ΣΤΡΕΒΛΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ

 του Βασίλη Βιλάρδου

Ορισμένα γεγονότα, τα οποία παρουσιάζονται ως μεγάλες επιτυχίες, αποτελούν ουσιαστικά παταγώδεις αποτυχίες – ενώ ο μοναδικός δρόμος εξόδου της πατρίδας μας από την κρίση είναι η ανάπτυξη, μεταξύ άλλων με τη βοήθεια της ίδρυσης μίας κρατικής επενδυτικής τράπεζας 

“Όλοι εμείς οι πολιτικοί γνωρίζουμε τι ακριβώς πρέπει να κάνουμε – αυτό που δεν γνωρίζουμε είναι το εάν θα εκλεγούμε ξανά, εάν κάνουμε αυτό που γνωρίζουμε” αναφέρει χαρακτηριστικά ο πρώην πρόεδρος της Κομισιόν κ. J.C. Juncker, τεκμηριώνοντας ουσιαστικά το ότι, αυτό που ενδιαφέρει τους πολιτικούς είναι πρωτίστως η επανεκλογή τους.

Ανάλυση

Πολλοί άνθρωποι, ειδικά αυτοί που διαθέτουν τις απαιτούμενες σπουδές και γνώσεις έχουν την άποψη ότι, γνωρίζουν πολύ περισσότερα από την εκάστοτε κυβέρνηση. Θεωρούν επομένως πως μπορούν να την «συμβουλεύσουν», προτείνοντας τις κατάλληλες λύσεις για τη χώρα τους.

Εν τούτοις, πρόκειται για μία από τις πολλές «ουτοπίες» που χαρακτηρίζουν τον άνθρωπο. Τόσο οι υπουργοί, όσο και ο πρωθυπουργός μίας χώρας, έχουν αφενός μεν πολύ μεγαλύτερη πληροφόρηση, σε σχέση με το τι συμβαίνει στη χώρα τους, αφετέρου μία σειρά από έμπειρους συμβούλους – οι οποίοι τους προτείνουν, μετά από επισταμένη μελέτη, πολλές εναλλακτικές λύσεις, για κάθε πρόβλημα που αντιμετωπίζουν,

Η αιτία επομένως, λόγω της οποίας οι κυβερνήσεις δεν παίρνουν τις σωστές αποφάσεις, που καθυστερούν ή που αναβάλλουν αυτά που πρέπει να κάνουν, δεν είναι σε καμία περίπτωση η άγνοια – όπως δεν οφείλονται σε έλλειψη γνώσης οι προεκλογικές δεσμεύσεις, οι οποίες σπάνια τηρούνται, παρά το ότι με βάση αυτές εκλέχθηκαν από τους Πολίτες της χώρας τους (γεγονός που αιτιολογεί πλήρως την άποψη περί υπεξαίρεσης ψήφων).

Για παράδειγμα, ο «Εφιάλτης του Καστελόριζου» γνώριζε καλύτερα από όλους μας την οικονομική κατάσταση της Ελλάδας, όταν υποσχόταν αυξήσεις - παρά το ότι ο προκάτοχος του επέμενε στο πάγωμα των αμοιβών, γνωρίζοντας το τίμημα (μη επανεκλογή) των λόγων του. Γνώριζε επίσης πολύ καλά τα αποτελέσματα των ενεργειών του, μετά την εκλογική του νίκη – πόσο μάλλον αφού χαρακτηρίσθηκαν από έναν σχεδόν τέλειο συγχρονισμό (δήλωση υψηλότερων ελλειμμάτων, μεταφορά δαπανών στο προηγούμενο έτος, εσόδων στο επόμενο, άρνηση δανεισμού, πρόσκληση στο ΔΝΤ κλπ.).

Επομένως, προέβη σε ένα βαρύτατο «ποινικό αδίκημα», όπως και όλοι όσοι έχουν έκτοτε υπογράψει τις «αποικιοκρατικές» δανειακές συμβάσεις, καθώς επίσης τα εγκληματικά μνημόνια – αποδεχόμενοι την εκχώρηση της εθνικής μας κυριαρχίας σε ξένες δυνάμεις, χωρίς την έγκριση των Πολιτών και παρά τη ρητή απαγόρευση του συντάγματος της χώρας.

Με κριτήριο τα παραπάνω, όταν διαπιστώνουμε κυβερνητικά λάθη ή παραλείψεις, δεν δεχόμαστε ότι οφείλονται σε άγνοια. Στην καλύτερη περίπτωση θεωρούμε ότι, πρόκειται για «επιτυχίες» που κοστίζουν πολύ περισσότερο από όσο ωφελούν, για ενέργειες που καθυστερούν τόσο πολύ, ώστε τα αποτελέσματα τους να μην είναι πλέον τα αναμενόμενα ή απλά για «καταναγκαστικές» αποφάσεις – με τις οποίες επιδιώκεται ανεπιτυχώς η διόρθωση προηγουμένων, μεγάλων σφαλμάτων.

Στα πλαίσια αυτά, θα αναφερθούμε σε τρία διαφορετικά γεγονότα, τα οποία θα μπορούσαν να θεωρηθούν ή να προβληθούν ως επιτυχίες της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας, ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για παταγώδεις αποτυχίες. Επίσης σε ένα τέταρτο, το οποίο θα ήταν δυνατόν να χαρακτηρισθεί ως χειραγώγηση της κοινής γνώμης, ως μία αγωνιώδης προσπάθεια «μετακύλισης» ευθυνών, ως «προπέτασμα καπνού» ή ως κάτι άλλο – το οποίο δεν μπορούμε να υποθέσουμε.

ΤΟ ΠΡΩΤΟΓΕΝΕΣ ΠΛΕΟΝΑΣΜΑ

Η επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος είναι αναμφίβολα μία πολύ καλή είδηση, μία μεγάλη επιτυχία –αποδεχόμενοι βέβαια πως το πλεόνασμα δεν είναι «πλασματικό», παρά το ότι είμαστε απολύτως σίγουροι για το ακριβώς αντίθετο (άρθρο).

Εν τούτοις, πρόκειται για μία ολοκάθαρη αποτυχία επειδή, αφενός μεν το (δήθεν) πλεόνασμα δεν είναι διατηρήσιμο, αφετέρου μας έχει κοστίσει πανάκριβα – πολύ περισσότερο δηλαδή, από όσο θα έπρεπε, εκμηδενίζοντας ουσιαστικά τις προοπτικές της οικονομίας μας και καταδικάζοντας την κυριολεκτικά στη θανατική ποινή. Αναλυτικότερα τα εξής:

(α) Διατηρησιμότητα του πλεονάσματος

Το όποιο πρωτογενές πλεόνασμα επιτύχουμε στο τέλος του έτους, με ή χωρίς τις πρόσφατες ή μελλοντικέςλογιστικές αλχημείες, δεν θα μπορεί να διατηρηθεί – αφού τα έσοδα του δημοσίου στηρίζονται σε υπερβολικά υψηλούς έμμεσους και άμεσους «κεφαλικούς» φόρους, καθώς επίσης σε χαράτσια, τα οποία δεν είναι δυνατόν να παραμείνουν ως έχουν τα επόμενα χρόνια (εάν φυσικά δεν θέλουμε να καταστραφεί εντελώς τόσο η ελληνική οικονομία, όσο και η ίδια η κοινωνία).

Όπως φαίνεται δε από τον πίνακα που ακολουθεί, τα έσοδα μειώθηκαν (από 30,5 δις € στα 28,7 δις €), παρά τους υψηλότατους φόρους, ενώ οι δαπάνες του δημοσίου, οι οποίες θα έπρεπε να περιορισθούν, αυξήθηκαν για μία ακόμη φορά – στα 38,8 δις € από 36,8 δις €.

ΕΚΘΕΣΗ ΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

*Πατήστε στην εικόνα για μεγέθυνση.

Ο περιορισμός των φορολογικών εσόδων, παράλληλα με την αύξηση των δαπανών του δημοσίου, με βάση την παραπάνω έκθεση της Τράπεζας της Ελλάδας, συνηγορεί υπέρ της συγκεκριμένης θέσης μας – αν και φυσικά θα επιθυμούσαμε να είχαμε κάνει λάθος

(β) Το τεράστιο κόστος του πλεονάσματος

Εάν κατανοήσουμε ότι, για να φτάσουμε στο συγκεκριμένο αποτέλεσμα, «εκτινάξαμε» στα ύψη την ανεργία (πολλαπλασιάζοντας τις δαπάνες από τα επιδόματα κλπ.), «θυσιάσαμε» περί τα 50 δις € ΑΕΠ (οπότε ανάλογα έσοδα), οδηγήσαμε στη χρεοκοπία εκατοντάδες χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις, εξαθλιώσαμε το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού, επιβαρυνθήκαμε με πολλές εκατοντάδες αυτοκτονίες, χάσαμε εντελώς την αισιοδοξία μας για το μέλλον και τόσα πολλά άλλα,

δεν μπορούμε να είμαστε καθόλου ευχαριστημένοι – ακόμη και αν πετυχαίναμε πραγματικό πλεόνασμα στον κρατικό προϋπολογισμό (συμπεριλαμβανομένων δηλαδή των τόκων).

(γ) Συμπέρασμα

Έχοντας τεκμηριώσει ότι, το (δήθεν) πλεόνασμα είναι πολύ δύσκολο να διατηρηθεί, λόγω του τρόπου που αποκτήθηκε, καθώς επίσης πόσο ακριβά μας κόστισε, είναι εύλογο πως πρόκειται για μία στρεβλή εικόνα – για μία «επιτυχία» δηλαδή, η οποία είναι στην πραγματικότητα μία παταγώδης αποτυχία.

Αυτό δεν σημαίνει φυσικά πως πιστεύουμε ότι, η αξιωματική αντιπολίτευση θα έκανε κάτι καλύτερο για την Ελλάδα – πόσο μάλλον όταν «παρακαλεί γονατιστή» για συνεργασία το κομμουνιστικό κόμμα, κατά παράδοξο τρόπο παρά το ότι δεν αποδέχεται τις βασικές θέσεις του (κείμενο).