.
Άποψη
Παρατηρώντας κανείς αυτά που συμβαίνουν, απορεί σχετικά με το πώς μία κοινωνική μειοψηφία κατορθώνει να επιβάλει νόμους για την αλλαγή του οικογενειακού Δικαίου – καθώς επίσης των όρων «οικογένεια» και «τεκνοθεσία». Σημειώνουμε δε πως παραδόξως, μία από τις πρώτες ενέργειες του προέδρου Biden που εκπροσωπεί το βαθύ αμερικανικό κράτος, μετά την εκλογή του, στις 4.2.2021, ήταν η έκδοση ενός ειδικού μνημονίου – με στόχο την «προώθηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων, αμφίφυλων, διεμφυλικών, λεσβιών και άλλων κατηγοριών».
Η απορία μας αυτή αφορά την αιτία, το λόγο δηλαδή που στην εποχή του σημερινού, ακραίου νεοφιλελευθερισμού, του χρηματιστικού καπιταλισμού πλέον με «κοιτίδα» του τις ΗΠΑ (ανάλυση), εμφανίσθηκε ο «δικαιωματισμός» – εντός του οποίου γεννήθηκε η «κουλτούρα της αφύπνισης» (Woke Culture).
Αναζητώντας την απάντηση, ενημερωθήκαμε πως η κουλτούρα αυτή που εμφανίσθηκε στα αμερικανικά πανεπιστήμια μετά το κίνημα «Black Lives Matter» από Αφροαμερικανούς και κυρίως ακαδημαϊκούς, επικεντρώνεται σε θέματα «φυλετικής και κοινωνικής δικαιοσύνης» – με στόχο να διαλύσει «συστήματα καταπίεσης και ανισότητας», όπως είναι για τους ίδιους η κλασική οικογένεια με πατέρα και μητέρα, οι κανόνες φύλου και η θρησκεία.
Στη συνέχεια δε, μετατράπηκε ουσιαστικά σε μία «κουλτούρα ακύρωσης» – η οποία ξαναγράφει την ιστορία, όπως με τους μαύρους σερίφηδες ή αριστοκράτες στα έργα του Netflix. Η επόμενη απορία μας λοιπόν, επειδή πιστεύουμε στο «ακολούθησε το χρήμα για να βρεις την αλήθεια ή follow the money» ήταν ποιους ευνοεί η απόλυτη αυτή στρέβλωση των πάντων – όπου τελικά οι απαντήσεις και στα δύο ερωτήματα μας είναι απλές, αρκεί να εστιασθεί κανείς στη λέξη «απορρύθμιση».
Ειδικότερα η «απορρύθμιση», όπως αυτή που ξεκίνησε με τις τράπεζες (νόμος Glass-Steagall) μετά την επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού τη δεκαετία του 1990, ευνοεί σαφώς το χρηματοπιστωτικό σύστημα και τις ολιγαρχικές ελίτ – τους υπέρμαχους της παγκοσμιοποίησης και τον χρηματιστικό μη παραγωγικό καπιταλισμό, έτσι όπως εξελίχθηκε στη συνέχεια.
Πρόκειται δηλαδή για μία σύγχρονη μέθοδο εξουσίας των λίγων στους πολλούς, των μειονοτήτων στις πλειοψηφίες – του 1% που αυξάνει συνεχώς τον πλούτο και την πολιτική του δύναμη, στο 99% που χάνει διαρκώς πολιτικά και οικονομικά, με τη μεσαία τάξη να οδηγείται στην εξαφάνιση (ανάλυση).
Πολιτικά τώρα, μέσω της απορρύθμισης με τα νομοθετήματα των δικαιωμάτων, επιχειρείται η διάλυση της συλλογικής συνείδησης των κοινωνιών – στη συνέχεια, η υποκατάσταση τους από «φυλές» που θα αντιμάχονται μεταξύ τους, στο πλαίσιο του κοινωνικού αυτοματισμού που χρησιμοποιείται όλο και πιο πολύ, όλο και πιο έντεχνα, από την εκάστοτε εξουσία. Σταδιακά δε, η πολιτική εξουσία θα πάψει να εκλέγεται – θα διορίζεται, όπως στην προεδρία της Κομισιόν σήμερα, στην ΕΚΤ και στους υπόλοιπους ευρωπαϊκούς οργανισμούς.
Διαφορετικά είναι αδύνατον να μην υπάρξουν κοινωνικές εκρήξεις, με δεδομένο το ότι οι εισοδηματικές ανισότητες κλιμακώνονται συνεχώς (ανάλυση) – ενώ είναι ο μοναδικός δρόμος να κυριαρχήσει το πάμπλουτο 1% στο διαρκώς φτωχοποιούμενο 99%. Ακόμη μία φορά πάντως οι ολιγαρχικές ελίτ χρησιμοποιούν τις αριστερές αντιλήψεις, για να πετύχουν τους στόχους τους – όπως το διεθνισμό για να στηρίξουν τη μετανάστευση που τους προσφέρει φθηνές θέσεις εργασίας, καθώς επίσης πολυπολιτισμικές, εύκολα ελεγχόμενες κοινωνίες (ανάλυση).
Επίλογος
Σε κάθε περίπτωση, θεωρούμε πως είναι οξύμωρο, αντιφατικό, να είναι κανείς εναντίον της απορρύθμισης της οικονομίας, όπως είναι οι αριστεροί και όχι μόνο, αλλά υπέρ της απορρύθμισης της κοινωνίας, όπως είναι επίσης οι αριστεροί – αφού αυτοί είναι οι στόχοι των ολιγαρχικών ελίτ και της έμμεσα αυταρχικής εξουσίας που επιδιώκουν. Δεν καταλαβαίνουν πως έτσι υποστηρίζουν το νεοφιλελευθερισμό που αποθεώνει την ατομικότητα σε μοναδικότητα, καταργώντας τα ταξικά, εθνικά και κοινωνικά δικαιώματα; Το γεγονός δε ότι, όλο και πιο πολλοί πλούσιοι εμφανίζονται ως αριστεροί, επειδή προφανώς τους εξυπηρετεί, επιβεβαιώνει τις σύγχρονες τάσεις – οι οποίες στηρίζονται επί πλέον από φτωχούς που θέλουν όμως να νοιώθουν σύγχρονοι, χωρίς «ξεπερασμένες συντηρητικές αντιλήψεις».
Υστερόγραφο: Η έννοια της συμπεριληπτικότητας, η έλλειψη δηλαδή αποκλεισμών και διακρίσεων, καθώς επίσης η συμμετοχή και η συνεργασία όλων ανεξαιρέτως, χρησιμοποιείται επίσης πλέον ως «όπλο χειραγώγησης των μαζών» – αφού είναι μεν ολόσωστη, αλλά μόνο αυτό δεν θέλουν οι ολιγαρχικές ελίτ.
ΠΗΓΗ:από Analyst Team
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.