Για το θέμα της Σαμπιχά Σουλεϊμάν

ΝΕΟΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ-ΔΙΚΤΥΟ ΑΡΙΣΤΕΡΩΝ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΩΝ

Αθήνα, 23-4-2014

Προς την Π.Γ. ΣΥΡΙΖΑ

Για το θέμα της Σαμπιχά Σουλεϊμάν

          Ο δικαιωματισμός, ο πολιτισμικός φιλελευθερισμός, η θεματολογία των μεταϋλιστικών αξιών, δεν είναι ούτε αριστερή πολιτική, ούτε αριστερή ιδεολογία. Είναι μέρος της φιλελεύθερης ιδεολογίας. Μπορεί να είναι είτε σύμμαχος της αριστεράς, είτε αντίπαλός της. Ανάλογα με τη συγκυρία και την κίνηση της πάλης των τάξεων. Λ.χ. ήταν σύμμαχος της αριστεράς στις δεκαετίες ’30 και ’40 στην πάλη της κατά του φασισμού. Ήταν ενταγμένη ως δευτερεύουσα συνιστώσα στο σοσιαλδημοκρατικό κοινωνικό συμβόλαιο την περίοδο 1945-1985 στους κοινωνικούς σχηματισμούς της δυτικής Ευρώπης, την περίοδο 1974- 1989 στον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό. Την περίοδο μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, η υποχώρηση του σοσιαλιστικού προτάγματος εμπόδισε τη γόνιμη συνάρθρωση του εργατικού κινήματος με τη θεματολογία των μεταϋλιστικών αξιών της προηγούμενης περιόδου. Απεναντίας ο πολιτισμικός φιλελευθερισμός έγινε κυρίαρχος ιδεολογικός λόγος σε τμήματα των μικροαστικών στρωμάτων στην ετεροβαρή κοινωνική συμμαχία τους με την αστική τάξη, την περίοδο της ευμάρειας. Είναι εχθρικός προς τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό, καθώς θεωρεί στο πυρήνα του ως ολοκληρωτική κάθε ολοποιητική και ολιστική θεώρηση της κοινωνίας. Η χρήση υπαρκτών ζητημάτων και μορφών καταπίεσης από τον δυτικό ιμπεριαλισμό ως προκάλυμμα στρατιωτικών επεμβάσεων, πορτοκαλί επαναστάσεων κλπ την τελευταία 35ετία είναι κοινός τόπος. Ας μην μπούμε σε επιμέρους αναφορές για γνωστά γεγονότα.    

          Ένα τμήμα της ελληνικής αριστεράς, κυρίως της ανανεωτικής αλλά όχι μόνον, λόγω της συνολικότερης υποχώρησης του σοσιαλιστικού προτάγματος την περίοδο από το ’90 και μετά, ταύτισε στην πολιτική του πρακτική κυρίως, αλλά και στην ανάλυσή του, την αριστερά με τον (πολιτισμικό) φιλελευθερισμό, αντανακλώντας τη μεσοστρωματική του προέλευση. Ουσιαστικά ηγεμονεύθηκε από τη φιλελεύθερη ιδεολογία. Η απήχηση του άκριτου ευρωπαϊσμού ειδικά σ’ αυτούς τους χώρους είναι βασική έκφανση αυτής της κίνησης.

 Οι κυβερνήσεις Μητσοτάκη, ακόμα περισσότερο Σημίτη και ακόμα περισσότερο Γιώργου Παπανδρέου στο δημόσιο λόγο τους, αλλά αρκετές φορές και στην πρακτική τους υιοθετούσαν γραμμή πολιτισμικού φιλελευθερισμού, πλήρως ηγεμονευόμενη από τη νεοφιλελεύθερη ή σοσιαλφιλελεύθερη ιδεολογία. Η περίπτωση του Ανδρέα Παπανδρέου ήταν διαφορετική. Καλώς ή κακώς.  Δεν είναι τυχαίο ότι πολλοί επιφανείς εκπρόσωποι του ρεύματος αυτού εργάστηκαν για τις συγκεκριμένες κυβερνήσεις. Ας μην μπούμε σε ονόματα. Οι άνθρωποι άλλωστε ήταν μάλλον συνεπείς στην ιδεολογική τους επιλογή. Τώρα κάποιοι, πολλοί εξ αυτών επανανακάλυψαν την αριστερά ή σπανιότερα και την πάλη κατά του μνημονίου.  Μετά την ανάδειξή του ΣΥΡΙΖΑ -ΕΚΜ σε κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, το 2012.

Όλα τ’ ανωτέρω και πολύ περισσότερα θα είχαν θεωρητικό και πρακτικό ενδιαφέρον να συζητηθούν εντός του κόμματος την περίοδο προ και μετά το συνέδριο ενοποίησης. Τότε ήταν η στιγμή. Κάτι που δυστυχώς δεν έγινε. Υπάρχουν λόγοι γι’ αυτήν την επιλογή και υπεύθυνοι. Η συζήτηση αυτή δεν είναι της παρούσης. Πρέπει ν’ ανοίξει όμως κατεπειγόντως μετά τις τριπλές εκλογές. Διαφορετικά θα εμφανίζονται και θα ανακύπτουν συνεχώς προβλήματα πολιτικής γραμμής σε διάφορα ζητήματα από τα πιο κεντρικά ως τα πιο περιφερειακά και με διάφορες μορφές, τα οποία θα αντιμετωπίζονται εκ των υστέρων ως έκτακτες καταστάσεις, με προφανείς αρνητικές συνέπειες.  

Η περίπτωση της Σουλεϊμάν Σαμπιχά, είναι η κατ’ εξοχήν περίπτωση που ο δικαιωματισμός θα έπρεπε να τη στηρίξει. Είναι γυναίκα, Ρομά, μουσουλμάνα, φεμινίστρια της πράξης, που αγωνίζεται για το δικαίωμα στον ιδιαίτερο συλλογικό αυτοπροσδιορισμό ενάντια στην αντίληψη ή και πρακτική που θέλει τη μουσουλμανική μειονότητα ως «ενιαίο συμπαγές τουρκικό πράμα».  Παρ’ όλα αυτά κάτι τέτοιο δεν συνέβη. Απεναντίας συνάντησε τη λυσσαλέα αντίδραση επιφανών εκπροσώπων του δικαιωματισμού. Η αντίδραση αυτή ήρθε να επιβεβαιώσει την εκτίμηση ότι η ταξική πάλη είναι μια πολυσύνθετη διαδικασία που στον πυρήνα της περιλαμβάνει την αντίθεση κεφαλαίου-εργασίας και στην εποχή του ιμπεριαλισμού ή της κορύφωσης των διαδικασιών συσσώρευσης κεφαλαίου σε παγκόσμια κλίμακα (παγκοσμιοποίηση)  πλαισιώνεται και διαμεσολαβείται από τον εθνικό αγώνα, άλλοτε με τη μορφή του αντιιμπεριαλιστικού-εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, άλλοτε με τη μορφή ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, άλλοτε με τη μορφή εθνικιστικών ή θρησκευτικών συγκρούσεων. Μ’ αυτήν την έννοια ο αγώνας είναι εθνικός ως προς τη μορφή, κοινωνικός ως προς το περιεχόμενο. Κρίσιμα στοιχεία είναι η θέση του εθνικού κοινωνικού σχηματισμού στο διεθνή καταμερισμό εργασίας και η τάξη,στρώμα ή μερίδα που ηγεμονεύει στο κοινωνικό μπλοκ δυνάμεων. Στην περίπτωση της Θράκης, αλλά όχι μόνον σ’ αυτήν, ο δικαιωματισμός εκτός από τον ευρωπαϊσμό, ηγεμονεύεται και από τον κεμαλισμό. Τόσο στη θεωρία, όσο και στην πράξη. Στη Θράκη για την ακρίβεια είναι υποσύνολό του. Ο κεμαλισμός όμως δεν είναι μια προοδευτική ή έστω φιλελεύθερη ιδεολογία, αλλά μια ρατσιστική ιδεολογία άρνησης της ύπαρξης του «άλλου» με γενοκτονίες ολόκληρων πληθυσμών στο ενεργητικό του, που οικοδόμησε ένα μιλιταριστικό κράτος, υποϊμπεριαλιστικό σταθμό της περιοχής. Γι αυτό έγινε  δεκτή αρχικά η υποψηφιότητα του Αχμέτ Κούρτ, που είναι ενδιαφέρον να ερευνηθεί πως και με τίνος πρόταση βρέθηκε στο αυτοδιοικητικό ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Μπαχτσελί και το κόμμα του είναι πτέρυγα του Κεμαλισμού, όπως και το Λ.Ρ.Κ της Τουρκίας.

          Ο κ. Χριστόπουλος, εκ των επιφανών εκπροσώπων του δικαιωματισμού, θα μπορούσε να είναι κομματικό μέλος του ΣΥΡΙΖΑ. Οι διαφορετικές απόψεις είναι πλούτος για ένα κόμμα. Εξ όσων γνωρίζουμε έχει επιλέξει να μην είναι μέλος. Θα μπορούσε να είναι και υποψήφιος με τα ψηφοδέλτια του κόμματος. Δεν θα θέταμε εμείς θέμα αποχώρησής του επειδή δεν είναι πολύ αριστερός. Η δημόσια όμως – και προφανώς παρασκηνιακή αφού δεν υπήρξε καμία διαδικασία- δράση, όπως ο ίδιος τόνισε, προκειμένου να επιβάλει την άποψή του για να κοπεί μια υποψήφια ψηφισμένη από την Κεντρική Επιτροπή, γεγονός που προκάλεσε κλίμα  εσωστρέφειας στο κόμμα , το οποίο εντάθηκε και αναπαρήχθηκε από τα πάντα πρόθυμα ΜΜΕ της κεφαλαιοκρατίας, καθώς οι κοινωνικοί και πολιτικοί ανταγωνιστές δεν δρουν στο κενό, πρέπει να οδηγήσει στην αποπομπή του από το ευρωψηφοδέλτιο του κόμματος. Κι αυτό γιατί η στάση, οι πρωτοβουλίες του και ο δήμοσιος λόγος του έβλαψαν και βλάπτουν το κόμμα κατά την προεκλογική περίοδο ενόψει των επικείμενων κρίσιμων ευρωεκλογών.  Και το βλάπτουν, καθώς θολώνουν την αντιμνημονιακή πολιτική γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ, επιφέροντας σύγχυση στον ελληνικό λαό, συμβάλλοντας στη μνημονιακή διαμόρφωση της πολιτικής ημερήσιας διάταξης, δίνοντας την ευκαιρία σε κάθε λογής δεξιούς ή ακροδεξιούς εθνικιστές να το παίζουν «πατριώτες». Αυτοί των οποίων η εθνικιστική αντικομμουνιστική  πολιτική στα  χρόνια του εμφυλίου ίδρυσε τα «Τουρκικά» σωματεία στην Θράκη, ώστε η μειονότητα να ανασυγκροτηθεί ως τουρκική δηλαδή συμμαχική για την εμφυλιακή Ελλάδα των εθνικοφρόνων και εχθρική προς τον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας αρχικά, και την αριστερά γενικότερα μετά. Αυτοί που τόσο κατά το παρελθόν, όσο και σήμερα βγάζουν στο σφυρί τη χώρα, μετατρέποντάς την σε εργαστήρι μαζικής κοινωνικής εξαθλίωσης.  Το μείζον θέμα όμως είναι ότι αυτού του είδους ο «δικαιωματισμός» εκθέτει την μελλοντική κυβέρνηση της αριστεράς σε πολιτικές προβοκάτσιες με κατευθυνόμενες συγκρούσεις εγκάθετων του Προξενείου με τραμπούκους της άκρας δεξιάς και ανοίγει προοπτικές αποσταθεροποίησης της χώρας.

          Ζητάμε την αποπομπή του Δημήτρη Χριστόπουλου από το ευρωψηφοδέλτιο κατόπιν έκτακτης σύγκλισης της Κ.Ε. προκειμένου να αποφασίσει όπως είναι και το καταστατικά ορθό, διαφορετικά σε περίπτωση που δεν υπάρχουν τα χρονικά περιθώρια η Π.Γ. να ζητήσει είτε την παραίτησή του προκειμένου να διευκολύνει το κόμμα, είτε να τον αποπέμψει.