Του Μάνου Λαμπράκη
Χθες έφυγε από τη ζωή η Αθηνά Παπαχρήστου και μαζί της, σαν να έσβησε ένα κομμάτι από την άλλη Ελλάδα, εκείνη που ζούσε σιωπηλά και προσέφερε χωρίς φωνές και κάμερες. Έφυγε η γυναίκα που δεν μέτρησε τη ζωή της με τραπεζικούς δείκτες και «επενδυτικά χαρτοφυλάκια», αλλά με το κομπόδεμα που κρατούσε στην τράπεζα για να αγοράσει όχι για τον εαυτό της, αλλά για την κοινωνία της ένα ασθενοφόρο.
Έφυγε αφήνοντας πίσω της ένα παράδειγμα που δυσκολευόμαστε να χωρέσουμε στον σημερινό δημόσιο λόγο, γιατί δεν χωρά στις κατηγορίες της «προβολής» και της «ανταποδοτικότητας».
Η Αθηνά Παπαχρήστου δεν ήταν διάσημη, δεν διεκδίκησε τίποτα, κι όμως, έγινε πολιτική πράξη ενσαρκωμένη. Σε μια χώρα όπου η προσφορά συχνά μοιάζει να απαιτεί χορηγούς, δελτία τύπου και φωτογραφικές τελετές, εκείνη έπραξε αυτό που άλλοτε ήταν αυτονόητο: συνέλεξε τον κόπο της ζωής της και τον μετέτρεψε σε κοινό αγαθό. Δεν χάρισε απλώς ένα ασθενοφόρο, χάρισε ένα μήνυμα πολιτικής ύπαρξης: ότι η κοινωνία δεν είναι ένας χώρος όπου διεκδικούμε, αλλά ένας τόπος όπου προσφέρουμε.
Κι όταν βραβεύτηκε από την Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ήρθε όπως ζούσε, με το ίδιο τσεμπέρι που φορούσε μια ζωή. Δεν ένιωσε την ανάγκη να φορέσει «επίσημο ένδυμα». Στο τσεμπέρι εκείνο υπήρχε ολόκληρη η φιλοσοφία της ζωής της: η αξιοπρέπεια που δεν ζητάει να φαίνεται, αλλά να είναι, η παρουσία που δεν χρειάζεται φώτα, γιατί ήδη φωτίζει τους άλλους. Το τσεμπέρι της έγινε ένα σύμβολο της αλήθειας: η αληθινή προσφορά δεν αλλάζει ρούχα για να βγει φωτογραφία.
Χθες έφυγε αυτή η γυναίκα, και μαζί της χάθηκε ένα βλέμμα, ένα ήθος, ένας τρόπος ύπαρξης. Και είναι πολιτικό αυτό το πένθος: γιατί μας θυμίζει ότι υπάρχει και μια άλλη Ελλάδα, που δεν μετράει την αξία της σε χρήμα ή προβολή, αλλά σε ανθρώπους που σώθηκαν, σε ζωές που συνεχίστηκαν επειδή κάποια Αθηνά αποφάσισε να στερηθεί για να δώσει.
Το όνομά της ίσως να μη γραφτεί σε μνημεία, αλλά το ασθενοφόρο που χάρισε θα εξακολουθήσει να τρέχει στους δρόμους του Μεσολογγίου, σαν μια σιωπηλή υπόμνηση ότι η κοινωνία υπάρχει ακόμη όσο υπάρχουν άνθρωποι που σκέφτονται έτσι. Το χθεσινό της τέλος δεν είναι μόνο μια ατομική απώλεια. Είναι υπενθύμιση ότι η πολιτική μπορεί να είναι χειρονομία τρυφερότητας, ότι ακόμη κι ένας άνθρωπος, χωρίς ισχύ ή τίτλους, μπορεί να ορίσει την έννοια του κοινού καλού.
Ας την θυμόμαστε με εκείνο το τσεμπέρι και με το βλέμμα της που έλεγε σιωπηλά: «Έκανα το χρέος μου». Γιατί χθες πέθανε η Αθηνά Παπαχρήστου, αλλά η πράξη της μπορεί ακόμα να ζει — αν την κρατήσουμε ως υπόσχεση πως υπήρξε, υπάρχει και μπορεί να ξαναυπάρξει αυτή η Ελλάδα.
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.