Νόνη Σταματέλου
Σαν τάμα το 'χω, κάθε χρόνο ν' αφιερώνω αυτό το ποίημα σε όσους είναι ή αισθάνονται παραμελημένοι... όπως ο Φλεβάρης μου.
Το αγαπώ ιδιαίτερα, έχει μια κρυμμένη τρυφερότητα, και ποιος αλήθεια δεν την έχει ανάγκη;
Καλό μήνα σε όλους!
Θα περάσουν τα δύσκολα
🌸🌸
ΦΛΕΒΑΡΗΣ
Βρίσκω ένα Φλεβάρη στο κατώφλι μου
Πενήντα χρόνια να κλαίει στην ίδια θέση
Και να παραπονιέται
Πως δεν του ‘γραψα
ούτ’ ένα ποίημα ποτέ.
Σαν να μην έχει τίποτα…
Ούτε μια μέρα, ούτε μια νύχτα να μ΄αρέσει.
Πως δεν τον πρόσεξα ποτέ,
Πως δεν τον μύρισα…
Πως δεν του έκλεισα ποτέ μια θέση σ΄ένα τρένο.
Δεν τον ταξίδεψα ποτέ.
Πως τ' όνομά του δεν σημείωσα ποτέ
με μια κουκίδα στων ονείρων μου το χάρτη
Μα ήταν πάντα γεφυρούλα σκοτεινή
που απλά οδηγούσε
απ΄το Γενάρη προς το Μάρτη…
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.