Δεν ζητάμε πολλά, εκτιμάμε τα λίγα, εκείνα που δίνονται με αγάπη. Τότε το πιο απλό που θα κάνει ο άλλος για σένα, μεταμορφώνεται στα μάτια σου σε θαύμα.

π. Λίβυος

Όταν είμαστε νέοι ζητάμε από τους ανθρώπους πολλά περισσότερα από εκείνα που μπορούν να μας δώσουν. Τα θέλουμε όλα ή τίποτα. Ζητάμε την απόλυτη φιλία, τον απόλυτο έρωτα, την μόνιμη συγκίνηση. Θέλουμε την τελειότητα και όχι την ανθρωπινότητα τους. Δεν ζητάμε φίλους ή συντρόφους ζωής, αλλά «θεούς». Μοιραία στην ζωή μας ανθεί η θλίψη, η απογοήτευση, ο θυμός και η οργή. Την απόλυτη γοητεία διαδέχεται η απογοήτευση.

Με το καιρό όμως, και έχοντας καλή πρόθεση, μέσα από πολλές δοκιμασίες και παθήματα, αρχίζουμε να μαλακώνουμε απέναντι στις απαιτήσεις μας, στον εαυτό μας, στους άλλους στην ζωή, στον ίδιο τον Θεό. Δεν του γκρινιάζουμε πολύ.

Δεν ζητάμε πολλά, εκτιμάμε τα λίγα, εκείνα που δίνονται με αγάπη. Τότε το πιο απλό που θα κάνει ο άλλος για σένα, μεταμορφώνεται στα μάτια σου σε θαύμα. Γιατί πλέον δεν περιμένεις, δεν ζητάς, αλλά αποδέχεσαι αυτό που μπορεί ο άλλος να σου χαρίσει με αγάπη και ενδιαφέρον. Δεν θα είναι τέλειο, μα θα είναι αυθεντικό, δεν θα είναι απόλυτο μα θα είναι όμορφο και δυνατό. Τότε η χαρά επιστρέφει στην ζωή μας, γιατί πλέον δε περιμένουμε τίποτα και μας εκπλήσουν τα πάντα....

ΠΗΓΗ: π. Λίβυος

Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com