Με αξιολύπητους που αγαπούν μόνο την πάρτη τους ή (στην καλύτερη περίπτωση) μόνο τους ομοίους τους, με όσους νιώθουν άτυχοι που γεννήθηκαν σε αυτή τη χώρα... εν κάνω πλέον διάλογο. Μεγαλώσαμε πια, και δεν έχει και νόημα.

Συνυπογράφω κάθε παράγραφο κάθε λέξη του κειμένου!!!

Να διαβαστεί ολόκληρο μόνο από όσους σέβονται την ιστορία αυτού του τόπου, τιμούν όσους αγωνίστηκαν και έδωσαν τη ζωή τους γι' αυτόν.

Να διαβαστεί από όσους αγωνιούν για μια ΕΛΕΎΘΕΡΗ πατρίδα, για όσους τη δύσκολη ώρα γίνονται Αντάρτες, Κλέφτες, Παλληκάρια!!!

Οι άλλοι δεν θα καταλάβουν....

Γιώργος Τασιόπουλος

Με αξιολύπητους που αγαπούν μόνο την πάρτη τους ή (στην καλύτερη περίπτωση) μόνο τους ομοίους τους, με όσους νιώθουν άτυχοι που γεννήθηκαν σε αυτή τη χώρα...  εν κάνω πλέον διάλογο. Μεγαλώσαμε πια, και δεν έχει και νόημα. 

του Ερρίκου Φινάλη* από το fb 

• Με αξιολύπητους που αγαπούν μόνο την πάρτη τους ή (στην καλύτερη περίπτωση) μόνο τους ομοίους τους, με όσους νιώθουν άτυχοι που γεννήθηκαν σε αυτή τη χώρα, με αυτούς που δεν χωνεύουν τον λαό της, και κατάντησαν να αντλούν «επιχειρήματα» από το οπλοστάσιο επεκτατιστών... δεν κάνω πλέον διάλογο. Μεγαλώσαμε πια, και δεν έχει και νόημα.

• Για δεκαετίες συνυπήρξαμε πολλοί, όχι εύκολα, σε αυτό που αποκαλούσαμε Αριστερά. Και πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που αγαπώ και θα αγαπώ, όσο κι αν διαφωνήσαμε: αυτοί που δεν είναι μικρόψυχοι και εξυπνάκηδες, οι ανιδιοτελείς που χωρίς πολλά λόγια ζουν με αξιοπρέπεια για ό,τι πιστεύουν, όσοι χαμογελούν καλόκαρδα όποτε βρισκόμαστε, έστω τυχαία.

• Όμως οι δρόμοι μας έχουν χωρίσει εδώ και καιρό. Τελευταία φορά που τα μυαλά και οι καρδιές μας συντονίστηκαν ήταν στην πραγματικότητα όταν αγωνιστήκαμε μαζί στο αντιπαγκοσμιοποιητικό κίνημα. Η συνεύρεση αρκετών από εμάς λίγο αργότερα και στον ΣΥΡΙΖΑ οφείλεται εν πολλοίς σε αυτήν την κεκτημένη ταχύτητα. Αλλά το γυαλί είχε ήδη ραγίσει.

• Το ράγισμα έγινε χάσμα που διαρκώς μεγαλώνει. Δεν πρόκειται για ελληνικό μόνο φαινόμενο. Διεθνώς η Αριστερά βιώνει τη μεγαλύτερη διάσπασή της, ίσως βαθύτερη κι από το ιστορικό ρήγμα που προκλήθηκε από τον Οκτώβρη. Το μεγαλύτερο τμήμα της λειτουργεί πια, εκουσίως ή ακουσίως, ως δεκανίκι της «φιλελεύθερης» παγκοσμιοποίησης και των σχεδίων της.

• Η λογική του «μικρότερου» κακού θριαμβεύει στις γραμμές μιας Αριστεράς σαστισμένης από τις ραγδαίες αλλαγές ή/και προσκολλημένης στην (αμφισβητήσιμη) δόξα του παρελθόντος, και η οποία έχει προ πολλού χάσει την επαφή της με τα πληβειακά στρώματα. Μιας Αριστεράς που π.χ. μπροστά στο δίδυμο Μπάιντεν-Τραμπ τρομάζει να πει «ούτε-ούτε» και να κινηθεί αυτόνομα.

• Θυμάμαι μια συγκέντρωση με τον ΣΥΡΙΖΑ στο Σύνταγμα: ο υπεύθυνος μου ζήτησε να βρω κόσμο να κρατά μια μεγάλη ελληνική σημαία, πλάι σε αυτές των υπόλοιπων PIGS (Πορτογαλία, Ιρλανδία, Ισπανία). Του λέω «μα εμείς έχουμε αναλάβει άλλο σημείο» και μου απαντά «ναι, αλλά κάνε μου τη χάρη, οι δικοί μας νεολαίοι αρνούνται να κρατήσουν την ελληνική»…

• Μέσα στα σχετικά λίγα χρόνια συνύπαρξης στον ΣΥΡΙΖΑ υπήρξαν δεκάδες τέτοια παραδείγματα που έδειχναν ότι το πράγμα είχε τελειώσει, όσο κι αν αμφότερες οι πλευρές παριστάναμε ότι δεν το θεωρούσαμε και τόσο τραγικό. Το ίδιο συνέβη σε όλο τον κόσμο. Η ιδεολογική, πολιτική και στρατιωτική αντεπίθεση του παγκοσμιοποιητικού μπλοκ ολοένα ξεκαθάριζε τα πράγματα.

• Οι ελίτ εφηύραν την ταμπέλα του εθνολαϊκιστή, που λειτούργησε σαν τυράκι για μια Αριστερά έτοιμη από καιρό να ξαναβρεί τον συμπληρωματικό ρόλο της εντός του συστήματος ανεμίζοντας τον κίνδυνο του φασισμού, χωρίς να θέλει να δει πως ήταν ο «φιλελεύθερος» ολοκληρωτισμός που έκανε άλματα. Το διαζύγιο με τους πληβείους ολοκληρώθηκε, ιδίως στον δυτικό κόσμο. 

• Οι λαμπρές εξαιρέσεις, σχεδόν όλες στην περιφέρεια, δεν αρκούσαν ως αντίβαρο. Κανένα ρεύμα της Αριστεράς δεν έμεινε αλώβητο. Πια βλέπεις μαρξιστές-λενινιστές (ας πούμε) να υποστηρίζουν τον «αντικειμενικά προοδευτικό» χαρακτήρα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, ή τροτσκιστές να καταπολεμούν λυσσαλέα το Brexit, κ.ο.κ. Υπάρχει και το ανάποδο, αλλά είναι πολύ σπάνιο.

• Στην Ελλάδα, μια χώρα ήδη μισοαποικία και της οποίας απειλείται πλέον η ίδια η υπόσταση, τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα. Η απειλή βγάζει μάτι, αλλά οι περισσότεροι δεν θέλουμε να τη δούμε, γιατί ξεβολεύει τη σκέψη μας και τις συνήθειές μας. Έτσι φτάνει ένα μεγάλο τμήμα της Αριστεράς να προσχωρεί ντε φάκτο στον Ευρω-ΝΑΤΟϊκής κοπής «αντιεθνικισμό».

• Το πώς το εθνικό ζήτημα συνδέεται άρρηκτα με το κοινωνικό σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, και με ποιους σύγχρονους όρους (όχι δηλαδή της εαμικής εποχής) γίνεται αυτό, είναι κάτι που ξεπερνά ακόμη και ανθρώπους ή ρεύματα που θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν σε αυτήν την κατεύθυνση τα έστω φτωχά εφόδια που κληρονόμησαν από το παρελθόν.

• Έτσι φτάνουμε και σ’ αυτούς που φωνάζουν «να πεθάνει η Ελλάδα για να ζήσουμε εμείς». Οι οποίοι αντιμετωπίζονται με αμήχανα χασκόγελα ακόμη και από ανθρώπους που κατά τα άλλα εύκολα κατακεραυνώνουν ως εθνολαϊκιστές, κρυπτοφασίστες κ.λπ. όσους εξ ημών δεν κατανοούμε πώς το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια, η Μακεδονία στις αρκούδες και το Καστελλόριζο στον Ερντογάν.

• Είναι οδυνηρή η συνειδητοποίηση του ρήγματος, και πιο στενάχωρη η ζωή όταν χάνεις έστω και εικονικά στηρίγματα. Αλλά δεν είναι δικαιολογία επίδοσης σε φτηνούς συνδικαλισμούς, ούτε απώλειας του μέτρου. Απλά ας κάνουμε ό,τι περνά από το χέρι μας, και κάτι παραπάνω, για να μην παραδώσουμε στα παιδιά μας, αντί χώρας, έναν χώρο αβίωτο και πολλαπλά αλωμένο.

* Σε περιπτωσιολογία επιδίδομαι, αλλά το «μέσο» έτσι λειτουργεί, και υποκύπτουμε στην ευκολία ακόμη κι όσοι διακηρύττουμε ότι δεν μας αρέσουν οι τάχα εύκολες λύσεις. Οπότε σταματώ εδώ, με τη σκέψη μου να αγκαλιάζει με αγωνία και τρυφερότητα ακόμη και φίλους που πια δεν βαδίζουμε μαζί. Κατά τα άλλα, delete και block δεν έκανα, ούτε θα κάνω, κι ας υπάρχουν φορές που ο πειρασμός είναι μεγάλος. Το έχω βάλει στον εαυτό μου ως άσκηση ενάντια στις ψευδείς μικροεξουσίες που μας παραχωρούνται, επειδή ισχύει πάντα κάτι που είπε ο Μάο:

 «Όταν ο άνθρωπος αποκτήσει εξουσία, γίνεται περίεργο ζώο».

* Ο ΕΡΡΙΚΟΣ ΦΙΝΑΛΗΣ σπούδασε Ιστορία & Αρχαιολογία στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών και είναι μέλος της Συντακτικής Επιτροπής της εβδομαδιαίας εφημερίδας "ΔΡΟΜΟΣ της ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ"

ΥΓ. Σχόλιο στον τοίχο του Errikos Finalis από ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΑΣΙΟΠΟΥΛΟΣ

Ερρίκο σ' ευχαριστώ για τη δημοσίευσή σου. 

Συνυπογράφω κάθε παράγραφο, κάθε σου λέξη!!! Με πόνο, κάθε χρόνο η πληγή μεγαλώνει περισσότερο παρατηρώντας τη μεταμόρφωση της νέας αριστεράς. 

Το σφιχταγκάλιασμά της με τα νεοφιλελεύθερα, κοσμοπολίτικα προτάγματα. Τη μεταπρατική της σκέψη. Το μίσος της για το συλλογικό, για την ιστορία του τόπου, τη σιχαμάρα για ο,τι λαϊκό, τη μυθοποίηση κάθε εισαγόμενου δικαιωματισμού. Ως και τη γλώσσα μίσησαν και άρχισαν στη γλώσσα των ιμπεριαλιστών να γράφουν στους τοίχους και τις αφίσες τους! 

Σύντροφε, αν και δεν έχουμε γνωριστεί από κοντά, είμαι στο πλευρό σου! Εύχομαι, καλούς συλλογικούς αγώνες στους ίδιους δρόμους, με το ίδιο διαχρονικό αντιστασιακό φρόνημα του λαού μας, όπως ο Σβορώνος το περιέγραψε! Κοινοποιώ!!!

Υγ. Σε ένα καφέ στο Περιστέρι ένας σερβιτόρος με είδε με το "Δρόμο". Μου είπε ότι σε γνώριζε! Δε δεχόταν σε καμία περίπτωση να μην μου πληρώσει το καφέ και να μη με κεράσει και γλυκό αφού ήμουν συνοδοιπόρος του Ερρίκου που τον είχε γνωρίσει σε συγκεντρώσεις αλληλεγγύης για την Παλαιστίνη!!!!

ΠΗΓΗ: Errikos Finalis, ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΑΣΙΟΠΟΥΛΟΣ

Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com