Του Χατζηαντωνίου Κώστα
Ενόσω στα πόδια της εξουσίας εναλλάσσονται το γαλάζιο και το κόκκινο, αμφότερα χρηματοδοτούμενα από αυτήν (από το κράτος ή από τις στέγες της παρακμής), ένα παράδοξο για την αριστοτελική λογική θηριοτροφείο πάλλεται κάτω από «προοδευτικά» σεντόνια: νεοφιλελεύθεροι, ριζοσπάστες ακτιβιστές, queers for Palestine, οικολόγοι και απελπισμένοι πρώην μαρξιστές. Τι ακριβώς κοινό έχουν όλοι, πέρα από το να αναθεματίζουν τη «λευκή υπεροχή», την «πατριαρχία» ή τη «νεοφιλελεύθερη οικονομία», από την οποία συνήθως χρηματοδοτούνται;
Θα ήταν κοντόφθαλμο να εστιάσουμε μόνο στα άτομα που έχουν συνενωθεί πίσω από αυτά τα ρεύματα. Το πρόβλημα είναι πιο γενικό από τις μικρές (ασήμαντες για τη δημοκρατική λαϊκή πλειοψηφία) φατρίες. Είναι κάτι που έχει τρυπώσει βαθιά στον δημόσιο λόγο ελλείψει σοβαρής πνευματικής αντίστασης - και πνευματική αντίσταση δεν είναι (για να περιοριστούμε στην ελληνική περίπτωση) οι νοσταλγοί του αυταρχισμού, οι κωμικοί απολογητές των δύο δικτατοριών του εικοστού αιώνα, οι παρανοϊκοί θρησκόληπτοι του διαδικτύου ή οι τάχα «συντηρητικοί» σταυλίτες των Γλύξμπουργκ.
Πνευματική αντίσταση σημαίνει υπεράσπιση της ελληνικής κλασικής κληρονομιάς, όπως αυτή εξελίχθηκε ως βάση του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Σημαίνει υπεράσπιση αυτού του πολιτισμού από την επίθεση που δέχεται από μια συμμαχία αστικών ελίτ, ιδρυμάτων αρπαγής κληρονομιών και πρώην λενινιστών που αναζητούν ένα νέο προλεταριάτο μπας και υλοποιηθεί η χιλιαστική προφητεία της νιότης τους.
Η συμμαχία αυτή, πίσω από τη γλυκερή φιλανθρωπία της, ένα μέλλον ετοιμάζει μόνο για τους άθλιους αυτού του κόσμου: τους υπόσχεται να τους κάνει λιγότερο άθλιους απλώς για να τους χρησιμοποιήσει στη συνέχεια ως τροφή για τα κανόνια που θα κομματιάσουν (φαντάζεται) την υπάρχουσα τάξη. Αυτό το ιδεολογικό προγεφύρωμα (στο οποίο διοχετεύεται όποια δυσαρέσκεια υπάρχει επί παντός επιστητού), αυτός ο γάμος φανατικών και απελπισμένων, ένα στόχο έχει, το ίσο μοίρασμα της δυστυχίας, τη φαντασίωση πως θα γίνουν κουκλοπαίκτες ενώ δεν είναι παρά μαριονέτες ενός Συστήματος.
Ενός συστήματος που έγινε πανίσχυρο μέσα από τη σύνθεση οικονομικού νεοφιλελευθερισμού και πολιτισμικού μαρξισμού.
Όσο και αν αυτό ακούγεται αντιφατικό, αν το εξετάσουμε βαθύτερα, θα δούμε, πως η σύγκλιση αυτή ήταν φυσική, αφού παρά τις διαφορές τους, πρόκειται για αδελφές ιδεολογίες, γεννημένες από τον ίδιο μοντερνιστικό συμπλέκτη. Και οι δύο είναι εξισωτικές, οικουμενιστικές, αντιστορικές, χειραφετητικές και κυρίως μεθυσμένες από τις φαουστικές δυνατότητες της ουτοπίας που ένα σύνθημα μόνο τη δονεί πλέον: Καταναλωτές του κόσμου, ενωθείτε!
Αν οι διαδρομές τους ήταν διαφορετικές, πάντοτε, και οι δύο, ήξεραν καλά πώς να αλλοτριώνουν κάθε τι συλλογικό, η μία με τη συγκατάθεση, η άλλη με την επιβολή, η μία σκοτώνοντας το σώμα, ο η άλλη σαπίζοντας την ψυχή. Για αυτό, όταν μιλούν για ανθρώπινα δικαιώματα, τα χρησιμοποιούν ως γλωσσικό εργαλείο για να καταστρέψουν τα θεμέλια κάθε φυσικού και κοινωνικού νοήματος. Τα θεμέλια εν τέλει του ευρωπαϊκού πολιτισμού.
Αυτή η σύνθεση ωστόσο δεν θα αντέξει διότι δεν είναι ανθρωπιστική. Δεν μπορεί να δημιουργήσει καλούς ανθρώπους, διότι δεν ενδιαφέρεται να δημιουργήσει καλούς ανθρώπους. Θέλει μόνο ακτιβιστές που συνεχώς έχουν φρικτά παράπονα, απέχθεια για τον εαυτό τους και τους άλλους και είναι απόλυτα πεπεισμένοι για τη δική τους ηθική υπεροχή έναντι όλων. Η μεγάλη αδυναμία σε αυτή τη νεοφιλελεύθερη- ψευδοαριστερή σύνθεση είναι η έλλειψη μιας κεντρικής αφήγησης, ενός νοήματος που θα τη συγκρατεί και δεν θα είναι απλώς σχήμα ρητορικό. Διότι η υπόσχεση που έδωσε ο φιλελευθερισμός -αυτή της άνετης ζωής- είναι κούφια για εκατομμύρια πνευματικά και σωματικά εξασθενημένους ανθρώπους που θα κάνουν ουρές είτε στα συσσίτια είτε στις λίστες αναμονής των ψυχοθεραπευτών. Γι’ αυτό και τούτη η σύνθεση θα καταρρεύσει με πάταγο. Διότι δεν μπορεί να πει τίποτα στο πιο ευγενές μέρος της ψυχής.
ΕΙΚΟΝΑ: Zac Deloupy
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.