είναι υπαρκτή και επείγουσα- όχι απαραίτητα ως ακροδεξιά, αλλά ως “συναισθηματικά δεξιά”, με έμφαση στην τιμή, τη μνήμη, τη δικαιοσύνη, τη μάνα, το έθνος, τη ρίζα.
📌Ο Καραχάλιος ως μεσολαβητής.
Ο Νίκος Καραχάλιος έχει τις ιδανικές προδιαγραφές για να παίξει τον ρόλο του πολιτικού διαύλου. Έχει περάσει από όλα τα επίπεδα της παραδοσιακής δεξιάς εξουσίας (Καραμανλής, Σαμαράς, Μεϊμαράκης), Διαθέτει ρητορική του “λαϊκού συντηρητισμού”, με κοινωνικές και “πατριωτικές” αποχρώσεις, έχει αποστασιοποιηθεί/συγκρουστεί με τον Μητσοτάκη, αλλά χωρίς να έχει καεί από κάποια ακροδεξιά συνάφεια.
Άρα, ήταν το ιδανικό πρόσωπο να “μεταφράσει” τη φωνή της οργής σε πολιτικό μήνυμα και να ρυμουλκήσει τη λαϊκή συγκίνηση προς την παλιά δεξιά μήτρα.
Η είσοδός του, λοιπόν, στο περιβάλλον της Καρυστιανού,
μοιάζει με ενσυνείδητη πολιτική τοποθέτηση και όχι με έναν απλό αυθορμητισμό.
📌Η ασάφεια ως τεχνική αποδυνάμωσης.
Η στρατηγική ασάφεια (“η Καρυστιανού κάνει κόμμα – δεν κάνει κόμμα”, “μαζί – όχι μαζί”) λειτουργεί σε δύο επίπεδα ταυτόχρονα:
- Απονομιμοποίηση
Δημιουργεί αμφιβολία για τις προθέσεις της Καρυστιανού.
Η κοινή γνώμη αρχίζει να τη βλέπει όχι ως “μάνα που αγωνίζεται για δικαιοσύνη”, αλλά ως “πρόσωπο που μπλέχτηκε με πολιτικά/κομματικά παιχνίδια”, οπότε το ηθικό της κεφάλαιο φθείρεται.
- Ρυμούλκηση
Καθώς εκείνη αναγκάζεται να απολογείται (“δεν έχω σχέση, δεν κάνω κόμμα”), απομακρύνεται από την καθαρότητα του δικού της λόγου και εγκλωβίζεται εντός του πλαισίου που εκείνος ορίζει. Δηλαδή, η φωνή της μπαίνει σε τροχιά “διαχείρισης” και όχι αυθεντικότητας.
Έτσι, χωρίς να της επιτεθεί, την απορροφά επικοινωνιακά.
Αυτό είναι το πιο επιδέξιο είδος πολιτικής αποδυνάμωσης-εκείνο που ντύνεται “στήριξη”.
📌Ο «Δούρειος Ίππος» και η λογική της χειραγώγησης.
Αν πράγματι ο κύριος Καραχάλιος λειτουργεί σε συνεννόηση ή ευθυγράμμιση με το σαμαρικό/καραμανλικό μπλοκ,
τότε η κίνηση αυτή έχει διπλό στόχο:
- Να βολιδοσκοπήσει και να δημιουργήσει έναν “λαϊκό αντιμητσοτακικό” δίαυλο χωρίς να εκτεθεί (ακόμη) η ηγεσία. Η Καρυστιανού είναι το “ανθρώπινο πρόσωπο” μιας πολιτικής μετάβασης.
- Να αποδυναμώσει το ανεξάρτητο ηθικό κέντρο που δημιουργήθηκε μετά τα Τέμπη, πράγμα εξαιρετικά σημαντικό για το πολιτικό σύστημα.
Ένα αυτόνομο λαϊκό κύμα δικαιοσύνης, χωρίς πολιτικούς/κομματικούς προστάτες, είναι επικίνδυνο για όλο το σύστημα - και δεξιούς και αριστερούς. Αν όμως το “οικειοποιηθεί” η Δεξιά, το ελέγχει και το αδρανοποιεί.
📌Ψυχολογική ανάγνωση: ο μηχανισμός της “συμβολικής πατρότητας”
Υπάρχει κι ένας ψυχοδυναμικός άξονας εδώ:
Ο κύριος Καραχάλιος εμφανίζεται επικοινωνιακά σαν “προστάτης” ή “οδηγός” της Καρυστιανού, σαν να “της δείχνει τον δρόμο”.
Αυτό δημιουργεί ένα συμβολικό σχήμα "πατρότητας". Ο άντρας πολιτικός, έμπειρος, “δείχνει” στην πληγωμένη μητέρα πώς να πολιτευθεί.
Αυτό το σχήμα είναι πανάρχαιο στη νεοελληνική πολιτική κουλτούρα: ο παλιός μηχανισμός αφομοιώνει τη νέα φωνή μέσα από ένα φαινομενικά “προστατευτικό” πλαίσιο.
Έτσι η “γυναίκα-σύμβολο” χάνει την αυτονομία της και εντάσσεται σε έναν ανδρικό λόγο εξουσίας. Η πολιτική χειραγώγηση παίρνει τη μορφή φροντίδας.
📌 Η ασάφεια λοιπόν δεν είναι λάθος ή αφέλεια.
Είναι μηχανισμός απορρόφησης ενός ηθικού και κοινωνικού συμβόλου από ένα φθαρμένο πολιτικό πεδίο.
Μια “ενσωμάτωση με ήπιους τρόπους”, όπως θα έλεγε ο Γκράμσι. «Consent predominates over coercion».
Κι αν κάτι διακυβεύεται σήμερα, δεν είναι αν η κυρία Καρυστιανού θα κάνει κόμμα, αλλά αν θα καταφέρει να παραμείνει ελεύθερη φωνή-έξω από τα κομματικά πλέγματα που προσπαθούν να την εντάξουν, να τη μεταφράσουν και, τελικά, να τη σιγήσουν με το πρόσχημα ότι τη “στηρίζουν”.
Κι ίσως, τελικά, το ερώτημα δεν αφορά μόνο εκείνη, αλλά κι εμάς - αν μπορούμε ακόμη να αναγνωρίσουμε την αλήθεια όταν τη συναντάμε.
Αν έχουμε τη δύναμη να την υπερασπιστούμε, όχι με συνθήματα, αλλά με την παρουσία μας.
Γιατί μια φωνή μένει ελεύθερη μόνο όσο ο λαός της δεν παραιτείται από την ακρόαση. Και τότε, κάτι αρχίζει να κινείται ξανά-όχι απλώς στην πολιτική, αλλά στην ψυχή του τόπου.
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.