Φίλε μου Πιτσιρίκο, βρέθηκα μετά από δύο χρόνια στην Ελλάδα για κάποιες δουλειές και είχα την ευκαιρία να δω από κοντά την κατάσταση. Όχι μονάχα στατιστικές και αναλύσεις. Ζωντανούς ανθρώπους και συζητήσεις πάνω σε αυτά που συμβαίνουν και σε εκείνα που πρόκειται να συμβούν.
Κατ’ αρχάς, να πω ότι είδα ξανά την Αθήνα ζωντανή. Τουλάχιστον πιο ζωντανή από ό,τι την είχα δει πριν δύο χρόνια.
Παντού κόσμος έξω. Γεμάτες οι καφετέριες, τα εστιατόρια και οι πλατείες.
Και όχι μονάχα τα Σαββατοκύριακα, όπως θα περίμενα.
Όσοι ακόμα μπορούν να ξοδεύουν, του δίνουν και καταλαβαίνει.
Οι υπόλοιποι, κρυμμένοι, προφανώς, μέσα στα λαγούμια τους προσποιούνται πως δεν υπάρχουν.
Το ίδιο κάνουν και εκείνοι που επιβιώνουν ακόμα. Προσποιούνται κι αυτοί με την σειρά τους πως οι φτωχοί κι οι αποκλεισμένοι δεν υπάρχουν.
Η κατακόρυφη αύξηση του τουρισμού είναι εμφανές ότι έχει φέρει αρκετό μαύρο χρήμα στην αγορά κι ας μεμψιμοιρούν οι στατιστικές για τα μειωμένα τουριστικά έσοδα.
Το πανηγύρι, βέβαια, της τουριστικής ανάπτυξης –και καταστροφικής κατά την γνώμη μου, αφού δεν υπάρχει το παραμικρό αναπτυξιακό σχέδιο– δεν αφορά όλους και ούτε θα έχει μόνιμο χαρακτήρα.
Σήμερα υπάρχουν οι συγκυρίες που το ευνοούν αύριο ίσως όχι.
Όμως, οι Έλληνες δεν το αντιλαμβάνονται αυτό, όπως και πολλά άλλα άλλωστε.
Για την ακρίβεια, δεν τους ενδιαφέρει να το αντιληφθούν. Καρφί δεν τους καίγεται.
Η νοοτροπία του «έλα μωρέ» και του «δεν γ@μιέται» που τόσο με ενοχλούσε όσο ζούσα εκεί, κυρίαρχη όσο ποτέ.
Μοιάζει η Ελλάδα σαν ένα ουρανοξύστη που έχει πιάσει φωτιά.
Για την ακρίβεια, φλέγονται τα χαμηλότερα πατώματα αλλά οι ένοικοι των πάνω ορόφων δεν ανησυχούν καθόλου.
Η συνέχεια ΕΔΩ
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.