Ελλάδα αποικία χρέους και Αριστερά

Νοεμβρίου 20, 2012 από seisaxthiablog

Με αφορμή το άρθρο του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

ΝA ΞΕΚΙΝΗΣΟΥΜΕ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΑΝΕΝΔΟΤΟ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ!

Το ζήτημα είναι να κατανοήσουν επιτέλους και οι εναπομείνασες δυνάμεις της Αριστεράς που ακόμα το αρνούνται πεισματικά,ότι η Ελλάδα είναι αποικία χρέους(ή ημι-αποικία χρέους, όπως προτιμώ να τη λέω από παραξενιά για το κυνήγι της ακρίβειας).Υπάρχει μεν πρόοδος (πριν από κανα χρόνο ελάχιστοι στην Αριστερά το έβαζαν το θέμα) αλλά ακόμα υπάρχουν δυνάμεις,και σημαντικές μάλιστα,που θεωρούν ότι δεν υπάρχει ζήτημα εθνικής κυριαρχίας ή έστω ότι υπάρχει διαφορετικής ποιότητας τέτοιο ζήτημα απ’τις Δανειακές και ύστερα.Διότι αυτό είναι το κλειδί.Αν δεν καταλαβαίνεις σήμερα το πατριωτικό καθήκον που μπαίνει μπροστά μας,ή πολύ χειρότερα αν αυτό το θεωρείς,με ένα εντελώς παράλογο σκεπτικό,στρατηγική ουράς στη ντόπια αστική τάξη,τότε δεν μπορείς να κάνεις κανέναν κοινωνικό ανένδοτο όπως θαυμάσια τον περιγράφει ο Παπακωνσταντίνου.Το πολύ-πολύ να κάνεις κανέναν κοινωνικό…ανέκδοτο,διασπώντας δυνάμεις στο κίνημα και αφήνοντας τους Τροϊκανούς να βάζουν επιτρόπους σε όλα τα Υπουργεία να συντάσσουν απευθείας τον Προϋπολογισμό της χώρας και να στήνουν ΕΟΖ.

Είναι πραγματικά απίστευτο,σε μια περίοδο που το βάθεμα της εξάρτησης της χώρας έχει φτάσει σε πρωτοφανείς διαστάσεις,σε σημείο να μην μπορεί ούτε δικό της προϋπολογισμό να συντάξει,κάποιοι να μιλάνε για ”χώρα με στοιχεία ιμπεριαλιστικής δύναμης”!Ιμπεριαλιστική δύναμη με ξένο νόμισμα;Με έξωθεν καθοριζόμενη νομισματική κυκλοφορία;Χωρίς δικό της προϋπολογισμό;Με επιτρόπους στα Υπουργεία να εγκρίνουν όλες τις κρατικές δαπάνες;Με αμετάκλητη και άνευ όρων παράδοση της εθνικής κυριαρχίας;Με τους πιστωτές να έχουν δικαίωμα να εκχωρούν την απαίτησή τους όπου θέλουν ενώ εκείνη να μην έχει το δικαίωμα να προστρέξει ούτε καν σε τρίτες δυνάμεις για δανεισμό;Με αυτόματα διορθωτικά μέτρα σε περίπτωση απόκλισης απ’τους στόχους που της επέβαλαν;Με τις πραγματικά ιμπεριαλιστικές δυνάμεις (ΗΠΑ,Γερμανία) να παίζουν την τύχη της στα ζάρια;Ας ψάξουν στην Ιστορία να βρουν μία τέτοια…ιμπεριαλιστική δύναμη όσοι ακόμα και τώρα παραμένουν τυφλωμένοι,και να μας την πουν.Το κύριο ζήτημα είναι η επιδείνωση της θέσης της χώρας στους διεθνείς συσχετισμούς και η όξυνση των χρόνιων, δομικών εξαρτησιακών της χαρακτηριστικών μέσω της υπαγωγής της στη ζώνη επιρροής του γερμανικού κεφαλαίου, υπαγωγή που συνδυάζεται με ένα βίαιο κοινωνικο-οικονομικό μετασχηματισμό προκειμένου η χώρα μας να αποκτήσει τη γερμανικού τύπουδημοσιονομική πειθαρχία που υιοθέτησαν ως δομικό χαρακτηριστικό των οικονομιών τους όσες άλλες χώρες έχουν απωλέσει κάθε οικονομική αυτοτέλεια με την υπαγωγή τους στο πρόσφατο παρελθόν στη συγκεκριμένη σφαίρα επιρροής (Λεττονία, Λιθουανία, Τσεχία, Σλοβακία, Ρουμανία, Ουγγαρία πριν το Βίκτωρ Ορμπάν κτλ.)Οι ηγεσίες της ελληνικής Αριστεράς αρνούνται ή αδυνατούν να το κατανοήσουν αυτό αντιπροβάλλοντας είτε ονειρώξεις για “μία άλλη ΕΕ, Ευρώπη των λαών” (ΣΥΡΙΖΑ), είτε ανόητες νεοτροτσκιστικές αναλύσεις (“Κ”ΚΕ – ΑΝΤΑΡΣΥΑ) όπουυπερτονίζεται το ταξικό στοιχείο αποκομμένο (για μία ακόμη φορά) από το γενικότερο εθνικό ζήτημα (του οποίου αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο όπως και το αντίστροφο) αλλά κι από τη γεωπολιτική διάσταση της ΕΕ που είναι ησύγκρουση συμφερόντων μεταξύ του μεσογειακού Νότου και του ανεπτυγμένου Βορρά, του σκληρού πυρήνα της γερμανοκρατούμενης ΕΕ.Έτσι, όσοι κρώζουν για “διεθνιστική αλληλεγγύη” μεταξύ των χωρών του Βορρά & του Νότου που πλήττονται από την (φυσιολογική κατ’αυτούς) λιτότητα, αρνούνται να διαγνώσουν πως τα δεινά του Νότου είναι τα κέρδη του Βορρά με πρώτη κερδισμένη τη Γερμανία και τα (200 σύμφωνα με πρόχειρους υπολογισμούς) δις Ευρώ που η ίδια η κυβέρνησή της ομολογεί πως έχει αποκομίσει λόγω του συγκεκριμένου τρόπου λειτουργίας του Ευρώ και γενικότερα των οικονομικών δομών της ΕΕ οι οποίες επί χρόνια αποβιομηχάνιζαν το Νότο και καθιστούσαν τις χώρες του αποικίες χρέους και κατανάλωσης των προιόντων των χωρών του Βορρά.Αυτές ακριβώς οι οικονομικές δομές επέβαλλαν το μαρασμό της ελληνικής οικονομίας στον πρωτογενή & δευτερογενή τομέα και την προσωρινή όσο κι απατηλή (ως εξαρτώμενη από τον ξένο δανεισμό) ανάπτυξη του τριτογενούς: άρα προτού απωλεσθεί η πολιτική & οικονομική αυτοτέλεια του ελληνικού κράτους μέσω των μνημονίων,είχε ήδη από χρόνια παραχωρηθεί η δυνατότητά του να χαράζει αυτοδύναμη μακρο-οικονομική πολιτική.Μετά απ’όλα αυτά, είναι πραγματικάανόητονα μιλούν κάποιοι ακόμη για “ιμπεριαλιστική Ελλάδα”,αναπαράγοντας την προπαγάνδα του Σημίτη,ο οποίος ενώ μιλούσε για “Ισχυρή Ελλάδα” έκανε π.χ. την περίφημη “διείσδυση στα Βαλκάνια”, όχι ως όργανο μίας ιμπεριαλιστικής εθνικής αστικής τάξης, αλλά ως εντολέας μίας κομπραδόρικης, μεταπραττικής & ημιφεουδαρχικής πολιτικής & οικονομικής ελίτ που λειτουργούσε ως πρακτορεύωντου γερμανικού κεφαλαίου και ως μεσάζων αυτού στην εκποίηση του εθνικού πλούτου των άλλοτε σοσιαλιστικών χωρών των Βαλκανίων. Επομένως, η Αριστερά θεωρεί τη χώρα μας ως «ιμπεριαλιστική» με βάση μια στρεβλή θεώρηση της διείσδυσης που έκανε τη δεκαετία του ’90 η Γερμανία στα Βαλκάνια και την Ανατολική Ευρώπη μέσω της ίδιας ελληνόφωνης, ξενοτραφούς & ξενοστρεφούς πολιτικής κι επιχειρηματικής τάξης, η οποία τώρα μέσω των μνημονίων ξεπουλάει την ίδια την Ελλάδα!Η αιτία όμως για την οποία οι ηγεσίες της ελληνικής Αριστεράς αρνούνται ή αδυνατούν να τα κατανοήσουν αυτά, είναι βαθύταταταξική:τα μέλη τους ταυτίστηκανγια χρόνια με τις επιλογές που επέβαλλε η ΕΕ στη χώρα καικερδοφόρησαν εξαιτίας τους,με αποτέλεσμα να γίνουν απολύτωςμικροαστικές ή/και γραφειοκρατικέςοι οποίες προστατεύουν ταιδιοτελήσυμφέροντά τους με τον κατάλληλο ιδεολογικό μανδύα, εν προκειμένω τον ευρωπαιστικό ή νεοτροτσκιστικό (αμφότερες οι τάσεις συνυπάρχουν στο ιδεολογικά τριχοτομημένο ΝΑΡ στο οποίο ανήκει ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου ), συμφέροντα τα οποία είναι ευθέωςαντίθετα με κάθε απόπειρα οικοδόμησης του σοσιαλισμού στη χώρα μέσω της ανάκτησης της πολιτικής & οικονομικής ανεξαρτησίας της.Δεν είναι τυχαίο ότι π.χ. ο μεγαλοαστικής καταγωγής κολλεγιόπαις συμμαθητής του Βορίδη, Μηλιός, κτυπάει κάθε μαρξιστική-λενινιστική ανάλυση εξάρτησης της χώρας ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του ’90 και ταυτόχρονα με τη σημιτική προπαγάνδα περί “Ισχυρής Ελλάδας”, τόσο με το περιοδικό του, όσο και με το βιβλίο του “θεωρίες εξάρτησης”: ο ίδιος ο σημερινός επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ επί των οικονομικών είναι ακόμη και σήμερααποδοχέας κοινοτικών επιχορηγήσεων, όντας μέρος του καθηγητικού κατεστημένουπου αναδείχθηκε επί σημιτοκρατίας.Μετά μας ξενίζει το γεγονός ότι το καλοκαίρι που μας πέρασε, ο ίδιος συνυπέγραψε μαζί με το γνωστό για τιςφιλοσκοπιανές & φιλοτουρκικές τάσεις του Ν.Θεοδωρίδηάρθρο στο οποίο επιρρίπτει την πλήρη ευθύνη για τα δεινά της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο στην… “ιμπεριαλιστική/επεκτατική πολιτική της Ελλάδας” .Έπειτα απ’όλα αυτά, μάταια αναμένουμε από το ΣΥΡΙΖΑ πολιτική αποδέσμευσης από την Ευρωζώνη, την ΕΕ και την αγκάλη του γερμανικού κεφαλαίου όπως μάταια αναμένουμε κι από το νεοτροτσκιστικό “Κ”ΚΕ να αναγνωρίσει την ανάγκη γιαταυτόχρονο εθνικοαπελευθερωτικό και ταξικό αγώνα και να ανασυστήσει το ΕΑΜ, αφού κι αυτόν ακόμη την Τρότσκυ παραχαράζει με τον ιδιότυπο κι όψιμο υπερ-εργατισμό του (ο οποίος όμως φημολογείται πως υποκρύπτει χορηγίες της Siemens): ”Η διαρκής επανάσταση δεν είναι ένα απομονωμένο άλμα του προλεταριάτου, αλλά αντίθετα, η ανοικοδόμηση ολόκληρου του έθνους κάτω από την ηγεσία του προλεταριάτου. Με αυτόν τον τρόπο συνέλαβα και διερμήνευσα την προοπτική της διαρκούς επανάστασης, αρχίζοντας από το 1905” Λ.Τρότσκι.Διαρκής επανάσταση. Κεφάλαιο 2,σελίδα 68ΥΓ. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που σκεπάζει το σ. Χρόνη Μίσσιο, του οποίου οι τελευταίες -σπάνιες- συνεντεύξεις καυτηρίαζαν την ιδιοτελή αδυναμία των ηγεσιών της Αριστεράς να ανταποκριθούν στα καλέσματα των καιρών και στις ανάγκες του λαού μας…