Για να μην ξεχνιόμαστε…

από seisaxthiablog

Νίκος Ιγγλέσης

Απόσπασμα από το βιβλίο του

Νίκου Ιγγλέση Επιστροφή στη δραχμή -

Η απάντηση στην ευρω-κατοχή, που

κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Α.Α. Λιβάνη.

Στο τέλος του 2009, το Δημόσιο Χρέος ανερχόταν σε 299,68 δισ. ευρώ ή 129,7% του ΑΕΠ (Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν, δηλαδή η αξία του συνόλου των αγαθών και των υπηρεσιών που παράγονται στη χώρα σ’ ένα χρόνο). Στο τέλος του 2012, ύστερα από τρία χρόνια και αφού μεσολάβησαν δύο Δανειακές Συμβάσεις και δύο Μνημόνια, αφού έγιναν απανωτές μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, αφού επιβλήθηκαν αυξήσεις στο φόρο εισοδήματος και δύο αυξήσεις στο ΦΠΑ, αφού επιβλήθησαν χαράτσια στα ακίνητα, αφού αυξήθηκαν οι ειδικοί φόροι στα καύσιμα, τον καπνό και τα ποτά, αφού πάνω από 1.400.000 εργαζόμενοι έμειναν χωρίς δουλειά και αφού έγινε το κούρεμα (haircut) των ομολόγων, που υποτίθεται ότι μείωσε το χρέος πάνω από 100 δις, το Δημόσιο Χρέος έφτασε στα 303,9 δια ή στο 156% του ΑΕΠ. Τον Ιούνιο του 2013 (τελευταία στοιχεία), το χρέος αυξήθηκε περαιτέρω στα 321,6 δισ ή στο 175% του ΑΕΠ. Η μεγαλύτερη, σε σχέση με τους απόλυτους αριθμούς, αύξηση του ποσοστού του χρέους ως προς το ΑΕΠ οφείλεται στο γεγονός ότι μόνο στην τριετία 2010-2012 το ΑΕΠ μειώθηκε κατά 18,4%.

«Αρκούν αυτοί οι λίγοι αριθμοί για να αποδειχθεί πόσο σοβαρό ήταν το σχέδιο που επεξεργάστηκαν για τη “σωτηρία” της Ελλάδας τα αδαή και φαιδρά σικάγο μπόις (από τη Σχολή του Σικάγου του Μίλτον Φρίντμαν) της Τριαρχίας, καθώς και τα εγχώρια ντιλίβερι μπόις. Το τραγικό όμως για τη χώρα μας δεν είναι η γελοιότητα των Troika forecasts (προβλέψεων της Τρόικας), αλλά η αλλαγή της υφής και της δομής του Δημόσιου Χρέους.

»Μέχρι τον Απρίλιο του 2010, το μεγαλύτερο μέρος (85%) του χρέους ήταν σε κρατικά ομόλογα, με εγγύηση μόνο τη φερεγγυότητα του ελληνικού Δημοσίου, που υπάγονταν στο ελληνικό δίκαιο. Με ένα νόμο που θα ψήφιζε η Βουλή μπορούσε να γίνει αναδιάρθρωση του χρέους, δηλαδή τα ομόλογα να κουρευτούν κατά 50, 60 ή 70%, να μειωθούν τα επιτόκια και η λήξη τους να παραταθεί κατά 20 ή 30 χρόνια. Όσοι από τους τότε κατόχους των ομολόγων ήθελαν να αμφισβητήσουν την απόφαση της Βουλής θα έπρεπε να προσφύγουν στα ελληνικά δικαστήρια. Όμως, δεν επελέγη αυτός ο δρόμος. Τον Απρίλιο του 2010, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ υπό τον Γ. Παπανδρέου αποφάσισε να υπογράψει την πρώτη Δανειακή Σύμβαση και το Μνημόνιο που τη συνόδευε για να δανειστεί με δόσεις από την ΕΕ και το ΔΝΤ 110 δια ευρώ, προκειμένου να είναι συνεπής στην αποπληρωμή των ομολόγων. Το ίδιο έγινε περίπου ενάμιση χρόνο αργότερα με τη δεύτερη Δανειακή Σύμβαση-δεύτερο Μνημόνιο (130 δισ.) που υπέγραψε η κυβέρνηση Λ. Παπαδήμου την οποία στήριζαν από κοινού το ΠΑΣΟΚ του Β. Βενιζέλου (ήταν και υπουργός των Οικονομικών) και η ΝΔ του Α. Σαμαρά. Έτσι η Ελλάδα άρχισε να δανείζεται από τα κράτη της Ευρωζώνης, στη συνέχεια, μέσω του ΕFSF, και από το ΔΝΤ προκειμένου να πληρώνει τους ιδιώτες κατόχους των ομολόγων της, μετατρέποντας με αυτόν τον τρόπο το χρέος της από χρέος προς ιδιώτες σε διακρατικό. Σήμερα, περισσότερα από τα 2/3 του συνολικού Δημόσιου Χρέους είναι προς τα κράτη της Ευρωζώνης και το ΔΝΤ. Να σημειώσουμε στο σημείο αυτό ότι την πρώτη Δανειακή Σύμβαση δεν την υπέγραψε η Γερμανία αλλά αντ’ αυτής η κρατική τράπεζα ΚfW. Γιατί άραγε; Μήπως για να μην μπορεί να υπάρξει συμψηφισμός μεταξύ του νέου δανείου με το κατοχικό δάνειο και τις γερμανικές επανορθώσεις;

»Το κακό όμως δε σταμάτησε εδώ. Τα δάνεια των δύο Δανειακών Συμβάσεων, καθώς και τα νέα ομόλογα που εκδόθηκαν μετά από το κούρεμα (haircut), το Μάρτιο του 2012, είναι ενυπόθηκα και υπάγονται στο αγγλικό δίκαιο, που ευνοεί τους πιστωτές. Έτσι σε περίπτωση που η Ελλάδα δεν αποπληρώσει κάποια δόση του χρέους της, οι δανειστές, με απόφαση των δικαστηρίων του Λουξεμβούργου, θα μπορούν να κατάσχουν τη δημόσια περιουσία της χώρας, υπάρχουσα και μελλοντική (υδρογονάνθρακες). Γεννιέται όμως το ερώτημα γιατί επελέγη ο δεύτερος και όχι ο πρώτος δρόμος για την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους; Η απάντηση βρίσκεται στο γεγονός ότι την άνοιξη του 2010 το 70-75% των ελληνικών ομολόγων το κατείχαν γαλλικές, γερμανικές, αμερικανικές και βρετανικές τράπεζες. Οι ξενόδουλες εγχώριες κυβερνήσεις, προκειμένου να διασώσουν τις ξένες τράπεζες και άρα τις διεθνείς χρηματαγορές, προτίμησαν να αλυσοδέσουν, με τα δεσμά του χρέους, τον ελληνικό λαό για πολλές δεκαετίες. Καθόλου τυχαία, η γερμανική εφημερίδα Financial Times Deutschland έγραψε για τον Γ. Παπανδρέου: Ό άνθρωπος μας στην Αθήνα”. Πρόκειται για ένα έγκλημα εθνικής μειοδοσίας, που είναι διαρκές και δεν παραγράφεται από κανένα νόμο, όπως π.χ. ο νόμος περί ευθύνης υπουργών».

Απόσπασμα από το βιβλίο του

Νίκου Ιγγλέση Επιστροφή στη δραχμή -

Η απάντηση στην ευρω-κατοχή, που

κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Α.Α. Λιβάνη.

Για την αντιγραφή

Στρυμών

Eπίκαιρα