Περιττά τα «χάπι νιου γίαρ» σε τούτη τη γωνιά του Ελληνισμού. Περιττά τα ρεβεγιόν και… παρεμπιπτόντως τα «νιου γίαρς» ρεζολούσιον». Περιττά τα αγγλικανικά έθιμα και οι αθηνέζικες εκπομπές για τσιφτετέλληνες. Περιττά τα «προσωπικά στοιχήματα» και οι χαζοχαρούμενες ευχές όταν τούτο το χώμα εμπλουτίζεται ακόμα από τομεάρχες.
Από ανθρώπους σαν τον Φρίξο Δημητριάδη, έναν καμαρωτό παππού, που «έφυγε» το Σάββατο και θύμισε τον συναγωνιστή του και δικό μας παππού και όσα έδωσαν στην πατρίδα χωρίς να ζητήσουν χειροκροτήματα και παράσημα για την ΕΟΚΑ μας. Τον Ανδρέα τον Ππασιά και όσα κουβαλούσε στις ρυτίδες και στις γραμμές των χεριών του. Που τα κουβάλησε από τη Λευκωσία, στην Τεμβριά, στον Μάρκο Δράκο, σ’ ολόκληρη την κοιλάδα της Σολιάς, πότε στα χέρια του και πότε στο υπόγειο του λεωφορείου του, αλλά πάντα με μια ψυχή βαθιά που φαινόταν στο ακριβό χαμόγελό του και σκιαγραφούσε το συλλογικό παρελθόν, παρόν και μέλλον.
Περιττή, λοιπόν, η αλλαγή του χρόνου. Ακραίο; Εδώ, ο χρόνος σταματά σε όσα βαραίνουν την πλάτη αυτού του λαού. Στο μαραζωμένο βουνό που υψώνεται απέναντι, στις ερημωμένες εκκλησίες, στους βασανισμένους πρόσφυγες, στη γιαγιά τη Σοφούλα, στον παππού τον Αλέκο και στον Καραβά τους, σε όσους πολέμησαν για την ελευθερία των φραγκολεβαντίνων που θα αλλάξουν τον χρόνο με ραπανάκια για την όρεξη, αλλά κυρίως σε όσους επιμένουν «στου Καζαντζίδη τον λυγμό και στου Παπαδιαμάντη».
Τουτέστιν, περιττές οι πουτίγκες και τα «χόλι νάιτ» όταν ολόκληρη η ύπαρξη αυτού του λαού, του αντάρτη λαού, ξεκινά, συνεχίζει και ολοκληρώνεται στο «Μάστρε μου, πεθαίνω, ζήτω η Ελλάς». Καλή λευτεριά.
ΠΗΓΗ: Αλέκος Μιχαηλίδης
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.