Αν νοιώθεις υπερφορτωμένος με ευθύνες.

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη 

Αν νοιώθεις υπερφορτωμένος με ευθύνες.

Αν νοιώθεις στερημένος από την χαρά και το "παιχνίδι"

Αν είσαι εξαιρετικά ευαίσθητος στα λάθη σου και σου ασκείς έντονη κριτική γι' αυτά, αναζητώντας διαρκώς το τέλειο.

Αν νοιώθεις ένοχος κάθε φορά που χαλαρώνεις ή διασκεδάζεις.

Αν έχεις μάθει να σχολιάζεις τα άλλα μέλη της οικογένειας σου και όλο καλείσαι να πάρεις το μέρος κάποιου.

Αν νοιώθεις υπεύθυνος για τα συναισθήματα των άλλων.

Αν φοβάσαι μην τυχόν δεν είσαι αρεστός στους άλλους.

Αν είσαι ο "ειρηνοποιός" στην οικογένεια ή στη δουλειά σου.

Αν έχεις μάθει να παρακαλάς τους άλλους, αγνοώντας τις δικές σου ανάγκες.

Αν νοιώθεις ότι  μόνο εσύ "υπάρχεις" για τον εαυτό σου και τις ανάγκες σου.

Αν νοιώθεις πως συχνά μπαίνεις στη θέση του Σωτήρα των άλλων.

Όλα αυτά συμβαίνουν σήμερα, μάλλον, γιατί όταν ήσουν παιδί γονεϊκοποιήθηκες. 

Έγινες δηλαδή ο γονιός των γονιών σου ή κάποιου μικρότερου αδερφού/ής, προσφέροντας τους συναισθηματική φροντίδα, ώστε κι εσύ κάπως να επιβιώσεις. 

Και αυτό συνεχίζεις να κάνεις και σήμερα με τους άλλους γύρω σου.

ΝΑ ΜΙΛΑΜΕ 

Είμαστε μάλλον καταδικασμένοι κάθε ημέρα, κάθε στιγμή, να σπουδάζουμε σ' ένα πρωταρχικό δίλημμα:

Να διατηρήσουμε τη σχέση προσκόλλησης μας, τη σχέση με την μητέρα, με την οικογένεια, με τον Άλλο/η, με την κοινότητα μας

ή 

να διατηρήσουμε τη σχέση με τον εαυτό μας, με την αυθεντικότητα μας-να διατηρήσουμε το δικαίωμα να "μιλάμε" την αλήθεια μας;

Να μείνουμε σιωπηλοί και να κρατήσουμε την αίσθηση του ανήκειν, της ασφάλειας ή να ριψοκινδυνεύσουμε να μιλήσουμε για να διατηρήσουμε τη σχέση με τον ίδιο μας τον Εαυτό, την αυθεντικότητα μας;

Από μικρά παιδιά φοβόμαστε μήπως χάσουμε την αγάπη της μητέρας, αν τολμήσουμε να εκφράσουμε, ας πούμε, το θυμό μας. 

Φαίνεται πως ό,τι κι αν διαλέξουμε είναι το πιο συχνά μια επιλογή οδύνης-ή για μας ή/και για τους σημαντικούς μας Άλλους. 

Ό,τι κι αν κάνουμε κάτι χάνουμε και κάτι κερδίζουμε. Κάτι κερδίζουμε και κάτι χάνουμε. Κάθε Αξία φέρει κι ένα Κόστος και κάθε Κόστος φέρει μαζί και μιαν Αξία. 

Και μοιάζει η ζωή μας σαν να είναι κάθε φορά ένα βασανιστικό δίλημμα ποιό πόνο από τους δυό θα διαλέξουμε-και μαζί, ευτυχώς, και ποιάν αξία!

Κάπως έτσι, πάει καιρός που αποφάσισα να μιλώ, να υπερασπίζομαι την αυθεντικότητα μου, την δικιά μου αλήθεια, όσο κι αν δεν μ' αφήνει αδιάφορο πως αυτό μπορεί να στεναχωρεί ανθρώπους που εκτιμώ και μ' εκτιμούν, όσο κι αν ξέρω πως όταν μιλώ κάνω το καλύτερο που μπορώ κι αυτό για πολλούς ίσως να μην είναι αρκετό. 

Είναι η επιλογή να μείνω συνδεμένος με τα συναισθήματα και τον Εαυτό μου, ακόμη κι αν η επιλογή αυτή μπορει να σημαίνει την απώλεια της σύνδεσης με κάποιον Άλλο. 

Γιατί διαφορετικά, αν δεν μιλώ για να μην "χάσω" τον άλλο,  αυτός που συνδέεται με τον Άλλο δεν θα είμαι Εγώ, αλλά κάποιος άλλος, αλλοτριωμένος-ένας ξένος σε μένα. Και αυτό δεν είναι καθόλου εντάξει ούτε για μένα, ούτε για τον Άλλο βέβαια.

Η αλήθεια του καθενός μας, η αυθεντικότητα του καθενός μας, είναι εν τέλει μια ενήλικη επιλογή ελευθερίας και ταυτόχρονα μια επιλογή αληθινής Σχέσης.

ΠΗΓΗ: 

- 

https://www.facebook.com/share/p/19dn7XktmY/

-https://www.facebook.com/share/p/15UMxmywnY/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com