Του Κώστα Χατζηαντωνίου
«Το νησί αυτό δεν υπάρχει πια. Είμαι βέβαιος ωστόσο πως βρισκόταν στο Αιγαίο. Το θυμάμαι πολύ καλά στον άτλαντα της γεωγραφίας, στην πρώτη Γυμνασίου. Τι κι αν ο μαθητής που το σχεδίασε εκείνο το πρωί του 1977 στη σελίδα του αρχιπελάγους (για να διασκεδάσει με τους συμμαθητές του που μάταια θα το έψαχναν, στο ιδιότυπο παιχνίδι που είχαν εφεύρει), δεν ξέρει πια αν ήταν πλάσμα της μνήμης ή αποκύημα της φαντασίας του; Αν οι χαριτωμένες εξοχές του απλώνονται τώρα σε άλλους τόπους, αν οι ονειρεμένες παραλίες του είναι τώρα γαλήνιοι βυθοί;
Οι άνθρωποί του, έστω αυτοί οι λίγοι που ζουν ακόμη, μπορούν να σας βεβαιώσουν για την ύπαρξή του και να βοηθήσουν έτσι κι εμένα, που έχω αρχίσει ν’ αμφιβάλλω, πως, ναι, υπήρξε τούτο το νησί. Παρότι (δεν σας το κρύβω) θα με παρηγορούσε η διάψευση, δεν θ’ άντεχα το ειρωνικό χαμόγελο για την αμνησία μου, τα υπονοούμενα πως με χτύπησε πρόωρα η λήθη που οι επιστήμονες θεωρούν ασθένεια. Όχι πως θα ήταν και κανένα επίτευγμα η διάγνωση πως μου έλειψε το σθένος.
Καθώς ταξιδεύω, όπως πάντα σε θέση καταστρώματος (δεν μου αρέσει ο όρος τρίτη θέση, η αναγνώριση των χρόνων της θητείας μου επί του καταστρώματος, ακούγεται πιο ποιητική και, κυρίως, πιο ακριβής), ακούω τους συνεπιβάτες μου να διηγούνται γεγονότα που ενισχύουν τον φόβο μου πως το νησί αυτό δεν υπάρχει πια. Από την προφορά τους καταλαβαίνω ωστόσο πως είναι αδύνατο να έχουν σχέση με το νησί που έζησα τα πρώτα δεκαεφτά μου χρόνια κι αμέτρητα καλοκαίρια. Κι όμως. Αισθάνομαι ανακούφιση (ντρέπομαι που το λέω), όταν σβήνουν ένα- ένα τα τεκμήρια πως το νησί αυτό υπήρξε. Γιατί η ανυπαρξία είναι προτιμότερη από την απώλεια»...
[Η συνέχεια στα "δε(κατα)" που μόλις κυκλοφόρησαν]
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.