Ήττα κατά κράτος

Τι πρέπει να γνωρίζουν οι Ευρωπαίοι ηγέτες, εάν δεχθούμε πως δεν είναι άβουλοι, έμμισθοι υπηρέτες της διεθνούς ελίτ, οπότε ενδιαφέρονται πράγματι για τους Πολίτες; Κυρίως πως η ελληνική τραγωδία είναι η αρχή του τέλους της νομισματικής ένωσης

(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)

Όταν κανείς απειλεί έναν άοπλο ερασιτέχνη έχοντας γεμάτο πιστόλι, λέγοντας «τα λεφτά σου ή τη ζωή σου», εύλογα επιλέγει το δεύτερο, αφού η ζωή είναι περισσότερο πολύτιμη – προσφέροντας επί πλέον τη δυνατότητα να κερδηθούν ξανά τα χρήματα.

Η Τρόικα έχει αυτόν ακριβώς το στόχο, ενδιαφερόμενη μόνο για την είσπραξη των χρημάτων που οφείλει η Ελλάδα, με τόκους και επιτόκια, αδιαφορώντας για το τι θα μας συμβεί στο μέλλον – οπότε εύλογα ο πρωθυπουργός αναγκάσθηκε να μεταφράσει το «ΟΧΙ» των Ελλήνων, σε ένα εκκωφαντικό «ΝΑΙ» των εκπροσώπων τους στη Βουλή.

Το παραπάνω είναι η θετική πλευρά του νομίσματος, όσον αφορά την κυβέρνηση – ενώ η άλλη όψη του είναι η δημιουργία ενός νέου Ερτογάν, ο οποίος μέσα από ένα στημένο παιχνίδι (άρθρο), θα δρομολογούσε τη λεηλασία της χώρας μας. Υπενθυμίζω εδώ τον επίλογο της ανάλυσης «Η λεηλασία της Τουρκίας», ο οποίος έγραφε τα εξής:

«Στο παράδειγμα της Τουρκίας, η νέα κυβέρνηση και όχι η παλαιά, ήταν αυτή που αφενός μεν «διεύρυνε» την εξαθλίωση των Πολιτών της, αφετέρου ξεπούλησε σχεδόν το σύνολο της δημόσιας περιουσίας – παραμένοντας σταθερά «υποτελής» του Καρτέλ και των τοκογλύφων, χωρίς παραδόξως να διακινδυνεύει την εκλογική της δύναμη. Φυσικά το ξεπούλημα έγινε «έντεχνα», αφού ακολούθησε 2-3 έτη μετά την εκλογική της νίκη και τη σταθεροποίηση της στην εξουσία».

Κατά την άποψη μου, ισχύει πιθανότατα το πρώτο για τον πρωθυπουργό – θεωρώντας απίθανο να προδώσει με τέτοιον τρόπο την πατρίδα του, για να παραμείνει στην εξουσία, απολαμβάνοντας τα αναμφίβολα πολύ μεγάλα οφέλη της.

Αν μη τι άλλο πάντως, έδειξε ένα θλιβερό θάρρος σκύβοντας υποτακτικά το κεφάλι – σε αντίθεση με τον απελπιστικά ανεπαρκή πρώην υπουργό οικονομικών, ο οποίος τον εγκατέλειψε όπως τα ποντίκια το πλοίο που κινδυνεύει, προτιμώντας να κρύψει δειλά το κεφάλι του στην άμμο ενός ελληνικού νησιού.

Με ένα θράσος δε που μόνο η ανοησία μπορεί να το δικαιολογήσει, συνεχίζει να προκαλεί αυτόν που κυριολεκτικά τον συνέτριψε, τον κ. Σόιμπλε, προσφέροντας του καινούργια όπλα εναντίον της Ελλάδας – μία συμπεριφορά που είναι κατά πολύ χειρότερη από την προδοσία. Προφανώς αδυνατεί να κατανοήσει πως, όταν χάνεις ένα παιχνίδι, είναι καλύτερα να δέχεσαι την ήττα σου, ακόμη και αν είναι «κατά κράτος» – πόσο μάλλον όταν έχεις παίξει στα ζάρια, χάνοντας, μία ολόκληρη χώρα, χωρίς καν να σεβαστείς αυτούς που σε τίμησαν με την ψήφο τους.

Η Ευρωζώνη       

Όσον αφορά τώρα την Ευρωζώνη, καταγράφονται τρεις σημαντικές αλήθειες, τι οποίες πρέπει να γνωρίζουν οι ηγέτες της – εάν δεχθούμε πως δεν είναι έμμισθοι υπηρέτες της διεθνούς ελίτ, οπότε ενδιαφέρονται πράγματι για τους Ευρωπαίους Πολίτες. Οι αλήθειες αυτές, από τις οποίες κρίνεται τόσο η αξιοπιστία του κοινού νομίσματος, όσο και η μονιμότητα της ένωσης, είναι οι παρακάτω:

(α)  Η πρώτη αλήθεια είναι πως οι Έλληνες δεν είναι υπεύθυνοι για την κρίση, παρά το ότι έχουν μία αναξιόπιστη, αδέξια και ερασιτεχνική κυβέρνηση - όσον αφορά τις διπλωματικές σχέσεις της με τους δανειστές της, τις προεκλογικές της δεσμεύσεις, τα συνεχή «ήξεις αφήξεις» των στελεχών της, την αφέλεια της να ζητάει δανεικά για να αυξήσει τις κοινωνικές δαπάνες χωρίς αντίστοιχες υποχρεώσεις, την αναίρεση της διαγραφής χρέους στις 20 Φεβρουαρίου, την οποία αναπροσάρμοσε μερικούς μήνες αργότερα, την έλλειψη εναλλακτικών σχεδίων, την απόρριψη λογικών όρων όπως την απαγόρευση των πρόωρων συντάξεων κοκ.

Εν τούτοις, οι Έλληνες έχουν βιώσει δύο καταστροφικά μνημόνια μετά από μία λανθασμένη διάγνωση του ΔΝΤ (ανάλυση), έχουν απολέσει σχεδόν το 30% του ΑΕΠ τους, πάνω από 1,5 εκ. είναι άνεργοι, ενώ δεν βλέπουν καμία προοπτική για το μέλλον – με ευθύνη τόσο των πολιτικών ηγετών τους, όσο και της Ευρώπης, ιδίως δε της Τρόικας που ανέλαβε τη διοίκηση της χώρας τους το 2010 με δημόσιο χρέος στο 120% του ΑΕΠ τους, φτάνοντας το σήμερα στο 180%, αφού προηγήθηκε μία μεγάλη διαγραφή (PSI), ενώ εκτοξεύθηκε στα ύψη το ιδιωτικό χρέος.

Κάποια στιγμή βέβαια θα σταματήσουν να κάθονται ήσυχοι μέσα σε ένα σπίτι που καίγεται εκ θεμελίων, με σφραγισμένες τις πόρτες εξόδου – οπότε η κατάσταση της χώρας τους θα ξεφύγει από τον έλεγχο, ενώ η πυρκαγιά θα επεκταθεί σε ολόκληρο τον ευρωπαϊκό νότο, καίγοντας πριν από όλα το κοινό νόμισμα.

(β) Η δεύτερη αλήθεια είναι πως δεν πρόκειται για μία βραχυπρόθεσμη ευρωπαϊκή κρίση, αλλά για μία μόνιμη – η οποία θα εφησυχάζει παροδικά, ξεσπώντας αμέσως μετά πολύ πιο δυνατή.

Ειδικότερα, είναι αδύνατον οι Έλληνες ή οι Ιταλοί να ιδρύουν επιχειρήσεις ανταγωνιστικές με τον υπόλοιπο πλανήτη, με την ίδια συναλλαγματική ισοτιμία, καθώς επίσης με το ίδιο βασικό επιτόκιο που έχει η Γερμανία – αφού κάτι τέτοιο θα απαιτούσε μία δομή, εκπαίδευση και κουλτούρα των επιχειρήσεων τους ανάλογη με τη γερμανική, μία αντίστοιχη ρευστότητα, τα ίδια χαμηλά επιτόκια δανεισμού τους κοκ. Δεν πρόκειται λοιπόν να συμβεί ποτέ, παρά τις προσπάθειες τους – προσπάθειες που φαίνονται από τη μείωση των κρατικών δαπανών της Ελλάδας στο γράφημα που ακολουθεί.

.

.

Η καλύτερη λύση λοιπόν, επειδή καμία χώρα δεν φαίνεται να επιθυμεί την πολιτική ένωση, με μία κεντρική γερμανική κυβέρνηση των Βρυξελών, δεν είναι άλλη από την επιστροφή όλων των χωρών μαζί στην αφετηρία – στην προ ευρώ εποχή (ανάλυση), όσο υπάρχει ακόμη καιρός.

γ)  Η τρίτη και τελευταία αλήθεια είναι αυτή που δεν δέχεται καθόλου το «ευρωπαϊκό ιερατείο» – το ότι η Ελλάδα δεν είναι η μοναδική χώρα που αντιμετωπίζει τόσο μεγάλα προβλήματα, αλλά πως υπάρχουν πολλές άλλες, οι οποίες διατηρούνται τεχνητά στη ζωή μέσω της αγοράς των ομολόγων τους από την ΕΚΤ, των παραποιημένων στατιστικών τους στοιχείων, καθώς επίσης με διάφορα άλλα πονηρά τεχνάσματα.

Δεν πρόκειται δε μόνο για την Ιταλία, την Ισπανία, την Πορτογαλία ή την Ιρλανδία αλλά, επίσης, για την Αυστρία, την Ολλανδία, τη Γαλλία, τη Φιλανδία κοκ. – αφού αναπτύσσονται τεράστιες φυγόκεντρες δυνάμεις εντός της Ευρωζώνης, οι οποίες θα οδηγήσουν σε μαζικές αθετήσεις πληρωμών, οι οποίες τελικά θα συμπαρασύρουν και τη Γερμανία.

Ίσως δε η Ελλάδα να τα καταφέρει τελικά καλύτερα, ότι και αν συμβεί – αφού σύντομα θα έχει δημοσιονομικό πλεόνασμα (γράφημα), εάν η κυβέρνηση της λειτουργήσει ορθολογικά, ανοίγοντας αμέσως τις τράπεζες (ανάλυση).

.

.

Όπως φαίνεται από το γράφημα, στα τέλη του 2014 υπολείπονταν μόλις 4,88 δις € για την κάλυψη των δημοσίων δαπανών, συμπεριλαμβανομένων των τόκων – ενώ εάν η Ελλάδα κατόρθωνε να αναπτυχθεί με ρυθμό υψηλότερο του μέσου επιτοκίου δανεισμού της (2%), κάτι καθόλου ανέφικτο μετά από έξι χρόνια ύφεσης, τότε ακόμη και το χρέος της θα μπορούσε να θεωρηθεί βιώσιμο.

Αρκεί φυσικά να είχε πρόσβαση στις αγορές, ανανεώνοντας τα υφιστάμενα ομόλογα της, αφού δεν υπήρχε ανάγκη νέου δανεισμού – μία δυνατότητα που «κάηκε» ανεύθυνα τη Γερμανία, όταν δεν τήρησε την υπόσχεση της του 2012 (αναδιάρθρωση του χρέους), καθώς επίσης από τις πρόωρες εκλογές και τη σημερινή της κυβέρνηση.

.

Επίλογος

Είναι αναμφίβολα θλιβερό να βλέπει κανείς τον πρωθυπουργό να συμβιβάζεται με έναν τέτοιο τρόπο, έχοντας χάσει στο παρελθόν χιλιάδες ευκαιρίες να πετύχει μία πολύ καλύτερη λύση για την πατρίδα του – επίσης, έναν καινούργιο υπουργό οικονομικών να προσπαθεί να εξηγήσει τα ανεξήγητα, με μία ποιότητα λόγου, καθώς επίσης με μία επιστημονική «επάρκεια» που δεν θα έπρεπε να επιτρέπει σε κανέναν Έλληνα να κοιμάται ήσυχα.

Τόσο ο ένας, όσο και ο άλλος βέβαια, είναι εξαιρετικά συμπαθείς – καμία μάχη όμως και κανένας πόλεμος δεν έχουν κερδηθεί ποτέ από συμπαθεί άτομα, πόσο μάλλον εάν είναι κατά πολύ κατώτερα των περιστάσεων.

Περαιτέρω η συντριπτική, κατά κράτος ήττα της ελληνικής κυβέρνησης, δεν πρέπει να χαροποιεί καθόλου τη Γερμανία – αφού αναδεικνύει με το χειρότερο δυνατό τρόπο την ανελέητη, αιμοχαρή συμπεριφορά της, την οποία έχουν πλέον αντιληφθεί όλοι οι υπόλοιποι εταίροι της. Κυρίως η Γαλλία, η οποία έχει κάνει ξανά το λάθος να εμπιστευτεί τον αλαζονικό γείτονα της που τη χρησιμοποιεί αποκλειστικά και μόνο για να εξυπηρετεί τα συμφέροντα του.

Η Ελλάδα, εδώ που την έφερε η κυβέρνηση της, προκαλώντας ανεύθυνα τις πρόωρες εκλογές και διαπραγματευόμενη με έναν πρωτοφανή ερασιτεχνισμό, δεν είχε πραγματικά καμία άλλη λύση – αν και δεν θα έπρεπε να υποστεί αυτόν τον απίστευτο εξευτελισμό. Έναν εξευτελισμό που ξεκίνησε από τις ουρές στα ΑΤΜ και τελείωσε με την πλήρη υποταγή της Βουλής στην Τρόικα - στην οποία συμμετείχαν επίσης αυτοί που ψήφισαν παρόν για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα.

Εν τούτοις, δεν είναι η Ελλάδα αυτή που θα πληρώσει το τελικό, πανάκριβο τίμημα – αλλά η Ευρώπη, η Γερμανία δηλαδή, η οποία δεν είχε καν την ευγένεια να προσφέρει στην κυβέρνηση έναν έντιμο συμβιβασμό, απαιτώντας το δημόσιο εξευτελισμό και την πλήρη υποταγή της.

Με τέτοιες μεθοδεύσεις ασφαλώς δεν έχει μέλλον το ευρώ, καμία άλλη σοβαρή χώρα δεν θα επιλέξει την υιοθέτηση του, ενώ έχει ανοίξει διάπλατα η πόρτα της εξόδου – κρίνοντας από τη Φιλανδία που το συζητάει ήδη, από τη Γαλλία, καθώς επίσης από την άνοδο πολλών αντιευρωπαϊκών παρατάξεων, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της ηπείρου μας.

Κλείνοντας, θα ήταν λάθος να νομίσει κανείς πως η Ελλάδα απέφυγε την έξοδο από την Ευρωζώνη,επιλέγοντας την άνευ όρων υποταγή της στη Γερμανία. Δεν πρέπει δε να εκπλαγούμε εάν είναι πλέον πολύ πιο κοντά στην πόρτα εξόδου, αφού η χώρα αυτή δεν απεχθάνεται τίποτα περισσότερο από τους ηττημένους – ειδικά από αυτούς οι οποίοι, πριν την τελική σύγκρουση, αλλάζουν τρομοκρατημένοι πορεία.

Ιάκωβος Ιωάννου, για το Analyst.gr