Ας πάρουμε τα πράγματα πάλι από την αρχή
ΟΧΙ Δεν είμαι σαλιγκάρι
Ούτε στρείδι
Μήτε μύδι
Ούτε βεβαίως ένα ασήμαντο σαμιαμίδι
Μάλλον θα πρέπει να αναζητήσουμε από την αρχή τον ορισμό
«τι ο άνθρωπος εστί;;»
Λόγου χάρη ας ξεκινήσουμε από τα βιογραφικά. Αυτά που με επιμέλεια και λεπτολογία στέλνουμε προς εύρεση εργασίας.
Ένα βιογραφικό εκ των πραγμάτων αποτελεί ένα εικονίδιο μετέωρο σε μια οθόνη όπου, ίπτανται χιλιάδες άλλα σημειωμένα και ήδη deletαρισμένα.
Άλλωστε, πώς να μιλήσεις για τα ανθρώπινά σου όπου εκθέτεις μόνο τα προσόντα σου ή τα απόντα σου;;
Αυτομάτως αναρωτιέσαι «Τι είναι προσόν και τι είναι απόν, για ένα ανθρώπινο όν;;»
Ας το παραβλέψουμε. Το παραπάνω ερώτημα αφορά πρόσληψη ανθρώπου με βούληση και όχι υπαλλήλου με διαμεσολαβημένη βούληση του άλλου. Εδώ που τα λέμε, δεν είναι ο άλλος πρόσωπο, αλλά μια εταιρεία δίχως πρόσωπο αλλά με αριθμούς νούμερα και κωδικούς. Αν δεν είμαι ή δεν γίνω κωδικός πώς θα συνεννοηθώ με τον κωδικό αφεντικό;;
Επομένως ο ορισμός του ανθρώπου, εδώ, κάπου μεσοπέλαγα κολυμπάει.
Μέχρι σήμερα έχω συντάξει και έχω αποστείλει τριψήφιο αριθμό βιογραφικών. Το ακριβές τριψήφιο νούμερο έχει επίσης απαντηθεί αρνητικά!!!! «Λυπούμαστε μπλα-μπλα, η θέση έχει πληρωθεί μπλα-μπλα, ενδεχομένως σας καλέσουμε εμείς μπλα-μπλα»
Τι στο καλό συμβαίνει;; Εάν το πάρω προσωπικά, αύριο το πρωί, θα φτιάξω μια κούπα τσάι, θα γλιστρήσει κι ένα γαρυφαλάκι, και με την κούπα αγκαλιά θα βρω το ψηλότερο κτήριο της Αθήνας για να απέλθω αεράτα.
ΟΧΙ Δεν το παίρνω προσωπικά. Ξέρω τι μπορώ να κάνω και τι δεν μπορώ. Δεν είμαι δα και στην πρώτη νιότη μου για να νταβανιαστώ με ψυχόδραμα αξίζω ή δεν αξίζω και να μου βγει και η μαδημένη μαργαρίτα στο τέλος ότι δεν αξίζω…
ΟΧΙ Κάτι στα γρανάζια της σημερινής αυτοκρατορίας έχει σκουριάσει, και το σάπιο βάφεται και λουστράρεται λάθρα. Στο τέλος η μπογιά της σκουριάς θα αιωρηθεί από αγανάκτηση και αυτοξεφτίλα…
Βράδυ. Στον υπολογιστή μου. Σα να λένε οι παλιοί «βράδυ στο στασίδι, καντήλι αχνό και άβυσσος αβυσσαλέα». Στο σήμερα «βράδυ στην οθόνη, βλέμμα θολό, άβυσσος αβυσσαλέα…. που είσαι;;; Τι κάνεις;; Πώς ζεις;;»
Η επωδός ολόιδια
«Θέ μου πόση ψυχομοναξιά»
Καταργούνται οι θέσεις και οι παραγωγές. Άρα καταργούμαι.
Τα βιογραφικά μου αποτελούν ληξιαρχικά έγγραφα μέχρι την υπογραφή της κατάργησης μου;;
ΟΧΙ Δε μ’ αρέσει. Ίσως να τα λειάνω τα στιχάκια μου. Να αφαιρέσω προσόντα. Να ανεβάσω σε κύρος τα απόντα. Να ψυχολογήσω τις λέξεις μου, μία-μία και να τις αποστεώσω από την παραμικρή ανθρώπινη υφή. Να γίνω κάτι σαν πρόγραμμα. Αν γίνω πρόγραμμα θα με τσεκάρει ο αλγόριθμος –μπάτσος και θα κοπώ αυτόματα. Είναι βλέπεις που θέλουν να πιστεύεις ότι έχεις μείνει άνθρωπος και εθελοντικά εξαερώνεσαι από την ουσία σου λίγο-λίγο.
Αδιέξοδο
Σε πνίγει και το άδικο όταν σκέφτεσαι πώς οι καλά αμειβόμενες θέσεις για σένα είναι κάτι σαν το φλος –ρουαγιάλ σε καρέ τυφλών παικτών.
«Τι εστί σύγχρονος άνθρωπος;;»
Αναζητώ τις ειδήσεις. Μέσα στον καταιγισμό και στον ορυμαγδό κάτι σαν θραύσμα ίσως ξεγλιστρήσει, φουντάρει από τις οθόνες και με ορμή αστραπής γδάρει το ψεύτικο μάτι και σπαρακτικά φωνάξει … «δραπέτευσα ρε, τα ξέσκισα τα κελιά σου, ΟΧΙ καργιόλη δεν με δίνω».
Τότε, θα λυτρωθώ, θα βλέπω τα νέα τους σαν τις ερπύστριες που λειώνουν όποια λέξη απ ανθρώπινο άγιο στόμα βαράει αντάρτικο στην μαζική απαλλοτρίωση του ΑΝΘΡΩΠΟΥ.
ΟΧΙ. Δεν μετατρέπω τα βιογραφικά μου. Θα τα στοιβάξω. Τα Χριστούγεννα θα φτιάξω με αυτά βεγγαλικά. Γλέντια στην γειτονιά.
Περίπου η ώρα 1.00 μετά τα μεσάνυχτα.
Το καρτέρι μου πηγαινοέρχεται, από το βιογραφικό μέχρι την είδηση της τελευταίας στιγμή σαν τελευταία σκοπιά σε φυλάκιο, πριν σηκώσει λευκό πανί.
Πλήκτρα σαν τσουκνίδες.
Και η χώρα μου βιογραφικό στα εδάφη της γράφει και ο βοριάς μουγκανάει.
Και σαν τι να γράψει η πατρίδα;;
Τι ακριβώς να περιγράψει;; Την ψυχή μου ή του πατέρα μου την ψυχή ή του παππού μου.
Εάν απαρνηθώ τ’ ανθρώπινό μου τότε το κοινό θα πρέπει να απαρνηθεί τον χρόνο του
(σημ φρικτή. Στο βιογραφικό η λέξη πατρίδα έχει απαγορευτεί. Θεωρείσαι νεάντερταλ. Ο Γερμανός και οι άλλοι έχουν πατρίδα. Εσύ είσαι Νεάντερτλ. Ούτε Σάπιενς καν. Δεν πέρασες σαπιενισμό …βλέπεις. Οι άλλοι θα λένε τι είναι. Εσύ θα μουγγώνεσαι ή θα κάνεις πως βήχεις και πνίγεσαι)
Στις 2.00 μετά τα μεσάνυχτα βγαίνουν τα φαντάσματα
Ενημερώνεσαι γα τα νέα μέτρα, όπως στην κατοχή που έβαζες εφημερίδες στα τζάμια μη σε βρουν τα βομβαρδιστικά. Πριν κοιμηθείς έχεις καταψηφιστεί.
STOP τα λειτουργικά Είναι αργά.
Χώρα και εγώ θα φτιάξουμε από την αρχή τα βιογραφικά
Θα αρχίζουν κάπως έτσι
«Μακριά κανάγες. Είμαι αυτό που είμαι. Δεν με δίνω. Ούτε το θραύσμα που μου τρύπησε το μάτι παραδίνω»
Η Πούλια κάτι τέτοια βράδια αχνοφαίνεται σαν καντήλι της αβύσσου
Τα δάκτυλα τραυματίστηκαν. Θραύσματα αδάκρυτα.
Θα φορέσω τις γάζες μου, με αντισηπτικό να σωθώ απ το φαρμάκι τους.
Το πρωί θα φυλάξω σκοπιά για τα νέα βιογραφικά
ΠΗΓΗ:https://ipolizei.gr/kathe-vradu-foraw-thn-gaza/
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.