Τα κεφάλια μέσα… (Τι γίνεται όταν δεν χωράνε;

Ο«Μπάλλος», μια κακοκαιρία με έκτακτα φαινόμενα, έφερε στην επιφάνεια την ανυπαρξία «πολιτικής προστασίας» και τη διάλυση όποιων δομών υπήρχαν για χάρη της ιδιωτικοποίησης των πάντων. Το «δίδυμο των επιτυχιών», ο κ. Μπένος και ο νέος υπουργός «Πολιτικής Προστασίας» κ. Στυλιανίδης, μελετούν «ολιστικές λύσεις» που θέλουν χρόνο για να υλοποιηθούν, και δεν έκαναν τίποτα για να μην πλημμυρίσουν περιοχές, σπίτια, εργοστάσια, σχολεία, πανεπιστήμια. Πάντως ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, πέρα από την μπούρδα που εξεστόμισε («τι σχέση έχουν οι φωτιές με τις πλημμύρες;»), είπε και το ακλόνητο «δεν μπορούμε να τα βάλουμε με τον Θεό» – εννοώντας πότε θα βρέξει, πότε θα κάνει σεισμό κ.λπ. Δηλαδή στο ίδιο μήκος κύματος του καλοκαιριού με τις πυρκαγιές, που ο Μητσοτάκης έλεγε ότι έχουμε «οικολογική κρίση» και δεν μπορούμε να ελέγξουμε όλες τις εκδηλώσεις της…

Αλλά η είδηση είναι άλλη. Πλάι στις ήδη γνωστές κρίσεις, όπως η οικονομική κρίση, η οικολογική κρίση, η υγειονομική κρίση (πανδημία), τώρα έρχεται μια άλλη κρίση με μόνιμα χαρακτηριστικά – όπως λένε. Είναι η ενεργειακή κρίση. Η μετάβαση στην πράσινη οικονομία έχει ένα κόστος, και προκαλείται μια κρίση που θα διαρκέσει κι αυτή. Άρα θα εκτιναχθούν οι τιμές της ενέργειας, κι όλοι οι λογαριασμοί που φθάνουν στα νοικοκυριά. Πετρέλαιο και βενζίνη, κι αυτών οι τιμές επίσης θα εκτιναχθούν. Μαζί τους θα συμπαρασυρθούν οι τιμές σε όλα τα είδη πρώτης ανάγκης και διατροφής. Έτσι μετακυλίονται οι ζημιές στις πλάτες των εργαζομένων γενικώς, και θα καμουφλάρουν την επιχείρηση αυτή με ορισμένα «έκτακτα» επιδόματα στους «ασθενέστερους».

Εδώ τίθεται ένα καίριο ερώτημα: Γιατί εκδηλώνονται όλες αυτές οι κρίσεις; Γιατί συμπίπτουν οι κύκλοι τους χρονικά; Γιατί αγκαλιάζουν σχεδόν όλον τον πλανήτη; Υπάρχουν αυτά τα γιατί; Ή απλά δεν μας λυπάται ο Θεός;

Την απάντηση στα «γιατί» δεν μπορούν ούτε θέλουν να τη δώσουν οι ελίτ. Απλούστατα διότι θα έπρεπε να παραδεχθούν ότι ολόκληρο το σύστημα είναι σε κρίση, είναι «άρρωστο» βαριά. Ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός ασθενεί, και σε αυτήν την κατάσταση προχωρά –μπουσουλιστά και με αντιπαραθέσεις– στο πέρασμα στην «πράσινη και ψηφιακή κοινωνία», που ίσως δεν χρειάζεται τόσους πολλούς εργαζόμενους. Η διαχείριση της «περίσσειας» ανθρώπων, πληθυσμών, λαών, εθνών είναι το κατ’ εξοχήν πολιτικό ζήτημα.

Στο πεδίο αυτό, προς στιγμήν, καθιερώνεται η κήρυξη μιας γενικευμένης κατάστασης έκτακτης ανάγκης, ώστε να εμπεδωθούν οι νέες νόρμες και να ελεγχθούν οι «περισσευούμενοι». Έτσι στήνονται οι νέοι «μονόδρομοι» με τα κεφάλια μέσα. «Έχουμε κρίσεις όλων των ειδών», άρα δικαιολογείται η «κατάσταση έκτακτης ανάγκης», δικαιολογείται η κατάργηση ακόμα και των υπολειμμάτων δημοκρατίας ή προσόψεων αστικής δημοκρατίας, η καταπάτηση συνταγματικών δικαιωμάτων. Αναγκαστικά θα ζήσετε υπό περιορισμό, με επιδόματα ή κουπόνια. Μέτα, μετά ο Θεός είναι μεγάλος. Ίσως έχει για όλους κάτι, ίσως και όχι, λυπούμαστε βαθύτατα για όσους δεν άντεξαν…

Υπάρχει άλλος δρόμος; Όσο κι αν ακουστεί ουτοπικό αυτό που θα πούμε, υπάρχει: είναι ο αγώνας για τις προϋποθέσεις μιας Μεγάλης Επανεκκίνησης της Ανθρώπινης Ύπαρξης. Και έχει μια αφετηρία που ακούει στο όνομα «Αντίσταση», και αφορά το σήμερα και το τώρα σε όλους τους τομείς.

Η αντίσταση είναι μια πολύ βασική ανθρώπινη διάσταση, που διατρέχει όλη την ιστορία του «είδους», και δεν είναι εύκολο να ξεριζωθεί από την κοινωνική ευγονική που θέλει να επιβάλει ο γερασμένος καπιταλισμός.

ΠΗΓΗ: Τα κεφάλια μέσα… - Δρόμος της Αριστεράς

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com